ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

 

ΜΕΡΟΣ Η/ΝΕΟΕΦΕΥΡΕΘΕΙΣΑΙ  ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ:Επειδή διά λόγους, τών οποίων ή διερεύνησις δέν είναι του παρόντος, έπί πολλών χρόνων έκράτησε μία κατάστασις, ή οποία, εντούτοις, ύπ' ούδενός κρίνεται κανονική καί θεάρεστος, επιχειρείται έκ τών υστέρων δικαιολόγησίς της δι' επιχειρημάτων πού κάθε άλλο παρά σοβαρά, εκκλησιαστικά καί αρμόζοντα είς τό θέμα δύνανται νά χαρακτηρισθούν.

"Όταν προέβαινεν εις τήν καινοτομίαν ο πρωτεργάτης της, έκαμνεν, ως έλεγε, τούτο, «διά τήν έπικράτησιν ενός καί μόνου ημερολογίου ον τε τοις κοσμικοίς καί τοις θρησκευτικοίς... άλλα καί πρός εξυπηρέτησιν εν γε τούτω τω μέρει τής παγχριστιανικής ένότητος». Οί θεσμοί τής Όρθοδοξίας καί ή ένότης τών Όρθοδόξων τίθενται είς δευτέραν μοίραν χάριν κοσμικών καί χιμαιρικών επιδιώξεων.

Βραδύτερον, ύπό τών κατ' ανάγκην συνεχιστών τής παρανομίας, έφευρέθησαν, ελλείψει εκκλησιαστικών ή καν ευπρόσωπων επιχειρημάτων, άλλα, πού όχι μόνον δέν είναι απάντησις είς τό θέμα της κανονικότατος καί τής τηρήσεως τών ορθοδόξων θεσμών, άλλ' υπεκφυγή και παραπλάνησις, άλλά καί όλως ανιστόρητα καί ανακριβή αυτά καθ' έαυτά. Έγινε, λέγουν, ή μεταρρύθμισις «χάριν τής αστρονομικής ακριβείας».

Πολύ αδαείς ή πολύ ύποκριταί είναι όσοι πιστεύουν ότι τώρα είς τούς καιρούς τούτους άνεκαλύφθη ή ανακρίβεια ή δτι τό νέον ήμερολόγιον αποτελεί άκρον άωτον αστρονομικής ακριβείας. Ή διαφορά ήτο γνωστή από του έβδομου αιώνος, είς ουδέν δέ έβλαψε τήν  Έκκλησίαν. Έγιναν καί άλλοτε εισηγήσεις, πάντοτε ύπό ξένων προς τήν Όρθοδοξίαν ανθρώπων, διά μεταρρύθμισιν επί αύτοκράτορος Ανδρόνικου του Παλαιολόγου, τών Πατριαρχών Ιερεμίου Β', "Ιωακείμ Γ' κ.λ.π. 

Δέν ένόμισαν όμως οί άοίδιμοι  εκείνοι  Πατέρες  συμφέρουσαν είς τήν Έκκλησίαν τήν άθέτησιν τών πατροπαράδοτων θεσμών καί τήν δημιουργίαν. συγχύσεως καί σκανδαλισμού τών πιστών διά τής επεμβάσεως είς τήν κληρονομηθείσαν παράδοσιν, τής οποίας ή συνέχισις είς ουδέν έβλαπτε. Τοσούτω μάλλον άφού, ένώ τό προτεινόμενον δέν άπετέλει λύσιν καλυτέραν ή οριστικήν, άφ' ετέρου προετείνετο. ύπό έχθρικώς διακειμένων έναντι τής Όρθοδοξίας, οί όποίοι, καθώς γράφει ή ιστορία, «διά του νέου ημερολογίου έπεδίωκον νά παραπλανήσουν τούς ορθοδόξους».

Ό ισχυρισμός δέ ότι τό νέον ήμερολόγιον είναι ακριβές, άν δέν είναι αποτέλεσμα αγνοίας είναι έξωτερίκευσις υποκρισίας ή στρουθοκαμηλικής απόπειρας καταπαύσεως τής συνειδήσεως. Διά νά δεικνύεται ή μικρότης του ανθρώπου έναντι του Δημιουργού, επί τόσους αιώνας είς έν θέμα ώς τό τής μετρήσεως του χρόνου, πού φαινομενικώς νομίζεται τόσω άπλούν, δέν ευρέθη λύσις, ουδέν έκ τών έφευρεθέντων μέχρι σήμερον ημερολογίων είναι ακριβές.

Καί τό νέον ήμερολόγιον είναι εσφαλμένοι καί μετ' ολίγας δεκαετίας θά χρειασθή ν' άνανεωθή. Πρός τί, λοιπόν, ή υπερήφανος καί ματαιόδοξος πεισματική επιμονή υπέρ καινοτομίας, ήτις, ένώ φέρει κακόν, δέν δικαιούται νά καυχάται ότι έφερε διόρθωσιν; Ίσως έρωτήση τις: «καί πρέπει νά είμεθα έν γνώσει δούλοι μιας ανακρίβειας;» καί απαντάται" πρώτον μέν, μήπως τό. νέον ήμερολόγιον είναι ακριβές; ή μήπως εκείνοι πού τό «μετερρύθμισαν» έκαμαν τούτο χάριν τής αστρονομικής ακριβείας; ή μάλλον χάριν του δυτικοπλήκτου κοσμικού φρονήματος; άφ' ετέρου δέ λέγομεν δτι είμεθα δούλοι τής συμφωνίας καί τής εύλαβούς τηρήσεως τών πατροπαράδοτων θεσμών μας, τών οποίων τήν άθέτησιν ουδέν δικαιολογεί.

Δέν είμεθα δούλοι των ημερολογίων καί τής μετρήσεως του χρόνου (άν είναι κάποιοι πού παρατηρούν άκρίβειαν χρόνου, είναι ακριβώς οί εύκολοι «μεταρρυθμισταί») ζηλοτυπούμεν όμως υπέρ τής ομοφωνίας  τής  Εκκλησίας μας καί τής ανόθευτου διατηρήσεως τής κληρονομιάς τών πατέρων μας. Τό Ίουλιανόν ήμερολόγιον, αυτό καθ' εαυτό, ώς μέτρον υπολογισμού τοϋ χρόνου, είναι άδιάφορον ώς πρός τήν εύσέβειαν, καθ" δν τρόπον καί ή σανίς τής εικόνος προτού ζωγραφισθή είναι άπλή. σανίς.

Καθώς, όμως, άφού έπί τής σανίδος ζωγραφισθή ή είκών του Κυρίου, ή καταπάτησίς της είναι άσεβης, ούτω καί έπί του Ιουλιανού ημερολογίου, έφ' δσον κατ' αυτό έρρυθμίσθη τό Έορτολόγιον τής Όρθοδοξίας, δέν δικαιούται o καθείς ν' άσχημονή επ' αύτού καί τό μετατρέπη είς βάρος καί ερήμην αυτής τής Όρθοδοξίας. 

Πιστεύομεν άκραδάντως ότι, έάν κατά τόν πατροπαράδοτον τρόπον συνήρχετο επί τό αυτό ή όλη Εκκλησία, είς τήν οποίαν συνέλευσιν δέν χωρεί ή κρυφία εμπάθεια καί οί σκοτεινοί λογισμοί του καθ' ενός, άλλά διά του στόματος τών ευσεβών αποφαίνεται τό άγιον Πνεύμα καί διά τής ομοφώνου πάντων τών Όρθοδόξων γνώμης, άποκαλύπτεται τό θέλημα του Θεού, δέν θά έπετρέπετο ή είσχώρησις τής ασυμφωνίας καί του κακού.

Αλλά θεάρεστος καί κατά πάντα συμφέρων είς τήν Έκκλησίαν διακανονισμός θά έγίνετο. Αντί τούτου, ό «ανήσυχων πρωτοβουλιών» Μεταξάκης, γνωρίζων, ότι συγκρότησις Συνόδου καί συζήτησις τών απ' αύτού άνακαλυφθέντων - προταθέντων θεμάτων ήτο όχι μόνον περιττή, άλλά καί επιζήμια, ώς προεδηλώθη αύτώ ύπό τών Εκκλησιών καί ότι αύται δέν θά συνεφώνουν μετ' αύτού, είδομεν πώς ενήργησε, μετατρέψας εαυτόν είς πάπαν, άνώτερον τών Οικουμενικών Συνόδων. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)