ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2016

α.Θα πρέπει η Ορθόδοξη  Ἐκκλησία νὰ μην ἔχη ὁποιανδήποτε προσευχητική, μυστηριακὴ καὶ διοικητικὴ κοινωνία μὲ ἐκείνους, τους οποίους προωθοῦν ἀποφασιστικὰ τὴν Συγκρητιστικὴ Παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ νεοφανὴς αὐτὴ Αἵρεσις καταργεῖ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἀναγνωρίζει τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν αἱρετικῶν Κοινοτήτων, ὡς καὶ τὴν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων τους.

Μὲ ἄλλα λόγια, διὰ μέσου τῆς Αἱρέσεως αὐτῆς, ἐξισώνεται καὶ ἀναμειγνύεται τὸ Φῶς καὶ τὸ σκότος, ὥστε πᾶσα αἵρεσις νὰ ἔχη θέσι στὰ ὅρια τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας.

β.Οἱ τρεῖς κυριώτερες μεγάλες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ. Στὴν σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη αὐτὴ στάσις Της, δηλαδὴ τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς, ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει ὡς ἀπλανεῖς Ὁδηγοὺς τοὺς Νέους Τρεῖς Ἱεράρχας, οἱ οποῖοι στὴν ἐποχή τους ἀντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις καὶ προκλήσεις, δηλαδὴ τὸν ἐκ Δυσμῶν μεγάλο κίνδυνο τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ.

Σὲ δύο Μεγάλες Συνόδους, οἱ οποῖες συνεκλήθησαν στὴν Κωνσταντινούπολι τὸ Θ΄ καὶ τὸν ΙΔ΄ αἰῶνα καὶ οἱ οποῖες δικαίως καὶ ὀρθῶς χαρακτηρίζονται ὡς Οἰκουμενικές, κατεδικάσθησαν οἱ τρεῖς κυριώτερες μεγάλες αἱρέσεις τῆς Δύσεως:ἡ αἵρεσις τοῦ Filioque, ἡ αἵρεσις τοῦ Παπικοῦ Πρωτείου καὶ ἡ αἵρεσις τῆς κτιστῆς Χάριτος.

●Ἡ πρώτη αἵρεσις, τοῦ Filioque:

Εἶναι αἵρεσις Πνευματολογική, ἀλλὰ καὶ Τριαδολογική, ἀφορᾶ δηλαδὴ τὸ Δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐφ᾿ ὅσον ὑποστηρίζει, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» καταλύει δηλαδὴ τὴν Μοναρχία στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ εἰσάγει τὴν δυαρχία.

●Ἡ δεύτερη, εἶναι αἵρεσις Ἐκκλησιολογική:

Αφορᾶ δηλαδὴ τὸ Δόγμα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης, ὁ Πατριάρχης τῆς Δύσεως, ὁ Πάπας, ἀνακηρύσσεται ὡς ἕνας ὑπερεπίσκοπος, ἄνευ τοῦ ὁποίου κατ᾿ οὐσίαν δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία· δογματίζεται δηλαδὴ ὁ ολοκληρωτισμὸς στὴν Ἐκκλησία, βάσει τοῦ ὁποίου διεκηρύχθη ἀργότερα καὶ ἡ συναφὴς αἵρεσις τοῦ Ἀλα- θήτου τοῦ Πάπα.

●Ἡ τρίτη αἵρεσις, εἶναι αἵρεσις Σωτηριολογική:

Αφορᾶ δηλαδὴ τὸ Δόγμα τῆς Σωτηρίας, ἐφ᾿ ὅσον ὑποστηρίζει, ὅτι ἡ Θεία Χάρις, ἡ οποία μᾶς φωτίζει καὶ ἁγιάζει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία - θέωσι, εἶναι κτιστή· ὅπως ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος ἐδίδασκε, ὅτι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα, ἔτσι καὶ ἡ Δύσις τώρα διδάσκει, ὅτι ἡ Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστή.

Ο Παπισμὸς δὲν διακρίνει στὸν Θεὸ τὴν Οὐσία, ἡ Ὁποία βεβαίως εἶναι ἄκτιστος καὶ ἀμέθεκτος, καὶ τὴν Ἐνέργεια, ἡ Ὁποία εἶναι ἐπίσης ἄκτιστος, εἶναι ἀχώριστος ἀπὸ τὴν θεία Οὐσία, ἀλλ᾿ ὅμως Αὐτὴ μετέχεται, μᾶς ἁγιάζει, μᾶς θεοποιεῖ, «γεφυρώνει – ὀντολογικῶς – τὸ χάσμα ἀνάμεσα στὸν Ἄκτιστο Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν κτιστὸ ἄνθρωπο»

γ. Οἱ Η΄ καὶ Θ΄ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι: Κριτήρια Ὀρθοδοξίας.

Οἱ τρεῖς λοιπὸν μεγάλες αὐτὲς αἱρέσεις τῆς Δύσεως κατεδικάσθησαν ἀπὸ τὴν Η΄ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (879-880), ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, καὶ ἀπὸ τὴν Θ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (1341-1351), ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ.

Αὐτὲς οἱ Σύνοδοι, μὲ τὴν θεόπνευστη Διδασκαλία τους, διαφοροποιοῦν ριζικὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ Δύσι καὶ εἰδικὰ τὸν Παπισμό· καὶ στὴν ὀρθόδοξη γραμμή τους κινήθηκε ἀργότερα, τὸν ΙΕ΄ αἰῶνα, ὁ τρίτος ἐκ τῶν Νέων Ἱεραρχῶν, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός.

Πᾶσα μελλοντικὴ Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος, προκειμένου νὰ ἀποδείξη τὴν αὐθεντικότητά Της, θὰ πρέπει πρωτίστως νὰ ἀναγνωρίση καὶ διακηρύξη, ὅτι οἱ δύο αὐτὲς Σύνοδοι, ἡ Η΄ καὶ ἡ Θ΄, εἶναι Οἰκουμενικές, δηλαδὴ ὅτι ἡ Διδασκαλία τους εἶναι θεόπνευστος καὶ ἀπόλυτα σύμφωνος μὲ τὴν Διδασκαλία τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἑνότητα τῆς Διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀναδεικνύει καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Προφητῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων πάντων τῶν αἰώνων· τὴν ἑνότητα τοῦ Δόγματος καὶ τοῦ Ἤθους τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

δ.Ἡ λεγομένη Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 2016:

Ὑπὸ τὸ πρῖσμα αὐτῶν τῶν σκέψεων, το πλήρωμα της Εκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, παρακολουθεῖ μὲ λύπη καὶ ἀνησυχία τὶς προσπάθειες τις ὁποῖες ἔχει υἱοθετήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τὴν Συγκρητιστικὴ Παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, όπου θα συγκαλέσει Μεγάλη Πανορθόδοξο Σύνοδο τὴν Πεντηκοστὴ τοῦ 2016.Ἡ Σύνοδος αὐτὴ θὰ εἶναι πράγματι μία ψευδοσύνοδος, ἡ ὁποία θὰ προκαλέση μεγάλη ἀναστάτωσι στὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ καταστήση ἀγεφύρωτο πλέον τὸ χάσμα μεταξὺ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Oἱ κύριοι λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν προτέρων συνηγοροῦν, εἰς τὸ νὰ χαρακτηρισθῆ ὡς ψευδοσύνοδος ἡ λεγομένη Σύνοδος τοῦ 2016, εἶναι οἱ ἑξῆς:

α.Προετοιμάζεται ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετηρίδες· μὲ ἕναν τρόπο ὄχι χαρισματικό, ἀλλὰ σαφῶς γραφειοκρατικὸ καὶ σχολαστικιστικό· μέσα σὲ ἕνα πλαίσιο οἰκουμενιστικό· μὲ βάσι τὴν Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, καθαρῶς καὶ θεμελιωδῶς οἰκουμενιστική· μὲ προοπτικὲς οἰκουμενιστικές.

β.Τὰ σχετικὰ Κείμενα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἤδη ἑτοιμασθῆ, ὅσον ἀφορᾶ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, μαρτυροῦν γιὰ τὴν πρόθεσι τῶν Οἰκουμενιστῶν νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν αἱρετικῶν, τὴν ὁποία ὅμως de facto καὶ ποικιλοτρόπως ἤδη ἔχουν ἀναγνωρίσει.

γ.Ἡ ἀναγνώρισις τῶν δύο Συνόδων, τῆς Η΄ καὶ τῆς Θ΄, ὡς Οἰκουμενικῶν, δὲν προβλέπεται· μάλιστα δέ, ἡ προοπτικὴ συναριθμήσεως τοῦ θέματος αὐτοῦ στὸ Θεματολόγιο ἔχει ἀπορριφθῆ.

δ.Ἡ ὅλη διαδικασία τῶν λεγομένων Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων,«ὅπου προετοιμάζονται θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιολογικὰ θέματα», τὰ ὁποῖα «θὰ ἀπασχολήσουν τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθη τὸ 2016» Σύνοδο, ποτὲ «δὲν τέθηκαν ὑπόψη τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας», τῶν κατὰ τόπους ἐπισήμων Ἐκκλησιῶν, «προκειμένου οἱ Ἱεράρχες νὰ πάρουν θέση στὰ θέματα αὐτά, Συνοδικῶς».

Όπως φαίνεται δὲν παρέχονται «οἱ ἐγγυήσεις γιὰ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ἔκφρασι τῆς Ἐκκλησίας»· δὲν ὑπάρχει «πλήρης διαφάνεια»· ἔχει καταργηθῆ «ἡ λειτουργία τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας» «ὑπάρχει ἔλλειμμα Συνοδικότητας» «κυοφορεῖται μιὰ κάποια μορφὴ Παπισμοῦ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας» εκ μέρους του Φαναρίου, καὶ ὀρθῶς παρατηρεῖται διολίσθησις «πάνω στὶς ράγες τοῦ Παπισμοῦ», ἐφ᾿ ὅσον «κάποιος ἐπιδιώκει νὰ τεθεῖ ἐπάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τελικὰ ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλη τὴν Ἐκκλησία»

ε.Οἱ ἐπίσημες Ἐκκλησίες, θα προσέλθουν στὴν Σύνοδο τοῦ 2016 βαθειὰ διηρημένες καὶ ἀλληλοαμφισβητούμενες γιὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους λόγους. Τὸ κύριο ὅμως θέμα μιᾶς ὄντως Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ Ἑνότης, ἡ Ἕνωσις, ἡ Ἐπανένωσις καὶ ἡ Συνάντησις πάντων τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Ἀποστολικὴ Διδαχὴ καὶ στὸ Ἀποστολικὸ Ἧθος τῆς Ὀρθοδοξίας, «ἵνα πιστεύσῃ ὁ κόσμος». 

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ