Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

 

Η ιστορία των οικουμενικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό που έχει να κάνει με κυβερνήσεις μειοψηφίας, πριν υπάρξει ανάγκη γι αυτές. ο 1974 που υπήρξε η πρώτη στην ουσία μεταπολεμική οικουμενική κυβέρνηση προέκυψε από την εθνική ανάγκη διάσωσης της χώρας από εξωτερικό εχθρό μετά τα γεγονότα της Κύπρου που τα προκάλεσε η εθνική προδοσία από μία μικρή μειοψηφία τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο.

Αφού ο Ελληνισμός έχασε στην ουσία εδάφη, συσπειρώθηκε μακράν των κομματικών παρωπίδων και κατάφερε σε λίγους μήνες να σταθεροποιήσει την κατάσταση και αμέσως μετά, εντός του 1974 η οικουμενική κυβέρνηση παρέδωσε την εξουσία σε νόμιμα και κάτω από νέες συνθήκες, σε εκλεγμένη κυβέρνηση. Τα χρόνια πέρασαν ομολογουμένως με ανάπτυξη από το 1974 και μετά. Όμως προέκυψε ταυτόχρονα το χρέος του Δημοσίου το οποίο αντλούσε χρήματα από τις αγορές χρεώνοντας τον ελληνικό λαό, κατά κεφαλή αυξανόμενο χρόνο με τον χρόνο.

Τα άλματα του Δημοσίου χρέους μετά το 1974 ήταν τεράστια και όλες οι κυβερνήσεις έκτοτε βασίστηκαν στον δανεισμό ο οποίος έφερε μεν ανάπτυξη και βελτίωση του επιπέδου ζωής αλλά βασίστηκε σε πήλινα πόδια τα οποία κατέρρευσαν εύκολα με τις πρώτες δυσκολίες. Σε σημερινές τιμές το χρέος από το 1974 και πέρα αυξανόταν κατά 7,4 δις ετησίως για τα χρόνια που κυβερνούσε η Ν.Δ και 4,8 δις για τα χρόνια που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ.

Ποιο συγκεκριμένα οι μισθοί αυξάνονταν με ρυθμό 8,6% ετησίως για πολλά χρόνια και η αύξηση κατανάλωσης κρέατος τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έφτασε επιπλέον τα 12,5 κιλά ετησίως ανά άτομο. Όταν η κυβέρνηση εθνικής ενότητας παρέλαβε το χρέος ήταν στα 400 εκατομμύρια ευρώ τον Ιούλιο του 1974 και τον Οκτώβριο του 1981 ήταν στα 2,2 δις το οποίο παρέλαβε η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Στην πορεία της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας αφενός μεν του διπλασιασμού των συντάξεων το 1982, και της διολίσθησης της δραχμής, αλλά και των υπέρογκων τόκων του δανεισμού το χρέος έφτασε στα 23 δις. Οι τόκοι που αύξαναν το χρέος ήταν τόσο μεγάλοι, που μόνο το 1987-88 επιβάρυναν το ΑΕΠ κατά 2,3% όσο δηλαδή από το 1974-1984.

Φτάνοντας το 1989, άρχισε πάλι το αδιέξοδο στην διακυβέρνηση της χώρας μη έχοντας πλειοψηφία κανείς εξαιτίας του εκλογικού νόμου. Οικουμενική και πάλι για να βγούμε από το αδιέξοδο το 1989 με συμμετοχή ακόμη και του ιστορικού ΚΚΕ, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς. Άμεσα κλήθηκε ο λαός… να πληρώσει με έκτακτη εισφορά και τα νέα φορολογικά εκκαθαριστικά έφτασαν σε όλους για να πληρώσουν το χρέος που σαν αδάμαστο τέρας τραβούσε την ανηφόρα του ακάθεκτο, σημειώνοντας νέο ρεκόρ κατά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη αυξανόμενο κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες.

Και έρχεται η περίοδος ΠΑΣΟΚ… με πάλι αυξημένα τα επιτόκια, αλλά και η ανάπτυξη αυξημένη να τρέχει με 4,3%. Παρατηρείται ένα φρενάρισμα του χρέους το 2003, αλλά το 2004 έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες και μας εκτοξεύουν το χρέος σε συνδυασμό με το ΕΚΑΣ και τις αυξήσεις στις συντάξεις. Τον Μάρτιο του 2004 ο Καραμανλής παραλαμβάνει χρέος που ανέρχεται στο 97,4% του ΑΕΠ και αρχίζει ουσιαστικά η περίοδος του επερχόμενου χάους που ζούμε σήμερα αμφισβητώντας οι Ευρωπαίοι την ορθότητα και ειλικρίνεια των στατιστικών μας στοιχείων.

Το 2008-2009 θεωρείται η διετία της κατάρρευσης, γιατί τα έξοδα αυξήθηκαν κατά 40 δις ενώ τα έσοδα 20 δις μόνο (κακή δημοσιονομική πολιτική) προσθέτοντας 57 δις στο χρέος απότομα ενώ παράλληλα μόνο οι τόκοι δανεισμού μας επιβάρυναν κατά 12-15 δις ετησίως. 

Οι εισαγωγές και η υπερκατανάλωση ταυτόχρονα με την έλλειψη παραγωγής – εξαγωγών αλλά και γενικότερης δημοσιονομικής χαλάρωσης μας οδήγησαν στην αγκαλιά των μνημονίων και έκτοτε οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν με τα κόμματα να πετούν την καυτή πατάτα το ένα στο άλλο, με τον χειμαζόμενο λαό να προσπαθεί να επιβιώσει, με μεγάλες μάζες να ζουν μέρες κατοχικές μη έχοντας τα απαραίτητα.

Οι κοινωνικές τάξεις είναι στα κάγκελα πιέζοντας κυβερνήσεις και ανεβάζοντας – κατεβάζοντας τες, και ο χειμαζόμενος λαός αντιμετωπίζει ιδεοληψίες αλλά και καρεκλομανία πολλών επιδεινώνοντας δραματικά την θέση της Ελλάδας κάθε μέρα στο διεθνές σκηνικό, με μία χώρα γυμνή οικονομικά, βασιζόμενη μόνο στις εισροές των μνημονίων.

Λογικό είναι ότι ανοίγουν πάλι ορέξεις γειτόνων, για περαιτέρω επεκτάσεις και κοινή διαπίστωση πλέον είναι ότι είμαστε απομονωμένοι και σε δεινή θέση με τις απειλές να μας προσεγγίζουν από παντού, αλλά Ελλάδα ενωμένη ποτέ νικημένη λέει η ιστορία. Συγκρίνοντας το 1974 με το τώρα φαίνεται η οικουμενική κυβέρνηση λύση, μονόδρομος, ή και γιατί όχι κυβέρνηση εθνικής ενότητας.