17 Μαρτίου, 2020

ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ


Την ώρα που η χώρα εισερχόταν στην δίνη μιας άνευ προηγουμένου υγειονομικής κρίσης ακολουθώντας τις περισσότερες χώρες αυτού του πλανήτη που έχει την ατυχία να τον κατοικούν άνθρωποι, βρήκαμε έναν μοναδικό ελληνικό τρόπο να αλλάξουμε την ατζέντα, μετατοπίζοντας την στην Εκκλησία.

Από τη μια οι «κλείστε τις Εκκλησίες» κι από την άλλη οι «ομολογητές» βρήκαν το αγαπημένο θέμα διχασμού, όπως συνηθίζουμε άλλωστε σε αυτόν τον τόπο όπου ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας αποτελεί ευκαιρία φαγωμάρας. 

Και στη μέση, αποσβολωμένο το μέγα πλήθος των απλών καθημερινών ανθρώπων  που αγαπούν την πίστη τους, θρησκεύουν λογικά και χωρίς ακρότητες ζητώντας μόνο το αυτονόητο… σεβασμό! Δεν θα μπούμε καν στην διαδικασία να υπεραμυνθούμε τα της Πίστης και της Θείας Κοινωνίας με μια πολύ απλή λογική. Τα αυτονόητα δεν χρειάζονται εξηγήσεις. 

Το να επιχειρηματολογήσει κάποιος υπέρ της δύναμης της Πίστης είναι σαν να ζητάς να επιχειρηματολογήσει για το αν ο ήλιος ανατέλλει στην Ανατολή. Ακόμη κι αν βρισκόταν ένα βουνό επιχειρήματα για το αντίθετο, το πρωί η πραγματικότητα θα τα διέψευδε!

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ
 Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως το σοκ για όλους μας είναι μεγάλο. Τεράστιο. Η Ελλάδα, μια χώρα ταυτισμένη με τις εκκλησιές, τους τρούλους, τα καμπαναριά, τη βυζαντινή μουσική, το Άγιον Όρος, τα προσκυνήματα και πάνω απ’ όλα μια τεράστια θρησκευτική και πνευματική παράδοση, να βρίσκεται απέναντι σε ένα τέτοιο δίλλημα. Να κλείσουμε τις Εκκλησίες;

Κι όμως. Η ζωή ή ο Θεός, αν θέλετε να το δούμε πιο θρησκευτικά, επέτρεψαν να το ζήσουμε κι αυτό. Μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή, παραμονές του Πάσχα -που σίγουρα δεν χρειάζεστε εμάς να σας πούμε τι σημαίνει για τον καθένα μας- βρεθήκαμε να κοιταζόμαστε αμήχανα ο ένας με τον άλλο και να αναρωτιόμαστε «που πάμε;».

Η αλήθεια είναι πως κι εμείς τέτοιες ώρες θα θέλαμε να πάρουμε τις οικογένειες μας, ν’ανάψουμε ένα κεράκι και να κάτσουμε στην Εκκλησία ν’ακούσουμε τη Θεία Λειτουργία και μαζί με όλους τους άλλους χριστιανούς κοντά ο ένας με τον άλλο να δώσουμε δύναμη και να το ξεπεράσουμε μαζί.

Είναι σκληρό να πρέπει να περάσεις μόνος μια τέτοια περιπέτεια, πολύ σκληρό.Ίσως όμως αυτή να είναι εν τέλει και η δοκιμασία μας. Να νιώσουμε επιτέλους στη πράξη την αποξένωση μας και να καταλάβουμε πόσο ανάγκη έχουμε ο ένας τον άλλο. Να θυμηθούμε πως γεννηθήκαμε να ζούμε μαζί και όχι χώρια.

«Προσευχόμαστε σπίτι»
Αυτή τη στιγμή πρέπει να σταθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων γιατί εμείς τουλάχιστον αρνούμαστε να μπούμε στο διάλογο για τα… κουταλάκια. Αρνούμαστε να συζητάμε εν έτει 2020 πως η Θεία Κοινωνία είναι πηγή μολυσμάτων. Αρνούμαστε να επιτρέψουμε σε όσους περιμένουν ως σύγχρονοι «Νέρωνες» να δείξουν με το δάχτυλο τους χριστιανούς ως τους… υπαίτιους της φωτιάς.

«Μένουμε Σπίτι» και «Προσευχόμαστε Σπίτι». Κι όταν με το καλό περάσουν όλα θα χτυπήσουμε τις καμπάνες χαρμόσυνα και θα γεμίσουμε τις Εκκλησίες όπως κάνουμε κάθε φορά που ενωμένοι ξεπερνάμε κρίσεις και κακουχίες. 

Η ατομική προσευχή: Ένα παράθυρο 
ελπίδας στις ψυχές των απλών ανθρώπων

Η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωρίζει τον τρόπο να διαχειρίζεται τους ποικίλους πειρασμούς, καλώντας τους πιστούς, με θυσιαστική πραγματικά στάση, να προσεύχονται από τα βάθη της ψυχής τους για τη λύτρωση του κόσμου. Η Εκκλησία και η πολιτεία με τις αποφάσεις τους συγκλίνουν σε ένα κομβικό σημείο: Τη δυνατότητα της κατ’ ιδίαν προσευχής εντός των ναών.

Η Εκκλησία, βεβαίως, ήθελε να τελείται και η δημόσια λατρεία με τη μορφή της θείας λειτουργίας μόνο την Κυριακή, με τρόπο «λιτό», υπονοώντας την παρουσία μόνο ενός κληρικού κι ενός ιεροψάλτη, με την αποτροπή των πιστών να προσέλθουν στην Εκκλησία.

Τι σημαίνει όμως ατομική λατρεία στα σπίτια;
Η λειτουργική παράδοση της εκκλησίας μας δίνει ένα πλήθος πληροφοριών. Πρώτα πρώτα στον μοναχισμό έχουμε έντονη τη λειτουργική πρακτική οι μοναχοί να τελούν πολλές ακολουθίες είτε στα κελιά τους είτε στους έρημους τόπους της ασκήσεως τους.

Οι ερημίτες και οι άλλοι ασκητές προσεύχονταν συνήθως απαγγέλλοντας τους ψαλμούς του Δαυίδ, τους οποίους γνώριζαν από στήθους είτε έλεγαν τη μονολόγιστη ευχή (“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”). Αυτή είναι η αδιάλειπτη προσευχή την οποία προέβαλαν οι ησυχαστές, κατεξοχήν ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, τη μνήμη του οποίου γιόρτασε η εκκλησία την προηγούμενη Κυριακή. 

Η ατομική προσευχή για τους μοναχούς, τις περισσότερες φορές, ξεπερνάει σε διάρκεια την προσευχή εντός του ναού.Με βάση το πρότυπο των μοναχών οι πιστοί στις ενορίες προσπαθούσαν να καλύψουν τον χρόνο της ημέρας με διάφορες ατομικές προσευχές, κάνοντας χρήση των λειτουργικών βιβλίων.

Έτσι πολλοί ξεκινούν την ημέρα τους διαβάζοντας την ακολουθία του Όρθρου και ολοκληρώνουν την ημέρα με την ακολουθία του Αποδείπνου. Παράλληλα, στη διάρκεια της ημέρας πολλοί ευλαβείς διαβάζουν τους Παρακλητικούς Κανόνες στην Παναγία και αναπέμπουν κι άλλες ευχές.

Τώρα που είναι περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορούν να τελούν το Μεγάλο Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Αυτές είναι πράξεις που μαρτυρούνται διαχρονικά στη βιοτή των χριστιανών, ενώ ταυτόχρονα συνδυάζεται η προσευχή με νηστεία και με πράξεις φιλανθρωπίας.

Είναι γεγονός ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία η προσευχή έχει διευρυμένη έννοια. Προσευχή μπορεί να είναι η συμπαράσταση σε έναν άρρωστο, σε έναν που πάσχει με οποιοδήποτε τρόπο. Προσευχή όμως μπορεί να είναι και η προστασία του εαυτού μας και του διπλανού μας από μία πανδημία

Πάνω απ’ όλα προσευχή είναι η αισιοδοξία και η εναπόθεση του «είναι» μας στο έλεος του Θεού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωρίζει τον τρόπο να διαχειρίζεται τους ποικίλους πειρασμούς, καλώντας τους πιστούς, με θυσιαστική πραγματικά στάση, να προσεύχονται από τα βάθη της ψυχής τους για τη λύτρωση του κόσμου. 

Γνωρίζουμε ότι από τους βίους των Αγίων ότι οι ατομικές προσευχές των δικαίων κατεβάζουν τον Θεό στη γη. Έτσι θα πρέπει να συμπεριφερθούμε οι ορθόδοξοι χριστιανοί, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλο τον κόσμο.

Τα περί της Θείας Κοινωνίας
 διαβάστε αναλυτικότατα ΕΔΩ…

Τομέας Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr




Δεν υπάρχουν σχόλια: