ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΙΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΓΟΥΣ ΤΟΥ

 

H πρόσφατη ανθελληνική εκτόνωση του προέδρου της Τσεχίας, Μίλος Ζέμαν, δεν αποτελεί κανενός είδους πρωτοτυπία για τον ίδιον, ως και για τον ευρύτερο χώρο της Μεσευρώπης. Από επίσημα χείλη διαφόρων κρατών της περιοχής (Σλοβακία, Ουγγαρία κ.ά.) έχουν ακουστεί συχνά ως τώρα πολλών ειδών αρνητικά σχόλια σε βάρος της χώρας μας.

Οι χώρες αυτές, ως γνωστόν, προσε-χώρησαν στην EE επί Ελληνικής Προεδρίας (2003), καθιστάμενες δε πλήρη μέλη της Ένωσης και με την ψήφο της Ελλάδας (2004). Ο τότε 'Ελλην υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, είχε, μάλιστα, «δώσει μάχη» επιτυχώς υπέρ της ανεπιθύμητης Σλοβακίας. Μολαταύτα, ήρθε η ώρα που ο Σλοβάκος υπουργός Οικονομικών, Πίτερ Καζμίρ, εξαπέλυε ανθελληνικούς μύδρους στο Eurogroup, λειτουργώντας έτσι ως το χειρότερο είδος «λαγού» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

«Ένα φιλικό διαζύγιο με την Ελλάδα δεν θα έβλαπτε», δήλωνε ο ίδιος μόλις τον περασμένο Ιούλιο. Από τις ως τώρα ελληνικές αντιδράσεις όμως φαίνεται πως η «από το πουθενά» επίθεση του ανεκδιήγητου Τσέχου προέδρου κατά της χώρας μας εκλαμβάνεται ως μια απλή εκτροπή, οφειλόμενη απλώς στην ιδιορρυθμία του ανδρός.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ζέμαν δημιουργεί πρόβλημα με άλλες χώρες, μια τέτοια ερμηνεία όμως πρέπει να θεωρείται εξ αρχής ως λανθασμένη ως προς την Ελλάδα. Τούτο διότι η δήλωση του συνέπεσε με πρόσφατες «φήμες» περί εξόδου της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν. Ορισμένοι απέδωσαν, άλλωστε, την προεδρική αυτή εκτροπή στο πρόβλημα των προσφύγων, για το οποίο ενοχοποιείται η Ελλάδα λόγω αδυναμίας φύλαξης των ευρωπαϊκών συνόρων.

«Πυρηνική» αναδόμηση της Ευρωζώνης.Το επεισόδιο Ζέμαν που οδήγησε στην ανάκληση του Έλληνα πρέσβη, όπως και άλλα παρόμοια, εντάσσεται προφανώς σε υπαρκτά σχέδια μεταβολών στο εσωτερικό της Ένωσης των «28», όπως και στη δομή της Ευρωζώνης των «19». Στην εκτίμηση αυτή οδηγείται κανείς παρακολουθώντας τα συντελούμενα εν μέσω κρίσης σε επίπεδο κορυφής Βρυξελλών.

Δεν απέχει, άλλωστε, πολύ από την πραγματικότητα η άποψη ότι ακόμη και το «προσφυγικό» υποδαυλίζεται μέσω ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, αποσκοπώντας στην πλήρη ισοπέδωση κάθε μορφής κοινωνικών αντιστάσεων στην Ευρώπη. Ο τελικός στόχος, απόληξη προφανώς σχεδιασμών του Σόιμπλε, διαγράφεται ήδη με την ιδέα μιας «Ένωσης του πυρήνα», στην οποία θα μετέχουν, εκτός της Γερμανίας και της Γαλλίας. 

Άλλα μικρότερα κράτη της σημερινής Ευρωζώνης, κινούμενα πέριξ του γερμανικού άξονα. Σε πρόσφατες αναλύσεις τέτοιων σχεδιασμών, όπου εκτιμάται ως επείγουσα η ανάγκη μεταβολών στην Ευρω-ζώνη, τούτο αιτιολογείται με προβλήματα που ανέδειξε η κρίση στο εσωτερικό της EE. 

Καθόλου τυχαία, συνεπώς, η «Ευρώπη του πυρήνα» θα αποτελεί την «ατμομηχανή», ακολουθούμενη από τα «βαγόνια», δηλαδή τα κράτη δεύτερης και τρίτης ταχύτητας. Για τα οποία θα προβλέπεται μεν η δυνατότητα ένταξης τους στον πυρήνα, εφόσον επιδείξουν δε ικανότητες προσαρμογής («προθύμων») στο νέο σύστημα.

O ολέθριος Γερμανός ΥΠΟΙΚ. Η ιδέα τούτη δεν φέρει (ακόμη) την υπο-γραφή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά με τον τρόπο που αυτή αναλύεται σε ειδικό γερμανικό περιοδικό εκφράζει σε βάθος το λεγόμενο «πνεύμα» του ανθρώπου που ευθύνεται για τις ολέθριες συνέπειες των πολιτικών λιτότητας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της περιφέρειας.

Εκπροσωπώντας δυνάμεις μεγαλοτραπεζικών ομίλων και των «ελεύθερων», λεγόμενων, αγορών, εκτός από τη συμβολή του στη διάλυση των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Νότου, ο Σόι-μπλε είναι ο ίδιος που βλάπτει σοβαρά και το πραγματικό ευρωπαϊκό ιδεώδες. Εν όψει όλων δε τούτων, οι διάφοροι «πρόθυμοι» και οι «λαγοί» της ανατολικοευρωπαϊκής πτέρυγας χωρών της EE δεν χρειάζεται να επινοούν σενάρια ασκήσεων ευρωπαϊκής νομιμοφροσύνης, προκαλώντας τους άλλους εταίρους με τον τρόπο τους.

Ενταγμένοι οι ίδιοι εξ αρχής σε μια «κουλτούρα υποταγής», όπως εύστοχα το διατύπωσε τελευταία ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι, καθίστανται φερέφωνα ενός κακού και αχαλίνωτου μεγαλογερμανισμού. Ορισμένοι εξ αυτών, δε, είχαν ασκήσει τον ίδιο ρόλο, έχοντας χρηματίσει στελέχη κα­θεστώτων του υπαρκτού, λεγόμενου, σο­σιαλισμού...

Με το πρόσχημα μιας «αναγκαίας» τροποποίησης της πολιτικής Μέρκελ για το λεγόμενο «προσφυγικό», ο Σόιμπλε θέτει αφενός σε αμφισβήτηση τη Γερμανίδα καγκελάριο κι αφετέρου επανέρχεται εκ νέου στο προσφιλές του «σπορ»: κριτική, εκβιασμοί και απειλές κατά της Ελλάδας. Έχοντας ήδη περάσει το μήνυμα ότι δεν είναι χωρίς όρια η απορρόφηση προσφύγων (και μεταναστών), αποκαλύπτει απώτερους στόχους χρηματοδοτούμενων «φιλανθρωπίστικων» κινήσεων.

Ήτοι την προσφορά φθηνής εργασίας για το μεγάλο γερμανικό βιομηχανικό κεφάλαιο: οι μετανάστες οφεί­λουν να ενταχθούν σωστά στην παραγωγή μαθαίνοντας, τόνιζε πρόσφατα κορυφαίος Γερμανός πολιτικός. Στο ίδιο κλίμα ο Σόιμπλε, κατηγορώ­ντας την Ελλάδα για πλημμε­λή φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων (των ελληνοτουρκι­κών δηλαδή) κι επαναφέρο­ντας το δίλημμα εξόδου της χώρας από τη Σένγκεν.

Και πάλι οι κακοί Έλληνες. Λίγο μόλις πριν από το κλείσιμο αυτής της ανάλυσης, το «πνεύμα» του Σόιμπλε διαχύθηκε εκ νέου στο ευρωπαϊκό στερέωμα προκειμένου να μας προδιαθέσει χριστουγεννιάτικα ο ίδιος για το μέλλον μας. Σαν μια άμεση επιβεβαίωση των συλλογισμών μας, ο τευτονικός δαίμων παρεμβαίνει ανοιχτά σε όλα τα πεδία, προσπαθώντας να κρατάει «το πάνω χέρι» τόσο στα ενδογερμανικά όσο και στα πανευρωπαϊκά πράγματα.

Επ' ευκαιρία, δε, προβαίνει και σε νέα «παράδοση μαθημάτων»: η Ελλάδα δεν έχει πράξει αρκετά στις μεταρρυθμίσεις και δεν προχωρά η ανάπτυξη!... Τούθ' όπερ σημαίνει μεθερμηνευόμενο, νέες ιδιωτικοποιήσεις κατά το μοντέλο των 14 ελληνικών αεροδρομίων και περικοπές για περαιτέρω φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Από τις αρχές του 2010 ήδη, όταν ο Σόιμπλε εξαπέλυε την πρώτη ιταμή επίθεση κατά της χώρας μας, είχε διαφανεί η πρόθεση του να χειριστεί την Ελλάδα σαν το πειραματόζωο της Ευρωζώνης σε περίοδο κρίσης. Έχοντας διαπιστώσει αίφνης ότι οι Έλληνες δαπανούσαν πέραν των δυνατοτή-των τους, ζητούσε να τα ξεπληρώνουν ανα-δρομικά και στο διηνεκές. Τούτο συμβαίνει αδιάκοπα έκτοτε έως και σήμερα...