ΤΟ ΔΝΤ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

 

Η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ στέλνει από την Ουάσινγκτον ένα μήνυμα καθόλου τυχαίο ή εκπρόθεσμο στους Ευρωπαίους για την Ελλάδα: Να ανταποκριθούν στις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους προκειμένου το ελληνικό χρέος να γίνει βιώσιμο. Σε τέτοιου τύπου προσεγγίσεις είναι απολύτως αντίθετοι το Βερολίνο και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που «χειραγωγείται» από τη γερμανική αντίληψη. Το περίεργο είναι ότι και η κυβέρνηση των Αθηνών ευθυγραμμίζεται με τον άξονα Βερολίνου - Βρυξελλών, αποδεχόμενη ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο ακόμη και αν δεν υπάρξει ουσιαστική αναδιάρθρωσή του. Η Αθήνα «πετροβολεί» την BlackRock που τόλμησε να εντοπίσει κίνδυνο χρεοκοπίας - οριστικής, εννοεί - για την Ελλάδα και επιχειρεί επικοινωνιακού τύπου διαρροές, όπως ότι η συνάντηση του Σεπτεμβρίου θα γίνει στο Παρίσι και η αξιολόγηση της πορείας προσαρμογής της Ελλάδας θα μελετηθεί στη γαλλική πρωτεύουσα και όχι στην Αθήνα, στη λογική ότι το έργο της τρόικας στη χώρα μας έχει ολοκληρωθεί μαζί με τα Μνημόνια.

Κάτι που Βρυξέλλες και Βερολίνο έσπευσαν να διαψεύσουν, μη επιτρέποντας στην Αθήνα ένα τέτοιο «παράθυρο ευκαιρίας» για πολιτική εκμετάλλευση, που θα μπορούσε όμως να δημιουργήσει αλυσιδωτές παρεξηγήσεις ως προς το κατά πόσον η Ελλάδα ανακτά έστω μέρος της εθνικής κυριαρχίας της. Το πρόβλημα, όμως, του αυξανόμενου χρέους για την Αθήνα και η αδυναμία αναδιάρθρωσης της οικονομίας της χώρας υπό τις παρούσες συνθήκες παραμένουν ορατά για όλους τους διεθνείς παίκτες. Το ίδιο ορατά και με σαφήνεια διατυπωμένα ζητήματα θα έπρεπε να είναι και για την Αθήνα, αν έστω και προς στιγμήν εγκατέλειπε ή διατηρούσε αποστάσεις από την απόλυτη, νεοαποικιακή ευθυγράμμισή της με το Βερολίνο και τη στρατηγική Μέρκελ - Σόιμπλε για την Ευρώπη. Το ουσιαστικό για την Ελλάδα δεν είναι άλλο από αυτό που περιγράφει η Λαγκάρντ: Μια «οριστική λύση» που θα οδηγούσε το χρέος σε αποκλιμάκωση, τους πιστωτές σε διασφάλιση των συμφερόντων τους και την εγχώρια αγορά σε τροχιά πραγματικής αναδιάταξης. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να συμβεί με τη μη διαπραγμάτευση του χρέους και των όρων αποπληρωμής του, που προβάλλουν ως θέσφατο το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες.  

Πώς μπορούν να ανατραπούν τα δεδομένα; Αν παρακολουθήσουμε τις τοποθετήσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, δεν μπορούν να ανατραπούν. Για τον λόγο αυτόν συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον ισχύοντα παραλογισμό σε προαπαιτούμενα, χρονοδιαγράμματα αποπληρωμής, μοντέλο ανασυγκρότησης. Οσα, δηλαδή, οργανώθηκαν και συμφωνήθηκαν σε κατάσταση ακραίας κρίσης και αμηχανίας των ευρωπαϊκών θεσμών και κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Στη βάση του ελληνικού ζητήματος, οργανώθηκε τότε η «ευρωπαϊκή άμυνα» για την κρίση κρατικών ομολόγων και τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Στην παρούσα φάση, και πάλι στη βάση του ελληνικού ζητήματος, θα μπορούσε να υπάρξει μια συνδιάσκεψη των δημόσιων πιστωτών στο Παρίσι και -με συντονισμό του ΔΝΤ και του αμερικανικού παράγοντα, καθώς και με τη συμμετοχή διεθνών τραπεζών- μια τελική συζήτηση για τη διάρθρωση και όχι αναδιάρθρωση του χρέους. Στη συνέχεια, κατόπιν εύλογου «κουρέματος», ώστε η αποπληρωμή να καταστεί ασφαλής και το χρέος βιώσιμο, να ακολουθήσει εξαγορά του από τις ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες. 

Το όφελος για τις χώρες-πιστωτές της ευρωζώνης θα ήταν ότι τα κρίσιμα για τους προϋπολογισμούς τους κεφάλαια που έχουν δανείσει - έστω και κάπως «κουρεμένα» - θα επέστρεφαν στη διαχείρισή τους άμεσα και χωρίς ρίσκο. Σημειωτέον ότι οι αγορές έχουν κεφάλαια προς επένδυση, ενώ τα κράτη-κυβερνήσεις χρέη προς διαχείριση.