ΔΙΧΩΣ ΤΟΛΜΗ Η ΕΥΡΩΠΗ

Έως σήμερα η Ευρώπη μας έχει συνηθίσει στους συμβιβασμούς. Το πιθανότερο είναι ότι το ίδιο θα συμβεί και αυτή την φορά. Είναι ωστόσο αυτό αρκετό για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων; Μήπως ο κορονοϊός ήταν η ευκαιρία για να ξεπεράσει τις παιδικές της ασθένειες, άραγε η συγκυρία δεν απαιτεί κάτι παραπάνω από έναν ακόμη συμβιβασμό;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ευρώπη πασχίζει για μια ακόμη φορά να φτάσει με δυσκολία στο ραντεβού της με την ιστορία, γνωρίζοντας ότι αν το χάσει, αυτό θα έχει πολιτικές επιπτώσεις. Είναι προφανές ότι η επιδιωκόμενη συμφωνία για την οποία η διαπραγμάτευση θα συνεχιστεί και σήμερα θα περιλαμβάνει λιγότερες από τις αρχικές επιχορηγήσεις, αυστηρότερους όρους εκταμίευσης, περισσότερες δεσμεύσεις και δυσκολότερα κριτήρια κατανομής, γεννώντας ερωτηματικά αν είναι τελικά αυτό που χρειάζονται οι χώρες για να δαμάσουν την ύφεση.

Στο μεγάλο «παζάρι» για τα 750 δισ. ευρώ και το νέο κοινοτικό προϋπολογισμό που ξεκίνησε την Παρασκευή και θα συνεχιστεί σήμερα για τρίτο 24ωρο, τα ανοικτά θέματα παραμένουν πολλά. Ούτε για το θέμα του βέτο στις εκταμιεύσεις υπάρχει ακόμη σύγκλιση - ζήτημα που θυμίζει στο Νότο εποχές μνημονίων- ούτε για το ύψος των επιχορηγήσεων για τις οποίες οι “σκληροί” ζητούν ακόμη μεγαλύτερη μείωση, ούτε για τα κριτήρια κατανομής τους. Ούτε καν για την σύνδεση των πόρων με το σεβασμό στο κράτος δικαίου, με την οποία διαφωνεί ο Βίκτωρ Ορμπαν, έχοντας την στήριξη των Πολωνών. 

Εύκολα ή δύσκολα πάντως, η Ευρώπη θα καταλήξει σε συμφωνία. Ακόμη και οι “σκληροί” ξέρουν ότι διακυβεύονται πάρα πολλά, όπως έγινε σαφές στην πολυμερή συνάντηση ηγετών με την συμμετοχή του Κυρ. Μητσοτάκη, αλλά και σε εκείνη που είχε αργότερα με τον Εμ. Μακρόν, όπου και επιβεβαιώθηκε η πλήρης ταύτιση απόψεων Ελλάδας-Γαλλίας για το Ταμείο Ανάκαμψης και την Αν. Μεσόγειο. 

Πρόσωπα που έχουν εικόνα των συζητήσεων σημειώνουν ότι οι ελληνικές θέσεις είναι γνωστές. Εξηγούν ότι παρά τις διαφορετική προσέγγιση της Ελλάδας με αυτή άλλων χωρών, η αντιπαράθεση σε αυτή την φάση δεν εξυπηρετεί, προσθέτοντας ότι είναι επιλογή της κυβέρνησης να μην βγαίνει στην πρώτη γραμμή, πολλώ δε μάλλον όταν έπειτα από μια δεκαετή κρίση, τα περιθώρια απαιτήσεων είναι περιορισμένα.