ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

Σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε πριν ένα εξάμηνο, το σκηνικό έχει σήμερα ανατραπεί επαναστατικά! Η Τουρκία τα ξαναβρήκε με το Ισραήλ και τη Ρωσία, τα απομεινάρια του Κεμαλισμού στην Τουρκία απέτυχαν να ανατρέψουν τον Ερντογάν, αντιπροσωπείες πάνε και έρχονται μεταξύ Τελ Αβίβ και Ριάντ.

Η Τεχεράνη απεκατέστησε σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, ξαφνικά λόγω Κουρδικού, Ασάντ και Ερντογάν είναι ξανά «σύμμαχοι», οι Κούρδοι μάλλον θα περιμένουν λίγο καιρό ακόμη για κράτος, το Ισραήλ φαίνεται να τα «σπάει» με την Κύπρο για τον αγωγό αερίου και τα έχει «σπάσει» απο καιρό με την Ουάσιγκτον.

Η Αίγυπτος του Προέδρου Σίσι ρίχνει γέφυρες στη Σαουδική Αραβία, το Ισλαμικό Κράτος ούτε που ακούγεται, η Βαγδάτη δείχνει να κερδίζει έδαφος έναντι των ακραίων Σουνιτών στο Ιράκ, οι Χούθις στην Υεμένη σποραδικά χτυπούν κυβερνητικούς και Σαουδάραβες, ενώ Λίβανος και Παλαιστινιακά εδάφη δείχνουν περιέργως ήρεμα αυτό το καλοκαίρι!

Σε όλο αυτό το σκηνικό, η γενική πεποίθηση είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το παιχνίδι και ότι μόνος κερδισμένος βγαίνει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν! Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τα φαινόμενα απατούν...

Την σοφή κουβέντα που μου είχαν πεί το 1992, τη θυμήθηκα φέτος, όταν με αφορμή τη συγγραφή μιας επιστημονικής μελέτης για την στρατηγική των ΗΠΑ στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, συμπέρανα πως για τις ΗΠΑ η περιοχή αποτελεί «Μαύρη Τρύπα», και όποιος εμπλακεί ενεργά σε αυτή θα βγεί χαμένος.

Δεδομένου λοιπόν πως οι ΗΠΑ αναζητούν να κερδίσουν χρόνο για να αντιμετωπίσουν τα δικά τους πολυεπίπεδα προβλήματα, η καλύτερη στρατηγική για εκείνες θα ήταν η αποχώρησή τους απο την εν λόγω περιοχή και η επιδίωξη εμπλοκής σε αυτή, όλων σχεδόν των πιθανών τους αντιπάλων, ώστε να υποστούν φθορά όσο οι ΗΠΑ ανενόχλητες θα ανακάμπτουν.

Το κενό της Αμερικανικής αποχώρησης θα μπορούσε κάλλιστα να καλύψει η Ρωσία! Είδαμε πόσο αποτελεσματικά, συνετά και σύμφωνα με τις ΗΠΑ έδρασε το προηγούμενο διάστημα στη Συρία. Αντί της εμπλοκής των ΗΠΑ στο Συριακό χάος που λόγω συμμαχικών δεσμών με το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία θα συνάσπιζε τους υπολοίπους εναντίων των ΗΠΑ, επιλέχθηκε η εμπλοκή της Ρωσίας.

Οι Αντικειμενικοί Σκοποί (ΑΝΣΚ) επετεύχθησαν χωρίς περαιτέρω διπλωματικές περιπέτειες, με τις ΗΠΑ φαινομενικά αμέτοχες και τον Ρώσο Πρόεδρο να έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Επόμενος σταθμός τα ενεργειακά συμφέροντα στην Ευρασία. Το αποτυχημένο Τουρκικό πραξικόπημα δείχνει να έχει λύσει πολλούς γόρδιους δεσμούς ταυτόχρονα. Χωρίς σχεδιασμό, τέτοιες εξελίξεις στο διεθνές σύστημα σπανίζουν, όσο σπανίζει να ξημερώσει απο τα δυτικά.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι δύο μεγάλες αγορές ενέργειας είναι η Ευρωπαική Ένωση και η περιοχή της Ανατολικής Ασίας, δηλαδή η Κίνα με τις χώρες ASEAN. Για τις ΗΠΑ προτεραιότητα στα ενεργειακά έχει η περιοχή της Ανατολικής Ασίας και όχι η Ευρώπη. Και θέλουν η Ασία να αγοράσει Αμερικανικό και Αφρικανικό αέριο για να κινήσει την οικονομία της. 

Προκειμένου όμως να αφεθούν ανενόχλητες να επικεντρωθούν σε αυτή την περιοχή, πρέπει να κάνουν χώρο για τη Ρωσία στην Ευρώπη. Ετσι, η επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με το Ισραήλ και τη Ρωσία , με άξονα τα ενεργειακά, δημιουργεί εντελώς νέα δεδομένα στον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης.

Ενεργειακά η Τουρκία γίνεται κόμβος. Το Ρωσικό αέριο της Σιβηρίας θα έρθει να ενωθεί στην Τουρκία με τον αγωγό φυσικού αερίου του Ισραήλ απο τα ενεργειακά πεδία της Ν.Α. Μεσογείου. Εξω απο το παιχνίδι μένουν η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και η Κύπρος.

Θα αναγκαστούν στο τέλος να ενώσουν και τα δικά τους ενεργειακά πεδία με αυτά του Ισραήλ. Κάπου σε αυτό το σημείο, τα Αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα που εμπλέκονται με τα ενεργειακά ζητήματα της Κασπίας θα προκρίνουν και αυτά ως πλέον συμφέρουσα δίοδο την Τουρκία.

Άρα, όλα τα ενεργειακά πεδία της Κασπίας, της Σιβηρίας και της Ανατολικής Μεσογείου θα συγκλίνουν στον κόμβο Τουρκία. Μα, Αμερικανοί, Ρώσοι, Ισραηλινοί και Ευρωπαίοι θέλουν να κάνουν την Τουρκία του Ερντογάν τόσο ισχυρό παίκτη στο παγκόσμιο σύστημα;

Η αλήθεια είναι πως πριν την ενεργειακή ολοκλήρωση της Ευρασίας, θα υπάρξουν τεκτονικές γεωπολιτικές μεταβολλές στην περιοχή. Αλλωστε η κατασκευή όλου αυτού του νέου δικτύου αγωγών που θα καταλήγουν στην Τουρκία θα πάρει τουλάχιστο μια πενταετία για να ολοκληρωθεί.