ΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

 

Το τι είναι ο Μακρόν δεν μπορεί να προκύψει από το βιογραφικό του, ούτε από το τεχνοκρατικό παρελθόν του, ούτε από τα δυόμισι χρόνια της θητείας του στο υπουργείο Οικονομίας υπό το δίδυμο Ολάντ - Βαλς.

Δεν έχει παρελθόν πολιτικής δράσης, δεν έχει διεκδικήσει ποτέ την εκλογή του σε οποιοδήποτε αξίωμα, μια απουσία προσωπικού πολιτικού στίγματος που είναι μεν βολική εν όψει της πολυσυλλεκτικότητας και της αποδοχής του ως αναχώματος απέναντι στη Λεπέν, αλλά είναι παράγοντας ασάφειας και αβεβαιότητας για τη συνέχεια.

Με τα σημερινά δεδομένα ο Μακρόν θα εκλεγεί κατά πάσα βεβαιότητα πρόεδρος της Γαλλίας στις 7.5, με ζητούμενο πρώτο το εύρος του προβαδίσματός του επί της Λεπέν και δεύτερο τη συμμόρφωση, την πειθαρχία της εκλογικής βάσης των Φιγιόν και Αμόν που δήλωσαν ότι τον στηρίζουν στον δεύτερο γύρο, όπως επίσης και τις επιλογές της εκλογικής βάσης του Μελανσόν που κάλεσε τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν κατά συνείδηση.

Η μεγάλη πρώτη πρόκληση του Μακρόν είναι οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Προφανώς περιμένει να δει τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου για να αποφασίσει αν θα διεκδικήσει τη δική του κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με το κίνημα του En Marche να κατεβάζει υποψηφίους σε όλες τις περιφέρειες για να συγκρουστούν σε διμέτωπο τόσο με τη Λεπέν όσο και με τους Ρεπουμπλικάνους - Σοσιαλιστές, ή αν θα εξαναγκαστεί να συγκατοικήσει με μια πλειοψηφία που θα αποτελείται κυρίως από το κόμμα του Φιγιόν και δευτερευόντως του Αμόν.

Χωρίς τον έλεγχο της Βουλής ο πρόεδρος είναι αποδυναμωμένος. Αν κατεβάσει υποψηφίους σε όλες τις περιφέρειες ο Μακρόν μπορεί να διασπάσει το μέτωπο που θα τον εκλέξει πρόεδρο και να διευκολύνει έτσι ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία της Λεπέν και του Μελανσόν.

Αν πάλι δεχθεί να συγκατοικήσει με τα απομεινάρια των δύο πάλαι ποτέ πόλων του δικομματισμού, θα φθείρει πρόωρο το στίγμα της ανανέωσης τομής και ανατροπής που καλλιέργησε το επικοινωνιακό επιτελείο του.

Η πιο δύσκολη όμως πρόκληση για τον Μακρόν, που επελέγη από τους Ολάντ - Βαλς στα μέσα του 2014 για το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας στο όνομα μιας φιλελευθεροποίησης επιβαλλόμενης από την παγκοσμιοποίηση, θα είναι να διαμορφώσει ένα μείγμα πολιτικής που να συνδυάζει μέτρα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής που καταγράφηκε στις κάλπες μαζί με τις σκληρές προσαρμογές σε δημοσιονομική πειθαρχία, και ελαστικοποίηση της εργασίας που ζητούν Βρυξέλλες και Βερολίνο.

Αν δεν πετύχει την παραπάνω σύνθεση ο Μακρόν θα φθαρεί πολύ γρήγορα, με μόνο ζητούμενο αν ως δυναμική κυβέρνησης σε αναμονή θα προβάλλει η λαϊκιστική ακροδεξιά της Λεπέν ή η ριζοσπαστική Αριστερά του Μελανσόν. Μαζί με τον κώδικα ενεργοποίησης των πυρηνικών όπλων έχει στα χέρια του τον κώδικα επιβίωσης της σταθερότητας: 

Αν δείξει ότι ακούει το μήνυμα του 40% η Γαλλία και η Ευρώπη έχουν μια τελευταία ευκαιρία, αν συνεχίσει στη λογική του γκουρού της Θάτσερ, Νόρμαν Τέμπιτ, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (There Is No Alternative, γνωστή με τα αρχικά ΤΙΝΑ), τότε το επόμενο κύμα αντισυστημικής αμφισβήτησης δεν θα αργήσει να έρθει.

Το αν και πώς θα επιχειρήσει ο Μακρόν ενσωμάτωση των αγανακτισμένων ψηφοφόρων και εκτόνωση της οργής του δεν συναρτάται μόνο με τη βούληση, τη δυνατότητα και την προσωπικότητά του, αλλά κατά κύριο λόγο με τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν στις γερμανικές εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου. Είναι σαφές ότι αν ο Σαρκοζί και ο Ολάντ άντεξαν ο καθένας για μία πενταετία τη γραμμή Σόιμπλε, ο Μακρόν θα είναι ευχαριστημένος αν την αντέξει πέντε μήνες.