ΙΘΑΚΗ Η ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ;

Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ταυτίζεται με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, ο Κώστας Σημίτης με τα μεγάλα έργα και την είσοδο στο ευρώ, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήδη με τη μείωση του χρέους, την ψηφιοποίηση του κράτους και τον επανεξοπλισμό, τότε η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τι θα μπορούσε να ταυτιστεί;

Με τη «μεγάλη κωλοτούμπα» του 2015 -την εντυπωσιακότερη πολιτική αναδίπλωση της Μεταπολίτευσης. Με ένα δημοψήφισμα που ξεκίνησε ως επανάσταση και κατέληξε σε υπογραφή μνημονίου. Με μια κυβέρνηση που ανέβηκε υποσχόμενη ρήξη και έμεινε στην ιστορία για την πλήρη υποταγή.

Με ένα κόμμα που μιλούσε για «πρώτη φορά Αριστερά» και κατέληξε να γίνει η πιο επιτυχημένη έκδοση του παλιού συστήματος. Αν οι άλλοι πρωθυπουργοί άφησαν παρακαταθήκες, ο Τσίπρας άφησε ένα μάθημα: ότι η εξουσία δεν αλλάζει τον κόσμο -αλλάζει εκείνον που την κρατά.

Το πλεονέκτημα

Ο κ. Τσίπρας διαθέτει ένα φοβερό πλεονέκτημα στο οποίο όμως κάνει κατάχρηση. Μπορεί να μην ξέρει τι θέλει και τι λέει αλλά τα λέει ωραία. Με αργές παύσεις που δημιουργούν την αίσθηση πως κάθε λέξη πριν εκστομισθεί έχει υποστεί βασανιστικό έλεγχο και τη βεβαιότητα όσων έχουν άγνοια της άγνοιάς τους.

Τα περί παντελούς άγνοιας περί πάντων τα απέδειξε κατά την περίοδο διακυβέρνησης όταν αυτός και οι συνεργάτες πήγαιναν σε κρίσιμες για το μέλλον της χώρας συναντήσεις, όχι έχοντας μελετήσει και προβάρει κάθε λήξη που θα πουν, αλλά έχοντας ξεχάσει κάπου τον κρίσιμο «κίτρινο φάκελο» με την ατζέντα της συνάντησης.

Αν η εικόνα, όπου ο ένας ρωτά τον άλλον «πού είναι ο φάκελος», ήταν σκηνή από κάποια ταινία του Ρόουαν Άτκινσον -εκείνες τις απολαυστικές παρωδίες του James Bond- θα λέγαμε πως πρόκειται για υπερβολές. Κι όμως, να που η πραγματικότητα αποδεικνύεται τελικά πιο διασκεδαστική από τη σάτιρα.

Και τώρα, μετά από λίγα χρόνια διαλογισμού, ή μάλλον σιωπής, ο κ. Τσίπρας επιστρέφει με βιβλίο. Τίτλος: «Ιθάκη». Ένα έργο που φιλοδοξεί να είναι πολιτικό μανιφέστο, αλλά πιθανότατα θα μείνει ως manual επιβίωσης για όσους έμαθαν να χάνουν την εξουσία και να την ονειρεύονται ξανά.

Η ειρωνεία; Οι επικοινωνιολόγοι του μάλλον εννοούν την Ιθάκη του Καβάφη, όχι του Ομήρου. Ο Καβάφης μιλούσε για το ταξίδι, για τη γνώση, για την περιπέτεια της αναζήτησης. Ο Όμηρος για την ουτοπία της επιστροφής στην κανονικότητα, την πατρίδα και την οικογένεια.

Για τον κ. Τσίπρα και το ασκέρι του η Ιθάκη συμβολίζει την επιθυμία της επιστροφής στα κυβερνητικά γραφεία. Βέβαια αν το 2015 η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε εφαρμόσει αυτά που υποσχόταν η χώρα θα είχε μετατραπεί όχι σε Ιθάκη αλλά Σπιναλόγκα.

Αν ο Καραμανλής έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη, ο Σημίτης στο ευρώ, κι ο Μητσοτάκης στο cloud, ο Τσίπρας την έβαλε… στο ψυχολογικό roller coaster του «Ναι μεν, αλλά». Και τώρα που επιστρέφει με το βιβλίο του, ζητάει να τον κρίνουμε όχι για όσα έκανε, αλλά για όσα θα ήθελε να είχε κάνει.

Αν σε κάτι μοιάζει η επάνοδος του κ. Τσίπρα με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη είναι πως επιστρέφει χωρίς του συντρόφους οι οποίοι εξολοθρεύθηκαν για χάρη του στο ταξίδι. Πού είναι η Ζωή, ο Γιάνης ή ο Λαφαζάνης με τον Αλαβάνο και τον Τσακαλώτο; Πώς μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί κάποιον που εξολοθρεύει όσους τον κουβαλούν στους ώμους στο ανηφορικό ταξίδι προς την κορυφή της εξουσίας;