ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Η παραβολή του Ασώτου, είναι η γλυκύτερη, η κατανυ­κτικότερη, η διδακτικότερη παραβολή, το αριστούργημα του Ευαγγελίου. Μέσα σ’ αυτή την παραβολή, μπορεί ο καθένας μας να καθρεπτίσει τον εαυτό του. Στον άσωτο υιό  στον πρεσβύτερο με τους φθόνους, τις ζήλειες και τα πείσματά του.

Η περίοδος του Τριωδίου  είναι ένα χρονικό διάστημα, που μας καλεί η Εκ­κλησία μας για περισυλλογή και μετάνοια. Και τώρα στο πρώτο μέρος του Τριωδίου που «ἀποκρεύουμε». Δεν έχoυν θέση επομέ­νως στους αληθινούς Χριστιανούς όλα εκεί­να που γίνονται αυτές τις άγιες ημέρες οι  χοροί και τα ξενύχτια, τα μασκαρέμα­τα και η μέθη, ώστε να βγαίνουν μερικοί έξω από τα λογικά τους και να κάνουν χίλιες δύο τρέλλες, αλλάζοντας και αναποδογυρί­ζοντας το χρονικό πλαίσιο της μετανοίας σε πλαίσιο ασωτείας.

Δεν έχει θέση ο ειδωλολα­τρικής προελεύσεως καρνάβαλος με όλες τις ανοησίες και τα έξοδα, που κουβαλάει επάνω του. Μετάνοια μας φωνάζει ο Χριστός. Μετά­νοια μας λέει η παραβολή. Μετάνοια μας κηρύτ­τει ο Άσωτος. Μετά­νοια, διαλαλεί η περασμένη Κυριακή του Τε­λώνου και Φαρισαίου. Μετάνοια θέλει και η επόμενη Κυριακή των Απόκρεω. Όλα τα αγαθά τα είχε στο μέγαρο του καλού πατέρα του ο Άσωτος. Αλλά δεν τα λογάριασε. Πήρε μια ημέρα την σκληρή απόφαση να φύγει από το σπιτικό του.

Παρουσιάζεται μπροστά στον πατέρα και του λέει. «Δος μου το μερίδιο της περιουσίας, που μου ανήκει». Με οδύνη ψυχική ο πατέρας, αφού είδε και αποείδε να τον μεταπείση του έδωσε ότι του αναλογούσε. Και εκείνος νόμισε ο δυστυχής, ότι από την στιγμή εκείνη απέκτη­σε ελευθερία, απαγκιστρώθηκε, χειραφετήθη­κε, νίκησε το «κατεστημένο» της πατρικής στέγης και σιγουριάς. «Καί ἀπεδήμησε εἰς χώραν μακράν... ζῶν ἀσώτως».

Σε λίγο καιρό οι παληοπαρέες και τα ξενύχτια διεσκόρπισαν την περιουσία του και τον οδήγησαν σε φρικτό κατάντημα. Αναγκάζε­ται να γίνει χοιροβοσκός. Να βόσκη γουρού­νια και να χορταίνει από την δική τους τροφή, τα ξυλοκέρατα. Ο Θεός όμως, δεν τον εγκαταλείπει. Και εκείνος μία ημέρα σωτήρια, την δέχεται και «ἐλθών εἰς ἑαυτόν» παίρνει τον δρόμο της επιστροφής. Πέφτει στην αγ­καλιά του πατέρα του και του φωνάζει με πληγωμένη την ψυχή «Πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον σου καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου».

Η μεγαλύτερη αμαρτία του Ασώτου δεν ήταν καμία άλλη, παρά αυτή. Το ότι δεν αγάπησε τον πατέρα του και αγάπησε όλα τα άλλα. Δεν αγάπησε τον πατέρα, που ήταν άξιος κάθε αγάπης και έδωσε την αγάπη του στα λεφτά, στους φίλους, στις πόρνες, στην ασωτεία. Αυτός ο έλεγχος της αγάπης τον έκανε να πή όταν επέστρεψε: «Πατέρα μου δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιός σου».  Η έλλειψη αγάπης για τον Θεό είναι το μεγαλύτερο φταίξιμό μας. Αγαπάμε κάθε τι άλλο και δεν αγαπάμε τον Χριστό.  Σκορπίσαμε τον πλούτο της αγάπης Του στα γήϊνα, και τα πρόσκαιρα.

Η ασωτεία ζημιώνει τους ανθρώπους και την κοινω­νία. Καταστρέφει τον ίδιο τον άσωτο και απλώνει γύρω συμφορά. Κάθε παραστράτημα είναι πληγή στην ψυχή και τραύμα στην κοινωνία.  Οι σπατάλες της ασωτείας θα μπο­ρούσαν να θρέψουν πεινασμένους, να βοηθήσουν δυστυ­χισμένους, να γιατρέψουν αρρώστους. Πόσο εύκολα ασωτεύουν οι άνθρωποι και καταστρέφουν το αγαθό του Θεού, τον πλούτο, την σοφία, την επιστήμη, την υγεία, τη θέση, το αξίωμα.

Πόση ευτυχία θα βασίλευε στον κόσμο αν όλοι οι ά­σωτοι υιοί θα μετανοούσαν και θα αποτελούσαν μια στρα­τιά αγίων, που θα χρησιμοποιούσαν όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά για το καλό των ανθρώπων, για την αγάπη, για την ευτυχία και την πρόοδο, για τον πραγματικό πολιτισμό. Το ωραιότερο κοινωνικό έργο και την πολυτιμότερη προσφορά κάνουν εκείνοι που βοηθούν τους ασώτους να αλλάξουν Ζωή, να μετανοήσουν. Η επιστροφή στην πί­στη και στην υπακοή τού Χριστού είναι η μεγαλύτερη ευ­εργεσία, ή χαρά και ή πραγματική ευτυχία. Μια απόφαση χρειάζεται, ή αλλαγή σκέψεων και αισθημάτων.

Ο Χριστός ήλθε στο κόσμο για τη σωτηρία των αμαρτωλών. Γνω­ρίζει ότι είμαστε αμαρτωλοί, άσωτοι και παραστρατημένοι. Η πατρική του όμως αγκαλιά είναι ανοιχτή. Το έλεός του ανέχεται και ή μακροθυμία του υπομένει και αναμένει το χαμένο πρό­βατο. Η σημερινή παραβολή του ασώτου είναι το μεγάλο μάθημα. Τώ­ρα μάλιστα στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ή Εκκλησία καλεί τον καθένα μας σε συναίσθηση και στη μεγάλη απόφαση: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα μου».

Ο Χριστός αποπλύνει τους ρύπους της ψυχής με το Τίμιο Αίμα του, ενδύει με την στολή της αγιότητος, δίνει τον αραβώνα του Πνεύματος και τα υποδήματα της αρετής και παραθέτει την τράπεζα της αληθινής χαράς. Ένα μόνο χρειάζεται από μας την με­τάνοιά μας. Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα. Όσοι μετανοούν εί­ναι οι νεκροί που ανασταίνονται. Οι χαμένοι που ξαναβρί­σκονται. Εμπρός λοιπόν, όσοι ακολουθήσαμε τον άσωτο στο δρόμο της αποστασίας, ας τον ακολουθήσουμε μέχρι τέ­λους στο δρόμο της επιστροφής και της μετάνοιας. 

Ας σπά­σουμε τα δεσμά της αμαρτίας και ας πάρουμε την μεγάλη απόφαση της επιστροφής. Και όταν μετά την κουραστι­κή περιπλάνηση αξιωθούμε επί τέλους να βρεθούμε μπροστά στην ευσπλαχνία του Θεού ας μή διστάσουμε να γονατίσουμε ταπεινά μπροστά του και να πούμε: «Τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν προσφέρω σοι, Κύριε. Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἀγαθέ, ἐσκόρπισα τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων σου· ἀλλά δέξαι με μετανοῦντα, Σωτήρ, καί σῶσόν με».

… Πατέρα μου, αμάρτησα… Πάρε με ως ένα

δούλον σου…! Εγώ, τέκνον, τί είχα να κάμω

σ’ αυτά τα συγκλονιστικά λόγια; Ημπορούσα

να μη ελεήσω τον δικόν μου υιόν, που επέστρεψε;…