ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΩΝΗ ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΟΙ

Το τελευταίο διάστημα η πανδημία του κορωνοϊού έδινε την απαιτούμενη κάλυψη στους Ελληνες πολιτικούς να συνεχίζουν να «σφυρίζουν αδιάφορα» κάθε φορά που το θέμα της άρσης των περιορισμών στην ψήφο των Αποδήμων έπεφτε στο τραπέζι. Ωστόσο, με αφορμή την συνέντευξη της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Θεοδώρας Τζάκρη στον «Εθνικό Κήρυκα» και τον δημοσιογράφο Βασίλη Κουτσίλα το συγκεκριμένο ζήτημα, πήρε μιαν άλλη τροπή.

Οι περιορισμοί που είχαν τεθεί για τους Απόδημους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως και προσβλητικοί, μιας και καμία δυτική δημοκρατία δεν θα μπορούσε να τους υποστηρίξει. Μάλιστα ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα προσπάθησε να περιορίσει το δικαίωμα της ψήφου των Αποδήμων, θυμίζει έντονα τον τρόπο με τον οποίο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα προσπάθησε κατά καιρούς να εκπαραθυρώσει τους μειονοτικούς ψηφοφόρους στις ΗΠΑ.

Τόσο η προσπάθεια περιορισμού του εκλογικού σώματος στις ΗΠΑ, όσο και οι περιορισμοί στην ψήφο των Αποδήμων δεν είναι κάτι καινούριο. Με τον διορισμό όμως του Αντώνη Διαματάρη στην θέση του υφυπουργού Εξωτερικών, αρμόδιου για τα θέματα του Απόδημου Ελληνισμού, το μείζον ζήτημα της ψήφου των Αποδήμων πήρε σάρκα και οστά, φτάνοντας το 2019 για ψήφιση στην Βουλή, γεγονός το οποίο ήταν αποτέλεσμα της 40χρονης ενασχόλησης του πρώην υφυπουργού με τα κοινά της Ομογένειας, από την θέση του Εκδότη και Διευθυντή του «Εθνικού Κήρυκα».

Μόλις ένα μήνα πριν, σε κλίμα εθνικής ενότητας, γιορτάζαμε μαζί τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Μια Επανάσταση η οποία κατέστη δυνατή μέσα από τους σκληρούς αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων της Διασποράς της εποχής εκείνης, οι οποίοι με την συμβολή των Φιλελλήνων έδωσαν τεράστιες μάχες πριν αλλά και κατά την διάρκειά της.

Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολικό να πούμε πως χωρίς τον Απόδημο Ελληνισμό δεν θα υπήρχε Ελληνικό Κράτος. Από τον Ιωάννη Καποδιστρία, μέχρι τον Εμμανουήλ Μπενάκη και τον Ανδρέα Δρακόπουλο, οι Απόδημοι έχουν αποδείξει πόσα μπορούν να προσφέρουν στην Πατρίδα. Παρόλα αυτά οι εν Ελλάδι πολιτικοί συνεχίζουν να τους θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Ευλογα θα ρωτούσε κάποιο τρίτος, «Μα γιατί;» Η απάντηση είναι απλή. Και δεν είναι άλλη από τον φόβο. Φόβος για την ανατροπή του κατεστημένου. Ενα κατεστημένο που οδήγησε τη χώρα στα όρια της πτώχευσης και του κοινωνικού διχασμού και από το οποίο ωφελήθηκαν μόνο ορισμένα πολιτικά τζάκια και το 1% της ελίτ. Η λογική τους είναι πως όσο οι πολίτες «τρώγονται» μεταξύ τους, αυτοί θα μένουν στο απυρόβλητο.

Σε γενικές γραμμές οι Ελληνες της Διασποράς είναι ευκατάστατοι, μορφωμένοι και τρέφουν μια ανιδιοτελή αγάπη για την Ελλάδα. Οι περισσότεροι έχουν επενδύσει στους τόπους καταγωγής τους, στηρίζουν φιλανθρωπικά ιδρύματα με έδρα την Ελλάδα, αφήνουν αρκετά χρήματα στις διακοπές τους, σε πολλές περιπτώσεις στέλνουν χρήματα στους συγγενείς τους ενώ αρκετοί έχουν μεγάλες περιουσίες και επιχειρήσεις στην Ελλάδα και ενώ πληρώνουν μεγάλους φόρους, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.

Το σλόγκαν της Αμερικανικής Επανάστασης ήταν «Καμία φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση». Και πολεμήσαμε γι' αυτό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Οι Απόδημοι καλούνται να σωπάσουν και να πληρώσουν, χωρίς να λαμβάνουν κάποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα. Για χρόνια δεν μιλούσαμε, αλλά μέχρι εδώ.Είμαστε κι εμείς Ελληνες. Και αν δεν κάνω λάθος η Βουλή φέρει το όνομα «Βουλή των Ελλήνων» και όχι «Βουλή των Κατοίκων της Ελλάδας».