ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ

 

Θυμάστε εκείνο το τρισκατάρατο, επονείδιστο και κατάπτυστο «μέιλ Χαρδούβελη»; Ε λοιπόν, η αξιολόγηση που έκλεισε ο Τσαλακώτος κοστίζει οκτώμισι φορές επιπλέον σε μέτρα. Τότε προς τι ο ενθουσιασμός των κυβερνητικών και η γενική ανακούφιση;

Τη διαισθάνεσαι στους περισσότερους, ακόμη και σε όσους έχουν πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών από την εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Ηταν αισθητή και στη συγκρατημένη αντίδραση του Σόιμπλε: «Επρεπε να είχε κλείσει εδώ και έξι μήνες», σχολίασε – δηλαδή, καιρός ήταν επιτέλους.

Είναι η ανακούφιση ότι τουλάχιστον προχωρούμε, έπειτα από στασιμότητα τόσων μηνών. Ας είναι και στον λάθος δρόμο, ας είναι με τον λάθος τρόπο, αρκεί ότι προχωρούμε. Διότι προχωρούμε σημαίνει ότι πλησιάζουμε προς το τέλος της περιπέτειας, καλό ή κακό. 

Δεν εννοώ την έξοδο από το μνημόνιο και ό,τι άλλο πανηγυρίζει η κυβέρνηση, αλλά το τέλος της φάρσας που ζούμε με τους ανίδεους και ανίκανους κομμουνιστές στην εξουσία. 

Η συμφωνία που επετεύχθη δεν μπορεί να πετύχει τα αποτελέσματα που υπόσχεται· ούτε διανοούμαι ότι οι εταίροι πιστεύουν στη λειτουργικότητά της – απλώς μπαλώνουν μια τρύπα, για όσο η Ευρώπη χρειάζεται ηρεμία ώστε να αντιμετωπίσει τα θέματά της, που είναι πολύ σοβαρότερα από την Ελλάδα.

Ανακούφιση, λοιπόν, όσο και αν η θεραπεία είναι λάθος, διότι το λάθος είναι προϋπόθεση της γνώσης. Πρέπει να πληρώσουμε το κόστος του, αν έτσι καταλάβουμε, επιτέλους, τι κοστίζουν η αριστερή διακυβέρνηση και η συντήρηση του τεράστιου και διεφθαρμένου κράτους. 

Εμείς είμαστε το πρόβλημα, οι αξίες μας και οι πολιτικές επιλογές στις οποίες αυτές μας οδήγησαν. Αν αυτό είναι το κόστος της απαλλαγής από την Αριστερά, ειλικρινά χαλάλι! Μόνο, όμως, υπό την προϋπόθεση αυτή.