Νομίζω ότι αν η συγχωρεμένη η γιαγιά
μου η Ασημίνα είχε
ακούσει τις ομιλίες Τσίπρα και Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, θα το έλεγε άνευ φόβου και
πάθους. Δεν θα μάσαγε τα λόγια της, θα το ξεστόμιζε και θα το προσδιόριζε με
δυο λέξεις: «Γίναμε Αμερική!»
Άνευ περαιτέρω διευκρινίσεων και επεξηγήσεων,
γιατί η γιαγιά ήταν Μικρασιάτισσα, είχε περάσει συμφορές και δεν είχε όρεξη για
πολύ μπλα μπλα. «Γίναμε Αμερική!», θα
έλεγε και θα επέστρεφε στο πλεκτό της.
Και θα είχε δίκιο! Διότι εκεί που φτάσαμε, τα δυο μεγάλα κόμματα θυμίζουν πολύ τους
Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους. Όχι τόσο σε εμβλήματα και σημαίες, όσο στην αντιμετώπιση της
κρίσης. Ανάπτυξη λέει ο ένας, ανάπτυξη λέει κι ο άλλος. Φιλικός στις μπίζνες είναι
ο ένας, φιλικός στις μπίζνες είναι κι ο άλλος. Επενδύσεις στον (και από τον)
ιδιωτικό τομέα αναζητεί ο ένας, επενδύσεις στον (και από τον) ιδιωτικό τομέα
αναζητεί και ο άλλος.
Σαν να λέμε δυο
κεντροδεξιών προσανατολισμών κόμματα, που δεν διαφέρουν στη συνταγή αλλά στη
δοσολογία. Λίγο περισσότερο κράτος, λίγο λιγότερο κράτος, λίγο
περισσότερο ΦΠΑ, λίγο λιγότερο ΦΠΑ, λίγο περισσότεροι Κινέζοι, λίγο λιγότεροι
Κινέζοι και πάει λέγοντας. Τον περάσαμε τον Ατλαντικό αδέρφια και φτάσαμε
Κεντάκι!Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι τα
κόμματα είναι ίδια.
Απλώς μας δείχνει ότι η σύγκρουση από εδώ και πέρα δεν
θα κριθεί κατά βάση στο πεδίο των λύσεων για την οικονομία (είναι και λίγο
αστείο να διαφημίζουμε λύσεις για την οικονομία εν μέσω Μνημονίων…), αλλά στους
culture wars και στον πόλεμο της μνήμης.
Με αυτά θα πορευθούμε στην μακρά οδό
προς τις εκλογές, μιας και τα λοιπά μεγέθη, τα αναπτυξιακά και επιχειρηματικά,
κρίνονται ούτως ή άλλως εκτός Ελλάδος. Άσε που μπορεί να σκάσει η Τουρκία και
να ψάχνουμε για καθαρά σώβρακα.
Εξηγούμαι όμως για να μην παρεξηγούμαι. Οι culture wars, αποτελούν όπως και στην
Αμερική προνομιακό πεδίο παρέμβασης για τις πλέον προοδευτικές δυνάμεις. Τους Δημοκρατικούς εκεί, τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ.
Και όταν μιλάμε για culture wars, μιλάμε
για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μιλάμε για το προσφυγικό, μιλάμε για τα
Εξάρχεια, μιλάμε για την αποποινικοποίηση του μπάφου, μιλάμε για τον ρόλο της
καταστολής, μιλάμε για τους δεσμούς εκκλησίας-κράτους, μιλάμε για ένα σωρό
πράγματα που είναι ικανά να συσπειρώσουν αρκετό κόσμο γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και
να τον απομακρύνουν από τη Νέα Δημοκρατία.
Όσο και αν ο Μητσοτάκης, ως
παραδοσιακός φιλελεύθερος διατηρεί μάλλον προχωρημένες απόψεις για τα συγκεκριμένα
ζητήματα. Άλλο αυτά που πιστεύει
ωστόσο κι άλλο αυτά που πρέπει να λέει, για να μην γκρινιάζουν οι Γεωργιάδηδες,
οι Βορίδηδες και οι Τζιτζικώστες…
Όσο για τον πόλεμο της μνήμης, εντάσσεται στο παλιό,
καλό πλαίσιο του «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Δυνατό χαρτί, το έπαιξε
ο Αντρέας μια χαρά, γιατί να μην το παίξει κι ο επίγονός του Αλέξης; Μόνο που
πρέπει να το τρέξει λίγο γρήγορα, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ενάμιση χρόνο στην
εξουσία και ο Έλληνας δεν φημίζεται για την υπομονή του.
Με δυο λόγια,
αναμείνατε επιτάχυνση δικαστικών διαδικασιών και διώξεων, στη λογική του «άρτον
δεν πολυέχομεν, τουλάχιστον να μην μας λείψουν τα θεάματα». Σπεύδω να προμηθευθώ ποπ κορν και να στρωθώ
αναπαυτικά στον καναπέ μου. Ο χειμώνας προμηνύεται συναρπαστικός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου