ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

Διαβάστε κάτωθι αναλυτικά
περί της αφής του Αγίου Φωτός

Η ΟΡΘΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ 

ΑΦΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Στο επίκεντρο της επικαιρότητας είχε βρεθεί όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το ζήτημα του τρόπου αφής του «Αγίου φωτός» στον Πανάγιο Τάφο. Μια έρευνα του Δημήτρη Αλικάκου είδε το φως της Δημοσιότητας όπου καταγράφονται μαρτυρίες  όπως γράφει και καταρρίπτουν τα περί θαυματουργικής αφής.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Ο  Δημοσιογράφος κ. Δημήτρης Αλικάκος πρώην Ιεροσπουδαστής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και γιος Ιερωμένου προσφάτως εξέδωσε Έρευνά του που ολοκλήρωσε τον Απρίλιο του 2018 με τίτλο:«ΛΥΤΡΩΣΗ  Περί του Αγίου Φωτός». Εμείς προσωπικά δεν  υϊοθετούμε αυτή την μελέτη, αλλά ούτε και  την απορρίπτουμε, αυτό οφείλει ως καθ’ ύλην αρμόδιο να το πράξει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Διαβάζοντας όμως τις 137 σελίδες της έρευνάς του, διαπιστώνουμε πως είναι ελλιπής. Αφού δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τους Αγιοταφίτες για το όντως θαύμα της σχισμής της κολώνας εντός του Ναού της Αναστάσεως εκ της οποίας εξήλθε το Άγιο Φως επί Πατριάρχου Σωφρονίου του Δ΄(1579-1608). 

Ιδού τι αναφέρει η διδασκαλία

περί του Αγίου Φωτός η Σιωνίτιδα Εκκλησία:

Τήν τής Σιωνίτιδος Εκκλησίας διδασκαλίαν -περί τού Άγιου Φωτός έπιβεβαιοί τό γενόμενον τό 1580 έπί Πατριάρχου Σωφρονίου του Δ' (1579 - 1608) θαύμα: Οί ανθέλληνες καί αιρετικοί Άρμένιοι διακείμενοι έχθρικώς πρός τούς ’Ορθοδόξους ύπεσχέθησαν εις τόν ήγεμόνα των Ιεροσολύμων μεγάλα χρηματικά-ποσά διά νά έμπόδιση τόν Έλληνορθόδοξον Πατριάρχην νά είσέλθη μετά των ’Ορθοδόξων εις τόν Πανίερον Ναόν τής Άναστάσεως κατά τό Άγιον καί Μεγάλον Σάββατον. 

Οί ’Ορθόδοξοι μετά τού Πατριάρχου αυτών ίστάμενοι έξω τού Ναού -παρά τήν Αγία Αυλήν -περίλυποι, παρεκάλουν όμοθυμαδόν τόν Άγιον Θεόν μετά δακρύων καί συντριβής καρδίας νά δείξη τό έλεος τής εύσπλαχνίας Αυτού. Καί ενώ προσηύχοντο έσχίσθη ό κίων τής θύρας τού Ναού καί έξήλθεν εξ αυτού τό Άγιον Φώς. 

Τούτο ίδών ό Πατριάρχης καί δραμών μετά μεγάλης προθυμίας καί εύλαβείας ήναψε τά εν ταις χερσίν αυτού κηρία καί διένειμε τό φώς τοίς Όρθοδόξοις πρός αγιασμόν αύτών. Οί δέ μωαμεθανοί θυρωροί ιδόντες τό θαύμα ήνοιξαν ευθύς τήν αγίαν Πόρτα καί είσήλθον άπαντες εν τω Παναγίω Ναώ της Αναστάσεως ψάλλοντες «Τίς Θεός μέγας ώς ό Θεός ήμών».

------------------

Δια τούτο θα έπρεπε να είμεθα πολύ προσεκτικοί όταν γράφουμε κάποια εργασία για τόσο σοβαρά θέματα όπως αυτό περί της γνησιότητος και ιστορικής διαδρομής του Αγίου Φωτός.Σήμερα εμείς θα απαντήσουμε τεκμηριωμένα και εν πάση αληθεία τι συμβαίνει περί της αφής του Αγίου Φωτός κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο στα Ιεροσόλυμα.

 Η ΟΡΘΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ 

ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

«Η ισχύς της πίστεως ουκέτι της του θαύματος 
δείται συμμαχίας» (Ιωάννης Χρυσόστομος)

H Δεητική ευχή του Πατριάρχη Ιεροσολύμων ως η μόνη

 υπεύθυνη έκφραση της φύσεως και της έννοιας του Άγιου Φωτός

Ό Πατριάρχης Ιεροσολύμων κατά την 12ην μεσημβρινήν του Μ. Σαββάτου κρατώντας τίς δύο (πολυσώματες) σβηστές λαμπάδες, εισέρχεται στό άγ. Κουβούκλιο καί κλείνεται στόν Πανάγιο Τάφο.Εκεί, «κλίνας τά γόνατα μετά φόβου καί κατανύξεως άναγινώσκει τήν άκόλουθον εύχήν».(Τήν παραθέτουμε ολόκληρη καί ακριβώς ώς έχει στήν Νέα Σιών, τό επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, τόμ. ΞΒ', 1967 σελ. 235, δηλαδή στή μελέτη γιά το άγιο φώς του Καλ. Μηλιαρά).

Εδώ θά πρέπει νά προσέξουμε τήν ευχή ιδιαιτέρως

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ή άρχίφωτος σοφία τού άναρχου Πατρός.Ό φώς οίκων άπρόσιτον, ό ειπών εκ σκότους φώς λάμψαι, ό ειπών γενηθήτω φώς καί έγένετο φώς, Κύριε, ό τού φωτός χορηγός, ό έξαγαγών ημάς από του σκότους της πλάνης καί είσαγαγών εις τό θαυμαστόν φώς της σης έπιγνώσεως.

Ο την γήν μεν πάσαν διά της εν αυτή ένσάρκου παρουσίας σου, τά καταχθόνια δέ διά της εις  Άδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας καί χαράς, μετά δέ ταύτα διά των αγίων σου αποστόλων φώς καταγγείλας πάσι τοις έθνεσιν.  

Εύχαριστούμεν σοι, ότι διά της ευσεβούς πίστεως μετήγαγες ημάς άπό σκότους εις φώς καί γεγόναμεν υιοί διά τού αγίου βαπτίσματος, θεασάμενοι τήν δόξαν σου πλήρη ούσαν χάριτος καί αληθείας-άλλ' ώ φωτοπάροχε Κύριε ό τό μέγα φώς ών, ό ειπών, ό λαός ό καθήμενος έν σκότει.  

Δέσποτα Κύριε, τό φώς τό άληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον έρχόμενον εις τόν κόσμον τό μόνον φώς τού κόσμου καί φώς της ζωής τών ανθρώπων, ού άπό τής δόξης έπληρώθη τά σύμπαντα, ότι φώς εις τόν κόσμον έλήλυθας διά της ένσάρκου σου οικονομίας, ει καί οι άνθρωποι ήγάπησαν μάλλον τό σκότος ή τό φώς. 

Σύ Κύριε φωτοδότα, έπάκουσον ημών τών αμαρτωλών καί αναξίων δούλων σου τών τη ώρα ταύτη παρισταμένων τω παναγίω σου καί φωτοφόρω τούτω τάφω καί πρόσδεξαι ημάς τιμώντας τά άχραντα πάθη σου, τήν παναγίαν σου σταύρωσιν,τόν έκούσιον θάνατον καί τήν έν τω πανσεβάστω τούτω μνήματι τού τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν καί ταφήν καί τριήμερον έξανάστασιν, ην χαρμονικώς ήδη άρξάμενοι έορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα. Καί τής έν 'Άδου καθόδου σου, δι' ής τάς έκείσε τών δικαίων κατεχομένας ψυχάς δεσποτικώς ήλευθέρωσας τη αστραπή τής σής θεότητος φωτός πληρώσας τά καταχθόνια.  

Όθεν δή άγαλλομένη καρδία καί χαρά πνευματική κατά τούτο τό ύπερευλογημένον Σάββατον τά έν γή καί υπό γήν θεοπρεπώς τελεσθέντα σοι σωτηριωδέστατα μυστήρια σου έορτάζοντες καί σέ τό όντως ίλαρόν καί έφετόν φώς έν τοις καταχθονίοις θεϊκώς έπιλάμψαν, έκ τάφου δέ θεοπρεπώς άναλάμψαν άναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σού τήν πρός ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφάνειαν, είκονίζοντες. 

Επειδή γάρ τή σωτηρίω καί φωταυγεί νυκτί πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γή και τά καταχθόνια διά τό ύπερφυές μυστήριον τής έν Άδου καθόδου σου καί τής έκ Τάφου σου τριημέρου αναστάσεως. Διά τούτο, έκ τού επί τούτον τόν φωτοφόρον σου Τάφον ένδελεχώς καί άειφώτως έκκαιομένου φωτός εύλαβώς λαμβάνοντες, διαδίδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σέ τό άληθινόν φως και παρακαλούμεν καί δεόμεθά σου, Πανάγιε Δέσποτα, όπως ανάδειξης αυτό αγιασμού δώρον καί πάσης θεϊκής σου χάριτος πεπληρωμένον, διά της χάριτος τού Παναγίου καί φωτοφόρου Τάφου σου  καί τούς άπτομένους εύλαβώς αυτού ευλόγησης καί άγιάσης, τού σκότους των παθών ελευθέρων και τών φωτεινότατων σου σκηνών καταξίωσης, όπου φώς τό άνέσπερον της σης θεότητος λάμπει-χάρισαι αύτοίς. Κύριε, ύγίειαν καί εύζωίαν καί τούς οίκους αυτών παντός αγαθού πλήρωσον.

Ναί, Δέσποτα φωτοπάροχε, έπάκουσόν μου τού αμαρτωλού έν τή ώρα ταύτη καί δός ήμίν τε καί αύτοίς περιπατείν έν τω φωτί σου καί έν αύτώ μένειν, έως τό φώς της πρόσκαιρου ζωής έχομεν. Δός ήμίν, Κύριε, ίνα τό φώς τής πρόσκαιρου ζωής ταύτης έχωμεν. 

Δός ήμίν Κύριε, ίνα τό φώς τών καλών έργων ημών λάμπη έμπροσθεν τών ανθρώπων καί δοξάζωσί σε συν τω άνάρχω σου Πατρί και τώ Παναγίω Πνεύματι. Εις φώς γάρ εθνών ημάς τέθεικας, ίνα αύτοίς τή σκοτία περιπατούσι φαίνωμεν. Άλλ' ήμείς ήγαπήσαμεν τό σκότος μάλλον ή τό φώς, φαύλα πράσσοντες. 

Πάς γάρ ό φαύλα πράσσων μισεί τό φώς κατά τόν άψευδή λόγονσου - διά τούτο όσημέραι προσκόπτομεν άμαρτάνοντες, επειδή περιπατούμεν έν τή σκοτία. Άλλ' άξίωσον ημάς τό ύπόλοιπον τής ζωής ημών βιωτεύσαι πεφωτισμένους τούς οφθαλμούς τής διανοίας ημών. 

Δός ήμίν, ίνα ώς τέκνα φωτός περιπατήσωμεν έν τώ φωτί τωνεντολών σου τό τού αγίου βαπτίσματος φωτεινόν ένδυμα, όπερ διά τών έργων ήμαυρώσαμεν, λεύκανον ώς τό φώς, ό αναβαλλόμενος τό φώς ώσπερ Ίμάτιον. Δός ήμίν ένδύσασθαι τά όπλα τού φωτός, ίνα δι' αυτών τόν άρχοντα τού σκότους τροπούμεθα, ός μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. 

Ναί, Κύριε, καί ώς έν ταύτη τή ημέρα τοις έν σκότει καί σκιά θανάτου καθημένοις φώς έλαμψας, ούτω σήμερον λάμψον έν ταις καρδίαις ημών το σόν άκήρατον φώς, ίνα διά τούτου φωτιζόμενοι καί θερμαινόμενοι έν τή πίστει δοξάζομέν σε τό μόνον έκ μόνου τού άρχιφώτου φωτός ίλαρόν φώς εις τους ατελεύτητους αιώνας. Αμήν».

Μετά τό τέλος τής ευχής «ό Πατριάρχης μετά πάσης ευλάβειας ασπάζεται τόν άγιον Τάφον καί λαμβάνει τό άγιον φώς όπερ, εξερχόμενος εξ αύτού εις τόν προθάλαμον αυτού, μεταδίδει... κ.λπ.». Όπως γίνεται φανερό ή Ευχή αύτη είναι πολύ διαφωτιστική καί επομένως σπουδαία γιά τό θέμα μας από τήν άποψη τού περιεχομένου της.(Ό περισσότερο εγκρατής τής ελληνικής γλώσσας αναγνώστης. 

Ας μη αποβλέψει στήν έλλειψη πρωτοτυπίας τής Ευχής, μέ τήν υπερβολική συμπίληση Γραφικών χωρίων  κατά τήν κρατούσα εκκλησιαστική συνήθεια  ούτε στήν πλημμελή σύνταξη καί στίξη. Άς αποβλέψει στήν ουσία τού κειμένου ή οποία γίνεται μέ σαφήνεια αντιληπτή, καί καθιστά έτσι τήν Ευχή άξια ιδιαίτερης σημασίας).  

Πραγματικά αποβλέποντας στό περιεχόμενο τής Ευχής διαπιστώνουμε ότι πουθενά δέν γίνεται λόγος (ούτε κάν υπαινιγμός) περί «άνωθεν κατερχομένου άύλου φωτός» κατά τήν στιγμή εκείνη, αλλά εννοείται μόνο φώς φυσικό πού άνάβεται στην ανάμνηση του Άναστάντος Χριστού, του αληθινού φωτός του κόσμου. 

Τελετουργικώς δεν έχουμε την, λεγόμενη, ευχή ευχαριστίας (όπως θά ήταν ή ευχή εάν μόλις είχαμε λάβει τό άυλο φως), άλλά έχουμε ευχή ικεσίας, δηλαδή δεήσεως–παρακκλήσεώς μας, όπως ευλογηθεί καί (ως αναστάσιμο) καταστεί ιδιαίτερα άγιο, καθώς, δηλώνει ή φράση της ευχής «νά άναδειχθή» τό φως όχι μόνο «αγιασμού δώρον» άλλά «καί πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον».  

Άλλά ποιό φως, εύχεται ό Πατριάρχης νά γίνει τέτοιο; Βεβαίως τό «εις άνάμνησιν» (όπως αναφέρει ή ευχή) φυσικό φώς, τό όποιο ανάβει ό Πατριάρχης από τήν κανδήλα του Παναγίου Τάφου. Ή Ευχή είναι σαφέστατη.Λέγει δηλαδή ότι εμείς «άγαλλομένη καρδία», δηλαδή μέ χαρά «έορτάζοντες» αυτό «το ύπερευλογημένον Σάββατον τά... μυστήριά σου». Καί  ένθυμούμενοι Εσένα πού είσαι τό φως τό όποίο έλαμψε άπό τόν τάφο μέ τρόπο άξιο τού Θεού «καί σέ τό όντως ίλαρόν φως... Τό εκ του τάφου θεοπρεπώς άναλάμψαν άναμιμνησκόμενοι») κάνουμε έμείς  τελετή εμφάνισης φωτός («φωτοφάνειαν ΠΟΙΟΥΜΕΘΑ») εικονίζοντας έτσι τήν θεοφάνειά σου.

Δηλαδή τήν θεϊκή του φωτοβόλο εμφάνιση πού μέ τήν συμπόνια σου έγινε άπό Σένα γιά μάς «είκονίζοντές σου τήν πρός ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφάνειαν».  Και ή Ευχή, άφού ανέφερε ότι εμείς κάνουμε τήν δική μας φωτοφάνεια σέ ανάμνηση («άναμιμνησκόμενοι»), τού Χριστού, πού ως φως έλαμψε άπό τόν τάφο (καί της οποίας άπλή απεικόνιση αποτελεί ή δική μας τελετή), προχωρεί καί εξηγεί τό άπό πού παίρνεται τό φως γιά νά ανάψουν οί λαμπάδες καί, στη συνέχεια, νά μεταδοθεί στους πιστούς.  

Και είναι ό τόπος αυτός ό άγιος Τάφος καί πηγή τού φωτός τό όποιο, εύλαβώς λαμβάνει ό Πατριάρχης, είναι ή Ιερή λυχνία πού ΣΥΝΕΧΩΣ καί πάντοτε καίει εκεί. Επαναλαμβάνουμε τις φράσεις τού κειμένου: «Διά τούτο, έκ του έπί τούτον τόν φωτοφόρον σου Τάφον ένδελεχώς καί άειφώτως έκκαιομένου φωτός εύλαβώς λαμβάνοντες διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σέ τό άληθινόν φώς...». 

Τέλος ή ευχή, άφού διευκρίνησε ότι ή τελετή της φωτοφάνειας γίνεται «εις άνάμνησιν» της θεοφάνειας τού Χριστού, καί άφού δήλωσε τό πόθεν ανάβει τό (συμβολικό της Αναστάσεως) φώς, καταλήγει στήν παράκληση πρός τόν Θεό όπως αυτό τό (φυσικό) φώς πού παίρνουμε άπό τόν άγιο Τάφο (καί πού, μάλιστα, τό παίρνουμε «τό ύπερευλογημένον Σάββατον», όπως τό αναφέρει) νά γίνει καί αυτό πλούσια ευλογημένο (δηλαδή καί αυτό ύπερεύλογημένο). Τονίζουμε τή διατύπωση:«Παρακαλούμεν καί δεόμεθά σου. Πανάγιε Δέσποτα, όπως ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ αυτό αγιασμού δώρον καί πάσης θεϊκής χάριτος πεπληρωμένον...». 

Αξιοπρόσεκτη ή λέξη «ανάδειξης»  ή οποία δηλώνει καθαρά ότι τό φώς (όχι μόνο δέν είναι ουρανό-πέμπτο, άλλά) δέν έχει ακόμη αναδειχθεί ίδιαίτερον «αγιασμού δώρον». Δηλαδή δέν έχει γίνει ακόμη τό προσδοκώμενο νέο άγιο φώς τής «κλητής καί αγίας ημέρας», τό «καινόν φώς τού καινού Πάσχα» ή, κατά τόν Γρηγόριο Ναζιανζηνό, «τό τού μεγάλου φωτός άντίτυπον». 

Έάν όμως, με άλλα λόγια, τό φώς ήταν ούρανόπεμπτο, τότε θά ήταν «άφ' εαυτού» άναδεδειγμένο άγιο, καί δέν θά παρακαλούσε ό Πρωθιεράρχης όπως τό αναδείξει ό Θεός. Καί πώς θά γίνει αυτή ή ανάδειξη; Επεξηγεί ή ευχή:«διά τής χάριτος τού Παναγίου Τάφου». 

Τέλος, παρατηρούμε ακόμη ότι:Αξιοπρόσεκτη, ώς δηλωτική τής εννοίας τού φωτός, είναι καί ή όρθοδοξότατη φράση πρός τό τέλος τής Ευχής:«λάμψον έν ταις καρδίαις ημών τό σόν άκήρατον φώς».  Ή φράση βέβαια σημαίνει: παράκλησή μας όπως,  Σύ ό Θεός, στείλεις τήν ολοκάθαρη λάμψη τού φωτισμού σου στόν εσωτερικό μας κόσμο (καί όχι, φυσικά, στά υλικά μας μάτια ώς εξωτερική, ορατή θαυματουργία). 

Σχετικά τώρα μέ την δομή της Ευχής καί τήν φραστική διατύπωση διαπιστώνουμε την επίδραση ευχών του Μεγάλου Αγιασμού των Θεοφανείων (όπως γίνει «τό ύδωρ αγιασμού δώρον καί... άναδειχθήναι αυτό άποτρόπαιον...»).Καθώς καί τής ευχής γιά την μετουσίωση τών Τιμίων Δώρων στήν Λειτουργία τού Μ. Βασιλείου δέεται ό Ιερέας όπως ό Θεός τά Τίμια Δώρα «εύλογήσαι, άγιάσαι καί άναδείξαι». Λοιπόν «άγιάσαι καί αναδείξαι», έχουμε σέ αυτές τίς ευχές, όπως ακριβώς καί στήν ευχή τού αγίου φωτός.   

Αυτά πρός την σωστή ενημέρωσή σας περί

της Τελετής της Αφής του Αγίου Φωτός.

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ
Διαβάστε επίσης και την μαρτυρία 

του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού 

Πατριαρχείου π. Γεωργίου Τσέτση.

Θρύλος και πραγματικότητα για το 'Αγιον Φως

Τα τεκταινόμενα στην Ιερουσαλήμ και ο κίνδυνος να πολιτικοποιηθεί μια βασική για την πίστη μας λειτουργική πράξη δίνουν πλέον στην εκκλησία την μοναδική ευκαιρία να άρει το πέπλο μυστηρίου που κάλυπτε μέχρι σήμερα τα σχετικά με την αφή του αγίου φωτός, διαφωτίζοντας τους πιστούς όσον αφορά στο θεολογικό υπόβαθρο και στον συμβολισμό της ωραίας και ευφρόσυνης αυτής τελετής.

Και εξηγούμαι.

Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή της αφής το άγιον φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του πατριάρχου.

Όπως όμως αναφέρει ο διαπρεπής καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «το αρχιτεκτονικό συγκρότημα του ναού της αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του αγίου φωτός», πρόκειται για έναν θρύλο, ο οποίος καλλιεργήθηκε στους αγίους τόπους μετά την εισβολή των σταυροφόρων και στο πλαίσιο της διαμάχης ορθοδόξων, λατίνων και Αρμενίων, που ο καθείς διεκδικούσε δι' εαυτόν το προνόμιο του «λαμβάνειν εξ ουρανού» το ανέσπερο φως! 

Η ευχή την οποία αναπέμπει ο πατριάρχης προ της αφής μέσα στο «ιερό κουβούκλιο» είναι σαφέστατη και δεν επιδέχεται καμιά παρερμηνεία. Ο πατριάρχης δεν προσεύχεται για την διενέργεια θαύματος. Απλώς «αναμιμνήσκεται» της θυσίας και της τριημέρου αναστάσεως του Χριστού και απευθυνόμενος σ' Αυτόν λέγει: 

«Εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες, διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σε το αληθινόν φως, και δεόμεθά σου όπως αναδείξης αυτό αγιασμού δώρον...». Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο πατριάρχης ανάβει την λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα που βρίσκεται πάνω στον πανάγιο τάφο.

Όπως ακριβώς πράττει ο κάθε πατριάρχης και ο κάθε κληρικός την μέρα της Λαμπρής, όταν παίρνει φως Χριστού από την ακοίμητη κανδήλα που βρίσκεται υπεράνω της συμβολίζουσας τον τάφο του Κυρίου αγίας τράπεζας. Το μυστήριο όμως που καλλιεργήθηκε γύρω από το τελετουργικό της αφής του αγίου φωτός και οι λαϊκές περί αυτού αντιλήψεις στις μέρες μας συνετέλεσαν στην οικειοποίηση και εκμετάλλευση από εξωεκκλησιαστικούς κύκλους της άκρως συμβολικής και κατανυκτικής αυτής λειτουργικής πράξεως της εκκλησίας μας.

Ο λόγος τώρα για την διαπόμπευση του αγίου φωτός με την οργανωμένη αεροπορική μεταφορά του στον ελλαδικό χώρο, συνοδεία κυβερνητικών παραγόντων, τιμητικών αγημάτων, ευζώνων και προσκόπων (και φυσικά τηλεοπτικών συνεργείων!), προκειμένου όπως ο νεοέλληνας γιορτάσει «αυθεντικό ελληνικό Πάσχα». 

Ωσάν οι πρόγονοί μας να μη γιόρταζαν Ανάστασιν Χριστού προτού εφευρεθεί το αεροπλάνο!'Η ωσάν οι ανά τα πέρατα της οικουμένης ορθόδοξοι να μην εορτάζουν Πάσχα Κυρίου, μια και η «Ολυμπιακή» δεν «πετά» ως τις χώρες τους! Επέστη όμως καιρός να τερματισθεί ο διασυρμός των Θείων. 

Είναι δε σόλοικο και αποτελεί ασέβεια το να αποδίδει κανείς «τιμές αρχηγού κράτους» στο άγιον φως, το οποίο προέρχεται από τον τάφο Εκείνου που δήλωσε ότι «η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Το ως άνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ στις 21/4/2006.