ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

 

ΜΕΡΟΣ Ι΄/ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟΝ «ΚΟΙΝΟΝ ΠΑΣΧΑ».Έάν μέχρι τούδε υπήρχε παραμικρά αμφιβολία είς τόν νουν τών ευλαβών τών ενδιαφερομένων διά τήν πίστιν των, ώς' πρός τάς προθέσεις τών εφευρετών τών μεταρρυθμίσεις, ώς πρός τό άν έπρεπε νά θεωρήται ή μετατροπή του Εορτολογίου τής Όρθοδοξίας πράγμα άδιάφορον, ώς πρός τό ότι ήτο ενέργεια ουχί κατά Θεόν καί ότι διά κακόν τής Εκκλησίας έφευρέθη, αυτή διαλύεται όλοκληρωτικώς, νομίζομεν, διά τών ανανεωθεισών κινήσεων περί «Κοινού Πάσχα», περί εκμοντερνισμού των κληρικών, περί συγχρονισμού του χριστιανικού και άλλων πρωτοφανών ασεβειών.

Όλίγη παρατηρητικότης και μελέτη των γινομένων πείθει άδιστάκτως, ότι τά σήμερον τερατουργούμενα είναι συνέχεια και συμπλήρωσις τών υπό του Μεταξάκη άρξάμένων κακών, δια την φθοράν της Εκκλησίας και την βαθμιαίαν διάβρωσιν της πίστεως τών χριστιανών. Οί άγιοι Πατέρες της όλης Εκκλησίας, άμα ώς ήδυνήθησαν νά συνέλθωσιν έπί τό αυτό; αμέσως μετά τήν παύσιν τών διωγμών, διηυθέτησαν έν Πνεύματι άγίω και πρός σωτηρίαν τών πιστών τήν άκολουθητέαν θεάρεστον τάξιν, ήτις, έκτοτε τηρείται εύλαβώς εις δόξαν Θεού. 

Τώρα όψίμως κάποιαι μεμονωμέναι κεφαλαί καί τίνες βαλαντοΰχοι, ουδέν κρίνον έχοντες μέ τήν Όρθοδοξίαν (αρνητικώς μάλλον καί έχθρικώς έναντι αυτής διακείμενοι) κατά τρόπον άήθη; ένόμισαν, ότι δύνανται νά επεμβαίνουν είς τά τής Όρθοδοξίας καί ορίζουν αντίθετα τών Αγίων Πατέρων όλης τής Εκκλησίας καί «δογματίζουν» εναντίον του φρονήματος, τό όποίον οί αιώνες έδειξαν άπαραβίαστον. Εκείνοι οί άοίδιμοι Πατέρες, οί άξιοι του ουρανού, οί μηδέν γήϊνον έχοντες, φέροντες έπί τών σωμάτων των τά στίγματα του μαρτυρίου, συνήρχοντο πάντες πανταχόθεν, παρά τάς τότε δυσκολίας, διακινήσεως καί έν φόβω θεού, έν προσευχαίς καί νηστείαις, έξέφαινον έν κοινή, πάντων συμφωνία τήν βουλήν καί τό θέλημα Του.

Σήμερον, κάποιες δυνάμεις έβαλαν τά δυνατά των νά συμπληρώσουν τό κατά του χριστιανισμού μακροχρόνιον καί καταχθόνιον σχεδίον των, εωσφορικώς βλέποντες έν τούτω τήν ίδικήν των έπικράτησιν, έφευρέθησαν άλλοι πρωτοφανείς τρόποι ενεργείας, πού, άν δεν έμεσολάβει τό χρήμα καί ή διάβρωσις του θρησκευτικού αισθήματος, όχι τόσον τήν όργήν όσον τήν θυμηδίαν, έπρεπε νά προκαλούν είς τον νουν παντός χριστιανού.

Μαζεύονται, λέγει, μερικοί, άδιάφορον τί είναι αυτοί καί τί Θεόν λατρεύουν, συγκροτούν «Συμπόσια Οικουμενικά» καί μεταξύ άχλαδίου καί τυρού καί ύπό τάς αναθυμιάσεις τών ήδυπότων, συζητούν σπουδαίως έπί θεμάτων, τά όποια έρρύθμισαν Οίκουμενικαί Σύνοδοι και βουλεύονται ν' ανατρέψουν τάξεις καί Κανόνας, τών οποίων ή τήρησις έφυλάχθη θεαρέστως τόσους αιώνας. Τό άπίστευτον - θλιβερόν νά τό όνομάση τις ή φοβερόν; ότι καταδέχονται τίνες λεγόμενοι ορθόδοξοι νά παρευρίσκωνται καν είς τοιαύτα άθλια κατασκευάσματα τών ξένων, δίδει τό μέτρον τής ευαισθησίας μερικών έναντι τής ακριβούς τηρήσεως τών πατροπαράδοτων θεσμών τής Όρθοδοξίας.

Είς τά τοιαύτα «Συμπόσια», τά όποία έπευλογεί καί ο «αρχηγός» τής Όρθοδοξίας, γίνεται λόγος καί συζήτησις διά «Kοινόν Πάσχα», νά γίνη δηλ. τρόπος νά εορτάζουν συγχρόνως το Πάσχα όλοι οί λεγόμενοι «χριστιανοί». Καί όταν τούτο συζητήται μέ ορθοδόξους, δέν νοείται πάντως, ότι οί άποσκιρτήσαντες καί έφευρόντες ίδιους τρόπους «εορτασμού» θά έλθουν είς την άρχικήν γραμμήν, τήν οποίαν διετήρησε μόνον ή Όρθοδοξία, άλλά μάλλον οί Ορθόδοξοι ν' άνεμπολήσουν τά πατροπαράδοτα των, διά νά προσλάβουν εφευρήματα ανθρώπων, αδιαφορούντων διά τήν ευσέβειαν. 

Τό ότι κατά τοιούτον τρόπον τολμάται καταστρατήγησις Κανόνων αιωνίου κύρους καί αιωνόβιου τάξεως, είναι φοβερόν σημείον, είναι δέ βέβαιον ότι άν έγνώριζον ότι θ' άντιμετώπιζον γενικήν τήν άποδοκιμασίαν τών χριστιανών, ώς θά συνέβαινε πρό τίνων δεκαετιών, ούτε θά έπεχείρουν τήν τοιαύτην άναισχυντίαν.

Έφ' όσον ή ήμέρα εορτασμού του Πάσχα δέν εξαρτάται μόνον άπό τό ήλιοδρόμιον, άλλά καί άπό τό σεληνοδρόμιον - τούτο δεν - είναι .δυνατόν ούτε νά μονιμοποιηθή ούτε νά τροποποιηθή χωρίς νά τεθή κατά μέρος ον έκ τών δύο καί γίνη πλήρης ανατροπή τής καθεστηκυίας τάξεως. Διά τόν έορτασμόν του Πάσχα υπάρχει ό ορισμός τής Α' Οικουμενικής Συνόδου, ό όποίος είναι τέλειος καί επομένως άλλοίωσιν δέν χρειάζεται.

Κατά τόν ορισμόν τούτον, τό Πάσχε ούτε πρό τής ισημερίας - ούτε πρό τής εαρινής πανσελήνου γίνεται, ώστε νά γίνωνται δύο Πάσχα είς εν έτος ουδέν δε - είς τό άλλο, ούτε πρό του Εβραϊκού Πάσχα, όπερ παράνομον καί άνιστόρητον. Οιαδήποτε αλλαγή καί άν γίνη, είς έκ τών  οποίων τούτων δέν θά τηρήται. "Όπως συμβαίνει μέ όλους όσοι έτσιθελικώς έφυγαν άπό τήν πορείαν τής Όρθοδοξίας. Ένώ οί Κανόνες τών αγίων Αποστόλων καί τών Οικουμενικών Συνόδων καθαιρούν καί αφορίζουν τούς εορτάζοντας τό Πάσχα πρό τής εαρινής ισημερίας ή πρό - τής α' εαρινής πανσελήνου ή πρό τών Εβραίων.

Πώς τολμούν (καί μάλιστα κατά τοιούτον τρόπον καί τοιούτοι άνθρωποι) , νά παραμερίζουν ή νά θέτουν ύπό τήν κρίσιν των ούτω οριστικούς Κανόνας καί ορισμούς Οικουμενικών Συνόδων, μόνον ώς έκδήλωσις πλήρους: ασεβείας δύναται νά χαρακτηρισθή καί έξηγηθή. Ουδείς λόγος συντρέχει είς τό νά διέρχεται κάν άπό τόν νουν τών χριστιανών σκέψις επεμβάσεως καί ανατροπής τών θεσμών τής Όρθοδοξίας καί μάλιστα χάριν βλέψεων κοσμικών ανθρώπων. "Αν οί έξω τής Εκκλησίας, θέλουν νά επιστρέψουν είς τήν νομιμότητα, νά εορτάζουν τό Πάσχα ώςέώρταζεν αυτό ανέκαθεν ή Εκκλησία, άς προσέλθουν. 

Τίνα λόγον έχομεν οί Όρθόδοξοι νά δημιουργώμεν ζητήματα καί δεχώμεθα κάν συζήτησιν έπί  θέματος  ανεκκλήτως  καί  θεαρέστως  ώρισμένους;   Διατί  νά  θυσιάσωμεν  έστω  καί  έν  ιώτα  θεαρέστως   ώρισμένους;   Διατί   νά   θυσιάσωμεν   έστω   καί   εν   ιώτα τών καιροσκόπων και των άσεβων; Δέν υπήρξε τίποτε είς- τήν άπ' αιώνων πορείαν τής Ορθοδοξίας, τό όποίον νά μειώνη την δόξαν του Θεού καί έμποδίζη τήν σωτηρίαν των πιστών, ώστε νά χρειάζεται ή άναθεώρησίς του. 

Καί εάν εις τον νουν  τινών έβλάστησεν ή ιδέα, ότι είναι «ανάγκη» επεμβάσεως είς τούς αιωνίους θεσμούς της Όρθοδοξίας, οί όποιοι, ώς λέγει ό απόστολος Ιάκωβος, γίνονται «ουχί τηρηταί νόμου, άλλα κρίταί», οί τοιούτοι δέν ενδιαφέρουν τήν Όρθοδόξίαν, αύτομολήσαντές ταύτης εξ αφορμής ιδίου κρύφιου λογισμού. Σας βεβαιώ, ότι ουδέποτε και ουδείς όλων αυτών, ούτε ό μωαμεθανός ούτε ό εβραίος ούτε ό λατίνος, ό προτεστάντης, ο άρμένης, ό κόπτης ή οιοσδήποτε άλλος φρονούν ή λέγουν ν' αλλάξουν ή μεταρρυθμίσουν ή συγχρονίσουν εκείνα πού έχουν, έστω καί άν είναι εφευρήματα ανθρώπων. 

Το λέγουν όμως τούτο μερικοί λεγόμενοι ορθόδοξοι διά τά τής, Όρθοδοξίας, τά όποία νομοθετηθέντα διά συμφωνίας πάσης τής Εκκλησίας έν άγίω Πνεύματι, δέν είναι κυήματα εμπάθειας ανθρώπων, άλλ' αυτό τό θέλημα του θεού. Άλλά καί άν ύποτεθή ότι οί έκτός τής Όρθοδοξίας λεγόμενοι χριστιανοί θά έώρταζον τό Πάσχα συγχρόνως ήμίν, ποίον τό όφελος διά τήν Όρθοδόξίαν ή δι' αυτούς; Μήπως διά τούτου θά έγίνοντο καί ορθόδοξοι είς τό φρόνημα καί τήν πίστιν; 

"Ηδη από αίώνιον «εορτάζουν» τήν ιδίαν ήμέραν μέ ημάς όχι μόνον τό Πάσχα, άλλά καί τάς ακίνητους έορτάς (κατά τό παλαιόν ήμερολόγιον) , οί Αρμένιοι, οί Κόπται, οί Άβησσυνοί κλπ. Μήπως τούτο έσμίκρυνε τό χάσμα, τό όποίον έδημιούργησον, χωρισθέντες άπό τήν Όρθοδοξίαν; Τό όμόχρονον καί ή όμοιότης τής λατρείας εξωτερικεύει καί προϋποθέτει τήν ομοφρόσύνην καί τήν ταυτότητα ένδιαθέτου πίστεως, ή τό άνάπαλιν; Αντίστροφα καί "πολύ ολικά βλέπουν τά πνευματικά πράγματα κάποιοι σημερινοί ρηξικέλευθοι νόες. 

"Ας μη απατώμεθα καί άς μη γινώμεθα θύματα πλάνων υποκριτών. Δέν είναι τόσω αφελείς καί ανόητοι οί ρίπτοντες τά τοιαύτα συνθήματα: και σκορπίζοντες αφειδώς τά χρήματά των.

Γνωρίζουν, ότι όσο περισσότερον καταστραφώσιν οί φραγμοί, τόσο έύκολώτερον γίνεται ή καταπάτησις καί έρήμωσις τής αμπέλου.

Γνωρίζουν, ότι διά της βαθμιαίας μειώσεως του σεβασμού πρός τό αίώνιον κύρος τών θεσμών τής Όρθοδοξίας καί διά του όσον τό δυνατόν περισσοτέρου συγχρωτισμού «τοις έθνεσι», διά τήν προαγωγήν του οποίου πάντοτε, δυστυχώς, παρουσιάζονται oι «αγορασμένοι» έκ τών ένδον, γίνεται σύν τώ χρόνο διάβρωσις του θρησκευτικού αισθήματος τών Όρθοδόξων, είς τό όποίον καί αποβλέπουν ούτοι.

Γνωρίζουν ασφαλώς, ότι οί συνειδητοί χριστιανοί δέν θα συνοδοιπορήσουν είς πραξικόπημα κατά τής πατρώας κληρονομιάς καί δτι θά διαιρέσουν ούτω περαιτέρω τήν Έκκλησίαν, έν τούτοις ενδιαφέρονται διά «Κοινόν Πάσχα» μέ τούς ουδέν άλλο κοινόν έχοντας (είς τήν πίστιν) άλλοδόξους καί αδιαφορούν, ότι δέν θά έχουν κοινόν Πάσχα μέ τούς ομόδοξους. Καί ούτως έρχόμεθα είς τήν αυτήν άφετηρίαν, άφ' ης έξεκίνησεν ο «πάντόλμος καί ανήσυχος» Μεταξάκης καί αποδεικνύονται τά σήμερον τεκταινόμενα ακριβής συνέχεια καί. συμπλήρωσις τής εκείνου ανταρσίας.

Εκείνος, έλεγε, κατά τά Πρακτικά του ώς άνω συνεδρίου του: - ή μετακίνησις γίνεται «πρός έξυπηρέτησίν έν γε τούτω τω μέρει, τής παγχριστιανικής ένότητος, πάντων των επικαλουμένων τω ονόματι Κυρίου έορταζόντων τήν αυτήν ήμέραν τήν Γέννησιν αύτού - καί τήν 'Άνάστασιν». Καί πάλιν' επιδίωξις «δ έν τή αυτή ήμερα, εορτασμός τής Γεννήσεως καί τής Αναστάσεως του Χριστού ύπό πάντων τών είς αυτόν πιστευόντων.  Η άποκατάστασις τής ένότητος των χριστιανών τουλάχιστον έν τω σημείω τούτω». Καί αύθις' «τό ζήτημα περί του όσον ένεστι ακριβέστερου ή καί σταθερότερου καθορισμού καί δή περί του εφέτου καί ευκταίου ταυτοχρόνου παρά. πάντων, εί δυνατόν, τών χριστιανών συνεορτασμού τών μεγάλων καί κοσμοσωτηρίων τής ημετέρας πίστεως γεγονότων».  

«Ουδέν, λέγει, τό κωλύον τήν έκκλησίαν να άδιαφορήση κατ αρχήν καί περί αυτής τής ημέρας τής πρώτης πανσέληνου μετά τήν έαρινήν ίσημερίαν, έάν αύτη δυσχεραίνει εύκταίαν τινά άπλοποίησιν τών πραγμάτων διά μονιμοποιήσεως της, ημέρας του Πάσχα είς Κυριακήν τινα του μηνός Απριλίου..., Ελευθέρα ή εκκλησία νά καθαρίση τάς ημέρας, και των άλλων εορτών, κινητών τε καί ακινήτων». «Τονίζεται ιδιαιτέρως ή ανάγκη του ταυτοχρόνου εορτασμού τών μεγάλων χριστιανικών εορτών, τών Χριστουγέννων καί του Πάσχα, ύπό πάντων τών χριστιανών». «Άλλ΄ή αυτή ανάγκη τής προσαρμογής προς τό νέον ήμερολογιακόν καθεστώς, παρουσιάζεται καί διά τό Πασχάλιον»

«"Αλλος έπί πλέον - λόγος, πρός άμεσον, εφαρμογήν καί του Πασχαλίου είναι ή μεγάλη θείκή σημασία καί έντύπωσις ην θά παραγάγη είς όλον τον πεπολιτισμένον κόσμον ή διά της αβίαστου πρωτοβουλίας τής Ορθοδόξου Εκκλησίας προσέγγισις τών δύο χριστιανικών κόσμων τής, ανατολής: και τής δύσεως έν τω εορτασμώ τών μεγάλων χριστιανικών εορτών»..

Καί διερωτάται έν θριάμβω «Μήπως ή εισαγωγή του νέου πανορθοδόξου ημερολογίου δέν είναι ό πρώτος, λίθος διά τό οικοδόμημα τής ενώσεως πασών τών εκκλησιών του Θεού;» Αυτά πού ανέφερα καί άλλα πολλά ακόμη, περιέχονται είς τά ώς άνω Πρακτικά. Μήπως μένει παραμικρά αμφιβολία ότι τά σημερινά προητοιμάσθησαν καί είναι αδιάκοπος συνέχεια εκείνων.; Πανομοιοτύπως λέγονται σήμερον τά αυτά καί διακηρύσσεται οτι «ο συνεορτασμός του Πάσχα είναι πρώτον βήμα πρός τον οϊκουμενισμόν».

Είς τήν έπιστολήν, τήν οποίαν ο Μεταξάκης έστειλε, πρός τάς Εκκλησίας διά τήν σύγκλησιν του συνεδρίου του, μόνον ζήτημα ύπό συζήτησιν αναφέρεται τό ήμερολογιακόν (τά άλλα, επί τών οποίων μόνος του συνεζήτησε καί «απεφάσισε», δέν αναφέρονται έν τή επιστολή). Έφ' όσον, λοιπόν, άναμφιλέκτως διά τής άνακινήσεως ημερολογιακού ζητήματος έγινεν ή έναρξις τών κακών, πρόδηλον διά τούς ευσεβείς ότι έξοβέλισις τών ξένων στοιχείων καί επιστροφή, μάλλον έμμονη είς τήν πρό του Μέταξάκη ενότητα καί θέσιν  τής Όρθοδοξίας θ' αποσόβηση, τά τότε: τά μετέπειτα καί τά σημερινά κακά.

"Ας μή βαυκαλίζονται τίνες δι' άλλου είδους ενότητα, όσα έτη καί αν περάσουν, ας ένθυμώνται ανάλογα παραδείγματα της ιστορίας, όταν ύπεισήγετο ύπό τίνος κάτι τό παράνομον, το εμπαθές, τό άνθρώπινον, άνευ τής έν Χριστώ συμφωνίας τής Εκκλησίας - τούτο παρέμενεν έπί δεκαετίας; καί εκατονταετίας έώς ότου έξεκαθαρίζετο ή πληγή. Είς τά πνευματικά ένότης δέν γίνεται μέ βάσιν τόν καιροσκοπισμόν καί τήν αυταρχικότητα οιουδήποτε, αλλά μόνον έν Χριστώ. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)