ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

†Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ  ΕΛΕΩ  ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Η γλυκύτης της Αγίας Νυκτός των Χριστουγέννων περιβάλλει και πάλιν τον κόσμον. Καί εν μέσω των ανθρωπίνων καμάτων και πόνων, της κρίσεως και των κρίσεων, των παθών και των εχθροτήτων, των ανησυχιών και των απογοητεύσεων, προβάλλει με την ιδίαν ως και άλλοτε γοητείαν, πραγματικόν και σύγχρονον όσον ποτέ, το μυστήριον της ενανθρωπήσεως του Θεού, προτρεπόμενον ίνα «δικαιοσύνην μάθωμεν οι ενοικούντες επί της γης» (πρβλ. Ησ. κς΄, 9), ότι «ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β΄, 11).

Ατυχώς, όμως, κατά την εποχήν μας, πολλοί άνθρωποι σκέπτονται όπως ο εκτελεστής εκείνος των νηπίων Ηρώδης, ο άνομος και αδίστακος, και εξολοθρεύουν τους συνανθρώπους των διά ποικίλων τρόπων. Ο στρεβλωμένος από την εγωκεντρικότητά του νούς του εξουσιαστού του κόσμου τούτου, ο οποίος προσωποποιείται εις το φονικόν πρόσωπον του Ηρώδου, είδε παραδόξως κίνδυνον διά την υπόστασίν του την γέννησιν ενός αθώου Παιδίου. Καί ως καταλληλότερον τρόπον διά την προφύλαξιν της κοσμικής εξουσίας του από τον κίνδυνον, τον οποίον ενέπνεεν εις αυτόν – κατά την άποψίν του- η γέννησις του Παιδίου, επέλεξε την εξολόθρευσίν του. Διά να σωθή από τας φονικάς διαθέσεις το Βρέφος Ιησούς, διά το οποίον ωμίλησαν οι Άγγελοι, ηναγκάσθη να φύγη εις Αίγυπτον, καταστάν ούτω, θα ελέγομεν με την ορολογίαν της εποχής μας, «πολιτικός πρόσφυξ», ομού μετά Μαρίας της Μητρός Αυτού, της Υπεραγίας Θεοτόκου, και του μνήστορος Ιωσήφ. Εις την εποχήν μας, θεωρουμένην ως εποχήν προόδου,πολλά παιδία αναγκάζονται να καταστούν πρόσφυγες ακολουθούντα τους γονείς των διά να σώσουν την ζωήν των, την οποίαν υποβλέπουν ποικιλώνυμοι εχθροί των. Το γεγονός τούτο, αποτελεί όνειδος διά το ανθρώπινον γένος. Διό και επί τη Γεννήσει του Παιδίου Ιησού, του αληθινού λυτρωτού και Σωτήρος ημών, διακηρύττομεν από του Αγιωτάτου Αποστολικού και Πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου ότι αι κοινωνίαι πάσαι πρέπει να εξασφαλίσουν την ασφαλή ανάπτυξιν των παιδίων και να σεβασθούν το δικαίωμά των εις την ζωήν, εις την παιδείαν και εις την κανονικήν ανάπτυξίν των, την οποίαν ημπορεί να εξασφαλίση η ανατροφή και διαπαιδαγώγησίς των εντός του πλαισίου της παραδοσιακής οικογενείας, με βάσιν τας αρχάς της αγάπης, της φιλανθρωπίας, της ειρήνης, της αλληλεγγύης, αγαθών τα οποία κομίζει εις ημάς σήμερον ο δι᾿ ημάς σαρκωθείς Κύριος.Ο τεχθείς Σωτήρ καλεί όλους να αποδεχθώμεν το μήνυμα τούτο της σωτηρίας των ανθρώπων. Είναι αληθές ότι εις την μακράν ανθρωπίνην ιστορίαν οι λαοί επραγματοποίησαν πολλάς μετακινήσεις και εποικισμούς. Ηλπίζομεν όμως ότι, μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους και τας περί της ειρήνης διακηρύξεις εκκλησιαστικών και πολιτικών ηγετών και οργανισμών, αι σύγχρονοι κοινωνίαι θα ηδύναντο να εξασφαλίσουν την ειρηνικήν διαβίωσιν των ανθρώπων εις τας χώρας των. Ατυχώς, τα γεγονότα διαψεύδουν την ελπίδα, διότι μεγάλαι μάζαι ανθρώπων προ της απειλής της εξολοθρεύσεώς των αναγκάζονται να λάβουν την πικράν οδόν της προσφυγιάς.Η διαμορφουμένη αύτη κατάστασις, με το διαρκώς ογκούμενον κύμα των προσφύγων, αυξάνει τας ευθύνας ημών, όσων έχομεν εισέτι την ευλογίαν να ζώμεν ειρηνικώς και με κάποιαν άνεσιν, να μη μένωμεν αναίσθητοι ενώπιον του καθημερινού δράματος χιλιάδων συνανθρώπων μας, αλλά να εκφράσωμεν εις αυτούς την έμπρακτον αλληλεγγύην και αγάπην μας, με την βεβαιότητα ότι κάθε ευεργεσία προς αυτούς αποβαίνει εις το πρόσωπον του τεχθέντος και σάρκα λαβόντος Υιού του Θεού.O oποίος ήλθεν εις τον κόσμον όχι ως βασιλεύς, όχι ως εξουσιαστής, όχι ως δυνάστης, όχι ως πλούσιος, αλλά ετέχθη ως γυμνόν και ανυπεράσπιστον Βρέφος, εις σμικρόν σταύλον, άνευ εστίας, όπως ζούν αυτήν την στιγμήν χιλιάδες συνανθρώπων μας, και ηναγκάσθη εκ των πρώτων ετών της επιγείου ζωής Του να ξενιτευθή εις χώραν μακράν, διά να σωθή εκ του μίσους του Ηρώδου.Των νηπίων των σημερινών προσφύγων, θα ελέγομεν, το αθώον αίμα η γη και η θάλασσα πίνουν, του δε Ηρώδου η ανασφαλής ψυχή «το κρίμα εδέξατο». Αυτό το τεχθέν και εις Αίγυπτον πορευόμενον Θείον Βρέφος είναι ο πραγματικός υπερασπιστής των σημερινών προσφύγων, των διωκομένων υπό των συγχρόνων Ηρωδών.Αυτό, το Βρέφος Ιησούς, ο Θεός ημών, «εγένετο τοις ασθενέσιν ως ασθενής» (πρβλ. Α΄ Κορ. θ΄, 22), σύμμορφον πάντων ημών, των αδυνάτων, των εξουθενημένων, των κινδυνευόντων, των προσφύγων.Η συμπαράστασις και η βοήθεια ημών προς τους διωκομένους και εκτοπιζομένους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως φυλής, γένους και θρησκείας, θα είναι διά τον τεχθέντα Κύριον δώρα πολυτιμότερα των δώρων των μάγων, θησαυροί τιμιώτεροι «χρυσού και λιβάνου και σμύρνης» (πρβλ. Ματθ. β΄, 11), πλούτος πνευματικός αναφαίρετος και μόνιμος, ο οποίος δεν θα φθαρή όσοι αιώνες και εάν παρέλθουν, αλλά θα μας αναμένη εις την βασιλείαν των Ουρανών. Ας προσφέρωμεν έκαστος ο,τι δυνάμεθα εις τον εν τω προσώπω των προσφύγων αδελφών μας ορώμενον Κύριον. Ας προσφέρωμεν εις τον εν Βηθλεέμ τικτόμενον σήμερον μικρόν Χριστόν αυτά τα τίμια δώρα της αγάπης, της θυσίας και της φιλανθρωπίας, μιμούμενοι την Αυτού ευσπλαγχνίαν, και ας προσκυνήσωμεν Αυτόν μετά των αγγέλων, των μάγων, των απλοικών ποιμένων, κράζοντες το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. β΄, 14), συν πάσι τοις Αγίοις. Η χάρις και το πλούσιον έλεος του πρόσφυγος Βρέφους Ιησού είησαν μετά πάντων υμών! 

 † Ο Κωνσταντινουπόλεως ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών

 

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Σήμερον δέχεται ἡ Βηθλεέμ τόν καθήμενον διά παντός σύν Πατρί,σήμερον ἄγγελοι τό βρέφος  τό τεχθέν θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι,Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. (Ἰδιόμελον Ὄρθρου Χριστουγέννων).

Ἡ ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία βιοῖ σήμερον ἑορταστικῶς, κηρύσσει εἰς τά μέλη της ποιμαντικῶς  καί μαρτυρεῖ εἰς τόν κόσμον εἰρηνικῶς γεγονός ὑπερφυές καί ἐξαίσιον, γεγονός ὑπερβαῖνον πᾶσαν ἀνθρωπίνην ἔννοιαν, ἀντίληψιν καί δύναμιν.Τό γεγονός τοῦτο εἶναι ἡ ἐκπλήρωσις τῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ἡ πραγματοποίησις τῆς προσδοκίας τῶν ἐθνῶν. Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀπείρῳ ἀγάπῃ Αὐτοῦ παρεῖδε τούς χρόνους τῆς ἀγνοίας τοῦ ἀνθρώπου, συνεχώρησε αὐτῷ τά προγεγενημένα ἁμαρτήματα καί ἀνομήματα καί ἐκάλεσεν εἰς θείαν ἐν  Ἑαυτῷ  καινήν ζωήν, διά τήν ὁποίαν ἐξ ἀρχῆς ἐπλάσθη, «Λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 110,9).Ἡ λύτρωσις αὕτη εἶναι ὁ αὐτός οὗτος ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τοῦτον, «ὅτε ἧλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν  ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4,4) κατά τόν οὐρανοβάμονα  ἀπόστολον Παῦλον.«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐκ τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν καί χάριν ἀντί χάριτος» (Ἰω.1,4 &16) κατά τόν Εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης.Ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου, ἡ πρόσληψις ἀνθρωπίνης σαρκός ὑπ’ Αὐτοῦ, ἐτελεσιουργήθη  οὐχί  κατ’ ἀκολουθίαν τῶν νόμων τῆς φύσεως «ὅπου γάρ βούλεται Θεός νικᾶται φύσεως τάξις» ἀλλά τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός, Πνεῦμα Ἅγιον ἐπῆλθε ἐπί Μαριάμ τήν Παρθένον κόρην τῆς Ναζαρέτ καί συνέλαβεν αὕτη ὡς ἄνθρωπον τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ἐσαρκώθη, ἐνηνθρώπησε. Ἡ Μαριάμ ἐκυοφόρησε καί ἔτεκε κατά σάρκα τόν ἀναμενόμενον Μεσσίαν, τόν Χριστόν. Τοῦτο συνέβη ἐν τόπῳ καί χρόνῳ.Ἔλαβε χώραν εἰς τήν πόλιν ταύτην τῆς Βηθλεέμ καί τό ἀπέριττον τοῦτο Σπήλαιον ἐπί Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου.Τό  «ὁρώμενον τοῦτο ξένον καί παράδοξον μυστήριον» εἶναι ὄντως ἡ πλήρης ἀγάπης θεραπευτική συγκατάβασις τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον. Ὁ Θεός διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ συγκατέβη, «κατέβη εἰς τά κατώτερα μέρη τῆς γῆς»(Ἐφεσ.4,9), ἵνα ὁ ἄνθρωπος ἀποκατασταθῇ εἰς τό πρό τῆς πτώσεως αὐτοῦ θεοειδές κάλλος καί εἰς τούς οὐρανούς ἀνέβη.Κατά τόν ἅγιον  Κύριλλον Ἀλεξανδρείας «ὁ Θεός, ὁ ἔξω τῆς οἰκουμένης ὑπάρχων, εἰσβέβηκεν, ἐπεδήμησε εἰς αὐτήν καί ἐποιήσατο ἰδίαν τήν ἀνθρωπίνην ψυχήν, ἵνα ἀποφήνῃ αὐτήν ἁμαρτίας κρείτονα, κατεκράθη τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ἵνα τόν ἄνθρωπον οὐρανοῦ πολίτην ἐργάσηται».Εἰς τό μυστήριον τοῦτο ὁ Θεός ἐκάλεσε συνεργούς, βοηθούς καί μάρτυρας. Συνεργόν ἐκάλεσε τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν, ἵνα δανείσῃ τήν σάρκα αὐτῆς τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ. Βοηθόν καί προστάτην ἐκάλεσε  Ἰωσήφ τόν μνήστορα, συνοδόν τῆς Παρθένου ἀπό Ναζαρέτ εἰς Βηθλεέμ καί συνοδόν αὐτῆς καί τοῦ θείου βρέφους ἀπό Βηθλεέμ εἰς Αἴγυπτον. Μάρτυρας ἐκάλεσε ἐκ γῆς τούς μάγους, σοφούς βασιλεῖς Περσῶν ὑπό ἀστέρος ὁδηγουμένους καί ἁπλοῦς ποιμένας, ἀγραυλοῦντας εἰς τήν πλησιόχωρον κώμην τῶν Ποιμένων. Μάρτυρας ἐκάλεσε καί ἐξ οὐρανοῦ, τούς ἀγγέλους διαλαλοῦντας  τό μυστήριον διά τοῦ οὐρανίου ὕμνου, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14).Ὁ ἀγγελικός ὕμνος οὗτος ἀνήγγειλε τήν εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους, «τοῦ ἀποκαταλλάξαι τά πάντα εἰς Αὐτόν» (Κολοσ. 1,20) καί «ἀνακεφαλαιώσασθαι τά πάντα ἐν τῷ Χριστῷ» (Ἐφεσ. 1,10), τῷ Σαρκωθέντι καί Ἐνανθρωπήσαντι, «εἰς τόν  Ὁποῖον κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολοσ. 2,9), «ἵνα ἐν Αὐτῷ ὦσι πεπληρωμένοι» (Κολοσ. 2,10) καί «οὐκέτι ξένοι καί πάροικοι ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 1,19), ἐν τῷ σώματι Αὐτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, «ἧς Αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλή» (Κολοσ. 1,18).  Ἔναντι τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ προσλήψεως, κατά χάριν θεώσεως καί «συνδοξασμοῦ» τοῦ ἀνθρώπου  (Ρωμ. 8,17), οἱ ἄνθρωποι ἐξ ἀρχῆς ἕως καί τῆς σήμερον διαφόρως ἐτοποθετήθησαν.  Ἄλλοι ὡς οἱ μάγοι καί ποιμένες χαίρουν ἐπί τῷ ἀγγελικῷ ἀγγέλματι καί κύπτουν καί προσκυνοῦν τό βρέφος τό τεχθέν.Ἄλλοι ὡς ὁ Ἡρώδης ὁ μανιώδης μιμούμενος τόν διάβολον, ὅστις ἀνθρωποκτόνος ἐστί ἀμφιβάλλουν καί δυσπιστοῦν καί ἀκρίτως καί ἀδιακρίτως ἐκτοπίζουν ἐκ τῶν πατρῲων αὐτῶν ἐστιῶν καί διακινοῦν βιαίως ἀνθρώπους καί μαζικῶς καί κατ’ ἄτομον καταδιώκουν καί φονεύουν, ἀθῷα τέκνα, ἀθῲους νέους, ἀθῲους γέροντας, ἀπαξιοῦντες οὕτω καί εὐτελίζοντες τήν ὑπό τοῦ Θεοῦ πλασθεῖσαν ἀνθρωπίνην ζωήν.Τήν μανίαν τοῦ Ἡρώδου φεύγων ὁ Χριστός, τῇ Θείᾳ προτροπῇ, διέφυγεν εἰς Αἴγυπτον, δηλῶν διά τῆς φυγῆς ταύτης τό ἀδιάβλητον παθητόν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος Αὐτοῦ, ἐφ’ οὗ ἐξ ἄλλου καί τό τίμιον πάθος τοῦ σταυροῦ ἐδέχθη «καί ὅ παθητόν διά ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως Αὐτοῦ καταλέλοιπε», κατά τόν ἅγιον Σωφρόνιον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων.Τά εἰδεχθῆ φαινόμενα τῆς βίας σήμερον εἰς βάρος χριστιανῶν ἀλλά καί ἄλλων ἀθῲων συνανθρώπων αὐτῶν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ἀνά τόν κόσμον καταγγέλλει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἑπομένη τῷ ἱδρυτῇ αὐτῆς. Καταγγέλλει τόν πόλεμον καί πᾶσαν βίαν, εὐαγγελιζομένη εἰρήνην τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς. Καταδιωκομένη  δέν καταδιώκει, ἀλλά προσεύχεται ὑπέρ τῶν διωκτῶν αὐτῆς.Προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον διά τοῦ Βαπτίσματος εἰς  τό σῶμα Αὐτῆς, ὅπερ σῶμα Χριστοῦ, καί ἁγιάζει αὐτόν καί γεωργεῖ καί διαμορφοῖ  εἰς πρόσωπον εἰρηνικόν, πιστεύουσα  ὅτι  «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5,9).Τόν λόγον τῆς εἰρήνης, δικαιοσύνης, συμφιλιώσεως καί συνδιαλλαγῆς καί ἀπαρχῆς τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον, βιουμένης ἤδη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, διαλαλεῖ σήμερον ἐπί τῇ παγκοσμίῳ ἑορτῇ τῆς χριστιανοσύνης ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου καί τῆς Ἁγίας Φάτνης καί τῆς ἐπ΄ αὐτῶν Κωνσταντινείου καί Ἱουστινιανείου Βασιλικῆς τῆς ΓεννήσεωςΤήν ὁποίαν διεφύλαξεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων,  καί εὔχεται εἰς τό ποίμνιον αὐτῆς ἐν τῇ δικαιοδοσίᾳ αὐτῆς καί ὅπου γῆς καί εἰς τούς προσερχομένους ἐκ περάτων τῆς γῆς εὐλαβεῖς προσκυνητάς τήν εὐλογίαν, τήν δύναμιν καί τήν χάριν τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης καί δικαιοσύνης, τοῦ Ἀγγέλου τῆς μεγάλης βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σαρκωθέντος, Ἐνανθρωπήσαντος καί σαρκί ἐκ τῆς Παρθένου τεχθέντος Θεοῦ ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

«Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας» (Εφεσ. 2,14)                         

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό της αγάπης με φύση ειρηνική. Και η σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική. Από τη στιγμή όμως που ο άνθρωπος ύψωσε το εγώ του ως σημαία ανταρσίας, αυτή η ειρηνική σχέση με τον Θεό διαταράχθηκε. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ύψωσε το ατομικό του θέλημα πάνω από το θέλημα του Θεού, η ειρήνη φυγαδεύτηκε από την καρδιά του. Τότε υψώθηκε «τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ» ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.Τον μεσότοιχο του φραγμού γκρέμισε με την ενανθρώπησή Του ο Υιός του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός στάθηκε μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, άπλωσε τα χέρια του και ειρηνοποίησε τη γη με τον ουρανό. Ένωσε τον άνθρωπο με τον Θεό και δημιούργησε ανθρωπότητα νέα, φέρνοντας την ειρήνη. Η ειρήνη αυτή έχει κατεύθυνση διπλή: είναι συμφιλίωση των ανθρώπων με τον Θεό, αλλά και συμφιλίωση των ανθρώπων μεταξύ τους. Εγγυητής της ειρήνης έγινε ο Κύριός μας, ως ακρογωνιαίος λίθος του σώματος της Εκκλησίας.Μας κάλεσε να γίνουμε σπλαχνικοί, τιθασεύοντας τον εγωισμό μας. Μας κάλεσε να θεωρήσουμε πλησίον ανθρώπων αλλά και Θεού εκείνον που σπλαχνίζεται. Εκείνον που αυτονόητα στηρίζει τον άλλο, όχι διότι υπάρχει σχέση μαζί του φυλετική, εθνική ή θρησκευτική, αλλά διότι αυτό επιτάσσει η καρδιά του. Μας δίδαξε την σπλαχνική αγάπη ως μοναδικό μέτρο αξιολόγησης της πίστης, των προθέσεων και των πράξεών μας.Κι όμως ο άνθρωπος συχνά αποτυγχάνει να θέσει ειλικρινά στον εαυτό του το ερώτημα: είμαι πλησίον στον συνάνθρωπο; Συνεχίζει να υψώνει τον δικό του μεσότοιχο του φραγμού, ελπίζοντας μάταια να αφήσει έξω την δυστυχία του κόσμου. Κι όμως τον μεσότοιχο του φραγμού διαβρώνουν τα δάκρυα εκείνων που ζητούν βοήθεια. Τον μεσότοιχο του φραγμού γκρεμίζουν, ως άλλα τείχη της Ιεριχούς, οι οιμωγές των απελπισμένων. Τον μεσότοιχο του φραγμού αλώνουν στρατιές αναγκεμένων με μόνο πολιορκητικό κριό την απόγνωση.

Αγαπητοί μου αδελφοί,Η προσφυγική κρίση που χτύπησε και διέρρηξε τις θύρες της Ευρώπης, απέδειξε στην πράξη ότι όσα τείχη κι αν υψωθούν, όσοι φράκτες κι αν απλωθούν, όσα ναρκοπέδια κι αν φυτευτούν, η απόγνωση σπάει τα στεγανά και αναζητά έμπρακτη κατανόηση. Αν όμως χιλιάδες πασχίζουν να ξεφύγουν από το καμίνι του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, εκατομμύρια είναι εκείνοι που σε Αφρική και Μέση Ανατολή θεωρούν την Ευρώπη γη της επαγγελίας, γη που πασχίζουν να προσεγγίσουν διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή. Στις μέρες μας μέτρο αξιολόγησης της ευσπλαχνίας μας οφείλει να είναι όχι μόνο η ετοιμότητά μας να συντρέξουμε τον πρόσφυγα, ανεξάρτητα από την σύσταση του αίματός του, το χρώμα του δέρματός του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η ευσπλαχνία μας κρίνεται από την ετοιμότητα της χριστιανικής μας συνείδησης να επαναστατήσει και να απαιτήσει όχι απλά τον έλεγχο της κρίσης, αλλά την θεραπεία των αιτίων που την τροφοδοτούν.Και η θεραπεία θα έρθει μόνο εάν την εισαγωγή της δυστυχίας αντικαταστήσει η εξαγωγή στις πατρίδες που πληθυσμιακά αιμορραγούν των αξιών που άνθισαν και κάρπισαν στην Ευρώπη, με πρωτεύουσα την αξία της χριστιανικής αγάπης. Μόνον έτσι θα ανακοπεί το ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι της δυστυχίας, αλλά και θα σταματήσει να επιβιβάζεται λαθραία στις βάρκες της απόγνωσης το μίσος της τρομοκρατίας.Ο Μέγας Βασίλειος είπε: «Τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις» (Ομιλία περί πλεονεξίας, PG 31, 276Α-277Β). Εγώ θα προσέθετα ότι και τους εαυτούς μας αδικούμε, όταν αφήνουμε στον αγρό της δυστυχίας να φυτρώνουν τα αγκάθια της τρομοκρατίας. Ας μη σπείρουμε λοιπόν την απάρνηση, διότι θα συνεχίσουμε να θερίζουμε την απόγνωση των άλλων και τον φόβο τον δικό μας. Ας σπείρουμε την αγάπη και την ειρήνη, όπως έκανε ο Κύριός μας, ο γεννηθείς προς ευαγγελισμό της ειρήνης προς όλους τους ανθρώπους, «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς». (Εφεσ. 2,17)  Χρόνια Πολλά!

†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

 

 ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 

κ.κ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Αδελφοί μου και τέκνα μου έν Κυρίω αγαπητά,

«Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον! [...] Ήλθε γάρ ή προσδοκία των εθνών». Ό ιερός υμνωδός της Άγίας μας Εκκλησίας μάς παροτρύνει νά ψάλλουμε ότι μέγα καί παράδοξο γεγονός συντελείται σήμερα, καθώς ήλθε στόν κόσμο η ελπίδα κι ή απαντοχή της οικουμένης.Τό θαύμα έγκειται στό γεγονός του ερχομού, της συνάντησης με τό πρόσωπο του Δημιουργού. Ή σωτηρία δοκιμάστηκε από τά έθνη με ποικίλους τρόπους. Δεν ευοδώθηκε όμως ούτε από οξυδερκείς ηγέτες, ούτε από φωτισμένους δασκάλους, ούτε άπό τή δυναμική των ανθρώπινων επιτευγμάτων.Εγκαινιάστηκε άπό τή θυσιαστική αγάπη του Υϊού καί Λόγου του Θεού, πού σμίκρυνε εκουσίως τήν παντοδυναμία Του γεννώμενος ώς ανυπεράσπιστο βρέφος. Ή προσδοκία μιας καινούργιας ζωής υπήρχε χωρίς νά είναι εφικτή ή πραγματοποίηση της. Οί βεβαιότητες καί oι κατακτήσεις του κόσμου προσέδιδαν κύρος, εξουσία, δόξα.Ή ελπίδα όμως σέ αυτές ήταν ανυπόστατη καθώς δέν ρίζωνε στή μοναδική κλήση του ανθρώπου, πού είναι ή αγάπη. Έρχεται λοιπόν τό πλήρωμα της αγάπης ό Χριστός, γιά νά αποκαταστήσει τόν βαθύτερο πόθο του ανθρώπου πού δέν είναι άλλος άπό τήν ελευθερία της αγάπης.«Ό ουρανός και ή γη σήμερον ήνώθησαν». Πανηγυρίζουμε σήμερα τή γέννηση της ελπίδας. Ή προσδοκία μας δέν είναι πιά μία άσαρκη-μεταφυσική αναμονή, ούτε περιορίζεται σέ μία ψυχολογική αισιοδοξία. Είναι γεγονός! Έχει τήν αρχή του στήν ιστορία άλλά ή προοπτική του διασχίζει τήν αιωνιότητα. Συντελέστηκε στό παρελθόν άλλά ή οικείωσή του πραγματοποιείται στό παρόν ώς πρόγευση του μέλλοντος. Ή απόσταση μεταξύ γης καί ουρανού ήταν ή κακότεχνη εφεύρεση του άνθρωπου. Στό αγεφύρωτο αυτό χάσμα έβρισκαν χώρο οί αυταπάτες των προσωπείων της ελευθερίας. Για τό λόγο αυτό οί μόνοι πού αντιλήφθηκαν τήν παρουσία του Θεού ήταν οί καταφρονεμένοι βοσκοί καί οί αλλοεθνείς μάγοι.Ή κοσμική καταξίωση καί ή αλαζονική βεβαιότητα ήταν καί θά είναι τά κατεξοχήν προσωπεία, τά είδωλα του αγέρωχου εαυτού πού θά σκιάξουν πάντοτε τήν αλήθεια. Ή απλότητα των βοσκών καί ή αναζήτηση των μάγων κατέλιπαν αιώνια παρακαταθήκη γνήσιου πόθου λευτεριάς. Διότι γιά νά υπάρχει κάποιος ελεύθερος είναι ανάγκη νά είναι ταπεινός δηλαδή νά είναι ξένος ώς πρός τίς ιδιοτελείς συμβάσεις της εποχής του καί επίσης ξένος ώς πρός τήν ασφάλεια των πεποιθήσεων του. Ό πρώτος μεγάλος ξενιτεμένος της ιστορίας άλλωστε είναι ό ίδιος ό Υϊός του Θεού. «Εγκατέλειψε» τούς Πατρικούς κόλπους καί ανέλαβε τήν ανθρώπινη τραγωδία έως θανάτου. Καί ώς άνθρωπος όμως αναγκάστηκε νά πάρει τόν δρόμο της προσφυγιάς βαδίζοντας εκούσια τόν σταυρωμένο δρόμο της αγάπης. Σε αυτόν τόν δρόμο πορεύεται καί οποιοσδήποτε ζητά νά λευτερωθεί. Στέκεται στό πλάι εκείνων πού έχουν εξοριστεί, πού έχουν απορριφθεί, γιατί πρώτος απορριμμένος εξόριστος γιά χάρη όλων ήταν ό Χριστός. Αυτά τά Χριστούγεννα ας εορτάσουμε τήν ξενιτειά μας άπό τίς συμβάσεις καί τήν κατασφάλιση πού πνίγουν τήν ελευθερία. Άς επαναπατριστούμε στό πρόσωπο καί τήν καρδιά του αναγκεμένου συνανθρώπου. Εκεί σπαργανούται αθόρυβα καί μυστικά ό Κτίστης, εκεί μπορούμε νά ξαναβρούμε τόν πρόσφυγα εαυτό μας.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

† Ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

 

 

 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Προς

Τους Σεβασμιωτάτους και Θεοφιλεστάτους Αρχιερείς

Τους Ευλαβέστατους Ιερείς και διακόνους

Τους Μοναχούς και Μοναχές

Τους Προέδρους και Μέλη των Κοινοτικών Συμβουλίων

Τα Ημερήσια και Απογευματινά Σχολεία

Τις Φιλοπτώχους Αδελφότητες

Την Νεολαία

Τις Ελληνορθόδοξες Οργανώσεις και

Ολόκληρο Το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής.

Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν, και καλείται

το όνομα Αυτού, Άρχων Ειρήνης (Ησαίας 9:6)

Προσφιλείς Αδελφοί και Αδελφές εν Χριστώ,

Σε αυτή την ευλογημένη εορτή της Γεννήσεως του Λυτρωτού και Κυρίου μας Ιησού Χριστού, σας χαιρετώ με την χαρά και την ειρήνη που συνοδεύουν τη λατρεία μας, τις συγκεντρώσεις μας εν τω ονόματί Του στα σπίτια μας και στις κοινότητές μας, και που μας εμπνέουν σε πράξεις ευσπλαγχνίας και καλωσύνης.Εορτάζουμε την αγία Σάρκωση του Κυρίου μας ως θαυματουργική αποκάλυψη της χάριτος του Θεού, και διά της πίστεως βλέπουμε τον δρόμο προς τη λύτρωση, την αποκατάσταση και την αιώνια ζωή. Οι καρδιές μας είναι γεμάτες με χαρά διότι η ελπίδα μας ανανεώνεται με την εκπλήρωση της θεικής υποσχέσεώς Του να μας λυτρώση!Βιώνουμε, επίσης, την ειρήνη του Θεού,την υπερέχουσα πάντα νούν (Φιλιπ.4:7), καθώς η καρδιά και η διάνοιά μας γεμίζουν με την παρουσία του Χριστού. Ο Χριστός ήλθε σ’ εμάς ως Άρχων της Ειρήνης προσφέροντας την θεική ειρήνη η οποία είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άνεση ή ασφάλεια μας παρέχεται σ’ αυτό τον κόσμο. Είναι ειρήνη η οποία προσφέρεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ασχέτως συγχρόνων προκλήσεων, απειλών ή συνθηκών ζωής. Είναι ειρήνη η οποία δεν παρεμποδίζεται από την βία και τις ανασφάλειες αυτού του ταραγμένου κόσμου, διότι προέρχεται από τον Θεό της ειρήνης και συντηρείται από την άφθονη χάρη Του. Στον εορτασμό μας των Χριστουγέννων αναγνωρίζουμε την δύναμη της ειρήνης του Θεού με πολλούς τρόπους. Στην ακολουθία του Μεγάλου Εσπερινού διαβάζουμε τις προφητείες του Ησαίου σχετικά με την Σάρκωση του Χριστού, οι οποίες επιβεβαιώνουν την βιβλική αλήθεια ότι η ειρήνη του Θεού αποκαθιστά την τάξη της Δημιουργίας η οποία έχει επιβαρυνθεί από την αμαρτία, την βία και τον θάνατο. Ο Προφήτης λέγει ότι Εκείνος έρχεται με σοφία, κατανόηση και δικαιοσύνη, φέρνοντας ειρήνη διά της οποίας συμβοσκηθήσεται λύκος μετά αρνός, και πάρδαλις συναναπαύσεται ερίφω, και μοσχάριον και ταύρος και λέων άμα βοσκηθήσονται, και παιδίον μικρόν άξει αυτούς (Ησ. 11:6). Οι εικόνες αυτές φανερώνουν ότι η παρουσία και η ειρήνη του Κυρίου μας αποκαθιστούν τις σχέσεις εντός της δημιουργίας όπως τις ήθελε ο Θεός. Μέσα από τη δύναμη της Σαρκώσεως, μας δίδεται μια γεύση της ζωής η οποία έρχεται και πως θα είναι η κατάσταση όταν η γη όταν θα πλησθή η σύμπασα του γνώναι τον Κύριον (Ησ. 11:9). Ως Άρχων της Ειρήνης ο Κύριος μας προσφέρει ειρήνη και διά της δικαιοσύνης. Στο ίδιο εδάφιο του Ησαίου διαβάζουμε ότι ο Θεός κρινεί ταπεινώ κρίσιν, και ελέγξει τους ταπεινούς της γης (Ησ. 11:4).Αυτό επιβεβαιώνει ότι αυτοί που δεν έχουν ασφάλεια – οι πτωχοί, οι πεινασμένοι, οι καταπιεσμένοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι νοσούντες –μπορούν να βρούν ειρήνη ακόμη και μέσα στις προκλήσεις και τις δοκιμασίες τους. Με τον Χριστό, έχουμε δικαιοσύνη διά της ειρήνης, καθώς Εκείνος προσφέρει σωτηρία σε όλους.Η Σάρκωσή Του αποτελεί τη σφραγίδα αυτής της υποσχέσεως. Η δικαιοσύνη και η ορθότητα ως βάσεις της θεικής και διαχρονικής ειρήνης φανερώνουν την σαφή διάκριση μεταξύ της πνευματικής ειρήνης του Θεού και της πρόσκαιρης ειρήνης την οποία συχνά βιώνουμε. Στον κόσμο γύρω μας, η ειρήνη διατηρείται διά της χρήσεως βίας ή της ικανότητος προς χρήσιν βίας όταν καταστή απαραίτητο.Η προτεραιότητα του κανόνος δικαίου επιβεβαιώνεται, με έμφαση στην τιμωρία ή τις συνέπειες της διαταράξεως της δημοσίας τάξεως. Η ειρήνη συνδέεται επίσης με την οικονομική σταθερότητα και την αποσόβηση του χάους το οποίο θα απέρρεε από την αποτυχία των συστημάτων.Όλες αυτές οι έννοιες είναι σημαντικές στη ζωή μας, αλλά πολύ περιορισμένες. Η ειρήνη του Θεού η οποία αποκαλύπτεται από τον Χριστό είναι ειρήνη την οποίαν έχουμε ασχέτως των συνθηκών της ζωής, κοινωνίας ή επιπέδου ασφαλείας. Είναι ειρήνη η οποία έρχεται διά της πίστεως διότι έχουμε εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού. Όπως βλέπουμε στον Χριστό και στις ζωές πολλών Αγίων, είναι ειρήνη η οποία έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες δυσκολίες, και δεν εξαρτάται από καμμία πρόσκαιρη ασφάλεια ζωής, θέσεως ή περιουσίας, αλλά ενδυναμώνεται από την ελπίδα την οποίαν έχουμε στην χάρη του Θεού. Καθώς εορτάζουμε την Εορτή αυτή της Γεννήσεως του Κυρίου και μελετούμε τη σημασία της Σαρκώσεώς Του και της αποκαλύψεως της χάριτος του Θεού, είθε οι καρδιές μας και οι διάνοιές μας να γεμίσουν με την ειρήνη Του. Είθε αυτή η ειρήνη να μας περιβάλλη καθώς η πίστη μας στον Χριστό βαθαίνει, καθώς μεταμορφούμεθα από την χάρη Του και αφιερώνουμε ολόκληρη τη ζωή μας σε Εκείνον. Επιπλέον, καθώς διακηρύσσουμε Χριστός γεννάται, Δοξάσατε, είθε να προσφέρουμε μαρτυρία της ειρήνης η οποία προέρχεται άνωθεν, αποκαλύπτοντας την αγάπη του Θεού στη ζωή μας μέσα από τη Σάρκωσή Του.

Μετά πατρικής εν Χριστώ αγάπης,

† Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2015

† Σ Τ Υ Λ Ι Α Ν Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας,

παντί τῷ Ἱερῷ Κλήρῳ καί τῷ εὐσεβεῖ Λαῷ

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς.

Ἀδελφοί Συλλειτουργοί καί τέκνα προσφιλέστατα ἐν Χριστῷ τεχθέντι.

Ἑορτάζοντες καί φέτος γιά µιά ἀκόµη φορά τά Χριστούγεννα, δηλαδή τό Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, καλούµεθα νά προσεγγίσουµε τόν νηπιάσαντα Θεόν τῆς φάτνης µέ ταπείνωση καί εὐγνωµοσύνη, ὥστε νά γευθοῦµε «κατά τό µέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ.4,7), τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ «τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φι λιπ. 4,7). Ἡ ταπείνωση ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητη, γιατί πρόκειται γιά τό «µέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριο», ὅπως τό κηρύττει µέ κατάνυξη ὁ Ἀπόστ. Παῦλος (Α΄Τιµ. 3, 16). Καί ἡ εὐγνωµοσύνη εἶναι ἐπίσης αὐτονόητη, γιατί αὐτό τό Μυστήριο ἀφορᾶ ἄµεσα τόν ἄνθρωπο, τόν κάθε ἄνθρωπο, πού ἐκτίσθη «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», γιά νά ὁδεύσει «εἰς ὁµοίωσιν Θεοῦ» (πρβλ. Γεν. 1, 26). Ἄν ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου γιά τόν Ἀπόστ. Παῦλο ἀποτελεῖ τό µέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριο, γιά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τό Μυστήριο αὐτό φωτίζεται ἀπό τό ἄπλετο φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ µόνη αἰτία καί πηγή τῆς Δηµιουργίας καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσµου καί τοῦ ἀνθρώπου: «οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσµον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν µή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. 3, 16) 

Ἔχοντας τώρα ἐντοπίσει τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὡς τήν κατ’ ἐξοχήν αἰτία τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, πρέπει νά µή λησµονοῦµε ὅτι αὐτή ἡ Ἀγάπη ἔχει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσµατα, πού τήν ξεχωρίζουν ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη ἔννοια ἀγάπης.

Εἶναι πρωτίστως γενική, δηλαδή ἀπευθύνεται πρός «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόµενον εἰς τόν κόσµον» καί δεύτερον, ἀνανταπόδοτη, δηλαδή δέν προϋποθέτει κάποιο ἀντίκρυσµα, ἀλλά παρέχεται δωρεάν.Γι’αὐτό καί ὀνοµάζεται Χάρις, ἐπειδή προσφέρεται ὡς χάρισµα εἰς πάντα ἄνθρωπον, ἀρκεῖ νά µήν τήν ἀπωθήσει ἀρνούµενος τήν δωρεάν. Ὁ Ἅγιος Μάξιµος ὁ Ὁµολογητής, πού ὑπῆρξεν ὁ µυστικώτερος καί βαθύτερος Θεολόγος τοῦ Βυζαντίου µᾶς λέγει ὅτι, ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία ἐκυοφόρησεν ἐκ Πνεύµατος Ἁγίου τόν Θεόν Λόγον, ἔτσι καί κάθε πιστός δύναται νά κυοφορήσει τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ, γενόµενος «Θεοτόκος» καί «Χριστοτόκος». Ὅσον ὅµως καί ἄν ἀκούγεται ἀνευλαβής ἡ διδασκαλία αὐτή τοῦ Ἁγίου Μαξίµου, πρέπει νά ὑπενθυµίσωµεν ὅτι αἰῶνας πρό αὐτοῦ εἶχε κηρύξει πρός ὅλα τά ἔθνη ὁ Ἀπ. Παῦλος τό ἀνήκουστον ἐκεῖνο σηµεῖον τῆς θεολογίας του, µέ τό «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐµοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). Καί δέν εἶναι µόνον ὁ Ἅγιος Μάξιµος πού ἐπέµεινε σταθερά εἰς τόν βιωµατικόν αὐτόν χαρακτῆρα τῆς Χριστιανικῆς Θεολογίας. Καί ἄλλοι Πατέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ὠνόµασαν «Δευτέραν Δηµιουργίαν» τήν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως π.χ. ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος ἐδίδαξεν ἀπεριφράστως ὅτι «ὁ Θεός ἐνηνθρώπησεν, ἴνα ἡµεῖς θεωθῶµεν», καί ὅτι «ἐκεῖνος ἐπτώχευσεν, ἴνα ἡµεῖς πλουτίσωµεν τῇ ἐκείνου χάριτι». Ἐν κατακλεῖδι, µποροῦµε νά ποῦµε ὅτι ὄχι µόνον τοῦ Παύλου, ἀλλά καί τοῦ Πέτρου, καθώς καί τοῦ Ἰωάννου ἡ «θεολογία» εἶναι µία ἐκτενής καί ἀκριβεστάτη συνέπεια τῆς περί Χἀριτος διδασκαλίας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τό «πλήρωµα» τῆς λυτρωτικῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ἀνθρωπότητος. Τήν δέ βαθυτέραν ἔννοιαν τοῦ «πληρώματος» τούτου, ἀντιλαµβανόµεθα ἀκόµη σαφέστερα ἀπό τήν ἐπιγραµµατικήν ρῆσιν τοῦ Ἰωάννου «ὁ νόµος διά Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο»(Ἰω. 1,17). Τῷ ὑπέρ ἡµῶν Ἐνανθρωπήσαντι Θεῷ Λόγῳ ἡ δόξα καί ἡ τιµή καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀµήν!  

 Διάπυρος πρός Αὐτόν εὐχέτης

Ο Αυστραλίας Στυλιανός

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Πρός τόν εὐλαβῆ κλῆρο καί λαό,

Τέκνα ἐν Κυρίω προσφιλέστατα,

«Πιστεύω… εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ
τόν μονογενῆ,… σαρκωθέντα... καί ἐνανθρωπήσαντα».

1.Ανησυχία, πόνος και φόβος απλώνονται αυτό τον καιρό στη ζωή μας. Πολύμορφη ανέχεια, ξενιτεμοί, δυσβάστακτες στερήσεις  τρομοκρατικά ξεσπάσματα επιθετικότητας και μίσους. Και μέσα στη θολή αναταραχή,  η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται σαν ολοφώτεινη δέσμη παρηγοριάς, ειρήνης και ελπίδας.Τα γεγονότα σχετικά με τη Γέννηση του  Χριστού, όπως τα περιγράφουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, τονίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός από βρέφος ακόμη αντιμετωπίζει σειρά δυσκολιών. Γεννιέται ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι της Παναγίας μητέρας Του, σε χώρο φτωχικό της Βηθλεέμ, οι κάτοικοι της οποίας μένουν ψυχροί και αδιάφοροι. Ακολουθεί το μίσος των ισχυρών, το διαβολικό σχέδιο του Ηρώδη, ένας παράλογος και άδικος διωγμός, που Τον αναγκάζει να καταφύγει στην Αίγυπτο. Σε όλες όμως, τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του μικρού Ιησού δεσπόζει η παρουσία του Θεού Πατρός.Μην απορούμε, λοιπόν, και μην τα χάνουμε, όταν βρισκόμαστε εμπρός σε κακουχίες, εχθρότητες, αδικίες, φτώχεια, αδιαφορία και αδιέξοδα. Οι δοκιμασίες είναι αναπόσπαστα στοιχεία του ανθρώπινου βίου. Ας μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε ειρηνικά. Κυρίως με πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την παρουσία του Θεού. Ακόμη και στις σκοτεινές φάσεις του βίου μας, όταν απειλές, στερήσεις, ασθένειες, αποτυχίες μας συνθλίβουν, αντηχεί παρηγορητικά ο στίχος του Ψαλμωδού: «Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μέτ’  ἐμοῦ εἶ˙» (Ψάλμ. 22:4).Η αίσθηση της πανταχού και πάντοτε παρουσίας του Θεού παρηγορεί, ενισχύει και εξασφαλίζει αντοχή και ειρήνη στον πόνο και τις θλίψεις. Γεμίζει επίσης την ψυχή με φως αγαλλιάσεως σε ώρες επιτυχίας και δημιουργίας.

2.Η γνώση της παρουσίας και προνοίας του Θεού στον κόσμο ήταν μία αλήθεια αποδεκτή ήδη από την αποκάλυψη της Π. Διαθήκης. Το συγκλονιστικό Νέο που τονίζει η εορτή των Χριστουγέννων είναι ότι ο Θεός όχι απλώς είναι παρών στον κόσμο μας, αλλά ότι ο Υιός και Λόγος Τού «σαρκώθηκε», προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Αυτή η αποκάλυψη διαφοροποιεί τη χριστιανική πίστη από τα ποικίλα θρησκεύματα. Το σύμβολο της χριστιανικής πίστεως υπογραμμίζει: «Πιστεύω… εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ,… σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου  καί Μαρίας  τῆς  Παρθένου  καί ἐνανθρωπήσαντα».Έκτοτε, όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν και βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος γίνονται μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού «ὅ ἐστιν ἡ Ἐκκλησία» (Κόλ.1:24). Λαμβάνουν τη Χάρη και τη δύναμη να μένουν «ἐν αὐτῷ», να βρίσκονται σε προσωπική κοινωνία με τον Χριστό. Το βίωμα που γαληνεύει τον πιστό Χριστιανό είναι κάτι ακόμα εντονώτερο από την απλή θεϊκή παρουσία. Είναι η υπαρξιακή «κοινωνία» με τον ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού, με τον Ιησού Χριστό.«Ὁ φανερωθεῖς Λόγος διά τοῦτο κατέμειξεν ἐαυτόν τῇ ἐπικήρῳ τῶν ἀνθρώπων φύσει, ἴνα τῇ τῆς θεότητος κοινωνίᾳ συναποθεωθῇ τό ἀνθρώπινον», (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: Ο φανερωθείς Λόγος, γι´ αυτό έσμιξε τον εαυτό Του με τη θνητή φύση των ανθρώπων, για να συναποθεωθεί το ανθρώπινο μέσω της κοινωνίας με τη Θεότητα). Με τη «σάρκωσή» Του, ο Υιός του Θεού μας προσέφερε το ασύλληπτο δικαίωμα να «μένωμε ἐν Αὐτῷ», να μετέχουμε μυστικά στη ζωή αγάπης της Αγίας Τριάδος. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διατύπωσε λακωνικά την εκπληκτική αλήθεια που συνοψίζει την Καινή Διαθήκη: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ.» (Ἅ’ Ἰω. 4:16). Ο  Χριστός επανειλημμένως αναφέρθηκε στο μυστήριο της σχέσεώς Του με τον Ουράνιο Πατέρα. «Πιστεύετε μοί ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί»(Ἰω. 14:11), «Καί ὁ πέμψας με μετ' ἐμοῦ ἑστιν οὐκ ἀφῆκε μέ μόνον ὁ πατήρ, ὅτι ἐγώ τά ἀρεστά αὐτῷ ποιῶ πάντοτε» (Ἰω. 8:29). Σ’ αυτή τη σχέση κοινωνίας μαζί Του καλεί όλους τους μαθητές και αποστόλους Του.Με σαφήνεια δήλωσε: «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν.»(Ἰω. 14:23).  Προαπαιτούμενο λοιπόν για την «κοινωνία» μαζί Του είναι η συμμόρφωση της συμπεριφοράς μας με τον λόγο Του, με το θέλημά Του, με τις αρχές που Εκείνος καθόρισε: τη δικαιοσύνη, τη φιλαλήθεια, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, την αγνότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αυτοθυσία.Το μεγαλύτερο δώρο, αδελφοί μου, που μας προσφέρουν τα Χριστούγεννα είναι η βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι «μεθ’ ἡμῶν». Ο άπειρος και παντοδύναμος Θεός, ο άχρονος και αχώρητος, ο Οποίος «Ἀγάπη ἐστί», εισήλθε στον χρόνο και τον χώρο τον δικό μας. «Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Ἅ’ Ἰω. 4:16). Όποιος αγαπά και νιώθει διαρκώς την παρουσία του Θεού, την κοινωνία με τον ἐνανθρωπήσαντα Λόγο Του, δεν φοβάται κανέναν και τίποτε. «Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἄλλ’  ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον,» (Ἅ’ Ἰω. 4:18) κάθε μορφής φόβο.Ας δεηθούμε, ο εν Τριάδι Θεός να μας δίνει τη δύναμη Του για να μη λυγίζουμε από τις θλίψεις, τις αδικίες, τις κακουχίες που ορθώνονται στον δρόμο μας. Για να ενισχύει την αίσθηση της παρουσίας του ουρανίου Πατρός, τη βεβαιότητα ότι στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας δεσπόζει ο Εμμανουήλ - ο Χριστός.Και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, οι δοκιμασίες να μεταμορφώνονται σε ευκαιρίες πνευματικής ωριμότητας και αγιασμού.

Ειρηνοφόρα Χριστούγεννα,

ευλογημένος και δημιουργικός ο νέος χρόνος.

Με ολόψυχη αγάπη εν Χριστώ,

† Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ