Ο θάνατος είναι το πικρότερο ποτήρι, που είναι υποχρεωμένος να πιεί ο ταλαίπωρος άνθρωπος. Είναι σκληρός, αδυσώπητος, χωρίζει γονείς, παιδιά, συζύγους, φίλους. Μόνος του ο άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος να ξεπεράσει το βαθύ πένθος, που προκαλεί ο θάνατος. Μέσα στον χριστιανισμό όμως η θεώρηση του θανάτου είναι διαφορετική.
Ο θάνατος δεν είναι νέκρωση, είναι κοίμηση. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιησού προς τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο, «Το παιδί δεν πέθανε, αλλά κοιμάται» (Μκ. 5,39). Γι΄ αυτό και τα νεκροταφεία τα ονομάζουμε μνήματα (μας φέρνουν στη μνήμη μας τους ανθρώπους μας) ή κοιμητήρια. Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, έχουν ορίσει προς τιμή των κεκοιμημένων δύο ψυχοσάββατα, το ψυχοσάββατο της Κυριακής της Απόκρεω και της Κυριακής της Πεντηκοστής.
Το ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής ορίστηκε, γιατί την επόμενη μέρα πρόκειται να υποδεχθούμε το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο ευχόμαστε και παρακαλούμε να μας φωτίζει, να μας στηρίζει και να καθοδηγεί τα βήματα της ζωής μας. Δεν ξεχνούμε όμως και τους κεκοιμημένους αδερφούς μας, προσευχόμενοι για την ανάπαυση των ψυχών τους στα αγαπητά και παμπόθητα σκηνώματα του Θεού. Προσφέρουμε κόλλυβα, φτιαγμένα από σιτάρι.
Όπως το σιτάρι θάπτεται κάτω από το χώμα και ξαναβλαστάνει, έτσι και ο άνθρωπος θάπτεται και θα αναστηθεί. Ο ίδιος ο Ιησούς μας λέγει «Εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσετε» (Ιω.ια΄25). Με τα μνημόσυνα δείχνουμε την φιλαδελφία μας προς τους κεκοιμημένους αδελφούς, πατέρες, δασκάλους μας.
Η ωφέλεια όμως απλώνεται και στις δικές μας ψυχές, γιατί η μνήμη του θανάτου, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το φθαρτό του κόσμου τούτου. Σαν άνθος μαραίνεται και σαν όνειρο φεύγει σύμφωνα με το μεγαλυνάριο της Εκκλησίας. Παράλληλα μας βοηθά να οδηγηθούμε σε πνευματική εγρήγορση και ειλικρινή μετάνοια. Ενώνοντας τις προσευχές μας, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να αναπαύσει τις ψυχές των αγαπημένων μας προσώπων μετά των Αγίων Του, όπου υπάρχει ζωή ατελεύτητη.
Το ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής ορίστηκε, γιατί την επόμενη μέρα πρόκειται να υποδεχθούμε το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο ευχόμαστε και παρακαλούμε να μας φωτίζει, να μας στηρίζει και να καθοδηγεί τα βήματα της ζωής μας. Δεν ξεχνούμε όμως και τους κεκοιμημένους αδερφούς μας, προσευχόμενοι για την ανάπαυση των ψυχών τους στα αγαπητά και παμπόθητα σκηνώματα του Θεού. Προσφέρουμε κόλλυβα, φτιαγμένα από σιτάρι.
Όπως το σιτάρι θάπτεται κάτω από το χώμα και ξαναβλαστάνει, έτσι και ο άνθρωπος θάπτεται και θα αναστηθεί. Ο ίδιος ο Ιησούς μας λέγει «Εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσετε» (Ιω.ια΄25). Με τα μνημόσυνα δείχνουμε την φιλαδελφία μας προς τους κεκοιμημένους αδελφούς, πατέρες, δασκάλους μας.
Η ωφέλεια όμως απλώνεται και στις δικές μας ψυχές, γιατί η μνήμη του θανάτου, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το φθαρτό του κόσμου τούτου. Σαν άνθος μαραίνεται και σαν όνειρο φεύγει σύμφωνα με το μεγαλυνάριο της Εκκλησίας. Παράλληλα μας βοηθά να οδηγηθούμε σε πνευματική εγρήγορση και ειλικρινή μετάνοια. Ενώνοντας τις προσευχές μας, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να αναπαύσει τις ψυχές των αγαπημένων μας προσώπων μετά των Αγίων Του, όπου υπάρχει ζωή ατελεύτητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου