ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!

 

Η ελληνική αριστερά στην αγωνία της να επιβεβαιώσει τις αιτιάσεις της εναντίον του καπιταλισμού, εξ αφορμής του προσφυγικού, εκτός από ανόητη είναι και άκρως επικίνδυνη.

Ανόητη γιατί αρνείται να δει τα γεγονότα ως κομμάτι της αρχέγονης ιστορίας του Ισλάμ και επικίνδυνη γιατί θυσιάζει την  συνοχή της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινωνίας προς χάριν της «πάλης των τάξεων», για την όποια γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους οι μουσουλμανικές κοινωνίες. Άλλωστε θα το διαπιστώσουν πολύ γρήγορα όταν θα τους δουν έξω από την πόρτα τους να τους απειλούν για την εξαφάνιση των «απίστων».

«Δώστε αντοχή στους πιστούς. Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. Τσακίστε τους λαιμούς τους και σακατέψτε τα ακροδάχτυλα τους» (Κοράνι, 8:12), «Θα φτάσει σύντομα η μέρα που οι άπιστοι θα εύχονται να ήταν μουσουλμάνοι» (Κοράνι, κεφ. 15).

Αγνοούν προφανώς ότι ο Μωάμεθ το 622 μ.Χ  εγκαθίδρυσε την θρησκεία του με τη μέθοδο της μετανάστευσης, μεταφέροντας τους οπαδούς του από τη Μέκκα στη Μεδίνα. Προφανώς και εκεί θα υπήρχαν μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά να κλαιν και να πεινούν, χωρίς όμως τα τηλεοπτικά συνέργια και τις υποκριτικές ΜΚΟ να αποτυπώνουν τον ανθρώπινο πόνο.

Το 629 μ.Χ. επιτέθηκε στο Βυζάντιο. Το έργο του συνέχισαν οι διάδοχοι του χαλίφηδες Αμπούρ Μπακρ και Ομάρ επεκτείνοντας το Ισλάμ μέσα  σε 20 χρόνια από την Περσία, έως την Αίγυπτο, τη Συρία, και την Παλαιστίνη, που αποτελούσαν βυζαντινές επαρχίες εξισλαμίζοντας και εξαραβίζοντας χριστιανικούς λαούς. Το ίδιο έκανε και ο  τρίτος Χαλίφης, ο Οθμάν (εξού και Οθωμανοί) που κατέκτησε την Τυνησία και άπλωσε το Ισλάμ έως το Γιβραλτάρ και την Ισπανία.

Το 685 μ.Χ η Βασιλεύουσα αποκρούει νικηφόρα την πενταετή πολιορκία από τα ισλαμικά στρατεύματα του στρατηγού Μωαβία και το 717 μ.Χ. ο Σουλεϊμάν ο Α’ κατατροπώνεται από τον αυτοκράτορα Λέοντα Ίσαυρο με όπλο το «υγρό πυρ», αποτρέποντας εκ νέου την επέλαση των Αράβων στην Ευρώπη και τον εξισλαμισμό της. Οι Άραβες όμως δεν ησυχάζουν και το 732μ.Χ εξαπολύουν νέα επίθεση στην Ευρώπη  από τη Γαλλία όπου υπέστησαν ήττα στη γνωστή μάχη του Πουατιέ, από τον ηγεμόνα των Φράγκων, Κάρολο Μαρτέλο.

Έκτοτε αναρίθμητες ήταν οι μάχες και οι προσπάθειες των Οθωμανών να εξισλαμίσουν την Ευρώπη, έως ότου το επέτυχαν μερικώς, με την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453μ.Χ., επεκτείνοντας και εγκαθιδρύοντας την Οθωμανική αυτοκρατορία έως τις αρχές του 20ου αιώνα (1299-1918). Σήμερα η Ελλάδα, μετά τις άστοχες διεθνιστικές ιδεοληπτικές πολιτικές της κυβέρνησης της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, δυστυχώς αποτελεί τη σύγχρονη κερκόπορτα εξισλαμισμού της Ευρώπης.

Η ιστορική ανάδρομη είναι χρήσιμη για να διαπιστώσει και ο πιο κακόπιστος αναγνώστης  ότι το Ισλάμ είναι επεκτατικό από τη φύση του και αγνοεί τελείως τα οικονομικά συστήματα που επικρατούσαν ιστορικά στις χώρες της Ευρώπης. Κατά το ίδιο σκεπτικό μπορεί ο καθένας να ταυτίσει τις ιστορικές στιγμές που ζούμε με το παρελθόν όταν δεν είχε ανακαλυφθεί ούτε η Αμερική, ούτε ο καπιταλισμός και πόσο μάλλον το πετρέλαιο.

Οι ενδοφυλετικές, ενδοφατριακές και ενδοθρησκευτικές έριδες που ενδημούν στα σπλάχνα του Ισλάμ πως μπορεί να χρεώνονται στη Δύση και στον καπιταλισμό αφού προϋπάρχουν αυτού; Όταν το Ισλάμ , κατά τη διεκδίκηση της διαδοχής του Μωάμεθ (632 μ.Χ.), διασπάστηκε σε Σουνίτες και Σιίτες, προφανώς και η Χριστιανική Δύση αδιαφορούσε για τα πεπραγμένα της νέας θρησκείας.

Σήμερα όμως οι περισσότερες χώρες που έχουν πετρέλαιο τυγχάνει να είναι μουσουλμανικές, προϊόν που χρειάζονται άμεσα οι αναπτυγμένες χώρες της Δύσης για να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για τους πολίτες των. Γεγονός που δυσκολεύει την προμήθεια του από χώρες που καχύποπτα βλέπουν την κάθε συμφωνία με τη Δύση ως την επέλαση του Εωσφόρου στις κοινωνίες τους. 

Η Δύση λοιπόν χρησιμοποιεί τις ιδιαιτερότητες του Ισλάμ για να εξασφαλίσει την απαιτουμένη ενέργεια, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Το ίδιο έκανε και η η Σοβιετική αυτοκρατορία που έλεγχε πλήρως τις μουσουλμανικές χώρες της Κεντρικής Ασίας, χωρίς όμως οι εγχώριοι αριστεροί να δείχνουν την απαιτουμένη ευαισθησία. Οι πολιτικές ηγεσίες όμως του Ισλάμ με άλλοθι τις παρεμβάσεις των Δυτικών στις χώρες τους, ενώνουν τους μουσουλμάνους σε ένα νέο «Ιερό Πόλεμο» (ΤΖΙΧΑΝΤ).

Ο Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι αυτό- ανακηρυσσόμενος ως διάδοχος του Μωάμεθ , υπό την καθοδήγηση των Ουαχαμπιστών της Σαουδικής Αραβίας , ιδρύει το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), απειλώντας ότι θα πλημμυρίσει την Ευρώπη με μουσουλμάνους μετανάστες , ξυπνώντας πατρογονικές βλέψεις της καρδιάς του Ισλάμ που δεν είναι άλλες από την εξάπλωση του σε όλο τον κόσμο, ως ιερή αποστολή που διέταξε ο προφήτης τους Μωάμεθ. 

Αν υπήρχε μετριοπαθές Ισλάμ, όλοι θα περιμέναμε τις λαϊκές αντιδράσεις , τουλάχιστον των μουσουλμάνων που διαμένουν στη Δύση. Αν ο πόλεμος ήταν η αίτια, θα περίμενε κανείς οι πλούσιες αραβικές χώρες να περιέθαλπαν τους ομόθρησκους πρόσφυγες. Αν η αδικία ανά το κόσμο ωθούσε τους αδικημένους να ανατινάζονται σκοτώνοντας ανυποψίαστους αθώους πολίτες, θα πρέπει να εξετάσουμε το φαινόμενο πέραν του Ισλάμ. Μάταια όμως. 

Αν ο Ιερός Πόλεμος εναντίον της Δύσης ήταν η χρόνια εκμετάλλευση των αποικιοκρατών στις χώρες της Μέσης Ανατολής, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει να το υποστούν και χώρες που ποτέ δεν είχαν αποικίες, όπως η Γερμάνια, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Δανία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της  Ευρώπης; Αντ’αυτού χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως την αιχμή του δόρατος για να κάμψουν τις αντιδράσεις των δυτικοευρωπαίων, εκμεταλλεύοντας τις συνταγματικά  θεσμοθετημένες  αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Δύσης, για να την αλώσουν αυτή τη φορά ειρηνικά. Αν τα καταφέρουν.

Ανεμομαζέματα ανεμοσκορπίσματα, λέει η λαϊκή θυμοσοφία και απευθύνεται βεβαίως στη Δύση που πέρα από το κοντόφθαλμο οικονομικό συμφέρον και την εγκατάλειψη των πολιτικών της οικονομίας της αγοράς, τώρα απειλείται να χάσει τη συνοχή της και την ελευθερία της. Μια ελευθερία που είναι το επίκεντρο και η γενεσιουργός αιτία της αναπτύξεως της.