ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ

Αγαπητοί Φίλοι και Φίλες  του Ιστολογίου.

Από σήμερα μέχρι και τις 22 Απριλίου θα έχετε την ευκαιρία μέσα από το Ιστολόγιο μας να διαβάσετε μια εμπεριστατωμένη εργασία σχετικά για τον «κοινό εορτασμό του Πάσχα» με τους Ρωμαιοκαθολικούς.

 Π.ΒΟΙΩΤΟΣ

 

 

«Η πρόταση του Πάπα  και η επιθυμία του κ. Βαρθολομαίου για μια κοινή ημέρα εορτασμού για το χριστιανικό Πάσχα δεν είναι ρεαλιστική», αλλά ούτε και τωρινή έρχεται από τον Μάρτιο του 1975 τον τότε Πατριάρχη κυρό Δημήτριο όπου στις Πασχάλιες Ευχές του προς τον τότε Πάπα Ρώμης Παύλο τον ΣΤ΄ έγραφε:

ΤΗ ΑΥΤΟΥ ΑΓΙΟΤΗΤΙ

ΤΩ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΠΑΥΛΩ ΣΤ΄

Εις Βατικανόν

Καίτοι, δεν εορτάζομεν όμού εφέτος το Πάσχα, όμως η Ανάστασις είναι μια και ο Αναστάς είναι ο είς  Κύριος ημών.Εν τη ευχή και τη ελπίδι, ότι θά άξιωθώμεν άπαντες οί Χριστιανοί όπως συνεορτάζωμεν την Ανάστασιν κατά τήν αύτήν ήμέραν, επισκεπτόμεθα νοερώς τήν Ύμετέραν γερασμιώτατην Αγιότητα καί έν τώ σεβασμίω προσώπω Αυτής τήν ανά τόν κόσμον Άγιοτάτην Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν καί Άπευθύνοντες Ύμίν τόν εόρτιον άδελφικόν ημών άσπασμόν εύχόμεθα άπό καρδίας όπως τό φώς καί ή χαρά τής Άναστάσεως περιλάμπουσι καί εύφραίνωσι τήν Ύμετέραν άγαθήν καρδίαν καί τάς καρδίας άπάντων τών άδελφών Χριστιανών τής Δύσεως.

Τελευτώντες λέγομεν «Άνάστα ο Θεός κρίνων τήν γήν».

Φανάριον, τή 27η Μαρτίου 1975

 † Πατριάρχης ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α΄

 Η παρουσία των διαφορετικών εορταστικών ημερομηνιών "δεν είναι τίποτα επικίνδυνο για το Χριστιανισμό." Τα κίνητρα πίσω από την επιμονή της Εκκλησίας κατά τον τέταρτο αιώνα στην ενότητα για το θέμα του Πάσχα δεν είναι πλέον σχετικά: «Για να μην μας μπερδεύουν με τους Εβραίους».

«Για τους Καθολικούς, η απόφαση του Πάπα είναι αυτάρκης, ενώ οι Ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ακόμα δεμένοι με την παράδοση τους, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, με την απόφαση της Α΄ 'Οικουμενικής Συνόδου.

Και αν το ερώτημα έχει να κάνει με την εαρινή ισημερία  και την ερμηνεία της, ωστόσο, αναγνωρίζεται πως η θέσπιση μιας σταθερής ημέρας του Πάσχα (την τρίτη Κυριακή του Απριλίου) αντιβαίνει σαφώς στην Οικουμενική Σύνοδο.

Μια παρόμοια πρόταση για κοινό εορτασμό του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς είχε γίνει κι από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, αλλά η ιδέα δεν προχώρησε. Παρόμοια πρόταση έγινε  και από την Β΄Βατικάνειο Σύνοδο το 1965 και αυτή απέτυχε.

«ΕΝ ΣΤΟΜΑ, ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ»

Ό Κύριος ημών, στηρίζων καί ένισχύων τούς μαθητάς Του, ολίγον πρό του Πάθους Του, ηυχετό «ίνα πάντες εν ώσι», κατά τήν ενότητα, τήν οποίαν Εκείνος έχει μέ τόν Πατέρα Του.

Ό απόστο­λος Παύλος άκουσας, ότι μεταξύ τών Κορινθίων είσεχώρει ασυμφω­νία καί εδημιουργούντο σχίσματα χάριν ανθρωπίνων προτιμήσεων, μετά λύπης τούς επιτιμά, καί προτρέπει «ίνα, τό αυτό λέγητε πάντες καί μή ή έν ήμίν, σχίσματα.

Ή Εκκλησία νυχθημερόν εύχεται υπέρ της εν ομοφροσύνη ένότητος πάντων καί πανταχού καί είς τόν καιριώτερον καιρόν της Θ. Λειτουργίας δέεται «Καί, δός ημίν έν ένί στόματι καί μια καρδία δοξάζειν καί ανυμνείν τό πάντιμον καί με­γαλοπρεπές όνομα σου...».

Ή ομοφροσύνη καί συμφωνία έν πάσιν ήτο καί είναι τό διακριτικόν τής Έκκλησίας, είς τήν οποίαν δέν έχει χώραν ή προσωπική «γνώμη» του καθ' ενός, οιουδήποτε, άλλά τό κοινόν φρόνημα, κατά τό «σωτηρία έν πολλή βουλή», καί ώς αποδεικτικόν Ορθοδοξίας, λαμβάνεται, τό «ό,τι. πάντοτε και πανταχού καί ύπό πάντων έπιστευθή».

•Ή συμφωνία καί ένωσις αυτή αποτελεί τό θέμα, υπέρ νυν μας απασχολεί, ουχί, βεβαίως, ή όψιμος ένωσιολογική κίνησις, τήν οποίαν - εσχάτως μερικοί μεμονωμένοι εγκέφαλοι ένεπνεύσθησαν καί είς τήν οποίαν μόνον ή αλήθεια, ή έστιν ο Θεός, δεν μεσολαβεί καί δέν έχει θέσιν.

Διότι με το άπατηλόν πρόσχημα καί τό όνομα τής  αγάπης (ουχί κατά Κύριον) καί τής «ένότητος πάντων των Χρι­στιανών» (καί «χριστιανοί» ένταύθα δέν εννοούνται οι αληθώς χρι­στιανοί, οι ορθόδοξοι, άλλα πάσα συναγωγή αιρετικών), παρουσιάσθη πάλιν νέον σύνθημα περί «Κοινού Πάσχα», περί συνεορτασμού δηλ. μετά τών έξω τής Εκκλησίας, άνευ επιστροφής εκείνων είς τήν πίστιν, ούτως ώστε τό Άγιον Πάσχα νά μεταβληθή είς «κοινόν» δηλ. μολυσμένον.

Καί επειδή ή άνακίνησις τοιούτων θεμάτων έχει προϊστορίαν καί ή έναρξις διανοίξεως νέων οδών έχει τήν αρ­χήν της είς τήν έποχήν του Μεταξά η, όστις άντικανονικώς καί παρανόμως μετεκίνησε τό Έορτολόγιον καί έξεκόλαψε πρώτος τά μαστίζοντα καί σήμερον τήν Έκκλησίαν άλλα κακά, δέον ν' άνα-τρέξωμεν καί έπιμείνωμεν είς τό κατά πόσον κατά Θεόν έγιναν έξ αρχής αί αθετήσεις, τών θεσμών τής Εκκλησίας, αίτινες καί συνε­χίζονται.

Ή έν Θεώ ένότης, έάν προϋποθέτη ταυτότητα φρονημάτων, αναμφιβόλως καί εξωτερικεύεται" διά τής θείας λατρείας, ποία δέ πληρεστέρα καί ωραιότερα εκπλήρωσις του «ίνα τό αυτό λέγητε πάντες» ή του «καί δός ήμίν έν ενί στόματι καί μια καρδία δοξάζειν..», ώς διά τής ομοφώνου ενώπιον του Θεού παραστάσεως, ότε αυτώ λατρεύομεν;

Τήν έσωτερικήν καί έξωτερικήν ταύτην ενότη­τα τής Εκκλησίας, ήτις ήτο τό γνώρισμα καί τό καύχημα της είς τά πέρατα τής οικουμένης, ουδείς διενοήθη καί έτόλμησε νά σαλεύση καί διάρρηξη έπί τόσους αιώνας, τήν δέ προϋπάρχουσαν περί μόνην τήν έορτήν του Πάσχα διαφοράν, δικαιολογημένην, άλλως τε, ούσαν, ώς έλκουσαν τήν παράδοσιν έκ τών Αποστόλων. 

Οι ό­ποιοι, έξ Εβραίων όντες, έπόμενον ήτο νά σέβωνται παλαιάς εκεί­νων παραδόσεις, άμα ώς απηλλάγη τών διωγμών καί ήδυνήθη νά συνέλθη έπί τό αυτό, μεθ' αγίου ζήλου καί θεαρέστου μερίμνης ήρεν έκ του μέσου, ή δ' έμπεδωθείσα ομοφωνία έκτοτε καί έπί 16 ακριβώς αίώνας έκήρυσσε τήν δόξαν του Θεού. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)