ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ,  ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ  ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Διατρέξαντες ἐν νηστείᾳ καί προσευχῇ τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρα-κοστῆς, φθάσαντες δέ τό σωτήριον πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς λαμπροφόρου Ἐγέρσεως Αὐτοῦ.

Τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀνήκει εἰς τόν πυρῆνα τῆς ταυτότητος τῶν Ὀρθοδόξων. Ἑορτάζομεν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ὄχι μόνον κατά τό Ἅγιον Πάσχα καί τήν πασχάλιον περίοδον, ἀλλά κάθε Κυριακήν καί εἰς κάθε Θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία εἶναι πάντοτε ὁλόφωτος πανήγυρις. 

Ἡ χριστιανική ζωή εἰς ὅλας τάς πτυχάς της, εἰς τήν θείαν λατρείαν, εἰς τήν βιοτήν καί μαρτυρίαν μας ἐν τῷ κόσμῳ, ἔχει ἀναστάσιμον πνοήν, δονεῖται ἀπό τήν νίκην τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου καί ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του.

Ὁ ἄνθρωπος δέν δύναται ἀφ᾿ ἑαυτοῦ νά διαχειρισθῇ τόν φόβον καί τό ἀναπόφευκτον τοῦ θανάτου, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται καθ᾿ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ζωῆς του καί ὄχι μόνον εἰς τό τέλος της. 

Ἡ αἴσθησις ὅτι ἡ ζωή του εἶναι «πορεία πρός τόν θάνατον», ἄνευ ἐλπίδος διαφυγῆς, δέν ὁδηγεῖ εἰς τόν ἐξανθρωπισμόν τῆς ἀναστροφῆς του καί εἰς ἐνίσχυσιν τῆς εὐθύνης καί τῆς μερίμνης του διά τό παρόν καί τό μέλλον.

Μᾶλλον, ὁ ἄνθρωπος συρρικνώνεται, ἀποκόπτεται ἀπό τά οὐσιώδη τοῦ βίου, καταλήγει εἰς τόν κυνισμόν, τόν μηδενισμόν καί τήν ἀπόγνωσιν, εἰς τήν φενάκην τῆς ἀκωλύτου αὐτοπραγματώσεως καί εἰς τόν ἀχαρίτωτον εὐδαιμονισμόν τοῦ «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». 

Ἡ ἐπιστήμη, ἡ κοινωνική καί πολιτική δρᾶσις, ἡ οἰκονομική πρόοδος καί ἡ εὐημερία δέν δύνανται νά προσφέρουν διέξοδον.Ὅ,τι εἶναι δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπου φέρει τό στίγμα τοῦ θανάτου, δέν σώζει, ἀφοῦ καί αὐτό ἔχει ἀνάγκην σωτηρίας. Ὁ πόθος τῆς αἰωνιότητος δέν καλύπτεται μέ ἐπίγεια ἀγαθά, δέν ἱκανοποιεῖται μέ τήν παράτασιν τῆς ζωῆς μας καί μέ ὑποσχέσεις ψευδῶν παραδείσων.

Ἡ Ὀρθοδοξία προσφέρει εἰς τόν σύγχρονον λογοκρατούμενον ἄνθρωπον τήν Ἀλήθειαν τοῦ σωτηριώδους Εὐαγγελίου τῆς Ἀναστάσεως. Δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, τό Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνάμνησις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά βίωσις καί τῆς ἰδικῆς μας ἀναγεννήσεως ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι, πρόγευσις καί βεβαιότης τῆς ἐσχατολογικῆς πληρώσεως τῆς θείας Οἰκονομίας.

Ὁ πιστός γνωρίζει ὅτι ἡ ὑπαρξιακή πληρότης εἶναι δῶρον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἐν Χριστῷ, ἡ ζωή μας μεταμορφώνεται, μετατρέπεται εἰς πορείαν πρός τήν θέωσιν. Οἰ χριστιανοί διακρίνονται, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἀπό τούς «λοιπούς», τούς «μή ἔχοντας ἐλπίδα» (πρβλ. Α’ Θεσσ. δ’, 13). 

Ἐλπίζουν είς Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι, «ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν», «ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν» (Ἀποκ. α’, 17 – 18).Ἡ σωτήριος παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν ζωήν μας καί ἡ ἐλπίς τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμέναι εἰς τήν χριστιανικήν ὕπαρξιν, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ καί πραγματώνεται ὡς δημιουργική καί μεταμορφωτική δύναμις ἐν τῷ κόσμῳ. 

Δέν εἶναι καθόλου τυχαῖον, ὅτι πρίν ὁ νεωτερικός πολιτισμός κατανοήσῃ καί ἐγκαθιδρύσῃ τόν ἄνθρωπον ὡς δημιουργόν τῆς ἱστορίας, οἱ πιστοί ἐκλήθησαν νά καταστοῦν «Θεοῦ συνεργοί» (πρβλ. Α’ Κορ. γ’, 9). 

Ἀποτελεῖ πλήρη παρανόησιν τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καί τοῦ κοινωνικοῦ καί φιλανθρώπου ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὑποστηρίζηται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐσωστρεφής, ἀκοσμική καί ἀδιάφορος διά τήν ἱστορίαν καί τόν πολιτισμόν.

Ἱερώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἀγαπητά,

Τό Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ μεγαλυτέρα ἑορτή καί πανήγυρις τῶν Ὀρθοδόξων. Ἀνάστασις εἶναι ὅλη ἡ πίστις, σύνολος ἡ ἐκκλησιαστική ζωή, ὁλόκληρος ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀνεξάντλητος πηγή, ἐκ τῆς ὁποίας ἀντλεῖ καί τρέφεται ἡ ἐσχατολογική ὁρμή τῆς ὀρθοδόξου βιοτῆς καί μαρτυρίας.

Ἐν τῇ Ἀναστάσει καί ἐκ τῆς Ἀναστάσεως γνωρίζομεν οἱ πιστοί τόν αἰώνιον προορισμόν μας, ἀνακαλύπτομεν τό περιεχόμενον καί τήν κατεύθυνσιν τῆς ἀποστολῆς μας ἐν τῷ κόσμῳ, εὑρίσκομεν τό νόημα καί τήν ἀλήθειαν τῆς ἐλευθερίας μας.

Ὁ κατελθών ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καί συντρίψας τάς πύλας τοῦ Ἅδου καί τό κράτος τοῦ θανάτου, ἀναδύεται ἐκ τοῦ τάφου ὡς ἐλευθερωτής τοῦ ἀνθρώπου καί ἁπάσης τῆς κτίσεως.

Αὐτό τό δῶρον τῆς ἐλευθερίας καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ἀποδεχθῇ ἐλευθέρως, ἐντασσόμενος εἰς τήν «κοινότητα τῆς θεώσεως», τήν Ἐκκλησίαν, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ ἐλευθερία εἶναι θεμέλιον, ὁδός καί προορισμός.

Ἡ χριστοδώρητος ἐλευθερία βιοῦται καί ἐκφράζεται ὡς «ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ» (πρβλ. Ἐφεσ. δ’, 15), ὡς γεγονός κοινωνίας καί ἀλληλεγγύης. «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί. μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις» (Γαλ. ε’, 13).Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ «ὑπάρχομεν μέ τόν τρόπον τῆς Ἀναστάσεως», ἀφορῶντες εἰς τήν «κοινήν ἀνάστασιν» ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, δοξάζοντες ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ τόν Ἀναστάντα καί «ἀνατείλαντα πᾶσι τήν ζωήν» Κύριον, τόν Θεόν «μεθ᾿ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ἡμῶν», τόν ἐπαγγειλάμενον ἔσεσθαι μεθ᾿ ἡμῶν μέχρι τερμάτων αἰῶνος, καί ἀναβοῶντες τόν πασχάλιον πανευφρόσυνον χαιρετισμόν «Χριστός Ἀνέστη!», 

δεόμεθα τοῦ πανδώρου Ποιητοῦ καί Λυτρωτοῦ τοῦ κόσμου, ὅπως καταυγάζῃ τήν ζωήν πάντων ἡμῶν διά τοῦ φωτός τῆς πανσωστικῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ καί χαρίζηται τοῖς πᾶσι χαράν πεπληρωμένην καί πάντα τά σωτήρια δωρήματα, ἵνα ὑμνῆται καί εὐλογῆται τό πανάγιον καί ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ. 

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιθ´

† Ο Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα 

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Πασχαλινόν Μήνυμα

Τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν κ. Κυρίλλου

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ

τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ,

ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας 
ἡμᾶςεἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ
ἐκ νεκρῶν.(Α΄ Πετρ. 1.3)

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερείς, σεβαστοὶ πατέρες, πανέντιμοι 
μοναχοὶ κὰι μονάζουσες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφὲς μου ἀγαπητοί,

Κατ’ αὐτὴν τὴν θαυμασίαν καὶ πανηγυρικὴν ἡμέραν, τὴν πεπληρωμένην χαρᾶς ἰδιαιτέρας διὰ τὸν ἀπὸ τοῦ τάφου ἀναστάντα Κύριον Ἰησοῦν, ὁλοθύμως συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν ἐπὶ τῇ μεγάλῃ καὶ κοσμοσωτηρίῳ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα καὶ ἀπευθύνω πρὸς ὑμᾶς τὸν ἀρχαῖον αἰσιόδοξον χαιρετισμὸν:ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Νῦν τὸ πλήρωμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς μεγαλύνει τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, Κυρίου ἡμῶν Ιησοῦ Χριστοῦ.

Τοῦ καταλύσαντος τὸ κράτος τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἀνοίξαντος ἡμῖν τὴν πύλην τῆς ἀφθάρτου βασιλείας Αὐτοῦ. Τῷ ὄντι, νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια˚ ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾖ ἐστερέωται (Κανὼν τοῦ Ἁγίου Πάσχα).

Ὡς Μυροφόροι γυναῖκες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἄλλοι μαθηταὶ τοῦ Σωτῆρος, οἵτινες ἀνεδείχθησαν οἱ πρώτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, καλούμεθα ἵνα κηρύξωμεν τὴν μεγάλην χαρὰν ταύτην εἰς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀγαπητοὶ ἡμῖν καὶ οἰκεῖοι, εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι περιβάλλουν ἡμᾶς καὶ τοὺς ὁποίους γνωρίζομεν. Λέγομεν πρὸς αὐτοὺς: Χριστὸς ἀνέστη! 

Καὶ ὅπως τότε, πρὸ πολλῶν ἑκατονταετιῶν, οἱ μὲν, πιστεύοντες ἀποκρίνονται εὐθέως: ἀληθῶς ἀνέστη! Οἱ δὲ, ὡς ἄλλος ἀπόστολος Θωμᾶς ἀμφιβάλλουν, λέγοντες: ἐὰν μὴ ἴδω Αὐτὸν ὁ ἴδιος καὶ ἅψω Αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω (Ἰω. 20.25). Οἱ δὲ ἀπορρίπτουν ἐντελῶς τὴν εἴδησιν ταύτην.

Ἡ πίστις εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εἶναι τὸ ἀπαρασάλευτον ἐκεῖνο θεμέλιον, ὁ ἀκλόνητος ἐκεῖνος στύλος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἑδράζεται ὁ χριστιανισμὸς.

«Εἰ γὰρ ἀποθανὼν ὁ Χριστὸς οὐκ ἴσχυσεν ἀναστῆναι, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυστόστομος, οὔτε ἡ ἁμαρτία λέλυται, οὔτε ὁ θάνατος καθῄρηται, & lt… > καὶ οὐχ  ἡμεῖς δὲ μόνον κενὰ ἐκηρύξαμεν, ἀλλὰ καὶ ὑμεῖς κενὰ ἐπιστεύσατε» (Ὁμιλία ΛΘʹ. Πρὸς Κορινθίους πρώτη Ἐπιστολὴ).

Διὰ τοῦ λυτρωτικοῦ Αὐτοῦ ἀγῶνος ὁ Σωτὴρ ἥνωσεν αἰώνιον καὶ πρόσκαιρον, Δημιουργὸν καὶ δημιούργημα, Θεὸν καὶ ἄνθρωπον. Γεφύρωσεν ἐκεῖνο τὸ χάσμα, τὸ ὁποῖον κατὰ τὴν αὐγὴν τῆς ἱστορίας διαχώρισε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Πλάστην αὐτῶν. Λόγῳ παραβάσεως τῆς θεοσδότου ἐντολῆς, λόγῳ παρακοῆς αὐτῶν τῷ Δημιουργῷ ἐν τῷ κόσμῳ ἐπεκράτησαν ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος.

Ὅτε δὲ, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ…ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν (Γαλ. 4.4-5).Χριστὸς, ὡς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, αἴρει τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου (Α΄ Πετρ. 1.19, Ἰω. 1.29). 

Ὑπήκοος γενόμενος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ (Φλπ. 2.8) τῷ Οὐρανίῳ Πατρὶ, ἀνάγει τὴν ἀνθρωπότητα πρὸς τὸν Δημιουργὸν αὐτῆς, καταλάσσων αὐτὴν μὲ Αὐτὸν. Ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ κατὰ φύσιν, μᾶς καθιστᾷ υἱοὺς τοῦ Θεοῦ κατὰ χάριν. 

Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει ἡμῖν τὴν ὁδον τῆς ἡθικῆς μεταμορφώσεως καὶ τῆς πνευματικῆς ἀνόδου πρὸς τὸν αἰώνιον καὶ μακάριον βίον μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ Ἀνεσπέρω ἡμέρα τῆς βασιλείας Αὐτοῦ (Κανὼν τοῦ Ἁγίου Πάσχα).

Ἀπελευθερώσας ἡμᾶς ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας καὶ συντρίψας τὴν ἐξουσίαν τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, τῶν πνευματικῶν τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις (Ἐφ.6.12), ὁ Κύριος ἀνέρχεται εἰς τὸν οὐρανὸν, ὅπου καθέζεται ἐν τῇ ἀπροσίτῳ δόξῃ ἐκ δεξιῶν τοῦ προαιωνίου Πατρὸς. 

Ταυτοχρόνως δὲν ἀφήνει ἡμᾶς ἐδῶ, ἐπὶ γῆς, μένων ἀδιάστατος μετὰ τῶν μαθητῶν Αὑτοῦ, οἵτινες συγκροτοῦν ὁμοῦ τὸ Σῶμα Αὐτοῦ, δηλονότι τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ Χριστὸς ὡς Κεφαλὴ αὐτῆς, ὁδηγεῖ τὸ σκάφος τοῦτο μέσω τῶν ταραχωδῶν ὑδάτων τῆς θαλάσσης τοῦ βίου εἰς τὴν εὔδιον οὐράνιον λιμένα, ὅπου ἔσται ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν (Α΄ Κορ. 15.28).

Συγκροτοῦντες τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν, οἱ χριστιανοὶ εἴμεθα συνεχισταὶ τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ ἀποστολῆς ἐν τῷ κόσμῳ. Ὡς πλήθος πολυάριθμον τῶν προ ἡμῶν γενομένων κατὰ πίστιν ἀδελφῶν, δηλονότι τῶν ἀποστόλων, τῶν μυροφόρων γυναικῶν, τῶν μαρτύρων, τῶν ἁγίων ἱεραρχῶν, τῶν ὁσίων τὲ καὶ τῶν δικαίων, δέον ὅπως ἐπικαλούμεθα τὸν Κύριον ἐν ὀνόματι αὐτοῦ, ἵνα γνωρίσωμεν ἐν λαοῖς τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ (Α΄ Παρ. 16.8). 

Καλούμεθα ὅπως κηρύξωμεν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Υἱὸν τοῦ Ἀνθρώπου, Ὅστις κατὰ τὴν ἄφατον αγάπην Αὐτοῦ πρὸς ἡμᾶς ἔχυσεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὸ πανάχραντον Αἷμα Αὐτοῦ. 

Διὰ λόγου καὶ δι΄ἔργων καὶ δι’ὅλης τῆς ζωῆς ἡμῶν καλούμεθα ἵνα μαρτυρήσωμεν τοῖς ἀνθρώποις Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν (Ἠσ. 53.5) καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν (Ρωμ. 4. 25).

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφὲς! Ἔτι καὶ ἔτι θὰ ἤθελον ἵνα ἀπὸ καρδίας συγχαίρω ὑμῖν ἐπὶ τῇ λαπρᾷ ἑορτών ἑορτῇ καὶ πανηγύρει τῶν πανηγύρεων, ἐπὶ τῷ Πάσχᾳ τοῦ Θεοῦ τῷ σωτηρίῳ (Κανὼν τοῦ Ἁγίου Πάσχα).

Καθὼς διδάσκει ἡμᾶς ὁ Ἁγιος Ἀπόστολος Ἰωάννης, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. 

Εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν (Α’ Ἰω. 4 7-11). Αὐτὰ τὰ θαυμασια ῥητὰ ἄς εἶναι δι’ἡμᾶς γνῶμονα εἰς πάσας τὰς ὁδοὺς τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἄς μᾶς ἐμπνεύουν εἰς τὴν ἀγαθοεργίαν καὶ τὴν διακονίαν τῶν ἐγγὺς ἡμῶν τὲ καὶ τῶν μακρὰν. Ἀμὴν.

Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· 

ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

ὁ Μόσχας
καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν Κύριλλος 

Πασχαλινό Μήνυμα

Του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου Γ'

«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον• ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε• ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ. 16, 6).

Τόν χαρμόσυνον καί ἐλπιδοφόρον λόγον τοῦτον ἤκουσαν διά στόματος φαεσφόρου ἀγγέλου, καθημένου ἐπί τοῦ τάφου, αἱ μυροφόροι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι ἦλθον τήν πρωΐαν τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων, διά νά ἀλείψωσιν ἀρώμασι τόν Ἰησοῦν.

Οἱ ἀγγελικοί λόγοι ἐπεβεβαιώθησαν ἐκ τῆς θέας τοῦ κενοῦ μνημείου, ἐκ τῆς θέας τῶν «κειμένων ὀθονίων καί τοῦ σουδαρίου, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κειμένου ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένου εἰς ἕνα τόπον» (Ἰω. 20, 7). Πολλῷ πλέον ὅμως ἐπεσφραγίσθησαν ἐκ τῆς θέας αὐτοῦ τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ Χριστός διά τοῦ Σταυροῦ ἦλθεν εἰς τόν ᾍδην καί ὁ ᾍδης οὐκ ἴσχυσεν Αὐτοῦ, οὐκ ἐκράτησεν Αὐτόν. Ὁ Κύριος κατελθών εἰς τόν ᾍδην, ἀπέσπασεν ἐξ ἐκείνου τούς ἀπ’ αἰώνων πεπεδημένους. Ἀνέσυρε αὐτούς ἐκ τῆς κολάσεως, «ἐπέστη βοῶν τοῖς ἐν ᾍδῃ, εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον». 

«Σταυρωθείς ὁ Κύριος ἐξ ἀσθενείας, ζῇ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 13, 4), ἀνέστη τῇ θεανθρωπίνει δυνάμει Αὐτοῦ καί ἐφάνη εἰς τάς μυροφόρους γυναῖκας καί εἰς τούς μύστας ἀποστόλους εἰς πλείστας ἐμφανείας. 

Ὤφθη αὐτοῖς εἰς τό ὑπερῷον τήν πρώτην καί τήν ὀγδόην ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν (Ἰω. 20, 19 & 26), εἰς τήν πορείαν πρός Ἐμμαούς (Λουκ. 24, 15), εἰς Ἱερουσαλήμ «εἰς τούς ἕνδεκα ἠθροισμένους καί τούς σύν αὐτοῖς» (Λουκ. 24, 33), «οὐχί ὡς πνεῦμα, ὅπερ σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει» (Λουκ. 24, 39). 

Αλλά μετά τοῦ σώματος Αὐτοῦ τοῦ λελαμπρυσμένου καί δεδοξασμένου, «ἔχοντος τούς τύπους τῶν ἥλων εἰς τάς χεῖρας καί τούς πόδας» (Λουκ. 24, 40) «ζητῶν παρ’ αὐτῶν βρώσιμον καί λαμβάνων ἰχθύος ὀπτοῦ μέρους καί ἀπό μελισσίου κηρίου καί ἐσθίων ἐνώπιον αὐτῶν» (Λουκ. 24, 41-43).

«Παραστήσας ἑαυτόν ζῶντα ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα» (Πράξ. 1, 3),ἀνελήφθη ἐν δόξῃ ἀπό τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν εἰς τούς οὐρανούς, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός εἰς τούς συνηγμένους ἐν τῷ ὑπερῴῳ ἀποστόλους Παράκλητον ἄλλον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας καί δι’ αὐτῶν ἐσαγήνευσε τήν Οἰκουμένην, ἐγκατέστησε καί ἔπηξεν ἐν τῷ κόσμῳ τήν Ἐκκλησίαν.

Τήν Ἐκκλησίαν ἄφησεν ὁ Κύριος μάρτυρα τῆς ἀληθείας Αὐτοῦ καί συνεχιστήν τοῦ ἔργου Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διδάσκει καί κηρύττει Αὐτόν Ἐνανθρωπήσαντα, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Διδάσκει διά τοῦ λόγου καί πράττει διά τῶν ἔργων, ἁγιάζει διά τῶν Μυστηρίων. 

Μεταδίδει τήν Θείαν Χάριν, μεταμορφώνει τά ἤθη, τήν ζωήν καί τό «εἶναι» τῶν ἀνθρώπων. Γίνεται αὕτη παράδεισος καί οὐρανός, ὡς λέγει τό τροπάριον, «ἐν τῷ ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν». 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐπί τῆς γῆς ὄασις πηγῆς ὕδατος ζῶντος, ἀληθείας εἰρήνης, δικαιοσύνης, ἀδελφοσύνης, συνδιαλλαγῆς, ἀγαλλιάσεως καί χαρᾶς πεπληρωμένης. Αὕτη ἀποσοβεῖ πολέμους, διαλύει τήν διχόνοιαν καί ἑνώνει ἔθνη. Ἡ Ἐκκλησία, διατηρεῖ καί προστατεύει τό περιβάλλον καί τήν κτίσιν ὡς δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ διά τήν κατοίκησιν τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ὡς Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιτελεῖ τό προσκυνηματικόν, ποιμαντικόν καί σωστικόν αὐτῆς ἔργον ἐπί τῶν θείων σκηνωμάτων, ἐπί τῶν τόπων τῶν ἁγιασθέντων διά τῆς χάριτος τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ἐξ αὐτῶν καί δή ἐξ αὐτοῦ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐν τῇ προσφορᾷ τῆς ἀναιμάκτου θυσίας «κατά τήν σωτήριον καί φωταυγῆ νύκτα τῆς λαμπροφόρου ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως» προσευχόμεθα ὑπέρ εἰρηνεύσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καί δή τῆς ἀνειρηνεύτου Μέσης Ἀνατολῆς. 

Υπέρ παύσεως τῶν σχισμάτων τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί χαιρετίζομεν τό εὐσεβές ποίμνιον Ἡμῶν ὅπου γῆς καί τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί εὐχόμεθα εἰς πάντας τήν χαράν, τήν δύναμιν, τήν ἐλπίδα καί τό φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, ΠΑΣΧΑ 2019

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β' ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ 

ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ 
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ
 ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ 
ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ 
ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πιστεύομε «εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν… 
παθόντα καὶ ταφέντα καὶ ἀναστάντα».

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἑορτάζομε μέ ἀγαλλίαση καί πνευματική χαρά τό ζωηφόρο Ἅγιον Πάσχα! «Πάσχα τὸ τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε, Πάσχα, ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης». Δεν ἀγνοοῦμε ὅμως τήν ὀδυνηρή πραγματικότητα τῆς καθημερινότητάς μας, τόν πόνο, τήν ἀδικία, τήν ἀρρώστια. 

Τό Πάσχα είναι γεγονός μοναδικό, δυναμικό. Τό πένθος καί ὁ θρῆνος ὑποχωροῦν στή λαμπρότητα τοῦ θείου Φωτός καί στόν θρίαμβο τῆς ζωηφόρου Ἀναστάσεως.Γνωρίζομε ὅτι πολλοί ἀδελφοί μας ἀσφυκτιοῦν στήν ἐποχή μας οἰκονομικῶς καί ὅτι ἄλλοι εὑρίσκονται στά ὅρια τῆς ἔνδειας. 

Ἡ ἀνασφάλεια καί τά παντός εἴδους ἀδιέξοδα, μέ τίς καταλυτικές ἐπιπτώσεις τους στή βιοτή τοῦ λαοῦ μας, ἀφοροῦν σέ ὅλη τήν κοινωνία, ἀφοῦ δέν πίπτουν ἀπό τή μία πλευρά τοῦ δρόμου τά θύματα καί ἀπό τήν ἄλλη δέν εὑρίσκονται οἱ θεαταί τοῦ δράματος ἐκείνων, ἀλλά ὅλοι συνοδοιποροῦντες ὑφιστάμεθα συνέπειες μέ κοινό ἀντίκτυπο. 

Πρωτίστως τά φαινόμενα αὐτά καλοῦν τούς πάντες σέ αυτοκριτική, σέ συνειδητοποίηση τοῦ ἐλλείμματος καί τῆς ἀνεπαρκείας πρός ἀγαπητική συμπόρευση καί συνεργασία. Γύρω μας μαίνονται πόλεμοι και καταστροφές. 

Περιοχές πλησίον μας κατακλύσθηκαν ἀπό πρόσφυγες καί μετανάστες, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τά ἀδιέξοδα τῶν πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν σκοπιμοτήτων τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου.

Ἐν μέσῳ τοῦ ζόφου τόν ὁποῖον ἐπιφέρουν τά ανθρώπινα πάθη, προβάλλει λαμπροφόρο τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος. Γιά τήν Ὀρθοδοξία μας κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδική καί ἀνεπανάληπτη προσωπικότητα, εἰκόνα Θεοῦ, ἀσχέτως χρώματος, γλώσσας, θρησκείας και πολιτισμικῶν καταβολῶν. 

Τοῦτο ἐπιτάσσει τήν εἰλικρινή διακονία τοῦ ἀνθρώπου, καί μάλιστα τοῦ «ἐν ἀνάγκαις», σέ πλήρη ἀναφορά πρός τίς σωτήριες ἐντολές τοῦ Δημιουργοῦ του. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐντός αὐτῆς «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη», ἐφ’ ὅσον «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ».

Η Πίστη στόν «παθόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα» Κύριο καί ἡ μετ’ Αὐτοῦ ὑπαρξιακή σχέση παροχετεύουν στήν ψυχή καρτερία και ἀντοχή, δύναμη πνευματική καί γαλήνη ἐσωτερική. Συγχρόνως, αὐτή ἡ Πίστη μᾶς ἐμπνέει νά παριστάμεθα στοργικά στό πλευρό ὅσων ὑποφέρουν. 

Ὁ σεβασμός καί ἡ φροντίδα στούς καταπονουμένους ἐκφράζει μέ τόν πλέον οὐσιαστικό τρόπο τή λατρεία μας πρός τόν ἀναστάντα «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν» Χριστόν. Πολύ περισσότερο ἡ συναντίληψη τῶν θλίψεων τῶν πλησίον μας καί ἡ φροντίδα γιά τήν ἀνακούφισή τους διατρανώνει τήν ἀναστάσιμη πίστη καί τήν ἔμπρακτη ἀγάπη μας.

Παιδιά μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! «Μέρα εἶναι ἀγάπης. Ἄδης ἐνικήθη[...]Κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ’ τό ἁγιοκέρι, ὅπου κρατοῦνε οἱ χριστιανοί στό χέρι», κατά τόν ἐθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό. 

Ἄς μᾶς χαρίζει ὁ Ἀναστάς Κύριος, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, τήν ἐλπίδα, τήν ἀγάπη, τή δύναμη καί τή χαρά μέσα στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Παρέχοντας σέ ὅλους τήν εὐλογία του Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Νικητῆ τοῦ θανάτου, τῆς φθορᾶς καί τοῦ πόνου, χαιρετίζω μέ ἀναστάσιμη χαρά κάθε ἕνα καί κάθε μία ἀπό Σᾶς προσωπικά μέ τόν ἀναστάσιμο παιᾶνα: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! εὐχόμενος κάθε ἀγαθόν καί εὐάρεστον «τῷ Κυρίῳ ἐν οἷς πράττομεν».

Μέ ἀναστάσιμες εὐχές

 Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας 

καί πάσης Ἀφρικῆς

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Μ. ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ 

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ 

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Διαβάστε το ΕΔΩ…

Μήνυμα

του Αρχιεπισκόπου Τιράνων και Πάσης Αλβανίας

κ. Αναστασίου για το Άγιον Πάσχα του 2019

«Τη ελπίδι χαίροντες» αναβοώμεν Χριστός Ανέστη!

Απροσμέτρητη ελπίδα, αδελφοί μου, προσφέρει η Ανάσταση. Ελπίδα βασισμένη στη χαρμόσυνη είδηση ότι νικήθηκε ο αδυσώπητος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος. Τον καταπάτησε ο Χριστός: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; 

Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι» αναφωνεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και μαζί του όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται… Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο· αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού καταυγάζει όλη την ανθρώπινη ζωή με ζωογόνο φως. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες μάς στηρίζει η αναστάσιμη εμπειρία: «ίνα μη πεποιθότες ώμεν εφ' εαυτοίς, αλλ' επί τω Θεώ τω εγείροντι τους νεκρούς» (B΄ Κορ. 1:9). 

Ο ανθρώπινος νους δεν χωράει το θαύμα. Η καρδιά, όμως, διαισθάνεται την αλήθεια αυτή και σκιρτά ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη. Συγχρόνως η Ανάσταση δυναμώνει την ελπίδα ότι θα εξουδετερωθεί κάθε ενέργεια θανατηφόρα που συνθλίβει τη ζωή μας. 

Ενισχύει την ελπίδα ότι τελικά θα νικηθούν η αδικία, ο φθόνος, η διαφθορά, τα σκοτεινά συμφέροντα που συμβαδίζουν συνήθως με το δόλιο ψέμα και την αδίστακτη αλαζονεία και θανατώνουν την ειρήνη οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση και στην παρακμή. 

Ως λυτρωτική φωτοχυσία η ελπίδα διαχέεται ιδιαίτερα κατά την υπέρλαμπρη εορτή του Πάσχα προς όλες τις κατευθύνσεις. Καταυγάζει την ύπαρξη των πιστών, αγγίζει μυστικά και τις καλοπροαίρετες ψυχές που κινούνται στις παρυφές της πίστεως.

Η χριστιανική ελπίδα δεν προέρχεται από ακαθόριστη αισιοδοξία, δεν σχετίζεται με ψευδαίσθηση ουτοπιστική. Στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι υπάρχει Θεός Παντοδύναμος, Δημιουργός του παντός και Προνοητής. 

Προσωπικός Θεός αγάπης, ο οποίος ούτως ηγάπησεν τον «κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3:16). 

Η αναστάσιμη ελπίδα δεν αναφέρεται σε κάποια αόριστη ιδέα, αλλά είναι συνδεδεμένη με ένα Πρόσωπο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, ο οποίος εκουσίως υπέστη φρικτά βασανιστήρια, σταυρώθηκε νικώντας τον θάνατο. Η αναφώνηση Χριστός Ανέστη δεν δηλώνει ότι ανέστη ο Θεός -η θεότητα δεν πεθαίνει- αλλά ανέστη ο Θεάνθρωπος Χριστός και συνανέστησε την ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου».

Ο Απόστολος Παύλος επεξηγεί: «η αλήθεια είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών. Γιατί όπως ο θάνατος ήρθε στον κόσμο από έναν άνθρωπο, έτσι από έναν άνθρωπο ήρθε και η ανάσταση των νεκρών. 

Όπως πεθαίνουν όλοι εξαιτίας της συγγενείας με τον Αδάμ, έτσι, χάρις στη συγγένεια με τον Χριστό όλοι θα ξαναπάρουν ζωή». («Νυνί δε χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. επειδή γαρ δι΄ ανθρώπου θάνατος, και δι΄ανθρώπου ανάστασις νεκρών. ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτως και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται») (Α΄ Κορ. 15: 20-22).

Με αυτή την χωρίς όρια ελπίδα προχωρεί η Εκκλησία ψάλλοντας τον αναστάσιμο παιάνα: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Με δοξαστική αγαλλίαση επαναλαμβάνει: 

«Ευλογητός ο θεός και πατήρ του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι' αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών» (Α΄ Πετρ. 1:3). 

Αυτή η ελπίδα ενισχύει τα μέλη της -όλους εμάς- στον καθημερινό μας αγώνα, για να αντέχουμε στις πολύμορφες θλίψεις, τις συκοφαντίες, τις αρρώστιες, τις αποτυχίες, την ανέχεια, τον βαθύ πόνο που προκαλεί η εκδημία των αγαπημένων μας προσώπων. 

Μάς στηρίζει επίσης και μας παρηγορεί η πασχαλινή ελπίδα ότι με τον φωτισμό του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού θα ευρεθούν λυτρωτικές διαβάσεις στα ποικίλα πολιτικά, εκκλησιαστικά, προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, που μάς ταλαιπωρούν. Προχωρούμε λοιπόν «τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες (Ρωμ. 12:12)».

Υπάρχουν, βεβαίως, συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση αυτής της ελπίδας. Πρώτη είναι η εμπιστοσύνη σε όσα έχει αποκαλύψει ο Χριστός, σε όσα σταθερά ευαγγελίζεται η Εκκλησία, τα οποία έχουν αιώνιο και οικουμενικό κύρος. 

Η πεποίθηση ότι στον αναστάντα Χριστό εδόθη «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» και ότι συνεπώς η ιστορία δεν διαμορφώνεται με τους σχεδιασμούς και τις ενέργειες των κατά καιρούς ισχυρών, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο αιώνιος Θεός της δικαιοσύνης και της αγάπης. Ο Αναστάς Χριστός υποσχέθηκε τη συνεχή παρουσία Του στη ζωή μας: «ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20).

Με την αναστάσιμη ελπίδα συμπορεύονται η ειρήνη και η χαρά. «Η ειρήνη του θεού η υπερέχουσα πάντα νούν» (Φιλιπ. 4:7), όπως την καθόρισε ο Χριστός προ του πάθους Του («ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω. 14:27)). 

Όπως την προσέφερε μετά την Ανάστασή Του ως μόνιμο χαρακτηριστικό των μαθητών και αποστόλων Του: «ειρήνη υμίν, καθώς απέσταλκέν με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς» (Ιω. 20:21).

Χριστός Ανέστη, αδελφοί μου! Ας συνοψίσουμε τον αναστάσιμο αυτό χαιρετισμό με τα λόγια του Αποστόλου των εθνών: «Ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν, εις το περισσεύειν υμάς εν τη ελπίδι εν δυνάμει πνεύματος αγίου» (Ρωμ. 15:13). 

Σε ελεύθερη απόδοση: Είθε ο Θεός της ελπίδας να γεμίζει τις ψυχές όλων μας με απέραντη χαρά και ειρήνη, που προέρχονται από την πίστη. Ώστε να έχουμε άφθονη την ελπίδα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. 

Όχι απλώς λίγη ελπίδα, αλλά ελπίδα που να ξεχειλίζει και να περισσεύει, ώστε να μπορούμε να την προσφέρουμε και στους άλλους. Και όλα αυτά θα συντελούνται όχι με τις δικές μας ικανότητες, αλλά με την παρουσία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Αυτή την απέραντη πασχαλινή ελπίδα ας ευχηθούμε εις εαυτούς και αλλήλους να μας χαρίσει ο Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος, η Κεφαλή της Εκκλησίας μας. Χριστός Ανέστη!

† Ο Τιράνων και Πάσης Αλβανίας 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

Μήνυμα

Του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου

Πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, 

τούς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους, 

τούς Μοναχούς καί Μοναχές, 

τούς Προέδρους καί Μέλη τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων, 

τά Ἡμερήσια καί Ἀπογευματινά Σχολεῖα, 

τίς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες, 

τήν Νεολαία, τίς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καί ὁλόκληρο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς

Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,Χριστός Ἀνέστη!

            

Σέ αὐτή τήν ἔνδοξη Ἑορτή τῶν Ἑορτῶν, ἀκοῦμε στό Εὐαγγέλιο γιά τίς ἡρωϊκές Μυροφόρες γυναῖκες  οἱ ὁποῖες ἦλθαν στόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ νωρίς τό πρωΐ γιά νά χρίσουν τό σῶμα Του μέ μῦρα καί ἀρώματα, δείχνοντας ἔτσι τήν ἀφοσίωσή των στόν Χριστό μέ μία πράξη ἀγάπης καί φροντῖδος. 

Ἐξέφρασαν τήν ἀνησυχία των  γιά τόν μεγάλο βράχο πού ἔκλεινε τήν εἴσοδο τοῦ μνήματος, ἀλλά καθώς πλησίαζαν,  ἰδού σεισμός ἐγένετο μέγας·  ἄγγελος γάρ Κυρίου καταβάς ἐξ οὐρανοῦ προσελθών ἀπεκύλισε τόν λίθον  ἀπό τῆς θύρας (Ματθ. 28:2). 

            

Ὁ ἄγγελος εἶπε στίς Μυροφόρες γυναῖκες, μή φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε.  Δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος (Ματθ. 28:7).   Αὐτές οἱ λέξεις γέμισαν τήν καρδιά των μέ χαρά.   

Αὐτές τίς λέξεις ἐπανέλαβαν στούς μαθητάς μέ ἀγαλλίαση. Αὐτές τίς λέξεις, «Χριστός Ἀνέστη!», διακηρύσσουμε σήμερα στόν χαρμόσυνο ἑορτασμό  τοῦ Ἁγίου Πάσχα καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

            

Ψάλλουμε  μέ ἄφθονη χαρά στήν καρδιά μας  Χριστός Ἀνέστη! Ψάλλουμε αὐτές τίς λέξεις διότι ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασή Του, ἀπεκάλυψε τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πού χαρίζῃ ἄφθονη καί αἰώνια ζωή. Ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο. 

Διέρρηξε τά δεσμά τοῦ Ἅδου. Ἔδειξε στούς κεκοιμημένους νεκρούς τήν ζωή ἡ ὁποία τούς ἀναμένει. Ὁ  Κύριός μας κέρδισε τόν ἀπόλυτο θρίαμβο οὕτως ὥστε νά μποροῦμε να εἴμεθα ἐλεύθεροι νά εἰσέλθουμε στό αἰώνιο φῶς καί στή ζωή τῆς δόξης Του.

            

Σήμερα, διακηρύσσουμε «Χριστός Ἀνέστη»  Διότι ἡ δύναμη πού ἀπεκαλύφθη στήν Ἀνάστασή Του δέν ἔχει χρονική δέσμευση. Εἶναι αἰώνια. Ἡ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως δέν περιορίζεται σέ μία ἡμέρα ἤ σ’ἕνα γεγονός. Πρόκειται περί διαρκοῦς δυνάμεως ἡ ὁποία γεμίζει  τόν ἑορτασμό μας.  

Γεμίζει τήν καρδιά καί τόν νοῦ μας. Ἐνώπιον Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος κρατεῖ καί προσφέρει τή δύναμη αὐτή, τή δύναμη τῆς χάριτος καί τῆς ζωῆς, νοιώθουμε παρηγορία καί ἔμπνευση.  Στή λατρεία μας, βιώνουμε δέος. Στή χαρά μας, νοιώθουμε τήν ἀνάγκη νά ἑορτάσουμε ἔτσι ὥστε νά μάθῃ ὁλόκληρος ὁ κόσμος ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστη!

            

Ὅπως οἱ Μυροφόρες γυναῖκες πού πῆγαν στό μνῆμα ἐκεῖνο τό πρωΐ καί ἄκουσαν τούς λόγους τοῦ Ἀγγέλου, «Χριστός Ἀνέστη»,  πρέπει κι ἐμεῖς νά τούς ἀκούσουμε.  Πρέπει νά τούς ἀκούσουμε στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας. Πρέπει νά βιώσουμε τήν μεταμορφωτική τους δύναμη.   

Πρέπει νά πιστεύσουμε ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστη καί ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριός μας εἶναι ἀνάμεσά μας, γεμίζοντας τήν καρδιά μας μέ αἰώνια χαρά.   Ἀλλά, καθώς  ἀκοῦμε τίς λέξεις αὐτές πρέπει νά ἐπιβεβαιώσουμε  ὅτι τό ὑπέροχο μήνυμα πού ἐκφράζουν πρέπει νά διαδοθῇ.  Σήμερα, ἡ διακήρυξή μας εἶναι παγκόσμια. 

Τήν ἡμέρα αὐτή οἱ καρδιές μας ἑνώνονται στή χαρά τοῦ Πάσχα καί μέ δυνατές φωνές διακηρύσσουμε σέ ὅλους ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστη! Πηγαίνετε νά τό διαλαλήσετε στήν οἰκογένεια καί τούς φίλους σας. Πηγαίνετε νά διαδώσετε τό ἀναστάσιμο νέο στίς κοινότητές σας. Πηγαίνετε σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί διακηρύξτε ὅτι, Σήμερα εἶναι Ἀναστάσιμος ἡμέρα! Χριστός Ἀνέστη!    

Μέ πατρική  ἀγάπη

ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι,

† Ο Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος