Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα(21/08/2008).

Ὁσιώτατοι ἅγιε Πρωτεπιστάτα καὶ ἁπαξάπαντες οἱ Ἡγούμενοι καὶ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καὶ Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἱερὰν αὐτοῦ Κοινότητα, «χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἱησοῦ Χριστοῦ» (Α΄Θεσ. α΄ 2).

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τὸν Ἡγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου διὰ τοὺς καλοὺς καὶ εὐγενεῖς λόγους τῆς προσφωνήσεώς του ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἱεροῦ τούτου Σώματος, τοὺς ὁποίους ἀποδεχόμεθα μετὰ χαρᾶς, ἐπιγράφοντες ὅλον τὸν ἐκδηλούμενον σεβασμὸν καὶ τὴν ἐκφραζομένην εὐλάβειαν καὶ ἀφοσίωσιν εἰς αὐτὸν τὸν ἁγιώτατον Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, τοὺς οἴακας τοῦ ὁποίου κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος καὶ τὴν συγκατάβασιν τοῦ Θεοῦ ἠξιώθημεν νὰ πιστευθῶμεν.

Μὲ πολλὴν ἱερὰν χαρὰν καὶ βαθεῖαν συγκίνησιν εὑρισκόμεθα καὶ πάλιν, ἀγαπητοί, ἐν μέσῳ ὑμῶν, ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ἐν τῷ χαλκείῳ τούτῳ τῆς εὐαγγελικῆς ἀρετῆς καὶ ἐργαστηρίῳ τῆς μετανοίας καὶ καθάρσεως καὶ τόπῳ ἁγιάσματος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. «Εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ πάντοτε περὶ πάντων ὑμῶν μνείαν ποιούμενοι ἐπὶ τῶν προσευχῶν ἡμῶν, ἀδιαλείπτως μνημονεύοντες ὑμῶν τοῦ ἔργου τῆς πίστεως καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν, εἰδότες, ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐκλογὴν ὑμῶν, ὅτι τὸ εὐαγγέλιον ἡμῶν οὐκ ἐγεννήθη εἰς ὑμᾶς ἐν λόγῳ μόνον ἀλλὰ καὶ ἐν δυνάμει καὶ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ ἐν πληροφορίᾳ πολλῇ» (Α΄ Θεσ. α’ 2-5), ὅπως ἔγραφε πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Σεῖς οἱ Ἁγιορεῖται Μοναχοὶ εἶσθε ἡ ἱερὰ ἐγκαύχησις τῆς ποτνίας Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ ἡμῶν προσωπικῶς διὰ τὴν ὅλην εὐαγγελικὴν μαρτυρίαν σας, τὴν πνευματικὴν καλλιέργειαν καὶ ἐγρήγορσιν, τὴν φιλοξενίαν, τὴν θυσιαστικὴν ἀγάπην, τὴν φυλακὴν τῶν ἱερῶν παραδόσεων, τὸν σεβασμὸν εἰς τὴν πατρῴαν κληρονομίαν, ὡς καὶ τὴν υἱϊκὴν ἀφοσίωσιν, τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν ἀγάπην σας πρὸς τὴν πάντοτε ἐν δοκιμασίᾳ καὶ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ εὑρισκομένην ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Εὑρισκόμενοι ἐν Ἁγίῳ Ὄρει αἰσθανόμεθα ἄνεσιν καὶ παραμυθίαν, ὡς εὑρισκόμενοι εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἰδίων τέκνων. Καὶ ἀσφαλῶς εἴμεθα εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐν μέσῳ τῶν τέκνων ἡμῶν, καθ’ ὅσον ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καὶ ὁ Πατριάρχης εἶναι ἡ ἄμεσος ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχή σας καὶ προστασία. Διότι, ναὶ μὲν πολλῆς τῆς αὐτονομίας χαίρει ὁ Ἁγιώνυμος Ἄθως, ἀλλ’ ἐπισκοπικῶς ἀπροστάτευτος δὲν εἶναι, οὔτε δύναται νὰ εἶναι, ὅπως ἄλλωστε καὶ οὐδεὶς χῶρος καὶ οὐδὲν ἐκκλησιαστικὸν ἵδρυμα καὶ κατάστημα, καὶ οὐδεμία ὁμὰς χριστιανῶν, λαϊκῶν, κληρικῶν ἤ μοναχῶν, ἐφ’ ὅσον εἴμεθα Ὀρθόδοξοι καὶ ὄχι Πρεσβυτεριανοὶ ἤ ἄλλης ὁμολογίας Προτεστάνται. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἶναι ἡ ἰδική σας Ἐπισκοπὴ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι ὁ κανονικὸς καὶ νόμιμος κυριάρχης Ἐπίσκοπος καὶ πνευματικὸς πατὴρ καὶ προστάτης σας, κατά τε τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας, τὴν παράδοσιν καὶ κατὰ τὰ γενικῶς κρατοῦντα ἐκκλησιαστικὰ θέσμια. Ἴσως δὲν θὰ ἦτο περιττὸν νὰ ἀναφέρωμεν καὶ τὸ σχετικὸν Χρυσόβουλλον τοῦ ἀοιδίμου Αὐτοκράτορος Ἀνδρονίκου Β΄(1312), ὡς καὶ τὸ σύστοιχον ἱερὸν Σιγίλλιον τοῦ μακαρίᾳ τῆ λήξει γενομένου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Νήφωνος τοῦ Α΄ (Νοέμβριος 1312), ἅτινα σαφῶς διακελεύονται ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος τυγχάνει ὑπὸ τὴν ἄμεσον καὶ πλήρη πνευματικὴν εὐθύνην καὶ προστασίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Μάλιστα εἰς τὸ Αὐτοκρατορικὸν Χρυσόβουλλον ἀπεριφράστως τονίζεται ὅτι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον διάφοροι πρὸ τοῦ Ἀνδρονίκου ἀοίδιμοι Βασιλεῖς εἶχον προβλέψει, νὰ εἶναι δηλαδὴ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐλεύθερον ἀπὸ κάθε ἐκκλησιαστικὴν ἐξάρτησιν, εἴτε ἀπὸ Ἐπίσκοπον εἴτε ἀπὸ αὐτὸν τὸν Πατριάρχην, ἦτο ὄχι μόνον ἀντικανονικόν, ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνον, διὰ τοῦτο καὶ διὰ τοῦ Χρυσοβούλλου αὐτοῦ ἐθεραπεύετο ἡ ἐπικίνδυνος αὕτη ἀντικανονικότης, ἡ ὁποία πολλὰ δεινὰ εἶχεν ἕως τότε προξενήσει εἰς τὸν Ἱερὸν Τόπον καὶ πολλὰς θλίψεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ βεβαίως ὁ ἰσχύων Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ καὶ διὰ σχετικῆς προβλέψεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος διασφαλιζόμενος, ἀκριβῶς ταῦτα τὰ ὑπὸ Ἀνδρονίκου τοῦ Β΄ καὶ Νήφωνος τοῦ Α΄ κανονικῶς καὶ θεαρέστως θεσπισθέντα καὶ αὖθις ἀνανεώνει καὶ κυροῖ καὶ διασφαλίζει διὰ τοῦ 5ου ἄρθρου αὐτοῦ. Βεβαίως πρὸς εἰδότας καὶ ἀκριβῶς τὰ αὐτὰ φρονοῦντας λέγομεν, ἀλλ’ ἔστωσαν πρὸς πληροφορίαν τῶν θύραθεν.

Ἐξ ἑτέρου, συγκινούμεθα ἀναμιμνησκόμενοι τὴν πολλὴν πατρικὴν ἀγάπην καὶ στοργήν, τὴν ὁποίαν πολλαχῶς καὶ πολυτρόπως ἐπέδειξαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τοὺς Ἁγιορείτας οἱ ἀοίδιμοι προκάτοχοι ἡμῶν, ἐνίοτε καὶ διὰ πολλῶν θυσιῶν καὶ προσωπικῶν ἀναλωμάτων, μάλιστα δὲ εἰς καιροὺς ἐξόχως χαλεποὺς καὶ ἀργαλέους. Ὅταν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἡ Βασιλεία τῶν Ρωμαίων ἐξέλιπε καὶ τὸ Γένος εἰσῆλθεν εἰς τὴν κατάστασιν τῶν τελευταίων ἕξ αἰώνων, καὶ ὁ Πατριάρχης ἐπωμίσθη μείζονας εὐθύνας καὶ τὸ ἔργον τοῦ ἐθνάρχου, ὁ ἁγιορειτικὸς κόσμος ἐδοκιμάσθη τὰ μέγιστα καὶ διεξῆγεν ἀγῶνα μεταξὺ ζωῆς καὶ θανάτου. Τὸ ἐσταυρωμένον Πατριαρχεῖον ἔδωκεν ὅλην του τὴν βαρύτητα διὰ νὰ νικήσῃ ἡ ζωή. Ἄλλωστε, πολλοὶ τῶν Πατριαρχῶν προήρχοντο ἐντεῦθεν, ἦσαν Ἁγιορεῖται, εἶχον ἀγαπήσει εἰς τέλος τὸν τόπον καὶ τὰ πρόσωπα τοῦ Ἄθωνος. Ἄλλοι κατέφευγον ἐνταῦθα πρὸς πνευματικὴν ἐνίσχυσιν ἤ πρὸς μόνιμον ἐφησυχασμόν καὶ ἐδῶ ἐτελειώθησαν, τινὲς δὲ καὶ ἡγίασαν, ὡς ὁ πολὺς τὰ θεῖα Ἅγιος Νήφων Β΄ ὁ Διονυσιάτης, χάριν τοῦ ὁποίου καὶ πραγματοποιοῦμεν τὴν παροῦσαν ἐπίσκεψιν, προκειμένου νὰ προστῶμεν τῶν ἑορτασμῶν τῆς τε ἱερᾶς μνήμης του καὶ τῆς πεντακοσιοστῆς ἀμφιετηρίδος τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεως καὶ τελειώσεώς του ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου. Ἐνθυμούμεθα, φέρ’ εἰπεῖν, Ἱερεμίαν τὸν Α΄ καὶ τοὺς πολλοὺς κόπους του διὰ τὴν ὁριστικοποίησιν τοῦ καθεστῶτος τῶν ἀθωνικῶν Μονῶν καὶ τὴν συγκρότησιν καὶ ἀνάδειξιν εἰς Μονὴν τοῦ Κοινοβίου τοῦ Σταυρονικήτα. Τὰς μεγάλας κτητορικὰς ἐργασίας τοῦ Ἀνθίμου ἐν Μεγίστῃ Λαύρᾳ δι’ ἰδίων αὐτοῦ ἐξόδων καὶ ἀναλωμάτων. Τὴν ἐπίσης ἐξ ἰδίων κτητορικὴν προσφορὰν Διονυσίου Γ΄ τοῦ Βάρδαλη εἰς τὴν αὐτὴν Μονήν, καθὼς καὶ τὴν ἐξαγορὰν τῶν ὡς ἐνεχύρων κρατουμένων παρ’ Ἑβραίων ἐν Θεσσαλονίκῃ πολυτίμων ἱερῶν κειμηλίων της, ἀλλὰ καὶ τὴν γενναιόδωρον ἐνίσχυσιν, ἥν πάλιν ἐξ ἰδίων προσέφερεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων. Τὴν ὑπὸ Διονυσίου Δ΄ τοῦ Μουσελίμη ἀφιέρωσιν τῆς προσωπικῆς του βιβλιοθήκης εἰς τὴν αὐτὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων. Τὴν ἀγωνιώδη προσπάθειαν Ἱερεμίου Β΄ τοῦ Τρανοῦ, Παϊσίου, Γαβριὴλ τοῦ Δ΄ καὶ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε΄ διὰ τὴν ἐξυγίανσιν τῶν θεσμῶν τοῦ Ὄρους καὶ τοῦ ἐνταῦθα μοναχικοῦ βίου. Τὴν ἀποτελεσματικὴν ἐπέμβασιν τοῦ ἑτέρου Ἱερομάρτυρος Πατριάρχου Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως, ὅστις, κατὰ Μάϊον τοῦ 1613, προήδρευσεν αὐτοπροσώπως συνάξεως ἐνταῦθα πρὸς ἀντιμετώπισιν τῶν προπαγανδιστικῶν καὶ προσηλυτιστικῶν προσπαθειῶν τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, οἱ ὁποῖοι διὰ πρώτην φορὰν ἐπεχείρησαν νὰ θέσουν πόδα ἐνταῦθα. Διὰ νὰ φθάσωμεν δὲ καὶ εἰς τὰ νεώτερα, τὴν πολλὴν στοργὴν Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄, τοῦ ἐρημίτου τοῦ Μυλοποτάμου, ὁ ὁποῖος ἐκεῖθεν ἐκλήθη διὰ νά κοσμήσῃ καὶ πάλιν τὸν Θρόνον, ἀφοῦ ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν ἐμοιράσθη μετὰ τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων τὴν ἀσκητικήν των ἐμπειρίαν, τὴν πτωχείαν των καὶ τὰ προβλήματά των, καὶ ἔσπευδεν ἀπὸ Μονῆς εἰς Σκήτην καὶ ἀπὸ καλύβης εἰς ἐρημητήριον διὰ νὰ στηρίξῃ, νὰ βοηθήσῃ, νὰ καθοδηγήσῃ, νὰ διαφωτίσῃ, νὰ εὐλογήσῃ, νὰ ἁγιάσῃ. Τὴν ἀγάπην Ἀθηναγόρου τοῦ Α΄, ὁ ὁποῖος προέστη τῶν μεγάλων ἑορτασμῶν τῆς Χιλιετηρίδος καὶ κατέστησε παράσημον καὶ τιμητικὴν διάκρισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν Σταυρὸν τῆς Χιλιετηρίδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ τὴν μεγάλην καὶ βαθεῖαν στοργὴν τοῦ ἀμέσου προκατόχου ἡμῶν ἀειμνήστου Πατριάρχου Δημητρίου, ὁ ὁποῖος δὲν ἔδωκεν ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του οὐδὲ τοῖς βλεφάροις του νυσταγμὸν μέχρις ὅτου ἴδῃ πάσας τὰς ἁγιορειτικὰς Μονὰς ἀποκαθισταμένας εἰς τὸ ἀρχαῖον καὶ θεάρεστον Κοινοβιακὸν σύστημα, ἐκδοὺς τέλος καὶ τὰ ἀνάλογα Σιγίλλια. Ἄς εἶναι πάντων ἡ μνήμη αἰωνία ἐν εὐλογίαις καὶ ὁ μισθὸς αὐτῶν πολὺς παρὰ Κυρίου!.. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ εὐγνωμοσύνη καὶ τῶν νεωτέρων πατέρων καθηκόντως τοὺς συνοδεύει καὶ ὅτι τὰ τίμια ὀνόματά των ἔχουν ἰδιάζουσαν θέσιν εἰς τὰς ἱερὰς Λειτουργίας καὶ εἰς τὰς κατ’ ἰδίαν προσευχάς των.

Τὰ τελευταῖα ἔτη, φίλτατοι πατέρες, τὸ ἁγιώνυμον Ὄρος, παραλλήλως πρὸς τὴν σπουδαίαν πληθυσμιακὴν ἀνανέωσιν καὶ ἄνθησιν, ἡ ὁποία συντελεσθεῖσα ἔκλεισε τὰ στόματα τῶν Κασσανδρῶν αἱ ὁποῖαι προέβλεπον τὸ ἱστορικὸν δῆθεν τέλος του, ἐγνώρισε καὶ πελωρίων διαστάσεων ἀναστηλωτικὰς ἐργασίας. Τὰ γηραλέα μοναστηριακὰ κτήρια, τὰ ὁποῖα εἶχον ἄμεσον ἀνάγκην ἀποκαταστάσεως ἐπὶ κινδύνῳ καταρρεύσεως, ἤδη, σχεδὸν ὅλα ἀποκατεστάθησαν κατὰ τὸν καλλίτερον καὶ ἀσφαλέστερον τρόπον, καθὼς καὶ αἱ πλεῖσται τῶν Σκητῶν καὶ ἀρκετὰ τῶν Κελλίων καὶ Καθισμάτων. Ἐλπίζομεν δὲ ὅτι δὲν θὰ βραδύνῃ καὶ ἡ τοῦ σκληρῶς ὑπὸ τοῦ πυρὸς δοκιμασθέντος σεβασμίου Χιλιανδαρίου πλήρης κτηριακὴ καὶ λοιπὴ ἀποκατάστασις. Παραλλήλως ὅμως τὸ ἄναντες καὶ τραχὺ τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς πρέπει νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι ἐν πολλοῖς ἐλειάνθη, καὶ μάλιστα κατὰ τρόπον, ὁ ὁποῖος μᾶλλον θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς προβληματίζῃ, προκειμένου νὰ προσδιορισθῇ ἡ «κοκκίνη γραμμή», τὴν ὁποίαν δὲν δυνάμεθα νὰ ὑπερβῶμεν ἀκινδύνως. Ἀσφαλῶς κάθε ἐποχὴ ἔχει τὸ πρόσωπόν της καὶ τὰς ἀνάγκας της, οἱ δὲ σημερινοὶ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν τὰς ἀντοχὰς τῶν παλαιοτέρων. Αὐτὸ εἶναι πλέον ἤ βέβαιον! Ἀλλὰ τοῦτο οὐδόλως σημαίνει ὅτι ὁ οἶνος τοῦ μοναχικοῦ βίου δύναται νὰ ἀραιωθῇ μὲ τόσην ποσότητα ὕδατος, ὥστε ἐν τέλει νὰ ἀπομείνῃ μόνον ὑποψία τις γεύσεως καὶ ὀσμῆς οἴνου. Δὲν ἐπιμένομεν θεσσαλικῶς εἰς τὸν ἄκρατον, ἀλλὰ καὶ δὲν δυνάμεθα νὰ χωρήσωμεν εἰς ἀραιότερον τοῦ ἀθηναϊκοῦ κράματος, ἤτοι τοῦ κρασίου. Δὲν ἀναμένομεν ἀπὸ τὴν σύγχρονον μοναχικὴν γενεὰν τὰς ἀσκήσεις τῶν Πατέρων τῆς ἀρχαίας Θηβαΐδος καὶ τῶν περιωνύμων Στυλιτῶν, ἀλλὰ παρακαλοῦμεν πατρικῶς καὶ προτρεπόμεθα νὰ ἐνθυμοῦνται τὸ παράδειγμα τῶν συγχρόνων ἡμῶν ἁγίων Γερόντων, τῶν ὁποίων ἡ φήμη ἤδη διέτρεξε τὴν Οἰκουμένην καὶ πολὺς λαὸς ἐν τῶ κόσμῳ στηρίζεται καὶ μόνον τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐπικαλούμενος. Εἴθε αἱ εὐχαὶ τῆς ἀτελευτήτου πλειάδος τῶν Ἁγιορειτῶν Ἁγίων, παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων, νὰ συντελέσουν καὶ ἐν προκειμένῳ εἰς ἐπιτέλεσιν τῶν λυσιτελεστέρων!

Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἀπασχολήσωμεν δι’ ὀλίγων τὴν ἀγάπην σας καὶ μὲ ἕν θέμα, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ ἀνοικτὴν πληγὴν εἰς τὸ ἁγιορειτικὸν σῶμα, παλαιὰν μάλιστα, ἡ ὁποία ἤδη ἔχει «κακοφορμίσει» καὶ πυορροεῖ. Πρόκειται διὰ τὸ θέμα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Χρειάζεται ἀληθῶς νέος Ἱερεμίας διὰ νὰ θρηνήσῃ τὴν ἐπικρατοῦσαν κατάστασιν!.. Οἱ προφάσει εὐσεβείας ἀφηνιάσαντες κατὰ τοῦ Ἐπισκόπου καὶ Πατριάρχου των, καὶ ἀνηκούστους συκοφαντίας κατ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ Πατριαρχείου ἐκτοξεύοντες, καὶ τῆς μετὰ τῆς ἁγιορειτικῆς κοινότητος καὶ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας κοινωνίας ἀποκοπέντες ἀφρόνως πρώην Ἐσφιγμενῖται, ἐξακολουθοῦν κατέχοντες ὅλως ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως τὸ ἱερὸν σέβασμα καὶ ἐμποδίζοντες τὸν Καθηγούμενον καὶ τὴν Ἐσφιγμενιτικὴν Ἀδελφότητα νὰ ἐγκατασταθοῦν εἰς τὴν Μονὴν καὶ νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ ἔργου των ὡς κανονικῶν ἀδελφῶν αὐτῆς. Ὑπάρχουν ἀποφάσεις Πατριαρχικαὶ καὶ Συνοδικαί• ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος• ἀποφάσεις πολιτικῶν δικαστηρίων κ.ο.κ. Παρὰ ταῦτα ἡ ἀνταρσία κρατεῖ, οἱ ἀντάρται γαυριοῦν ἐπὶ ἐμμονῆ δῆθεν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ζήλῳ «ὑπὲρ τῶν πατρίων», παρουσιάζονται εἰς τοὺς μὴ πεπληροφορημένους ὡς ἀδίκως διωκόμενοι, διαστρέφουν τὰ γεγονότα, ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα, διασυνδέονται μὲ διαφόρους σχισματικὰς θρησκευτικὰς κοινότητας ἐν Ἑλλάδι καὶ ἀλλαχοῦ, ἐπικαλοῦνται κοσμικὰ δικαιώματα, ἐνισχύονται πολλαχόθεν.

Διερωτώμεθα εὐλόγως: Ποία ἡ αἰτία τῆς καθυστερήσεως τῆς ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος; Ποῖος ὁ μοχλὸς τῆς κωλυσιεργίας; Ποῖοι οἱ λόγοι τῆς διστακτικότητος τοῦ ὑπευθύνου Κράτους; Ποία χεὶρ ἀναστέλλει ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καὶ ἐκ τῶν παρασκηνίων κάθε ἀναγκαίαν ἀποφασιστικὴν ἐνέργειαν; Ἕως πότε θὰ παρατείνεται ἡ ἐκκρεμότης; Ἕως πότε θὰ ὑβρίζεται ἡ κανονικότης; Ἕως πότε θὰ παραθεωρῆται τὸ δίκαιον; Ἕως πότε θὰ εὐτελίζεται ἡ νομιμότης; Ἕως πότε θὰ ἐμπαίζεται ὁ Θεός;... Δὲν σᾶς ἀποκρύπτομεν ὅτι ἰδιαιτέρως ἀνησυχοῦμεν καὶ ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρὸς ἅπαντας, ὅπως, πέραν τῆς θερμῆς σχετικῆς προσευχῆς, ἐξαντλήσητε ὡς θεσμικὸν σῶμα πᾶσαν νόμιμον πίεσιν πρὸς τοὺς ἁρμοδίους φορεῖς καὶ παράγοντας, ὅπως, ἐπὶ τέλους!, πράξουν τὸ καθῆκον των! Δὲν ζητοῦμεν τίποτε περισσότερον ἤ ὀλιγώτερον ἀπὸ τὸ νὰ πράξουν τὸ καθῆκον των! Πᾶσαι αἱ ἀνθρώπιναι ὑπομοναὶ ἔχουν κάποια ὅρια. Κάπου ὑφίσταται τὸ μὴ περαιτέρω!..

Ἀλλά, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ ἐπιπόθητα, αἱ ἡμέραι εἶναι ἡμέραι χαρᾶς. Ἄς μὴ μείνωμεν περισσότερον εἰς τὰ δυσάρεστα. Ἔρχεται ἡ Κυριακὴ τῶν μεγάλων ἑορτασμῶν διὰ τὸν Ἅγιον Νήφωνα ἐν τῇ Μονῇ Διονυσίου. Ἡ ἀντιπροσωπευτικὴ συμμετοχὴ εἰς αὐτοὺς ὅλης τῆς ἁγιορειτικῆς οἰκογενείας θὰ χαρίσῃ πολλὴν χαρὰν ὄχι μόνον εἰς τὸν Πατριάρχην καὶ Ἐπίσκοπόν σας, τὸν καὶ χάριτι Θεοῦ διάδοχον αὐτοῦ, ὄχι μόνον εἰς τοὺς Διονυσιάτας πατέρας, τοὺς ὁμογαλάκτους ἀδελφούς του, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν οὐρανόν. Εἰς τὸν Τίμιον Πρόδρομον, τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους καὶ αὐτὴν τὴν Παναγίαν καὶ προσκυνητὴν Τριάδα, τὸν Ἕνα Θεὸν τῶν πατέρων ἡμῶν. Πολλὰς εὐχὰς σᾶς ἀπευθύνομεν καὶ ἐν ὄψει τῆς κατόπιν ἀκολουθούσης μεγάλης Θεομητορικῆς ἑορτῆς τῆς παντίμου Κοιμήσεως καὶ ἱερᾶς Μεταστάσεως εἰς οὐρανοὺς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐδῶ εἰς τὸ Περιβόλι Της τὴν ἑορτάζετε μὲ μεγάλην παναγιορειτικὴν ἀγρυπνίαν, ὅπως ἀξίζει εἰς τὴν Μητέρα γενομένην τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πάντων ἡμῶν διὰ τὴν υἱοθεσίαν. Εἴθε ἡ Χάρις Της νὰ πλημμυρίσῃ ἐν δαψιλείᾳ πάντων τὰς ψυχὰς καὶ τὰς καρδίας καὶ αἱ θεοπειθεῖς πρεσβεῖαι Της ὑπὲρ ἡμῶν νὰ ἐπισπάσουν τὸ θεῖον ἔλεος πρὸς σωτηρίαν!

Παρακαλοῦντες διὰ τὰς ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον τέκνων Της προσευχάς Σας, ἀπὸ καρδίας εὐλογοῦμεν ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν καὶ τὰς ἅς ἐκπροσωπεῖτε Ἱερὰς Μονὰς καὶ Ἀδελφότητας καὶ τὸ ἔργον τῆς μετανοίας καὶ τῆς εὐαρεστήσεως τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖον ἐργάζεσθε. Ἡ εὐχὴ τοῦ Πατριάρχου καὶ Ἐπισκόπου σας σᾶς συνοδεύει θερμὴ καὶ ὁλόθυμος. Λοιπόν, «ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου πάντοτε, εἰδότες ὅτι ὁ κόπος ὑμῶν οὐκ ἔστι κενὸς ἐν Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. ιε΄ 58). Καλὸ Δεκαπενταύγουστο!..

Voiotosp.blogspot.com