ΟΙ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Συνέχεια εκ του Προηγουμένου.

Μεσαιωνική Ευρώπη.Για αιώνες, οι μονάρχες βασίλευαν υπό την ιδέα της ελέω Θεού βασιλείας. Μερικές φορές αυτό άρχιζε να χρησιμοποιείται από ένα μονάρχη για να υποστηρίξει την θεωρία ότι ο βασιλιάς διοικούσε και το βασίλειο του και την Εκκλησία εντός των συνόρων του βασιλείου του, μια θεωρία γνωστή ως «καισαροπαπισμός».

Από την άλλη πλευρά ήταν το καθολικό δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας, ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης, θα πρέπει να έχει την απόλυτη εξουσία πάνω στην Εκκλησία, και έμμεσα πάνω στο κράτος. Επιπλέον, καθ' όλο τον Μεσαίωνα ο Πάπας επικαλείτο το δικαίωμα να καθαιρεί τους καθολικούς βασιλιάδες της Δυτικής Ευρώπης και προσπάθησε να το ασκήσει, μερικές φορές με επιτυχία μερικές φορές όχι, όπως με τον Ερρίκο τον Η΄ της Αγγλίας και τον Ερρίκο τον Γ΄ της Ναβάρας.

Στη Δύση το ζήτημα του χωρισμού εκκλησίας και κράτους κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής περιόδου επικεντρώθηκε σε μονάρχες που κυβερνούσαν στην κοσμική σφαίρα, αλλά καταπατούσαν την εξουσία της Εκκλησίας στην πνευματική σφαίρα. Αυτή η χωρίς λύση αντιλογία στον απόλυτο έλεγχο της Εκκλησίας οδήγησε σε διαμάχες για την εξουσία και σε κρίσεις ηγεσίας, ιδίως στην Διαμάχη εξουσίας διορισμού εκκλησιαστικών αξιωματούχων, που επιλύθηκε με το Κονκορδάτο της Γουόρμς το 1122.

Με αυτό, ο αυτοκράτορας παραιτήθηκε από το δικαίωμα να ορίζει τους ιερωμένους με δακτυλίδι και ποιμαντική ράβδο, τα σύμβολα της πνευματικής δύναμής τους, και εγγυήθηκε την εκλογή τους από τους κληρικούς του καθεδρικού ναού ή μοναστηρίου και ελεύθερη χειροτονία.

Μεταρρύθμιση.Στην αρχή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, ο Μαρτίνος Λούθηρος συνέθεσε το «Δόγμα των Δυο Βασιλείων». Σύμφωνα με τον Τζέιμς Μάντισον, ίσως ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους, το Δόγμα των Δυο Βασιλείων του Λουθήρου σήμανε την γέννηση της σύγχρονης ιδέας του διαχωρισμού μεταξύ κράτους και εκκλησίας.

Την δεκαετία του 1530, ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας, εξαγριωμένος από την άρνηση της Καθολικής Εκκλησίας (Πάπας Κλήμης Θ΄) να επικυρώσει τον γάμο του με την γυναίκα του, Αικατερίνη της Αραγονίας, αποφάσισε να διακόψει τις σχέσεις του με την Εκκλησία και να θέσει τον εαυτό του αρχηγό της νέας Εκκλησίας της Αγγλίας, της Αγγλικανικής Εκκλησίας, τερματίζοντας τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους στην Αγγλία.

Οι μονάρχες της Μεγάλης Βρετανίας έχουν διατηρήσει ακόμη εκκλησιαστική εξουσία στην Εκκλησία της Αγγλίας, έχοντας τον σύγχρονο τίτλο του Υπέρτατου Κυβερνήτη της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ωστόσο η ανάμιξη της εκκλησίας στην Αγγλία δεν επεκτάθηκε πολύ, και αυτό εξαιτίας της δίωξης των Καθολικών που προέκυψε από την ανάληψη εκκλησιαστικών εξουσιών του Ερρίκου.

Αυτό τελικά οδήγησε στον αντι-κομφορμισμό, στους Άγγλους Διαμαρτυρόμενους και στον αντί-καθολικισμό του Όλιβερ Κρόμγουελ, στην Κοινοπολιτεία της Αγγλίας, και σε Ποινικούς Νόμους ενάντια στους καθολικούς και σε άλλους που δεν υπάγονταν στην Εκκλησία της Αγγλίας.

Ένα από τα αποτελέσματα της δίωξης στην Αγγλία ήταν η φυγή πολλών από την Μεγάλη Βρετανία σε αναζήτηση θρησκευτικής ελευθερίας. Μερικοί από αυτούς μετέβησαν στις Αμερικανικές αποικίες ειδικά για αυτόν το λόγο. Μετά την Αμερικανική Επανάσταση εναντίον του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών τροποποιήθηκε ούτως ώστε να απαγορεύει την εγκαθίδρυση θρησκείας (Τροποποίηση του 1791, τροπολογία 1) από το Κογκρέσο. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)