ΠΙΣΩ ΑΠΟ «ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ» ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΝΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Καθώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πλησιάζει στην 7η επέτειο από την «αμφισβητήσιμη» διάσωση της Ελλάδας, είναι διχασμένο για το αν θα δώσει νέα δάνεια στη σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα, έγραψε ο Λάντον Τόμας Τζ. στη «New York Times».

Αναφερόμενος στις τελευταίες εξελίξεις και στις επαφές που γίνονται στην Ουάσιγκτον για το ελληνικό ζήτημα κατά την Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ. Για περισσότερο από ένα χρόνο, αξιωματούχοι του ΔΝΤ λένε - δυνατά - πως δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε μία νέα διάσωση για την Ελλάδα. 

Εκτός και αν η Ευρώπη συμφωνήσει να μειώσει το βαρύ χρέος της χώρας (σ.σ. και η ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, ειδικά στο φορολογικό και το συνταξιοδοτικό).

Η αντίσταση του ΔΝΤ να δεσμεύσει πρόσθετα χρήματα για την Ελλάδα, επίσης καταδεικνύει μία ευρέως διατηρούμενη άποψη αξιωματούχων του ΔΝΤ -και της κυβέρνησης Τραμπ- ότι το Ταμείο υπερέβη κατά πολύ τον εαυτό του για την εν λόγω διάσωση.

Ακόμη, βλέπουν ως ευρωπαϊκή ευθύνη την αποκατάσταση της οικονομικής υγείας στην Ελλάδα, καθώς οι χώρες της ΕΕ καλύπτουν το 80% του ελληνικού χρέους. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα, που έχει αποδεχθεί απαιτήσεις του Ταμείου να περικόψει δαπάνες και να αυξήσει τα έσοδα της. 

Αντιμετωπίζει μία αποπληρωμή χρέους 7 δισ. δολ. τον Ιούλιο, τα οποία ίσως να μην μπορέσει να ξεπληρώσει αν το ΔΝΤ και η Ευρώπη δεν καταλήξουν σε νέα συμφωνία διάσωσης.

Το ΔΝΤ έχει δεχθεί κριτική ωστόσο ότι έχει υπερδεσμεύσει οικονομικούς πόρους για την κρίση χρέους στην Ευρώπη. Για παράδειγμα τα 30 δισ. ευρώ που δάνεισε στην Ελλάδα το 2010, ήταν 30 φορές περισσότερα από το σύνολο των εισφορών της χώρας προς το Ταμείο ως μέλος του, τα αποκαλούμενα «quota».

Το δάνειο είναι ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του οργανισμού, από τη σύστασή του, το 1944. Αλλά το ΔΝΤ έχει υποχρέωση να δανείζει σε χώρες που έχουν οικονομική ανάγκη, καθώς και τη διαφύλαξη της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής σταθερότητας.

«Εδώ είναι που γίνεται ειδικά ‘επικίνδυνο’», είπε ο C. Randall Henning, ειδικός σε διεθνή χρηματοοικονομικά ιδρύματα και διακυβέρνηση και συγγραφέας του «Tangled Governance: International Regime Complexity, the Troika, and the Euro Crisis», ένα βιβλίο που καταγράφει την «βασανισμένη» σχέση του Ταμείου με την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της κρίσης.

«Το ΔΝΤ εμμένει στη θέση του, αλλά αν κυριαρχήσει το πρότυπο της καθυστέρησης που έχουν επιδείξει οι Ευρωπαίοι και οι Ελληνες τα περασμένα χρόνια, τότε θα δούμε περισσότερη αστάθεια στις αγορές», εκτίμησε.

«Αυτό, βέβαια, δημιουργεί ανησυχία -τόσο εντός του Ταμείου, όσο και στις εθνικές κυβερνήσεις» πρόσθεσε. Αντίθετα με άλλες Εαρινές Συνόδους του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον η Ελλάδα δεν μονοπώλησε τις δημόσιες συζητήσεις αυτή την εβδομάδα.

Η ατζέντα κυριαρχήθηκε από την ανάκαμψη των αναπτυσσόμενων αγορών, βελτιωμένες προσδοκίες για την παγκόσμια ανάπτυξη και αβεβαιότητα για τη δέσμευση της κυβέρνησης Τραμπ ως προς το ελεύθεριο εμπόριο.

Αλλά πίσω από κλειστές πόρτες, το πώς θα προχωρήσει το ελληνικό ζήτημα, απασχόλησε για πολύ χρόνο, ως συνήθως, είπαν όσοι συμμετέχουν.

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, συναντήθηκε με αρκετούς αξιωματούχους, όπως κάνει σε συναντήσεις του ΔΝΤ, αλλά μικρή πρόοδος έγινε, σύμφωνα με άτομα που ενημερώθηκαν για τις συζητήσεις, αλλά δεν ήταν εξουσιοδοτημένα να μιλήσουν δημόσια.

Δημόσια, η ρητορική των αξιωματούχων του Ταμείου, με πρώτη τη γενική διευθύντρια, Κριστίν Λαγκάρντ, ήταν η ίδια: Τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν πριν το Ταμείο συζητήσει να εισφέρει νέους πόρους.

Η Ελλάδα θα πρέπει να αποδείξει πως είναι χρηματοοικονομικά υπεύθυνη και η Ευρώπη να διευθετήσει το χρέος με κάποιο συνδυασμό μείωσης επιτοκίων και επέκτασης της ωρίμανσης.

Παρά την ασυνήθιστα καλή οικονομικά επίδοση της Ελλάδας, με πρωτογενές πλεόνασμα 3,9% του ΑΕΠ το 2016 -«το υψηλότερο στην πρόσφατη μνήμη για το περίφημο ‘ακόλαστο’ έθνος» έγραψε ο κ. Λάντον Τόμας Τζ.- οι αξιωματούχοι ανέφεραν πως δεν θα κλείσουν τη συμφωνία.

Η περιπλοκότητα της ελληνικής κατάστασης, περιλήφθηκε σε μία αναφορά αρχικά του Jeromin Zettelmeyer, ειδικού σε κρατικό χρέος, όχι μόνο για την Ελλάδα, ο οποίος πρόσφατα εργάστηκε ως ανώτερος σύμβουλος στο υπουργείο Οικονομίας της Γερμανίας.

Η αναφορά, που έχει να κάνει με το ζήτημα-αγκάθι «πόση ελάφρυνση χρέους πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα» δημοσιεύτηκε από το Peterson Institute for International Economics αυτό τον μήνα και έχει γίνει απαραίτητο ανάγνωσμα για τους νομοθέτες σε όλες τις πλευρές των συζητήσεων για την Ελλάδα.

Σε αυτό, ο συντάκτης, έκανε δύο κρίσιμες παρατηρήσεις. Εθετε σε αμφισβήτηση την ικανότητα της Ελλάδας να πετυχαίνει συνεχώς αρκετά μεγάλα πλεονάσματα στον προϋπολογισμό ώστε να αποπληρώνει το χρέος, το οποίος βρίσκεται στα 326 δισ. ευρώ ή 180% του ΑΕΠ της.

Και ενώ το έγγραφο αποδέχεται ότι η Ευρώπη έχει προτείνει εφικτά μέτρα να μειωθεί το χρέος, όπως η επέκταση των ωριμάνσεων και η μείωση των επιτοκίων, υποστηρίζει πως για να κάνουν τη διαφορά αυτά, θα πρέπει οι ευρωπαϊκές χώρες να δεσμεύσουν έως 100 δισ. ευρώ επιπλέον σε πρόσθετα δάνεια για να διατηρήσουν την Ελλάδα στην «επιφάνεια».

Ως κάποιος που έχει εργαστεί και στις δύο πλευρές – ο κ. Zettelmeyer ήταν επίσης οικονομολόγος στο ΔΝΤ- στόχος του είναι να παράγει μία αναφορά για να βρεθεί το «απατηλό» κοινό έδαφος που θα επιτρέψει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και το ΔΝΤ να φτάσουν σε συμφωνία.

Αλλά μετά από 53 σελίδες και αμέτρητες ώρες σκέψεις, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, όπως πολλοί άλλοι πριν από αυτόν: Δεν υπάρχει απλός τρόπος «εξόδου» από το ελληνικό χάλι.

«Είναι απογοητευτικό, ενώ υπάρχουν τεχνικές λύσεις, υπάρχουν μεγάλα πολιτικά προβλήματα που συνδέονται με όλες αυτές», δήλωσε στη «ΝΥΤ». «Υπάρχει ένα τεκμήριο πως θα υπάρξει περισσότερη αναβλητικότητα. Και αυτό είναι δύσκολο να παραβλεφθεί καθώς τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο», πρόσθεσε.

Γι αυτό ορισμένοι αναλυτές στο ΔΝΤ και τη Γερμανία θα βρουν τρόπο να υπάρξει συμβιβασμός, με την Ευρώπη να συμφωνεί σε αρκετή ελάφρυνση χρέους που θα επιτρέψει στο ΔΝΤ να επιστρέψει στη διάσωση. «Το ρολόι χτυπά», είπε ο κ. Henning. «Με αυτές τις ευρωπαϊκές εκλογές, το τελευταίο που θέλει ο καθένας είναι μία ακόμη ελληνική κρίση».