ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΝΗΣΥΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ Η ΚΟΥΡΔΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΥΡΙΟΙ;

 

Το να αναζητά κανείς την «διεθνή κοινότητα» εντάσσεται σε ένα παραμύθι και σε ένα μεταψυχροπολεμικό όργιο μεταμφιεσμένων ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος που οδήγησαν σε επεμβάσεις και διάλυση πολλών κρατών στις περιφέρειες.

Καταλύθηκαν δηλαδή κρατικοί θεσμοί οι οποίοι όσα προβλήματα και να είχαν (κυρίως λόγω διαίρει και βασίλευε των αποικιακών δυνάμεων όταν τις εκδίωξαν με εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες) αποτελούσαν παράγοντες σταθερότητας και πολιτικού ορθολογισμού.

Αντί λοιπόν αρωγής και λελογισμένων ενεργειών βελτίωσης των κρατικών θεσμών είχαμε ένα όργιο… «ανθρωπιστικών επεμβάσεων». Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα όπως εξελίσσεται, δυστυχώς προς το χειρότερο.

Τώρα εδώ τι έχουμε; Έχουμε ένα έθνος, τους κούρδους, διασκορπισμένους σε πολλά κράτη και εντός Τουρκίας γύρω στα είκοσι εκατομμύρια κάποιοι λένε περισσότερους. Δεν υπάρχει νομικός τρόπος να προσδιοριστεί κάποιο δικαίωμα ανεξαρτησίας.

Την ανεξαρτησία την κερδίζεις και αυτό κάνουν. Υπάρχει όμως πολιτικός πολιτισμός αρκετών χιλιετιών και η δολοφονία αμάχων και αιχμαλώτων είναι βαρβαρική συμπεριφορά. Το ότι δεν υπάρχει «διεθνής κοινότητα» το ξέρουμε.

 Υπάρχει

•σύστημα κρατών (σχέσεις ισχύος όπου η σταθερότητα συναρτάται με την ισορροπία).

•Διεθνής κοινότητα κρατών (όχι κάποια «διεθνής κοινότητα» ανθρώπων γενικώς και αορίστως που αποτελεί επιστημονικά χυδαίο όρο) η οποία είναι «κοινότητα κρατών» στον βαθμό και στην έκταση που τηρούνται οι συμφωνίες και γίνονται προσπάθειες να τηρείται η διεθνής τάξη όπως διαμορφώνεται ιστορικά με συμβάσεις, συμφωνίες και άλλες διευθετήσεις που είναι για παράδειγμα οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου, οι υποσχέσεις για διακρατική ισοτιμία και μη επέμβαση και οι συναλλαγές στην βάση της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας.

Η δομή αυτή της διεθνούς τάξης σταθεροποιήθηκε ως προσανατολισμός διόλου διεθνιστικός στον μεσοπόλεμο με την Κοινωνία των Εθνών και το 1945 στον ΟΗΕ. Αφετηρία είναι η Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648.

•Λέμε «διόλου διεθνιστικός» καθότι αποτελεί θεμελιώδη σύγχυση εάν μπερδεύεται – και στο μυαλό πολλών μπερδεύεται– η διεθνής τάξη με κάποια μυστηριώδη και ανύπαρκτη «διεθνή κοινότητα» ανθρώπων που κάπου συναντάται και αποφαίνεται.

Αν και αποτελεί έσχατη αμάθεια και πολιτική τυφλότητα κάθε αντίθετος ισχυρισμός πολλοί εκστομίζουν αυτόν τον όρο, ενίοτε και φορείς μεγαλόσχημων επιστημονικών τίτλων. Κανείς δεν θέλει μεγάλα μάτια για να δει ότι υπάρχουν πολλές κοινωνίες και πολλά κράτη και ότι όλοι θεωρούν την εθνική τους ανεξαρτησία θέσφατο. Πολεμούν για αυτό για να την αποκτήσουν και εάν χρειαστεί να την υπερασπιστούν.

•Δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία που θα δημιουργούσε μια «παγκόσμια κοινότητα», δεν υπάρχει παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα για να παράγει παγκόσμιες πολιτικές ηθικές και δεν υπάρχει τρόπος να νομιμοποιούνται παγκόσμιες εξουσίες (ή διεθνείς εξουσίες με την έννοια κάποιας «κυβέρνησης των κυβερνήσεων»).

Το πρόβλημα με την διεθνή πολιτική είναι ότι η άγνοια ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις. Καθότι δεν μπορείς να νεφελοβατείς χωρίς συνέπειες. Είτε κατανοείς τι είναι Πολιτική, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία είτε όχι. Είτε κατανοείς επίσης το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά κράτη άνισης ισχύος, άνισου μεγέθους, άνισης ανάπτυξης, άνισου πλούτου και οτιδήποτε παράγει διαφοροποίηση είτε δεν κατανοείς την πραγματικότητα και τη αλήθεια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πέντε χιλιετιών (η διαδρομή της γνωστής ιστορίας) υπάρχουν εγγενή αίτια πολέμου και η παράκαμψή τους η παράβλεψή τους ενέχει θανάσιμους κινδύνους από τους οποίους δεν σε διασώζουν φανταστικές διεθνείς κοινότητες. Αυτό καθότι «η ελπίδα είναι σπάταλη» και καθότι «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».

Η ισχύς στην διεθνή πολιτική δεν θεσπίζεται, γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ηθική και γι’ αυτό οι σχέσεις είναι σταθερές και ισόρροπες εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων. Εάν όχι οι ισχυρός επιβάλλει και ο αδύναμος προσαρμόζεται ή θανατώνεται.

Εάν όχι τότε καλύτερα να αφήσουμε τον Θουκυδίδη να μας εξηγήσει τι συμβαίνει στην διαχρονία ενός κόσμου κοινωνιών και κρατών άνισης ισχύος, μεγέθους και ανάπτυξης.

«Όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους»

Θουκιδύδης:  Διάλογος Μηλίων-Αθηναίων (εδ. 89-116): (εδάφιο.89).

Αθηναίοι:

•α) υπαινίσσονται πως δίκαια έχουν την ηγεμονία

•β) υποδεικνύουν το γεγονός πως κάθε πλευρά έχει την δική της αντίληψη περί δικαίου-δικαιοσύνης και

•γ) ρητά προειδοποιούν τους Μήλιους πως «όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνη, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται».

(Εδάφιο.97). Αθηναίοι: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα.... όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους». (εδάφιο 103).

Αθηναίοι: «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν».

Κατάληξη: (εδάφιο 114). «άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης έζωσαν κυκλικά με τείχος τους Μηλίους ... έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία ανάμεσα στους Μηλίους ... (οι Αθηναίοι) σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους».

Κείμενο του Σενέρ Λεβέντ, τουρκοκύπριου αρθρογράφου.

Ένας πολίτης ο οποίος τηλεφώνησε σε δημοφιλή εκπομπή που μεταδίδεται ζωντανά στην Τουρκία φώναζε σαν να ήταν έκκληση για βοήθεια η κραυγή του. Ικέτευε, σχεδόν, λέγοντας: «Δολοφονούν παιδιά και γυναίκες εδώ, μην μένετε σιωπηλοί».

Ουδέποτε στον κόσμο αυτό δεν υπήρξε τόση αναισθησία για τους πολέμους, τους θανάτους και τη θηριωδία. Είμαι πιο πολύ περίεργος για την κατάσταση των χωρών που δεν έλαβαν μέρος στον πόλεμο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ποια ήταν άραγε η κατάσταση στις χώρες που δεν βίωσαν τον πόλεμο την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονούνταν στους θαλάμους αερίων και καίγονταν στους φούρνους;

Στη Μόσχα επισκεπτόμουν συχνά τη βιβλιοθήκη και σκάλιζα τα αρχεία των εφημερίδων εκείνης της εποχής. Η Νέα Υόρκη, για παράδειγμα, ζούσε στον κόσμο της. Όλοι γλεντούσαν και χόρευαν τρελά. Τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν με μεγάλη χαρά όπως πάντα. Κανείς δεν νοιαζόταν για τον πόλεμο. Όμως, δεν ήταν και πολύ πληροφορημένοι για τα εγκλήματα που διαπράττονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Γερμανοί είχαν καταφέρει να τα κρύψουν αυτά απ’ όλο τον κόσμο. Δηλαδή, η κατάσταση δεν έμοιαζε με τη σημερινή. Τώρα όλα γίνονται μπροστά στα μάτια μας. Σκηνές με ζωντανές εκτελέσεις. Ο πόλεμος μεταδίδεται ζωντανά. Οι νεκροί και οι τραυματίες που είναι μέσα στα αίματα. Γι’ αυτό ακριβώς δεν νοιάζεται κανείς. 

Κανείς στη Δύση δεν δίδει σημασία σε αυτή τη θηριωδία που συντελείται στην Ανατολή. Σάμπως και δεν είναι τμήμα της ίδιας χώρας. Η ζωή στη Δύση συνεχίζεται σάμπως και δεν υπάρχει πόλεμος. Όλοι πάνε στη δουλειά τους και κάνουν το κέφι τους γλεντώντας. Οι τηλεοράσεις είναι γεμάτες με διασκεδαστικά προγράμματα. 

Στις εφημερίδες δεν υπάρχει ίχνος από τη θηριωδία! Πέστε μου. Πώς γίνεται κανείς αισιόδοξος σε αυτόν τον κόσμο; Αν ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας θηριωδίας η ανθρωπότητα μπορεί να παραμένει τόσο αδρανής, εκπλήττομαι για το πώς μπορείτε να είστε αισιόδοξοι στη νέα χρονιά.

Άλλωστε είδαμε πολύ χειρότερα από αυτό στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία. Ούτε εκεί κούνησε κανείς έστω και το μικρό του δαχτυλάκι. Έγιναν συνηθισμένα πράγματα ακόμα και οι αποκεφαλισμοί και οι πωλήσεις γυναικών σε σκλαβοπάζαρα. Έχουν μετατραπεί τελείως σε συνήθεια τα παιδιά που πνίγονται στη θάλασσα στην οποία λουζόμαστε. 

Ακόμα και οι ηγέτες μας μήπως δεν μας λένε ότι «είναι κατάλληλες οι συνθήκες για λύση εντός του 2016»; Για να πω την αλήθεια, αυτό δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Ποιες συνθήκες; Πού είναι κατάλληλες; Τουλάχιστον να μας το έλεγαν να το ξέραμε. Μήπως έρχεται σε εμάς η Αραβική Άνοιξη μετά το Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία και την Υεμένη; 

Μήπως θα ζήσουμε την Κυπριακή Άνοιξη τον Μάρτιο; Δεν σας ανησυχεί καθόλου η κουρδική γενοκτονία στην Τουρκία, κύριοι; Τι λες, κύριε Κυπριανού; Είσαι πολύ αισιόδοξος καθώς πηγαίνεις στην Άγκυρα; Πες στον Τσαβούσογλου. Μπορεί να δεήσει και να σε αναγνωρίσει μετά από 41 χρόνια.

Πέθανε ή θα πεθάνει η Κυπριακή Δημοκρατία; Ρώτησέ τον. Πόσοι μήνες ζωής τής έμειναν; Θα εγγυηθούν τα Ηνωμένα Έθνη αυτήν τη φορά τη συμφωνία; Θα γίνει μονάκριβή μας εγγύηση το διεθνές δίκαιο, το οποίο δεν συναντάμε καθόλου πλέον πουθενά στον κόσμο; Την προσεχή άνοιξη θα μαζέψουμε όσα φίδια και ποντικούς απέμειναν στο Βαρώσι; 

Αν ρωτήσει κανείς για την κουρδική γενοκτονία, πες τους «είναι εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας, εμείς δεν ανακατευόμαστε».Σε κάθε περίπτωση μην νευριάσεις τον Ταγίπ. Ξέρεις. Πρέπει να τον ευχαριστούμε, να τον κολακεύουμε. Μην τυχόν και πεις «τώρα η Τουρκία κάνει στους Κούρδους αυτό που είχε κάνει σε εμάς πριν από 41 χρόνια». Ειδικά μην αναφερθείς καθόλου στην κατοχή και την εισβολή!

Είναι ένας κόσμος συμφερόντων αυτός. Αν πρέπει να πεθάνει κάποιος για να ζει ο άλλος άνετα, θα πεθάνει. Αν το συμφέρον σου είναι υπέρ του δολοφόνου και όχι του δολοφονηθέντος, πρέπει να ξέρεις να σιωπάς. Κοίτα τι ωραία που το καταφέρνουν αυτό η Αμερική και η Ευρώπη. Μήπως εμείς δεν έχουμε τόσο μυαλό;