ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ Η ΑΘΡΗΣΚΗ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ

 

Εδώ και 25 χρόνια εκτυλίσσεται γύρω μας ένα κοινωνικό δράμα δίχως τελειωμό, με πολλές διαδοχικές πράξεις. Ήδη από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, η πατρίδα μας μπήκε στη κατηγορία, των χωρών υποδοχής μεταναστών.

Αυτό ξεκίνησε μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού-ανύπαρκτου σοσιαλισμού», οπότε άρχισε να πλημμυρίζει από άτακτα πλήθη μεταναστών, οι οποίοι αναζητούσαν μια καλύτερη «θέση στον ήλιο».  Σε αυτό συνέτεινε καθοριστικά, μια μεγάλη ρωγμή της ελληνικής κοινωνίας, που είχε μάθει και εθιστεί, είτε να είναι κρατικοδίαιτη, είτε να συντηρείται από ευρωπαϊκά κονδύλια και αγροτικές επιδοτήσεις, με αποτέλεσμα στον πρωτογενή επαγγελματικό τομέα, του ανειδίκευτου αγρότη και εργάτη, να μην προσέρχεται πλέον κανείς.

Την εποχή εκείνη όλα γινόντουσαν με διαδικασίες κατεπείγουσες, μιας βιαστικής και άκριτης ένταξης. Έτσι πολλοί άνθρωποι, με διαφορετικές καταβολές και κουλτούρα, εισάγονταν όπως – όπως στον κοινωνικό ιστό, δίχως προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις. Οι ενορίες άρχισαν να βαπτίζουν αδιακρίτως ανθρώπους, πλημμελώς συνήθως κατηχημένους, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν πάτησαν ποτέ ξανά το πόδι τους σε εκκλησία, οι κρατικές υπηρεσίες άρχισαν αφειδώς, να χορηγούν πράσινες κάρτες επιδόματα και προνόμια υπέρογκα, για την τόσο σύντομη παραμονή, ξένων ανθρώπων σε ένα ξένο γι’ αυτούς τόπο, γεγονός που απετέλεσε τη «γη της επαγγελίας».

Και έναν πόλο μαζικής έλξης νέων μεταναστών, τόσο απ’ όλα τα βαλκάνια, όσο και τις πρώην «σοβιετικές  δημοκρατίες», οι οποίοι αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο και κατελάμβαναν διαρκώς ζωτικό χώρο, δίχως όρια, ποσόστωση και σοβαρή μεταναστευτική νομοθεσία. Στη συνέχεια στις αρχές του 21ου αιώνα, και κατόπιν  των τυχοδιωκτικών πολέμων, που διεξήγαγε  η καπιταλιστική δύση, στην ευρύτερη μέση ανατολή και την βόρεια Αφρική, ακολούθησε ένα πελώριο μεταναστευτικό τσουνάμι, με όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά συν έναν ακόμη καθοριστικό παράγοντα, ο οποίος στα μάτια των περισσοτέρων φαινόταν τότε  ως ανάξιος λόγου, και αυτός  ήταν ο κοινός παρανομαστής όλων των εξ’ ανατολών μεταναστών, που ήταν το  Ισλάμ.

Η διαμόρφωση του σημερινού μεταναστευτικού τοπίου, που αποτελεί πλέον «βρόγχο» για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, είναι το αποτέλεσμα της ανευθυνότητας και της ελαφρότητας, με την οποία αντιμετωπίστηκε το όλο ζήτημα από τους πάντες, τα τελευταία 25 χρόνια.  Η μεταναστευτική πολιτική ακόμη και σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, αποτελεί «ζητούμενο», το πολιτικό προσωπικό επάνω στο ζήτημα αυτό, συνάλλασε  και συναλλάσει ψήφους, χορηγώντας αφειδώς υπηκοότητα και ιθαγένεια στους πάντες, αποτελώντας έτσι τον νεκροθάφτη ενός ολόκληρου λαού, μαζί με το μέλλον των επερχομένων γενεών. 

Όταν μια χώρα 8,5 εκατομμυρίων γηγενών πολιτών, κοντεύει τα 11 με καλπάζοντες πληθυσμιακά αυξητικούς ρυθμούς, είναι προφανές να αντιληφθεί κανείς, τι πρόκειται να  συμβεί σε μερικές δεκαετίες. Αρκεί να λάβει κάποιος υπ’ όψιν του την υπογεννητικότητα του ελληνικού πληθυσμού από την μία, και την υπέρ-γεννητικότητα  των αλλοδαπών μεταναστών από την άλλη. Σε αυτή την κρίσιμη γι το μέλλον της πατρίδας συγκυρία, η ελλαδική εκκλησία, αποφάσισε επί του πρακτέου, να κάνει επίδειξη φιλανθρωπίας, χρησιμοποιώντας την ξαφνική αυτή ευκαιρία, της παράνομης εισόδου στη χώρα τόσων μεταναστών, προσφέροντας συσσίτια υλικής διατροφής.  

Αφού σχεδόν κανείς από τους καθημερινά διατρεφόμενους αλλόδοξους μετανάστες, δεν προχώρησε στο να μυηθεί στην ελληνική παράδοση και να ασπαστεί την ορθόδοξη πίστη, ενώ προδήλως  οι κατ’ εξοχήν φορείς της, την έχουν προ πολλού λησμονημένη ή απεμπολημένη, στην καθημερινότητά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική πραγματικότητα τα τελευταία 25 χρόνια, πλημμύρισε από Μ.Κ.Ο. (αδιευκρίνιστων οικονομικών πηγών και ασαφούς διαχείρισης), με κυρίαρχο σύνθημα εκείνο της «αλληλεγγύης», μιας έννοιας έξω-ευαγγελικής, απότοκο ενός άθρησκου ευρωπαϊκού ουμανισμού, που επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στον άνθρωπο και την ικανοποίηση τόσο των υλικών  και βιολογικών αναγκών του, όσο και των «θέλω» του, απαλλαγμένου από μεταφυσικές συνδέσεις και αναφορές. 

Το «παράδειγμα» της άθρησκης πολιτικής πρακτικής, το ακολούθησε κατά γράμμα και η εκκλησία, δημιουργώντας ανθρωποκεντρικούς υποστηρικτικούς μηχανισμούς, με επίκεντρο τη βιολογική επιβίωση, με όρους απόλυτα υλικούς και ορθολογιστικούς,  αποτελώντας έτσι ένα πολύ «καλό όψιμο μαθητή» του νεωτερικού διαφωτισμού, δίνοντας αποκλειστικά και μόνο υλικό «ψωμί» στους ανθρώπους, δίχως κανένα περαιτέρω νόημα ύπαρξης. 

Ο άθρησκος ουμανισμός στην αριστερή του εκδοχή, αποτελεί την πιο σκληρή κοινωνική πρακτική, αφού παίρνει αποστάσεις από κάθε μορφής θρησκευτική πίστη και μεταφυσική αναφορά. Ταυτόχρονα βιώνει μια τρομακτική αντίφαση,  που αυτή αναδεικνύεται με την φιλοδοξία του να υποδεχθεί και να φιλοξενήσει άναρχα και απρογραμμάτιστα εισερχόμενους αλλοδαπούς, ενώ έχει χαμένο το όλο ζήτημα και τον έλεγχο των πραγμάτων,  αφού εγνωσμένα ή ανεπίγνωστα αγνοεί βασικές παραγοντικές τιμές της κοινωνικής συνάρτησης, που τελικά εκτροχιάζουν την κοινωνία, και την οδηγούν στο χάος και την πλήρη απροσδιοριστία.

Η κωμικό-τραγωδία της μεταπολίτευσης χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί, κατά κόρον εικονικές αντιπροσωπευτικές δήθεν πλειοψηφίες, για να φορτώσει με ποικίλες «κοινωνικές ταφόπλακες», το παρόν και το μέλλον τούτου του τόπου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη νομοθεσία, που αφορά την ιθαγένεια, εδώ συναντούμε την εξής παράδοξη «διπολική διαταραχή», από την μία να έχουμε ένα μικρό νεοναζιστικό φασιστικό μόρφωμα, το οποίο καλλιεργεί την ξενοφοβία και το ρατσισμό.

Και από την άλλη παραπληρωματικά να κουμπώνει, το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο» με εξ’ ίσου φασίζουσες πρακτικές, το οποίο επάνω στην αρχή μιας αναξιοκρατικής και φαυλοκρατικής εικονικής πλειοψηφίας, στερεί το μέλλον στα παιδιά μας, δίνοντας ιθαγένεια, σε αλλογενείς και αλλόδοξους, κατά παραβίαση όλων των διεθνών standards πρακτικών που ισχύουν, τόσο στη ευρωπαϊκή ήπειρο, όσο και στην αμερικανική ή εκείνη της ωκεάνιας. 

Η ορθόδοξη εκκλησιαστική μαρτυρία και εμπειρία, μας καλεί να συνυπάρξουμε όχι απλά ειρηνικά ή αλληλέγγυοι με τους διαφορετικούς – ξένους συνανθρώπους μας, αλλά αγαπητικά. Αυτό όμως σε καμία των περιπτώσεων, δεν σημαίνει πως απεμπολούμε την ταυτότητά μας, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν όρια και κανόνες, δεν σημαίνει πως παύουν να λειτουργούν και να ισχύουν οι νόμοι και οι παραδόσεις τούτου του τόπου, και ότι τα πάντα εκχωρούνται ή πωλούνται. 

Πολύ περισσότερο όταν οι περισσότερο από τους αλλοδαπούς μετανάστες βρίσκονται με παράνομο και εκβιαστικό τρόπο στο τόπο μας (με το «έτσι θέλω»),  ανήκοντες οι ίδιοι σε κατάσταση προ-νεωτερικότητας και εν πολλοίς σε πλήρη κοινωνική, θρησκευτική και πολιτισμική ασυμβατότητα, με τα κεκτημένα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να καταλάβουν, πως έρχονται σε μια χώρα με συγκεκριμένη πολιτισμική και θρησκευτική παράδοση, σε ένα τόπο με ταυτότητα,  όπου καλούνται είτε να προσαρμοσθούν, είτε ελεύθερα να επιλέξουν κάποιον άλλο προορισμό, για το όποιο μέλλον τους (φανταστείτε εμάς να βρισκόμαστε στις χώρες τους και να επιδιώκαμε να επιβάλουμε τα ήθη και τα έθιμά μας, τι τραγική τύχη θα μας επιφυλάσσονταν).

Αυτή η ασύδοτη κατάσταση, αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα κοινωνικά και πολιτισμικά θεμέλια αυτού, που ορίζουμε ως σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αφού από τους μουσουλμάνους – ισλαμιστές δεν αναγνωρίζονται τα ευρωπαϊκά συντάγματα και οι νομοθεσίες, ως κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς και συμμόρφωσης, παρά μόνο η   شريعة  (Sharia = ο ισλαμικός κορανικός νόμος). Αυτό το γεγονός δημιουργεί μια μεγάλη ασυμβατότητα, που καθιστά την παραμονή αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας άκρως επικίνδυνη, αφού από την μία πολλαπλασιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς και από την άλλη αντιστέκονται, στην όποια κοινωνική, πολιτισμική ή θρησκευτική αφομοίωση και προσαρμογή.  

Χαρακτηριστικό σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, υπήρξε το παράδειγμα των δήθεν «ειρηνικών» μουσουλμάνων δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι οποίοι έφυγαν κατά εκατοντάδες από το ευρωπαϊκό έδαφος για να συνδράμουν τους «αδελφούς» τους, του ISIS στον δήθεν جهاد‎ (Jihad = ιερό πόλεμο), που διεξάγουν έναντι των όποιων απίστων.  Το πολιτικό Ισλάμ όπως έχει διαμορφωθεί, αποτελεί μια ασύμμετρη απειλή για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό γενικότερα, αλλά  και τον Χριστιανισμό ειδικότερα. Οι μουσουλμάνοι δεν πρόκειται ποτέ να προσαρμοσθούν ή να αφομοιωθούν στη δύση, αυτό που επιδιώκουν είναι να επιβάλλουν αργά ή γρήγορα τις παραδόσεις, την πίστη και τον «πολιτισμό» τους και αυτό όπως μας βεβαιώνει η αδιάψευστη ιστορία, δεν θα συμβεί αναίμακτα.

Εμείς ως ορθόδοξοι συνειδητοί χριστιανοί, καλούμαστε να θέσουμε τα όρια αντοχής και ανοχής μας, να απαιτήσουμε την κατάργηση της συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ, και να χορηγηθούν ταξιδιωτικά έγγραφα σε μεγάλο ποσοστό των παράνομα εισερχομένων μεταναστών στη χώρα μας, ώστε να προωθηθούν στις χώρες επιλογής τους. Να ορίσουμε μια ποσόστωση της  τάξης του 10% επί του πληθυσμού μας και να ζητήσουμε από την ΕΕ, να συμμετάσχει από κοινού με εμάς, στη «σοβαρή» φύλαξη των χερσαίων και θαλασσίων συνόρων μας, τέλος να εντατικοποιηθούν οι απελάσεις.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν η κατάσταση της ανεξέλεγκτης παράνομης εισόδου μεταναστών στη χώρα μας, συνεχιστεί με αυτούς τους ραγδαίους ρυθμούς, το ιστορικό μας μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Κάτι που πολλοί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθούν, είναι πως οι μουσουλμάνου είναι επιρρεπείς σε ένα ιδιότυπο «mind control = έλεγχο μυαλού», απόλυτα συνυφασμένο με τη θρησκεία τους.

Η κριτική σκέψη δεν υφίστανται στο χώρο του Ισλάμ, καθότι είναι προ-νεωτερικός, έτσι όποτε δοθεί η οποιαδήποτε εντολή από την θρησκευτική τους ηγεσία, η «μεταμόρφωσή» τους θα είναι άμεση και τρομακτική (ας παρατηρήσουμε τι γίνεται στην ευρύτερη Μέση Ανατολή).  Όταν θα ακουστεί το  الله أكبر  (Allahu Akbar = ο θεός είναι μεγάλος), στις συνοικίες της Αττικής και στις γειτονιές της πατρίδας μας, θα είναι πλέον πολύ αργά για «δάκρυα».

Ο Τζιχαντισμός είναι δημιούργημα της δύσης, είναι νοσηρό ανοσιούργημα του ιδεολογήματος της Pax Americana. Ο Τζιχαντισμός  σήμερα στέκει δίπλα μας, τε την αμέριστη συνδρομή του  πολιτικού Ισλάμ, με ένα πλήρες καταστρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο, για το που, πως και πότε θα ξεκινήσει τον εξισλαμισμό της Ευρώπης γενικότερα και της Ελλάδας ειδικότερα. Η κρίση που διαδραματίζεται γύρω μας, δεν είναι απλά και μόνο ανθρωπιστική, είναι πολιτισμική, γεωπολιτική και δια-θρησκειακή, είναι σύγκρουση συμφερόντων,  διαφόρων ιδιότυπα ασύμμετρων πολέμων, με τραγικές παράπλευρες απώλειες.

Οι μετανάστες είναι «κατασκευασμένοι πρόσφυγες», από όλες εκείνες τις «αδελφότητες των λύκων», όπου ομόθυμα και εμείς ανήκουμε, όπως είναι αυτές της  ΕΕ, και του ΝΑΤΟ, οι οποίοι αφού δημιούργησαν τα προβλήματα στη ευρύτερη μέση ανατολή τώρα οι συνέπειες του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού τους μεταφέρονται στο ευρωπαϊκό έδαφος και από τους οποίους ουδέποτε  «ζητήσαμε το λόγο», για την καταστροφή που προκαλούν στη πατρίδα μας, με τα εκατομμύρια όλων αυτών των ανεξέλεγκτα εισερχομένων έμψυχων «ροών».