ΟΙ ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Δυστυχώς οι Κληρικοί έχασαν την μάχη για το δημοσιοϋπαλληλίκι τους, όχι εξαιτίας του Αρχιεπισκόπου αλλά λόγω των ακραίων φωνών των ως άνω Μητροπολιτών και του Προεδρείου του ΙΣΚΕ. Για αυτά όμως είχαμε γράψει σε άλλη μας ανάρτηση όπου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ο κύβος λοιπόν ερρίφθη, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε πως η μισθοδοσία του Κλήρου είναι θέμα της Πολιτείας και αναμένεται να έρθει στην Βουλή προς ψήφιση. Πολλή χολή πάντως στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου έριξαν οι κομπάρσοι της Ιεραρχίας και με την σειρά του ο κίτρινος τύπος.

Είπαν και έγραψαν για συνομωσίες και εξόφληση γραμματίων από τον Αρχιεπίσκοπο προς τον Πρωθυπουργό, έγραψαν επίσης για ήττα του Αρχιεπισκόπου και άλλοι θερμοκέφαλοι έγραψαν και είπαν να παραιτηθεί ο Αρχιεπίσκοπος αυτά όλα δεικνύουν πόσο ανέντιμα και κατάπτυστα είναι αυτά τα πρόσωπα.

Εάν όμως εγώ αναρτήσω στα social media αυτά που μου έχουν στείλει τούτες τις μέρες για τον Μεσσηνίας, τον Πειραιώς, τον Δημητριάδος, τον Ναυπάκτου και τους υπόλοιπους κομπάρσους που έλαβαν το λόγο στην Ιεραρχία θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Μιλάει ο Πειραιώς που καλόν είναι να μας πει πως έγινε Πειραιώς και τι χαρτί υπέγραψε για να γίνει, μιλάει αυτός που έκανε κολεγιά με τους Χρυσαυγίτες;

Μιλάει ο Καλαβρύτων ο επιστήθιος φίλος του Ντερτιλή ως υπερασπιστής σήμερα του Πατριαρχείου όπου το έχει περάσει γενεές δεκατέσσερις όλα αυτά τα χρόνια;

Θέλει να μας πείσει πως νοιάζεται ξαφνικά για την μισθοδοσία των Κληρικών των «Νέων Χωρών» δίνοντάς μας μάλιστα μέσα από το υπόμνημά του και μια είδηση  ότι το Φανάρι λίαν συντόμως θα προσαρτήσει τις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών» στην δικαιοδοσία του.

Στο Φανάρι βέβαια τώρα τελευταία ακούγεται  στους διαδρόμους από κάποιους  πως το άχρι καιρού το έχουν βαπτίσει άχρι νεοτέρας, γι΄ αυτό έχουμε πει πολλές φορές το λέμε και σήμερα ότι: 

Ο Πρωθυπουργός ως μάγκας και αποφασιστικός που είναι λόγω του ότι ήρθε ο καιρός να διαγράψει πανηγυρικά την ανυπόστατη Πράξη του 1928 από το Άρθρο 3 του Συντάγματος απαλλάσσοντας έτσι την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος από τον κακοήθη καρκίνο του Φαναρίου και να είναι σίγουρος ότι θα μείνει στην Ιστορία.

Σηκώθηκαν λέει όλοι οι Νεοχωρίτες και φωνασκούσαν στην Ιεραρχία μόνο για τα λεφτά, αυτοί μου θύμισαν την Ραχήλ Μακρή στα κάγκελα της ΕΡΤ.

Για τον Μεσσηνίας τι να σχολιάσει κανείς, καλόν όμως είναι να προσέχει με ποιες από τα παλιά και με ποιους κυκλοφορεί.

Για τον Ναυπάκτου μόνο θλίψη μπορώ να σημειώσω λόγω της αχαριστίας του!!!

Για τον Δημητριάδος που προσπαθεί να σώσει τον Αρχιεπίσκοπο και που του είπε αναιδέστατα ότι δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί στην χώρα τι να πει κανείς εδώ κυκλοφορούν Ιεράρχες χωρίς τσίπα.

Μου έστειλαν ένα κείμενο με κάποια διένεξη που έχει με τον κ. Λούλη για κάποια χρήματα αρκετά βέβαια για κάποιο έργο που του είχε δώσει για την Μητρόπολή του το οποίον δεν έγινε και ο τύπος της Μαγνησίας έχει βουίξει, αυτός δεν ντρέπεται που κυκλοφορεί στην επαρχία του με όλες αυτές τις ατασθαλίες και άλλες πολλές καθώς και στις Νηές Βόλου;

Ο Αρχιεπίσκοπος γιατί να ντραπεί να κυκλοφορήσει αφού όλη του την ζωή περπατά πάντα από εκεί που έχει φως και όχι από σοκάκια σκοτεινά, άλλοι περπατούν σ΄ αυτά και πολλές φορές με πολιτικά!!! Έφθασαν να γράφουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος πήγε στην κηδεία του πατέρα του Πρωθυπουργού τι μεμπτό μπορεί να έχει αυτό.

Έτσι έβγαλαν την γνώμη κάποιοι κρανιοβαρεμένοι πως ο Αρχιεπίσκοπος είναι ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο Μακαριστός Χριστόδουλος που πήγε στην κηδεία της μητέρας της Λιάνας Κανέλλη, θα μας πουν ότι ήταν Κομμουνιστής; Θέατρο έχουν καταντήσει αυτοί που καταπιάνονται με τέτοια θέματα.  

Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν είχε προσυπογράψει ούτε συμφωνήσει τίποτα απολύτως σχετικά με τα θέματα της Εκκλησίας με τον Πρωθυπουργό, διότι γνωρίζει πάρα πολύ καλά το Συνοδικό Σύστημα και οι 16 Μητροπολίται που βγήκαν στο κλαρί δίνοντας μια κακόγουστη παράσταση για την επόμενη μέρα λέγοντας τις αμπελοφιλοσοφίες τους απεδείχθησαν ανίκανοι για τον Θρόνο των Αθηνών.

Δεν θα ασχοληθώ πάλι με τα ερείπια και τους πρώϊμους σωτήρες όπως τον αποτυχημένο πρώην Βουλευτή Νικολόπουλο ή τον πικραμένο Σωτήρη Τζούμα ή τον Αντώνη Ζαμπέλη ή την Φωτεινή Πιπιλή και τον Ιωάννη Κονιδάρη που έχουν μπερδέψει το εσώβρακο με την γραβάτα.

Το αν ζούσε σήμερα ο Χριστόδουλος όπως γράφουν με την κοφτερή του γλώσσα θα έκλεινε το θέμα ας μην ορκίζονται, γιατί το είδαμε και με τις ταυτότητες και από πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος. Πάντως πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν έπαθε κανένα σοκ, άλλοι έπαθαν σοκ από την ανακοίνωση του Μαξίμου. 

Εν κατακλείδι βγήκαν μερικά πολυφορεμένα τσόκαρα, περίπου τρία και ζήτησαν την παραίτηση του Αρχιεπισκόπου πάντως εάν βγει και η Βαρβάρα και ζητήσει την παραίτηση του Αρχιεπισκόπου τότε θα γελάσουμε όλοι μαζί….

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ

Ένα εμπεριστατωμένο άρθρο

για το συγκεκριμένο θέμα προς ενημέρωση

ΑΔΥΝΑΤΟΣ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ

«... Ανίερου δε πόλεως, και άθεου, μη χρωμένης ευχαίς.

μηδέ όρκους, μηδέ μαντείαις, μηδέ θυσίαις επ’ αγαθοίς.

μηδέ αποτροπαίς κακών, ουδείς έστιν, ουδ έσται

θεα­τής». (Πλούταρχος, ΘΗΕ τόμος 6 Σελ. 536 ).

1).Ο άνθρωπος είναι έτσι πλασμένος από τον Δημιουργό του, να ζεί με άλλους συνανθρώπους του, «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ Βοηθόν κατ’ αυτόν»· (Γέν. 2,18).Και ο Αριστοτέλης, στα «Πολιτικά», δηλώνει με κατηγορηματικότητα ότι,«Ο άνθρωπος είναι ζώον(=πλάσμα έμψυχον) Φύσει πολιτικόν (=κοινωνικόν).

Το άτομο μεμονωμένο δεν είναι αύταρκες (=χωρίς να έχει την ανάγκη του άλλου), και εκείνος που δεν μπορεί να ζήσει εν κοινωνία, η δεν έχει την ανάγκην αυτής, λόγω αυταρκείας, ή είναι θηρίον  (=που καταστρέφει ό,τι υπάρχει γύρω του)  ή Θεός ο οποίος είναι φύσει αυτάρκης».

Η Κοινωνική αυτή συμβίωση του ανθρώπου δημιουργεί διάφορες ειδικές σχέσεις: Κοινωνικές, Οικογενειακές, Νομικές, θρησκευτικές, κ. ά. οι οποίες απαιτούν την ύπαρξη Ειδικών Κανόνων(⁼Νόμων), ώστε η συμβίωση να είναι Δυνατή, Ειρηνικά, Αρμονικά και Επωφελής.

Αυτούς τους Κανόνες τους ορίζει ο λαός (Δημοκρατία). δεν είναι δυνατόν να αυτό/Κυβερνηθεί, εκλέγει τους εκπροσώπους του, τους Άρχοντές του, και τους οπλίζει με ισχύν εξουσίας απέναντι στα άτομα.

Τους μεταβιβάζει δηλαδή τα δικαιώματά του, και αποδέχεται την διακυβέρνησή τους. Η εξουσία αυτή δεν είναι άλλη παρά το Κράτος, ο Άρχοντας με τις εξουσίες του.

Συνεπώς, η ύπαρξη της Αρχής και της Εξουσίας πραγματοποιεί το σχέδιο του Δημιουργού, του Θεού, «ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού, αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν», (Ρωμ. 13,1-5). Δηλαδή, ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο, Γιά Κοινωνική Συμβίωση. (ένθ' αν.).

Ο Άρχοντας, κατά τον Αριστοτέλη, υπάρχει «χάριν του εύζην». Δηλαδή, να Κυβερνά σωστά, για την ευημερία του λαού, και γιά να διεξάγει, τις Κρατικές υποθέσεις, Εσωτερι­κές και Εξωτερικές, εφαρμόζει την Τέχνη της Επιστήμης της Πολιτικής.

Ώστε λοιπόν, γιά την διακυβέρνηση ενός Κράτους απαιτούνται Κοινωνικά στοιχεία, Αρχή, Εξουσία, Διοίκηση και με αυτά τα στοιχεία η Πολιτική(=τρόπος, τέχνη, Επι­στήμη της διακυβέρνησης), διεξάγει τις Κρατικές, και τις Διεθνείς, υποθέσεις.

2). Όμως, μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα, ενυπάρχει και το δυνατό Θρησκευτικό Συναίσθημα, «ώθησης του ανθρώπου προς τον Πλάστη του, προς το Θείον». 

Και το φαινόμενο αυτό είναι Καθολικόν, Πανανθρώπινον που όχι μόνον βοηθεί τον άνθρωπο, να εκδηλώνει ολόκληρη την προσωπικό­τητά του, αλλά και να τον Ισορροπεί Ψυχωπνευματικά Σωματικά, και να σπρώχνει πάντα το πνεύμα του σε όλες τις εκ­δηλώσεις της ζωής του, με ακατανίκητη εσωτερική ορμή, γιά την έξοδό του προς το Υπερπέραν, 

Υπεραισθητόν, το Υπερ­βατικόν, προς τον κόσμον του Αγίου, προς το Θείον και το Απόλυτον. Νοσταλγεί δηλαδή ο άνθρωπος με σφοδρότητα, το απείρως Αληθές, το Αγαθόν, το Καλόν, την αξιολογική τελείωση της προσωπικότητάς του. Κατά τον Σενέκα: 

«Κλασικόν εν προκειμένω είναι και το χωρίον του Εις όλους η περί Θεού ιδέα είναι έμφυτος, ουδαμού δε υπάρχει γένος τι, τοσούτον έξω των νόμων, και των ηθών κείμενον, ώστε να πιστεύη θεούς τινάς».

Πλούταρχου: «Εύρεις δ’ αν επιών και πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους. νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων, ανίερου δε πόλεως και άθεου, μη χρωμένης ευχαίς, μηδέ όρκους, μηδέ μαντείαις, μηδέ θυσίαις επ’ αγαθοίς, μηδέ αποτροπαίς κακών, ουδείς έστιν ουδ’ έσται θεατής.

Αλλά πόλις αν μοι δοκεί μάλλον εδάφους χωρίς, η πολιτεία της περί θεών δόξης αναιρεθείσης παντάπασιν, σύστασιν λαβείν ή λαβούσα τηρήσαι».Ανάλογα υπο­στηρίζουν και οι ιστορικοί Τάκιτος και Πολύβιος. (ΘΗΕ. τόμος 6, σελ. 536).

3).Ο Κύριός μας Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός αποδέχεται την εξουσία ίου Κράτους και δέχεται να δικαστεί, γιά Θρη­σκευτικά θέματα, από τον Πόντιο Πιλάτο. 

Και ο Απόστολος Παύλος δέχεται, ότι το Κράτος έχει άμεση σχέση με την Θρη­σκεία. Ομολογεί ευθέως προς τον Έπαρχο Φήστο, «Εδώ ενώπιον του δικαστηρίου του καίσαρος στέκομαι στο οποίον πρέπει να δικαστώ», και στην επιστολή του προς Ρωμαίους εντέλλεται προς τους Χριστιανούς, ρητά και κατη­γορηματικά:

«Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις ύποτασέσθω. ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού, αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν, Θεού γαρ διάκο­νοι εστίν εις οργήν, έκδικος τω το κακόν πράσοντι, διό ανάγκη υποτάσσεσθαι(= απονομή σεβασμού και τιμής ), ου μόνον δια την οργήν, αλλά και διά την συνείδησιν », (Πράξεις 25,10. Ρωμ. 13,1-7).

Η υποταγή επομένως του ιερατείου, αλλά και των πιστών στον Άρχοντα και στις υπερέχουσες Εξουσίες του Κράτους, αποτελεί θεμελιώδη Κανόνα Πολιτικής ζωής αρκεί αυτή η πολιτική Εξουσία, να μην ξεπερνά τα όριά της, αλλά να ζητεί πάντοτε «τα του Θεού, τα Θεία», γιατί αν υπερβεί το Κράτος τα όριά του, αδιαφορώντας για τα Θεία, τότε προέχει, το «πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον, ή αν­θρώποις». (Πράξ. Aπ/λων  5,29 ).

4).Συνεπώς» κατά τα ως άνω, σε κάθε ανθρώπινη κοινωνική συμβίωση απαιτούνται:

α).Το Κράτος(= Εξουσία, Διοί­κηση).

β).Η Πολιτική (= Τέχνη διακυβέρνησης - Ευθύνη για το ΣΥΝΟΛΟΝ), και

γ).Το Θρησκευτικό συναίσθημα, η Θρησκεία (=ώθηση προς το Θείον), και εφ’ όσον μεταξύ Κρατικής Πολιτικής, και Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχει άμε­ση σχέση, γιατί οι βλέψεις και ο απώτερος σκοπός και των δύο αυτών μεγάλων Οργανισμών, Κράτους και Εκκλησίας.

Συναντώνται στο ίδιο πρόσωπο, στον άνθρωπο (=τον θρησκευόμενο πολίτη), τότε οφείλουν να συνεργάζονται, και η συνεργασία τους αυτή ήδη υπάρχει, και μάλιστα Συνταγμα­τικά κατοχυρωμένη, αυτή της «Νόμω Κρατούσης Πολι­τείας».

Λοιπόν ερωτάται: Κάτω από αυτά τα αδήριτα δεδομένα, είναι ποτέ δυνατόν οι δύο αυτοί μεγάλοι Κοινωνικοί Οργανισμοί, Θεοσύστατον Κράτος - Πολιτεία, και η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, να ΧΩΡΙΣΟΥΝ, να ΔΙΑΖΕΥΧΘΟΥΝ; 

Και εφ’ όσον έτσι έχουν τα γεγονότα, ότι δηλαδή Κράτος και Εκκλη­σία είναι αδιαίρετοι, «Σιαμαίοι Αδελφοί », τότε προς και Γιατί, εφρύαξαν έθνη και λαοί, και μελετούν κενά κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού;;

Αιδώς λοιπόν. Αδελφοί χριστιανοί, σε όλους αυτούς τους Αντίχριστους, που απεργάζονται, ενσυνείδητα, τον χωρισμό της Εκκλησίας από το Ένδοξο Ελληνικό Κράτος, όπου εδώ στην Αθήνα, με Διδάσκαλο τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, που τον κάλεσαν οι σοφοί μας Πρόγονοι, να κηρύξει το λόγο του Θεάνθρωπου Σωτήρα μας Ιησού Χριστού,

Και που τελικά τον ασπάστηκαν, και έγινε ο σφικτός εναγκαλισμός Ελληνισμού Χριστιανισμού, όπως ακριβώς ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός απάντησε στους αμετανόητους Ιουδαίους, «αρθύσεται αφ’ υμών η Βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει. (= Σε Έθνος ποιούντι τoυς καρπούς αυτής» (Ματθ. 21,43), και μαζί Ελληνισμός και Χριστιανισμός όργωσαν όλον τον κόσμο, μπήκαν στην ζωή του, και άλλαξαν  τον ρούν της ιστορίας του, της μετά Χριστόν Ζωής του.

Και έκτοτε ο Έλληνας θρησκεύει, και θα θρησκεύει μέχρι της συντέλειας του αιώνος τούτου του απαταιώνος.Δια τούτο:«Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων, άλλα ο Θεός Κελεύει.