Πρόσφατα, το Politico ανέδειξε την Τζόρτζια Μελόνι ως την πιο επιδραστική προσωπικότητα στην Ευρώπη για το 2024. Η πρωθυπουργός της Ιταλίας, η οποία ανέλαβε την ηγεσία της χώρας της μέσα από μια εκλογική νίκη που προκάλεσε έντονη διεθνή προσοχή, έχει πλέον καταστεί κεντρικός παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός αυτό είναι αξιοσημείωτο, όχι μόνο για την προσωπική της διαδρομή αλλά και για το πώς η αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης για τη Μελόνι συγκρούστηκε βίαια με την πραγματικότητα.
Πριν από την εκλογή της, τα ευρωπαϊκά και διεθνή μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να παρουσιάσουν τη Μελόνι ως μια «φασίστρια» και ως την αναβίωση του Μουσολίνι. Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί ήταν όχι μόνο υπερβολικοί, αλλά και επιζήμιοι για τη δημόσια συζήτηση. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας, η Μελόνι κυβερνά περισσότερο ως μια παραδοσιακή συντηρητική πολιτικός, μακριά από τα «καταστροφολογικά» σενάρια που είχαν διατυπωθεί για το μέλλον της Ιταλίας. Μάλιστα, η πολιτική της πρακτική της έχει προκαλέσει επικρίσεις από την πιο ριζοσπαστική της βάση, που τη βλέπει ως υπερβολικά «συστημική».
Αυτό το φαινόμενο της δαιμονοποίησης από τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι καινούργιο. Τα τελευταία χρόνια, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρατηρούμε μια ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Οι ετικέτες τους για πολιτικούς και ιδέες έχουν καταστεί εξαιρετικά αναξιόπιστες, ειδικά σε ό,τι αφορά στον χώρο που βρίσκεται δεξιά του κέντρου. Η Μελόνι είναι μόνο ένα παράδειγμα.
Αντίστοιχη αντιμετώπιση έχουν λάβει και άλλοι ηγέτες που δεν συμμορφώνονται πλήρως με την κυρίαρχη ατζέντα των ελίτ, είτε αυτοί προέρχονται από τη δεξιά είτε από την αριστερά. Αυτή η συστηματική παραμόρφωση της πραγματικότητας δεν εξυπηρετεί ούτε τους πολίτες που επιδιώκουν να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, ούτε την ίδια τη δημοκρατία.
Η Μελόνι, όμως, πέρα από τους υπερβολικούς χαρακτηρισμούς, εκπροσωπεί μια μεγαλύτερη αλλαγή που συντελείται στη Δύση: Τη μετατόπιση του βασικού διχασμού από το παραδοσιακό δίπολο αριστεράς - δεξιάς σε μια νέα διάκριση μεταξύ «συστημικών» και «αντισυστημικών». Η δεκαετία του 2010 ήταν η εποχή που οι πολίτες άρχισαν να απομακρύνονται από τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα και να στηρίζουν ηγέτες που υπόσχονταν να ταράξουν τα νερά. Είτε πρόκειται για τον Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, είτε για τον Αλέξη Τσίπρα στη χώρα μας, είτε για τη Μελόνι στην Ιταλία, είτε για άλλα ανάλογα παραδείγματα, το κοινό στοιχείο είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στις ελίτ που παραδοσιακά κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή.
Η Μελόνι, παρά τις διαφορές της με άλλες πολιτικές φιγούρες του αντι-κατεστημένου στρατοπέδου, εντάσσεται σε αυτό το μεγαλύτερο ρεύμα. Η ανάδειξή της στο προσκήνιο δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της προσωπικής της ικανότητας, αλλά και της επιθυμίας των Ιταλών πολιτών για μια πολιτική που θα αντανακλά τις ανησυχίες και τις προτεραιότητές τους, αντί να υπηρετεί την τεχνοκρατική λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τα παρωχημένα κλισέ του παρελθόντος.
Η αναγνώριση της Μελόνι από το Politico ως η πιο επιδραστική προσωπικότητα στην Ευρώπη είναι μια σημαντική στιγμή που υπογραμμίζει τη νέα πραγματικότητα. Το ζητούμενο, όμως, είναι να ξεπεράσουμε τις ετικέτες και τις προκαταλήψεις και να αναγνωρίσουμε το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής της. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, η κατανόηση της δυναμικής που διαμορφώνει η διάκριση μεταξύ κατεστημένου και αντι-κατεστημένου είναι απαραίτητη για να αντιληφθούμε τόσο το παρόν όσο και το μέλλον της Δύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου