ΟΙ «ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ» ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ «ΝΕΕΣ»;;;

 

ΟΙ «ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ» ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ «ΝΕΕΣ»;;;ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟΤΕ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ!

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: Ο  ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ  ΕΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΗ  ΑΠΟ  ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ  ΤΙΣ  «ΝΕΕΣ  ΧΩΡΕΣ»;

 __Από βαθύτατο σεβασμό τόσο προς τον θεσμό, όσο και προς τα πρόσωπα  του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποφεύγουμε να σχολιάσουμε την παραπάνω πληροφορία. Απλώς μεταφέρουμε στην ιστοσελίδα μας μία καταγγελία του λογίου κληρικού Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη. 

Εάν η πληροφορία αληθεύη, τότε η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας οφείλει να συνέλθη αμέσως μετά το Πάσχα και να ασχοληθή με το σοβαρώτατο αυτό πρόβλημα, τόσο εξ επόψεως εθνικής, όσο και εξ επόψεως εκκλησιαστικής, και νά λάβη τις αναγκαίες αποφάσεις.

Επιείκεια, καί πολύ περισσότερο ανοχή, στο ζήτημα αυτό ισοδυναμεί με εθνική προδοσία! Η εκκλησιαστική παράδοσις ορίζει: «είωθε τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθαι», κατά τήν διατύπωσιν του Μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.   

__Εκφράζουμε και από τη θέση αυτή τις ευχαριστίες μας προς την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», η οποία δεν έπαυσε να θίγη το ζήτημα των Νέων Χωρών. 

__Η ταπεινότης μας εις ανύποπτον χρόνον έχει θίξει το ζήτημα των « Νέων Χωρών» διά της από 15ης Φεβρουαρίου 2016 αναφοράς μας πρός τόν Μακαριώτατον 'Αρχιεπίσκοπον Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμον, ως Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου.   

 __Ο Χριστός μας σώζοι την Εκκλησίαν της Ελλάδος!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ π. Βασ. Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ

Ἐγκυρότατες πληροφορίες, πού περιῆλθαν εἰς γνῶσιν μου ἀπό κορυφαίους παράγοντες τῆς Πατρίδος μας,  ἀποκαλύπτουν ὅτι ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος προέβη εις πρωτοφανῆ, ἀποτρόπαιον, ἀντιεκκλησιαστική και ἀντεθνική ενέργεια. 

Ἐκορύφωσε τίς ἐπιδιώξεις του διά ἐπικυριαρχίαν του ἐπί τῶν «Νέων Χωρῶν» (κακῶς, βεβαίως,  ἀποκαλουμένων τοιουτοτρόπως, ἐφ’ ὅσον πρόκειται περί τῶν Μητροπόλεων τῆς ἑνιαίας Πατρίδος μας, τῆς Ἠπείρου καί τῆς Βορείου Ἑλλάδος), ζητῶντας ἀπό τήν Κυβέρνηση τήν ἐπανυπαγωγή τῶν «Νέων Χωρῶν» εἰς τήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!

Ἡ ἐγκυροτάτη καί ἐξακριβωμένη αὐτή πληροφορία ἑρμηνεύει καί τήν πρό τῆς συγκλήσεως τῆς προσφάτου Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δημοσιευθεῖσα εἴδηση ὅτι ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος παρέδωσε πρός φύλαξιν εἰς τήν Κρύπτην τῆς Ι. Συνόδου ὀγκώδη ἀπόρρητον Φάκελλον, προφανῶς μέ ἔγγραφα, τά ὁποῖα σχετίζονται μέ αὐτήν τήν ὑπόθεση.

Ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική στάση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπι-σκόπου μας νά παραδώση τόν ἀπόρρητο Φάκελλον, τηρώντας ἀπόλυτη σιωπή, μή θέλοντας – προφανώς νά ἐκθέση τό Πατριαρχεῖο, τόν τιμᾶ ἰδιαιτέρως, ἀλλά καί μᾶς δημιουργεῖ ἐπιπρόσθετες εὐθύνες.

Διότι πρέπει νά ἀντιδράσουμε ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί νά ἀντιταχθοῦμε σέ μιά ἐντελῶς ἀντικανονική ἀπαίτηση τοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ἀπαίτηση, ὄχι μόνο θά ἐκκοσμικεύση τίς Ἑλληνικές Μητροπόλεις μέ ἐκλογές Μητροπολιτῶν.

Όπως αὐτῶν πού ἔχει ἐκλέξει μέχρι σήμερα στήν Εὐρώπη καί ἀλλοῦ, μέ τά γνωστά οἰκτρά πνευματικά ἀποτελέσματα, ἀλλά κατακερματίζει καί ΣΥΡΡΙΚΝΏΝΕΙ τήν Πατρίδα μας, στά τμήματα πού ὅριζαν ἐδῶ καί χρόνια οἱ Τουρκικοί Χάρτες τῆς Ἑλλάδος, πού διδάσκονται στά Σχολεῖα τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 

Ἡ ἐξέλιξη αὐτή ἦταν ἀναμενομένη καί προφανής, ὡστόσο μέχρι χθές ἐλοιδωρούμεθα οἱ γράφοντες,  ὁσάκις ἐπισημαίναμε τούς ἐκκλησιαστικούς καί ἐθνικούς κινδύνους πού ἐγκυμονοῦσαν  οἱ Πατριαρχικές κινήσεις πού προετοίμαζαν τήν ὑλοποίηση τῶν ἐπιδιώξεων τοῦ Φαναρίου.

Γράφω αὐτά σήμερα μέ ἰδιαίτερο πόνο γιατί τό θέμα αὐτό  τό ἐπεσήμανα πρῶτος καί μόνος, γράφοντας ἐπ’ αὐτοῦ ἀπό τό 2001! Συγκεκριμένα, στίς 27-7-2001, στό ἄρθρο μου στόν «Ο.Τ.» μέ τίτλο «Ὁρατός ὁ κίνδυνος Βατικανοποιήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας» ἔγραφα:

«Οἱ «κάποιες» περυσινές ἀμφισβητήσεις γιγαντώθηκαν κατά τό φετινό χρόνο, μέ ἀποτέλεσμα τόν διχασμό τῆς Ἱεραρχίας μας καί τή δημιουργία δύο στρατοπέδων: τῶν φιλοπατριαρχικῶν καί τῶν φιλοαρχιεπισκοπικῶν.

Τό ἐκπληκτικό εἶναι, πῶς χωρίς νά τό καταλάβουν μερικοί Ἱεράρχες μας, στήν προσπάθειά τους νά ἀντιστρατευθοῦν τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, ὁδηγοῦνται μέ μαθηματική ἀκρίβεια στήν ἀπεμπόλησι τῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπ’ ὠφελεία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Ἄλλοτε μέ τίς μομφές τούς ἐναντίον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν (ὄχι γιά τίς θεολογικές ἤ τίς ποιμαντικές του ἐπιλογές ἀλλά ἀμφισβητώντας τίς ἁρμοδιότητές του ὡς Ἀρχιεπισκόπου Πάσης Ἑλλάδος), ἄλλοτε μέ τίς μομφές τους ἐναντίον τοῦ Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκεφάλου.

Καί ἄλλοτε μέ ἔμμεσες ἀπειλές γιά ἐπανυπαγωγή τῶν «Νέων Χωρῶν». (δηλαδή Ἑλληνικῶν Μητροπόλεων) στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, στήν περίπτωσι ποῦ θά ἄλλαζε τό ὑφιστάμενο σήμερα καθεστώς, ποῦ ἀπορρέει ἀπό τή Συνοδική Πράξι τοῦ 1928.

Ἕνα καθεστώς ἐπικίνδυνο, τό ὁποῖο μπορεῖ ἀνά πάσα στιγμή νά ἐκμεταλλευθῆ ὁ οἱοσδήποτε Πατριάρχης, γιά νά διχάση ἤ νά ἐπηρεάζη τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

Τό ἔτος 2003, ἐξ ἀφορμῆς τῆς διενέξεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καί τοῦ Πατριάρχου Βαρθολολομαίου, ἔγραψα ἕνα τευχίδιο μέ τίτλο «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΦΩΣ (ΧΩΡΙΣ) ΦΑΝΑΡΙ» (18-10-2003) καί  σέ μιά ἀπό τίς ἑνότητες τοῦ κειμένου μου αὐτοῦ ἐπεσήμανα ὅτι ὁ «Συνοδικός Τόμος» ἀχρηστεύει τήν «Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928», πού κατακερματίζει τήν Πατρίδα μας καί βεβηλώνει τό Κανονικό Δίκαιο.

Ἔγραφα: «Οἱ συζητηταί τοῦ θέματος τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως παρασύρονται ὡς ἐπί τό πλεῖστον σέ μιά μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς ἀκανθώδους γιά τίς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928.

Βεβαίως καί μέ τή μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς περί οὗ ὁ λόγος Πράξεως ἔχουν διατυπωθεῖ πολλά καί ἀξιόλογα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα ἀποδυναμώνουν τίς ἀξιώσεις τοῦ Πατριαρχείου.

Ὅμως, ἕνας συσχετισμός τῆς Πράξεως αὐτῆς μέ αὐτόν καθ’ ἐαυτόν τόν Συνοδικό  Τόμο τοῦ 1850, ὁ ὁποῖος  προηγήθηκε  καί ὁ  ὁποῖος  ἐκφράζει μέ κάθε λεπτομέρεια τίς διαθέσεις καί τό φρόνημα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κυριολεκτικά ἀχρηστεύει τήν Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928.

Καί ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι αὐτή ἡ Πράξη δέν θά εἶχε ποτέ ἐκδοθεῖ ἄν ἐπρυτάνευε ἡ λογική καί ἡ θεολογική ὀξυδέρκεια στούς τότε ἐκκλησιαστικῶς ὑπευθύνους. 

Ἀρκεῖ ἡ παράθεση μιᾶς καί μόνης παραγράφου τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου γιά νά καταπέση ἡ ἰσχύς τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως. Τήν ἀντιγράφουμε: «...ὡρίσαμεν τή δυνάμει τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικού Πνεύματος διά τοῦ παρόντος Συνοδικοῦ Τόμου, ἴνα ἡ ἐν τῷ Βασιλείω τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀρχηγόν ἔχουσα καί κεφαλήν, ὡς καί πάσα ἡ Καθολική καί Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τόν Κύριον καί Θεόν καί Σωτήρα ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος... ἐπιγινώσκομεν αὐτήν καί ἀνακηρύσσομεν πνευματικήν ημῶν ἀδελφήν...καί ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καί μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι «Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» δαψιλεύομεν δέ αὐτή καί πάσας τάς προνομίας καί πάντα τα κυριαρχικά δικαιώματα, τά τή ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική ἀρχή παρομαρτοῦντα...»!

Μετά ἀπό αὐτό τό κείμενό μου ὁ μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης μου εἶπε: «Δυστυχῶς θά μείνης μόνος»! Καί ἔτσι πράγματι ἔγινε. Οὔτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἐπέμεινε στις ἀπόψεις του καί τό θέμα ἔμεινε σέ ἐκκρεμότητα. Τό  ἔτος 2015, σέ ἄρθρο μου στόν Ο.Τ., ἀναιρετικό της κατηγορίας δημοσιογράφου ὅτι μάχομαι τόν Πατριαρχικό θεσμό ἔγραψα:  

«Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928 περί τῆς ὁμηρίας Μητροπόλεων τῆς Ἑλλάδος δέν εἶναι προσβολή τοῦ θεσμοῦ τοῦ Πατριαρχείου ἀλλά ἀποδοκιμασία μιᾶς Πατριαρχικῆς Πράξεως–Κερκοπορτας γιά τήν διεκδίκηση ἐδαφῶν τῆς Πατρίδος μας ἀπό ἀλλοεθνεῖς.

Ἐπίσης, ἐτόνισα στό ἄρθρο μου ὅτι ἡ Πράξη αὐτή ἀντίκειται καί στόν Συνοδικό Τόμο ἀλλά καί στήν πάγια τακτική της Ἐκκλησίας νά «συμμεταβάλλονται τά ἐκκλησιαστικά πράγματα μέ τίς πολιτειακές ἐξελίξεις».  Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς Πράξεως τοῦ 1928 ἐκ μέρους μου εἶναι ἀμφισβήτηση παρανόμου καί Ἀντικανονικῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως καί ὄχι προσβολή τοῦ θεσμοῦ τοῦ Πατριαρχείου.

 Ἡ ἀνατρεπτική ἄποψη τοῦ Πατριάρχου μᾶς «περί τῆς ἀναγκαιότητος καταργήσεως Ἱερῶν Κανόνων ἀκόμη καί Κανόνων Οἰκουμενικῶν Συνόδων»(!).

 Ποῦ ὑποστηρίζει στήν διδακτορική του διατριβή εἶναι ἐκείνη ποῦ προσβάλλει «ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» καί ὄχι ἡ δική μου ἀμφισβήτηση»(Τίτλος τοῦ ἄρθρου:«Ποιός μάχεται τον Πατριαρχικόν Θεσμόν;  5-6-2015).

Τό ἀποκορύφωμα τῶν φόβων μου γιά τίς ὀλέθριες ἐπιπτώσεις τῶν Πατριαρχικῶν διεκδικήσεων διετυπώθη στίς 26 Φεβρουαρίου 2016 μέ ἄρθρο μου στόν «Ο.Τ.» (φ. 2106), μέ τίτλο «Κωνσταντινούπολις: Φανάρι ἤ Λυχνία;», γιά τό ὁποῖο εἶχα δεχθεῖ νέον καταιγισμόν.

Ἔγραφα ἐπί λέξει: «Ἔτσι, δέν ἀποκλείεται νά ἐπιφυλλάσσουν καί μία ‘’ἔκπληξη’’ στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί, κατά συνέπεια, στήν Πατρίδα μας:

Νά θέσουν ἐντελῶς αἰφνιδιαστικά οἱ Πατριαρχικοί, ἐκεῖ στή Σύνοδο, θέμα ἐπανυπαγωγῆς τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», δηλαδή ὁλοκλήρου της Βορείου Ἑλλάδος στήν Ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως(!), ὀλοκληρώνοντας τά σχέδια Ἀμερικῆς καί Τουρκίας γιά τόν κατακερματισμό τῆς Πατρίδος μας!

 Οἱ μέχρι σήμερα Πατριαρχικές Περιοδεῖες, οἱ κινήσεις, τά γραπτά καί τά προφορικά του Πατριαρχείου περί τοῦ θέματος αὐτοῦ δέν μᾶς ἀφήνουν περιθώρια νά θεωροῦμε τή σκέψη μᾶς αὐτή ὡς καχυποψία!».  Τώρα πλέον ἀπεδείχθη περίτρανα ὅτι δέν πρόκειται περί καχυποψίας  ἀλλά περί τῆς ὠμῆς πραγματικότητος!

Τό θέμα εἶναι πολύ σοβαρό, ἐκκλησιαστικό καί ἐθνικό, καί γι’ αὐτό  ἀπαιτεῖ λεπτεπιλέπτους χειρισμούς. Θά χρειασθῆ νά ἐπανέλθουμε, ὅπως πρέπει νά ἐπανέλθουμε καί στό ζήτημα τοῦ ποιός εἶναι Πρῶτος τῆς κάθε Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας. Τό Πατριαρχεῖο ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Πατριάρχης εἶναι Πρῶτος καί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας γιατί εἶναι ὁ Πρῶτος του Γένους.

Ἡ δική μας ἀπάντηση στόν ἰσχυρισμό αὐτόν εἶναι ἁπλή, μέ τή μορφή ἐρωτήματος, παρακάμπτοντας τά Θεολογικά καί Κανονολογικά συνεπόμενα: Πόσων Γενῶν εἶναι ὁ Πατριάρχης μας Πρῶτος; Τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, τοῦ Γένους τῶν Ἀμερικανῶν, τοῦ Γένους τῶν Αὐστραλῶν, τοῦ Γένους τῶν Κορεατῶν, τοῦ Γένους τῶν Νεοζηλανδῶν, τοῦ Γένους τῶν Κινέζων, τοῦ Γένους κάθε Εὐρωπαϊκῆς χώρας καί ὅπου ἀλλοῦ; Μήπως ὅλες αὐτές οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ὑφηλίου εἶναι Ἑλληνικές; 

Ἤ μήπως πρέπει νὰ γίνουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ λαοὶ Ἕλληνες, προκειμένου νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι;  Ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἔχει πολλές φορές μιλήσει κατά τοῦ Ἐθνικισμοῦ. Τί συμβαίνει; Μήπως στὶς ἀνωτέρω Ἐκκλησίες δὲν εἶναι ὁ Πρῶτος ἀλλὰ ὁ Δεύτερος;

 Τελικά, πῶς θά μπορέσουμε νά συνεννοηθοῦμε Θεολογικά, ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά διαλεχθοῦμε οὔτε μέ στοιχειώδη λογική; Πρέπει νά ἐπανέλθουμε καί στό θέμα τῆς Τουρκικῆς Ὑπηκοότητος, τήν ὁποία ὅπως πληροφορήθηκα – ἔχουν ἤδη λάβει ὅλοι οἱ Μητροπολίτες τῆς Κρήτης καί τῆς Δωδεκανήσου(!), χωρίς  νά ὑπάρξη ὁποιαδήποτε ἐκκλησιαστική ἤ κρατική ἀντίδραση.

Θεωρῶ ἀπαραίτητο νά συνδέσω τό ἄρθρο μου αὐτό μέ τήν δεοντολογία καί τό ἦθος πού πρέπει κατά τήν ἐκτίμησή μου νά ἔχη ὁ ἀντιοικουμενιστικός ἀγώνας, διότι μερικοί προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, κατηγορώντας ἐμένα γι’ αὐτό πού κάνουν κατά τό σοφό γνωμικό: «τό δικό μου ὄνομα, πάρ’ το σύ γειτόνισσα»! Συνδέεται ὅμως αὐτή ἡ δεοντολογία ἄμεσα καί μέ τό θέμα τῶν «Νέων Χωρῶν».

Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι σέ ἕνα ἀγώνα, καί, μάλιστα, πνευματικό, εἶναι, νομίζω,  προαπαιτούμενο ἡ ἀναγνώριση τῆς ἱστορικῆς πραγματι κότητος, ἡ ἐπισήμανση τῶν πραγματικῶν γεγονότων – θετικῶν καί ἀρνητικών – ἡ τοποθέτησή μας ἔναντι αὐτῶν τῶν γεγονότων, ἡ ἀξιολόγησή τους, ὅπως καί ἡ ἀξιολόγηση τῶν προσώπων πού πρωταγωνίσθησαν στά γεγονότα αὐτά, καί, βάσει αὐτῆς τῆς ἀξιολογήσεως, νά γίνεται ἡ χάραξη τῆς στρατηγικῆς γιά τήν εὐόδωση τοῦ ἀγῶνος.

Αὐτή τήν ἀρχή ἀκολούθησα πάντοτε καί, μέχρι σήμερα, δέν ἔχω διαψευσθεῖ στίς ἐκτιμήσεις μου, παρά τόν πόλεμο πού κατά καιρούς ἔχω δεχθεῖ ἀπό ἀνθρώπους πού στεροῦνται τῆς δυνατότητος νά βλέπουν τήν πραγματικότητα ἀλλά ἐπηρεάζονται ἀπό τήν συναισθηματική τους νοημοσύνη, ἕως ὅτου – βεβαίως – τά γεγονότα καταστήσουν τό πράγμα σαφές καί ὀφθαλμό-φανές στούς πάντες.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἔχω διαφοροποιηθεῖ καί στήν θεώρηση τοῦ Ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, διότι βλέπω πώς ἀπό τόν ἀγώνα αὐτόν ἀπουσιάζουν τά προαπαιτούμενα καί λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν – καί μάλιστα προβαλλόμενες μετά κρότου– ἀποσπασματικές τοποθετήσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέχρι χθές ἤσαν παντελῶς ἀπόντες ἀπό τόν ἀντιοικουμενιστικόν ἀγώνα, εἴτε ἀπό ἀδιαφορία, εἴτε λόγω ἐπιδιώξεως ἄλλων σκοπιμοτήτων, εἴτε λόγω τῆς νεαρᾶς τους ἡλικίας φυσικῶ τῷ λόγω δέν ἐγνώρισαν ἐν ζωή τούς πρωτα-γωνιστάς τοῦ Ὀρθοδόξου ἀγῶνος.

Ὅλοι αὐτοί, ἀνεξαρτήτως τοῦ λόγου πού κατά τό παρελθόν ἀπουσίαζαν δικαιολογημένα ἤ μή – γράφουν καί ὁμιλοῦν σήμερα σάν νά ἄρχισε ἀπό αὐτούς ὁ Ἀντιοικουμενιστικός ἀγώνας, σάν νά ἀνακάλυψαν αὐτοί ὅλα τά προβλήματα τῆς Ὀρθοδοξίας, χρησιμοποιοῦν δέ θέσεις, αἰτιάσεις καί ἐπιχειρήματα πού πρωτοδημοσιεύονται στόν «Ὀρθόδοξον Τύπον» ἀπό πεντηκονταετίας μέχρι καί σήμερα, χωρίς νά αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά ἀναφέρουν τήν Πηγή πού ἀντλοῦν τίς ἐπισημάνσεις καί τοποθετήσεις τους.

Ἐπιπρόσθετη ἐπαλήθευση τούτου εἶναι τό πρόσφατο Συνέδριο, πού ἔγινε στόν Πειραιά, ὅπου δέν ἀναφέρθηκε οὔτε μιά φορά ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος»  ὁ προσφυῶς ἀποκληθείς  ἀπό τόν π. Θεόδωρον Ζήσην «ναυαρχίδα τοῦ Ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος».

Οὔτε ὁ π. Μάρκος Μανώλης,  οὔτε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, παρεκτός τῆς ἀναγνώσεως ὑπό δύο ἀγωνιστῶν  Μητροπολιτῶν τοῦ κειμένου του γιά τό προτιμητέον τοῦ  καταποντισμοῦ τοῦ Πατριαρχείου στά βάθη τοῦ Βοσπόρου ἀπό τοῦ νά προδοθῆ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας, τό ὁποῖο εἶχα ἀνασύρει ἀπό τήν πληθύν τῶν γραπτῶν του καί τό προέβαλα  στό δημοσιευθέν   στόν «Ο.Τ.» (Φ. 2080, 31-7-2015) ἄρθρο μου «ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗ ΚΑΙ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΟΤΙ ΕΜΑΧΕΤΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ;», γιά τό ὁποῖο, μάλιστα, τότε εἶχα δεχθεῖ πυρά, ἐνῶ τώρα χαιρετίσθηκε μέ πολύν ἐνθουσιασμόν!

Τό ἴδιο ἐπανελήφθη μέ τήν ἀποστροφή τοῦ ἀγωνιστοῦ Καθηγητοῦ κ. Τσελεγγίδη περί τοῦ φόβου του μήπως ὁ Πατριάρχης φέρει αἰφνιδιαστικά στή Μεγάλη Σύνοδο τό ζήτημα τῶν «Νέων Χωρῶν».

Παρουσιάσθηκε ὡς πρωτοφανής ἰδέα καί προεβλήθη ἰδιαιτέρως ἀπό ἐκείνους πού μέ συκοφαντοῦν ὡς ὑπονομευτήν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῶ ὅταν τό εἶχα πρωτογράψει στό ἄρθρο μου στόν «Ο.Τ.» (φ. 2106, 26 Φεβρουαρίου 2016)  μέ τίτλο «Κωνσταντι νούπολις: Φανάρι ἤ Λυχνία;», ὅπως ἤδη προέγραψα, παραθέτοντας ἀνωτέρω και το σχετικό ἀπόσπασμα, εἶχα καί τότε δεχθεῖ καταιγισμόν.

 «Γέγονα ἄφρων» γράφοντας αὐτά, ἀλλά μέ ἀναγκάζει ἡ Ἀλήθεια καί ἡ τιμιότητα νά λέγω τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους καί νά μήν ἐνδιαφέρομαι γιά τίς φιλίες καί τίς ἀναγνωρίσεις τοῦ κόσμου.

Τό ὀφείλω καί ὡς συνέπεια τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλίας πού μου ἔδειξαν οἱ προαναφερθέντες ἅγιοι ἄνθρωποι, πού ἀξιώθηκα νά τούς συναναστραφῶ, ἐνῶ δέν ἤμουν ἀντάξιός τους στό παραμικρό ἀλλά ἐκεῖνοι μέ περιέβαλαν μέ τήν ἀγάπη τους, τήν πνευματική τους Σοφία καί τήν ἄκρα ταπείνωσή τους, ὡς νά ἤμουν ἴσος μέ ἐκείνους!

Αὐτοί εἶχαν καθαρή προέλευση, καθαρό πνευματικό παρελθόν, μακρό χρονη μαθητεία στίς Πηγές τῆς Ἀσκήσεως καί τῆς Νήψεως, ἀγωνίσθηκαν μέ αὐτοθυσία καί ἀπόλυτη αὐτάπαρνηση, διηκόνησαν καί ἐνσάρκωσαν τήν Ἀλήθεια.

Καί γι’ αὐτό θεωρῶ προδοσία το νά μήν ἀντισταθῶ στήν προσπάθεια πού γίνεται στίς μέρες μας ἀπό  θεωρουμένους ὡς Παραδοσιακούς ἀνθρώπους, νά χαράξουν μιά δική τους ἀγωνιστική στρατηγική, αὐτόνομη καί ἀδιάδοχη, ἡ ὁποία ἀξιολογεῖ τά ἐπιχειρήματα καί τήν Θεολογική σκέψη ἀναλόγως τῶν τίτλων καί τῶν ἀξιωμάτων πού ἔχουν οἱ ἀρθρογράφοι ἤ τῆς φιλίας καί τῆς ἐξαρτήσεως πού ἔχουν μεταξύ τους ἤ τῶν ἀπωτέρων σκοπιμοτήτων τους.

Ἡ ἀντίστασή μου δέν ἔχει κανένα ἰδιοτελῆ ἤ προσωπικό χαρακτήρα, ἀφοῦ πάντοτε παρέμεινα ἕνας ἁπλοῦς ἔγγαμος πρεσβύτερος, γράφων, ὅμως, ἐκ νεότητός μου  καί ἐναντίον ἰσχυρῶν ἐκκλησιαστικῶς κρατούν των, ἀπό τούς ὁποίους καί εἶχα ἐκκλησιαστική ἐξάρτηση.΄Ἔγραφα τότε πού κάποιοι Ἀρχιμανδρίται ἐφοβοῦντο νά γράψουν καί ἐν τῷ κρυπτῶ μέ συνέχαιραν καί μέ προέτρεπαν νά συνεχίσω νά γράφω, γιατί αὐτοί δέν ἤθελαν νά ἐκτεθοῦν, ἀποβλέποντες στήν μελλοντική τους ἐξέλιξη καί γι’ αὐτό ἔγιναν καί ἐπίσκοποι.

Ἡ ἀντίστασή μου, λοιπόν,  γίνεται, διότι πέραν τοῦ   πνευματικοῦ χρέους μου ἔναντί των Πατέρων μας, αἰσθάνομαι ὅτι μέ τά γραπτά μου, ὡς ὁ τελευταῖος ἐπιζῶν ἀρθρογράφος στενὸς συνεργάτης τοῦ π. Μάρκου,  ἔχω χρέος νά ὑπενθυμίζω τό παλαιόν του «Ὀρθοδόξου Τύπου» πνεῦμα, πού εἶναι καί τό γνήσιο πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἄνευ σκοπιμοτήτων ἀγωνιστῶν Της, σαλπίζοντας πρός πάσαν κατεύθυνσιν πώς «ὅ,τι λάμπει, δέν εἶναι χρυσός».

Καί, συνεπῶς, πρέπει οἱ πιστοί μας νά μήν γίνονται ἀκόλουθοι ἀνθρώπων πού ἔχουν μόνο προσωρινή ἀντιοικουμενιστική πέννα, ἀλλά νά ἐλέγχουν τήν προϊστορία τους, τίς σχέσεις καί φιλίες πού ἔχουν μέ τούς «περί τήν πίστιν ναυαγήσαντας» καί τόν σεβασμό καί τήν τιμή πού δείχνουν πρός τούς κεκοιμημένους πρωταγωνιστάς τοῦ Ἀγῶνος.  

Σεβασμὸς ποὺ εἶναι ἀπαραίτητος ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες προτάσσουν πάντοτε τὴν φράση: «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι»!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

***********

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΚΗΝ ΜΑΣ ΦΩΝΗΝ

Μακαριώτατον  Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος  Κύριον κ. Ιερώνυμον Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ιω. Γενναδίου, 14 115 21 ΑΘΗΝΑΣ

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,

Ευσεβάστως προαγόμεθα, όπως αναφερθώμεν προς Υμάς δια τα κάτωθι:

Α).Εις την εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ, (φ. της 14ης Φεβρουαρίου ε.ε.), δημοσιεύεται ένα περισπούδαστον άρθρον με τίτλον: «’Υπονομευτικος ο ρόλος του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Αθήνα».

Β).Εις το οσπισθώφυλλον του εκκλησιαστικού Περιοδικού «Ορθόδοξος Κυψέλη», επισήμου οργάνου της ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων κλπ., δημοσιεύεται φωτογραφία με τίτλον «Σύναξις Ιεραρχίας Οικουμενικού Θρόνου» (29/8-2/9, 2015, ΚΠολις), όπου εικονίζονται ως συμμετέχοντες και οι Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί μας, οι «των Νέων Χωρών» αποκαλούμενοι.

Γ).Εις την σελ. 4 του ως άνω Περιοδικού καταχωρείται η Εισήγησις της Α.Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, εν αρχή της οποίας υπάρχει εκτενής αναφορά εις τους     συμμετέχοντας Αρχιερείς των Νέων Χωρών.

Εκεί ο Παν. Οικουμενικός Πατριάρχης προσπαθεί - δια πολλών σοφιστιών- να αιτιολογήση και να δικαιολογήση την παρουσίαν των προαναφερθέντων Αρχιερέων και την συμμετοχήν των εις την «Σύναξιν των Αρχιερέων του Θρόνου».

Ταύτα πάντα πλημμυρίζουν αγανακτήσεως την αρχιερατικήν μας συνείδησιν  δια την αλλοίωσιν ου μόνον του Κανονικού Δικαίου, αλλά και της εκκλησιαστικής συνειδήσεως  ημών απάντων.

Διερωτώμεθα: Πως είναι δυνατόν οι Αρχιερείς των Νέων Χωρών να αποτελούν Μέλη της σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, συγχρόνως δε και της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου;

Πως είναι δυνατόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης «γυμνή τη κεφαλή» να ισχυρίζεται, ότι «οι εν λόγω Μητροπολίται ουδέποτε έπαυσαν  να αποτελούν, και κατά την επίσημον αναγνώρισιν της αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, μέλη της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, ως διαποιμαίνοντες Επαρχίας του Θρόνου τούτου»;

Πως είναι δυνατόν ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης να αθετή την ανέκαθεν κρατήσασαν αρχήν, καθ’ ην «είωθε τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθε», αρχήν την οποίαν διετύπωσε και ισχυροποίησεν ο Μεγάλος Πατριάρχης του Γένους, ο Μέγας Φώτιος, με τα εξής ακριβώς λόγια: «Τα εκκλησιαστικά, και δη τα περί ενοριών δίκαια, ταις πολιτικαίς επικρατείαις  και διοικήσεσι συμμεταβάλλεσθαι είωθεν» ;;;;

Ποίος θα αντικρούση τον όλως αυθαίρετον συλλογισμόν, ότι η παρουσία των Ιεραρχών των Νέων Χωρών εις την Σύναξιν των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου δεν παρεμποδίζεται κανονικώς, καθ’ όσον η Πατριαρχική Σύνοδος «δεν έχει διοικητικόν χαρακτήρα, ούτε καλείται να λάβη αποφάσεις διοικητικής φύσεως»;;; Μία τοιαύτη δικαιολογία μόνον εις ευήθεις και ανοήτους θα ηδύνατο να εξαγγελθή!

Τέλος, ποίος θα διαμαρτυρηθή δια την όλως αυθαίρετον και αυτόχρημα ταπεινωτικήν πράξιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήτοι το γεγονός, ότι εις το κατ’έτος εκδιδόμενον ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, και εις το κεφάλαιον «Μητροπόλεις της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος» καταχωρούνται τα στοιχεία μόνον τεσσαράκοντα και εξ (46) Μητροπόλεων, εκείνων της λεγομένης «Παλαιάς  Ελλάδος».

Παραλείπονται δε αι λοιπαί εκκλησιαστικαί  Επαρχίαι των λεγομένων Νέων Χωρών (βλ. Έκδοσιν έτους 2014 σελ. 1274 έως 1299). Διερωτώμεθα: ώστε, λοιπόν,  η Ελληνική Επικράτεια τελειώνει εις την περιοχήν της Λαρίσης; 

  

Η περιφέρεια της Κατερίνης π.χ. ΔΕΝ ανήκει εις την Ελλάδα;  Ο Εξοχώτατος Κύριος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας γνωρίζει το γεγονός;   

Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι άγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

Ως Ιεράρχης-Μέλος της σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος,  διατελών εν αγανακτήσει ψυχής δια τα εις βάρος της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας μας δρώμενα και αποτολμούμενα, καταγγέλλω τας ως άνω όλως αντικανικάς ενεργείας και πράξεις του  κατά τα άλλα πολυσεβάστου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και παρακαλώ Υμάς και ικετεύω,  όπως το ζήτημα τούτο τεθή ως θέμα της Ημερησίας Διατάξεως  προς εξέτασιν εις την τακτικήν Συνεδρίαν της Ι.Σ.Ι. του προσεχούς Οκτωβρίου.

Επί τέλους πρέπει να αποφασίσωμεν: Τι άραγε είμεθα: Υποτακτικοί, Εξαρτήματα και  Υποτελείς εις  τον Οικουμενικόν Πατριάρχην η Μέλη μιας Αυτοκεφάλου και Αυτοδιοικήτου, αρχαιοτάτης δε,  τοπικής Εκκλησίας;

Είναι δυνατόν η Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας, αριθμούσα περί τας 150.000 πιστών, να είναι Αυτοκέφαλος και Αυτοδιοίκητος, η δε Εκκλησία της Ελλάδος, ιδρυθείσα υπό των Αγίων Αποστόλων Ανδρέου του Πρωτοκλήτου και Παύλου του Ουρανοβάμονος, να μη είναι Αυτοκέφαλος και Αυτοδιοίκητος;

Είναι δυνατόν εις την μίαν και αυτήν Χώραν, την Ελλάδα, να υφίστανται πολλαί εκκλησιαστικαί Διοικήσεις;

Είναι δυνατόν η Εκκλησία της Κύπρου να είναι Αυτοκέφαλος και Αυτοδιοίκητος, η δε Εκκλησία της Ελλάδος να είναι πολυ-τεμα-χισμένη;

Έφθασεν ο καιρός να ανακόψωμεν την εγωκεντρικήν τάσιν του Οικουμενικού μας Πατριάρχου! Ο υπονομευτικός ρόλος, εις τον οποίον αναφέρεται το δημοσίευμα της εφημερίδος «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» δεν ανήκει εις τον εν Αθήναις εκπρόσωπόν Του! 

Είναι ο γνωστός πλάγιος, και δια τούτο και ύπουλος, ο «φαναριώτικος» τρόπος ενεργείας! Ο εν Αθήναις εκπρόσωπος του Πατριαρχείου ενεργεί κατ’εντολήν του Οικουμενικού Θρόνου, προς τον Οποίον οφείλει να ευαρεστή.

Όθεν παρακαλούμεν δια τα καθ’ Υμάς. 

 Επί δε τούτοις διατελούμεν ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Ευκαιρίας δοθείσης, ερωτώμεν: ποία η τύχη της από του έτους 2014 αναφοράς ημών, αιτουμένου την  διάλυσιν της αντικανο-νικώς ανακηρυχθείσης ως Πατριαρχικής Ιεράς Μονής  αγίας Παρασκευής Μαζίου Μεγάρων; Εξ όσων γνωρίζομεν η νομική μορφή διοικήσεως της εξονομασθείσης ιεράς Μονής δεν έχει μεταβληθή!  Διατί άραγε;

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΩΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 11ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΛΕΓΟΝΤΑ

ΕΘΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ

Η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» παρακολουθεί με πολλή προσοχή τις τελευταίες εξελίξεις, που διαδραματίζονται στην Πατρίδα μας και απειλούν άμεσα την ταυτότητά της ως Ορθόδοξο Κράτος, αλλά και την Εθνική Κυριαρχία επί των εδαφών της.

Η απαράδεκτη ενέργεια του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας να προσκαλέσει εγγράφως τον πάπα της Ρώμης Φραγκίσκο στην Ελλάδα, προκειμένου να “παρηγορήσει” τους πρόσφυγες και να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητος, αποδεικνύει περίτρανα πως οι σύγχρονοι Έλληνες(;) πολιτικοί έχουν παντελή άγνοια της Ιστορίας.

Πολύ περίεργη και πρόξενος πολλών σκέψεων είναι, επίσης, η ένοχη σιωπή των Ιεραρχών και των πολιτικών στο πολύ σημαντικό θέμα, που ανέδειξε η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» της 8ης Απριλίου 2016 (Αρ. φύλλου 2112).

Και αφορά στην αντορθόδοξο και ανθελληνική κίνηση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.Όπου ζήτησε από την κυβέρνηση την επανυπαγωγή των “Νέων Χωρών” στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!

Η Εκκλησιαστική διαίρεση της Ελλάδος δεν είναι μόνο Εκκλησιαστικό ζήτημα, αλλά καθαρά πολιτικό. Δεν υπάρχουν “νέες χώρες” εντός της Ελλάδος και δεν γίνεται καμία συζήτηση για αυτονόμηση ούτε της Μακεδονίας, ούτε της Ηπείρου, ούτε της Θράκης, ούτε της Κρήτης, ούτε των Επτανήσων, ούτε της Δωδεκανήσου και, φυσικά, ούτε του Αγίου Όρους.

Οι περιοχές αυτές δεν ανήκουν απλά στην Ελλάδα, αλλά είναι η Ελλάδα και δεν τίθεται κανένα ζήτημα αμφισβήτησης επ’ αυτού. Αντίθετα, πρέπει να ξεκινήσει άμεσα ένα νέο ζήτημα επανένωσης της Κύπρου, που κακώς αυτονομήθηκε μετά από μία σειρά από λανθασμένες (;) πολιτικές αλλά και Εκκλησιαστικές επιλογές.

Η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» είναι ο μόνος φρουρός και το τελευταίο προπύργιο σε ένα ακόμα μείζον εθνικό ζήτημα, που το πολιτικό σύστημα και οι υπηρέτες του (βλ. μέσα ενημερώσεως) φροντίζουν να αποσιωπήσουν και να αποκρύψουν.

Η σημερινή συγκυρία της αθεϊστικής Ελληνικής(;) κυβερνήσεως, του φιλοδυτικού πολιτικού συστήματος και της αντορθοδόξου και ανθελληνικής οικουμενιστικής τάσης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθιστούν το έργο της Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ακόμα πιο δύσκολο.

Ωστόσο δεν θα υποστείλουμε σε καμία περίπτωση την σημαία της αντιστάσεως στην παγκόσμια διαφθορά και δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε ώστε πάντοτε η αλήθεια να ακούγεται ακόμα κι αν η φωνή μας είναι μοναδική ανάμεσα σε χιλιάδες, που λένε ψέμματα.

 Από το Γραφείο Τύπου

Πολιτική Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

Τομέας Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr