Η ΔΙΩΞΙΣ ΤΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΩΝ

 

1.«Μετά τήν χρεωκοπία του 2009 οί" Ελληνες αντιμετώπισαν καί αντιμετωπίζουν τήν λαίλαπα των εύρωκρατουμένων Μνημονίων». Επιτρέψατε μου νά παρατηρήσω ότι θά ήταν ευχής έργον τά μνημόνια αυτά νά ήταν «Έλληνοκρατούμενα» ώστε ή πρωτοβουλία γιά τήν επιβολή των διαρθρωτικών αλλαγών τίς όποιες επιβάλλουν νά ανήκε αποκλειστικώς στην Ελληνική πλευρά.

Δυστυχώς όμως, τό εγχώριο πολιτικό κατεστημένο, ύπό τόν φόβο πάντοτε του πολιτικού κόστους, ποτέ δέν εξήγησε στόν Ελληνικό λαό ότι εάν επιθυμείς νά ανήκεις σέ συγκεκριμένη ομάδα κρατών, οί οικονομίες τών όποιων χαρακτηρίζονται από διάρθρωση προσανατολισμένη πρός τήν ελεύθερη οικονομική σκέψη ή οποία διέπει τούς κανόνες τής αγοράς, επιβάλλεται νά προβείς σέ ριζικές καί βαθειές τομές προκειμένου νά απαλλάξεις τήν Ελληνική οικονομία από τόν επιβλαβή κρατισμό ό όποιος τήν καταδυναστεύει.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή τό πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί νά εξηγήσει στόν Ελληνικό λαό γιατί επί τόσες δεκαετίες δέν έχει ακόμη προβεί στις αλλαγές αυτές, καταφεύγει στήν λύση τής «διώξεως τών νοικοκυραίων», όπως σωστά παρατηρεί τό άρθρο, μέ τήν λογική τής μεταθέσεως τής ευθύνης τής εσφαλμένης πολιτικής καί τών συνεπειών της επί τών ώμων τής αστικής τάξεως ύπό μορφήν φόρων. Όταν, μάλιστα, οί κυβερνήσεις διακηρύσσουν πρός πάσα κατεύθυνση ότι αποκηρύττουν μετά βδελυγμίας τά «Μνημόνια», ή εφαρμογή τους όχι μόνον έχει μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας, αλλά δημιουργεί, επί πλέον, καί κλίμα δυσπιστίας, όσον άφορα τίς προθέσεις μας, στους εταίρους τής χώρας.

2.«Δέν είναι τυχαίο ότι διαδοχικές κυβερνήσεις υποκύπτουν σέ κελεύσματα πού πτωχοποιούν καί πληβειοποιούν τήν ευρεία καί κυρίαρχη μεσαία τάξη τών Ελλήνων». Θά παρατηρήσω καί στό σημείο αυτό ότι τά μνημόνια έπ' ούδενί λόγω διατυπώνουν τέτοιου είδους κελεύσματα. Όμως οί πολιτικοί μας ποτέ δέν εξήγησαν ότι τά κελεύσματα αυτά αποσκοπούν στήν εξάλειψη τών διδύμων ελλειμμάτων (δημοσιονομικού καί εξωτερικών συναλλαγών) μέσω του περιορισμού τής παρουσίας του κράτους στήν οικονομία καί τών συνεπαγομένων μεταρρυθμίσεων καί έπ' ούδενί λόγω μέσω τής επιβολής φόρων, ή οποία είναι καταδικασμένη νά αποτύχει έφ' όσον οδηγεί σέ φαύλο κύκλο του συνεχούς περιορισμού του ΑΕΠ καί επομένως καί τών φορολογικών εσόδων. Αντιθέτως, ή λύση μέσω τής επιβολής φόρων είναι επιλογή τών Ελληνικών κυβερνήσεων.

Έν κατακλείδι, όπως έχει διατυπωθεί έπανειλλημένως, τό πρόβλημα τής Ελλάδος είναι μάλλον πολιτικό καί κοινωνικό, παρά οικονομικό. Όσον όμως οί Έλληνες διά τής ψήφου των δέν επιλέγουν ηγέτες, άλλά διαχειριστές τής εξουσίας μέ αποκλειστικό γνώμονα τήν εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων, τόσο οί επί αυτής τής βάσεως εκλεγόμενοι θά υποτιμούν τήν νοημοσύνη τού Ελληνικού λαού καί θά τόν παραπλανούν επιρρίπτοντας τίς ευθύνες τους γιά τήν πτωχοποίηση καί πληβειοποίηση τής ευρείας καί κυρίαρχης μεσαίας τάξεως τών Ελλήνων σέ «Εύρωκρατούμενα» μνημόνια.