ΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΗΤΑΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΡΩΣΙΑ

Το ερώτημα που απασχολεί αυτή την περίοδο πολλούς Έλληνες (και όχι μόνο) είναι: Αν στη θέση της Ουκρανίας βρισκόταν η Ελλάδα και στη θέση της Ρωσίας η Τουρκία, τι θα έπρατταν οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ και οι εταίροι στην ΕΕ; Θα ανάγκαζαν τον εισβολέα να αποχωρήσει στο πεδίο, θα επέβαλλαν ασφυκτικές κυρώσεις ή θα περιορίζονταν σε ανώδυνα ψηφίσματα; Η Κύπρος αποτελεί οδυνηρή υπενθύμιση ενοχής και απραξίας της Δύσης, ακόμη και αν παραδεχτούμε ότι η χούντα των Αθηνών έδωσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή το 1974.

Η Ιστορία είναι αμείλικτη με όσους πιστεύουν σε «εγγυήσεις»: Το 1938 οι Δυτικοί πούλησαν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ για μια ψεύτικη ειρήνη. Το 1939 κήρυξαν πόλεμο για την Πολωνία, μόνο και μόνο για να την παραδώσουν στον Στάλιν μετά. Το 1994 οι ΗΠΑ πίεσαν την Ουκρανία να παραδώσει τα σοβιετικά πυρηνικά με αντάλλαγμα «εγγυήσεις» ασφάλειας. Σήμερα βλέπουμε το αποτέλεσμα. Όσοι μιλούν για «αλληλεγγύη» και «φίλους» καλό είναι να θυμούνται: οι χώρες έχουν μόνο συμφέροντα.

Βάσει της παραδοχής ότι οι χώρες κινούνται πρωτίστως από συμφέροντα, ας εξετάσουμε τι θα έκαναν η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και άλλα αραβικά κράτη σε ένα τέτοιο σενάριο. Η ΕΕ ως σύνολο θα καταδίκαζε την εισβολή και θα επέβαλλε κυρώσεις, αλλά είναι δύσκολο να καταλήξει σε ενιαία στάση για αποστολή δυνάμεων στο πεδίο, λόγω εσωτερικών διαφωνιών.

ΕΕ: θα καταδικάσει, θα κάνει έκτακτες συνόδους, θα επιβάλει κυρώσεις, αλλά στρατεύματα δεν στέλνει. Η ομοφωνία είναι το καλύτερο άλλοθι για απραξία. Χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία αναπτύσσουν στενή συνεργασία με Τουρκία σε ζητήματα εξοπλιστικά αλλά και περιφερειακής ισχύος. Αν ένα μέλος της ΕΕ όμως ακρωτηριαστεί και η ίδια δεν μπορέσει να το αποτρέψει, η ένωση θα βρεθεί ένα βήμα εγγύτερα στη διάλυση. Τούτο οι περισσότεροι δεν το επιθυμούν…

ΗΠΑ: Απρόβλεπτες. Ο Τραμπ μπορεί να κάνει τον Ερντογάν φίλο όπως έκανε με τον Κιμ. Αν το συμφέρον λέει «Κίνα πρώτα», τότε η Ελλάδα περισσεύει. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν εύκολα να στοχοποιήσουν την Τουρκία, όπως έκαναν με τον Σαντάμ ή το Ιράν, αλλά εξίσου εύκολα να κλείσουν τα μάτια, εστιάζοντας στην ανάδυση της Κίνας και μειώνοντας την παρουσία τους σε άλλες περιοχές.

Γαλλία: Ιστορικά πιο κοντά μας. Η Γαλλία δεν επιθυμεί μια ισχυρή Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, και έχει συμφέρον να στηρίξει την Ελλάδα με κάθε τρόπο, ιδίως αν χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία συνεργάζονται με την Τουρκία για διανομή επιρροής στη Βόρεια Αφρική και Αν. Μεσόγειο. Ωστόσο, η τρέχουσα πολιτική αστάθεια στη Γαλλία και η πιθανότητα ανόδου αριστερών δυνάμεων υπό τον Μελανσόν, που δεν δίνουν προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον, αποτελεί πρόβλημα.

Ισραήλ: Το Ισραήλ έχει εξελιχθεί σε έναν από τους σταθερότερους συμμάχους της Ελλάδας, κατανοώντας τη σημασία της γεωπολιτικής και στρατιωτικής ισχύος. Πολεμά χρόνια κατά ισλαμιστών και βλέπει υπαρξιακό κίνδυνο στην ανασύσταση οθωμανικών φιλοδοξιών. Μια αποσταθεροποιημένη Ελλάδα θα έβλαπτε τα συμφέροντά του.

Αίγυπτος: Η Αίγυπτος δεν επιθυμεί την αναβίωση της «Οθωμανίας» και βλέπει την Τουρκία ως ανταγωνιστή για επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο. Ωστόσο, η ισχυρή ισλαμική αντιπολίτευση στην αιγυπτιακή κοινωνία αποτελεί εμπόδιο. Επιπλέον, το καθεστώς Σίσι κινείται καιροσκοπικά στις διεθνείς εξελίξεις.

Αραβικά κράτη: διχασμένα, άλλα κλείνουν το μάτι στην Άγκυρα, άλλα την ανταγωνίζονται. Όποια και αν είναι η στάση συμμάχων και εταίρων, η ουσιαστικότερη αποτροπή της τουρκικής επεκτατικότητας είναι η ισχύς των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και η συνοχή της κοινωνίας. Αν η Ελλάδα δεν δείξει πνεύμα θυσίας και αποφασιστικότητα, δύσκολα θα θυσιάσει κάποιος άλλος στρατιώτες για την ακεραιότητά μας.