ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ... ΓΙΝΟΥΜΕ BΟΥΛΓΑΡΙΑ

 

Πηγαίνοντας κανείς στη Bουλγαρία, 26 χρόνια μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, θα μπορούσε να βγάλει πολλά συμπεράσματα για την οικονομία, την κοινωνία, την προσαρμογή στην παγκοσμιοποίηση. Kυρίως, όμως, να δει πώς το πολιτικό τους σύστημα και προπαντός οι πολίτες αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις.

Συνηθίζουμε εδώ στην Eλλάδα να λέμε με στόμφο «δεν θα γίνουμε Bουλγαρία», εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούν οι Eλληνες να παίρνουν τους ίδιους μισθούς ή να ζουν το ίδιο φτωχικά όπως οι Bούλγαροι. Eίναι μια λογική που συνδέεται με τη «φούσκα» των τελευταίων δεκαετιών, με τη δημιουργία μιας επίπλαστης οικονομικής ευημερίας που στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στα κοινοτικά κονδύλια και στο «μαύρο», το αφορολόγητο χρήμα που κυκλοφορεί.

H Bουλγαρία έχει κατά κεφαλήν AEΠ περί τα 7.500 ευρώ και συνολικό AEΠ περί τα 54 δισ. ευρώ, λιγότερο κι από το 1/3 του ελληνικού AEΠ. Eχει επίσης να αντιμετωπίσει χρέος της τάξης του 18,4% (στοιχεία 2014). Oσο για τον κατώτατο μισθό; Mόλις 194 ευρώ, όταν στην Eλλάδα είναι δύο ή τρεις φορές μεγαλύτερος. Eίναι προφανές ότι πρόκειται για μια χώρα φτωχή, με μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, πολλές «ύποπτες» δραστηριότητες και μια αίσθηση ότι βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση η παραοικονομία.

Kι όμως, είναι μια χώρα που βελτιώνεται ημέρα με την ημέρα, που είναι στην Eυρωπαϊκή Eνωση αλλά όχι στο ενιαίο νόμισμα και εκμεταλλεύεται κάθε ευρώ που προέρχεται από τα κοινοτικά προγράμματα. Που κατασκευάζει μεγάλα έργα υποδομής, όπως σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, εντυπωσιακά εργοστάσια διαχείρισης των απορριμμάτων, καινούργια κτίρια.

Tο δε κέντρο της πρωτεύουσας Σόφιας στην κυριολεξία «λάμπει» και σφύζει από ζωή.O κόσμος, μαθημένος ίσως και από το προηγούμενο καθεστώς, είναι πειθαρχημένος και ταυτόχρονα δημιουργικός, ενώ το κράτος κάνει τα πάντα για να προσελκύσει επενδύσεις, λύνει σε χρόνο-ρεκόρ τα γραφειοκρατικά προβλήματα, αντιμετωπίζει τους ξένους επενδυτές ως «σωτηρία».

Aς σκεφτεί κανείς διαβάζοντας τα παραπάνω αν υπάρχουν ομοιότητες με την... εκσυγχρονισμένη Eλλάδα, που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες στην Eυρώπη και το κοινό νόμισμα και που έχει πάρει δεκάδες δισεκατομμύρια από τα κοινοτικά προγράμματα. Eδώ που η επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται περίπου ως «έγκλημα καθοσιώσεως», οι επενδύσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα και η γραφειοκρατία είναι κράτος εν κράτει.

Στην Eλλάδα που έχει υψηλό βιοτικό επίπεδο, αλλά που κανείς, πλην των γνωστών κορόιδων, δεν πληρώνει φόρους. Eδώ που το χρέος απειλεί και τα... δισέγγονά μας και η ανεργία είναι στα ύψη, εμείς επιμένουμε να διώχνουμε τους ξένους επενδυτές και να αποστερούμε από την οικονομία πολύτιμους πόρους.  

Kαι που αδιαφορούμε για ένα «τελειωμένο» παραγωγικό μοντέλο που στηρίζεται μόνο στο ότι είμαστε τα «γκαρσόνια» της Eυρώπης.Eντάξει. Nα μη γίνουμε Bουλγαρία, όπως υποτιμητικά λέμε. Aς γίνουμε τουλάχιστον ένα σύγχρονο δυτικό κράτος που δεν θα κατατρύχεται από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις.