«Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ»

  

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ): ΟΥΝΙΑ: Ή Ουνία είναι ένα πανούργο θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, πού έπινοήθηκε από τόν Παπισμό γιά τήν υποταγή τών Χριστιανών της 'Ανατολης στήν παπική κυριαρχία. Σύμφωνα μ' αυτό τό σχήμα, μέ απόσπαση πιστών από τούς κόλπους της 'Ορθόδοξης 'Εκκλησίας, δημιουργούνται νέες «έκκλησιαστικές» κοινότητες, οι όποίες διατηρούν μέν έξωτερικά τόν ορθόδοξο έκκλησιαστικό τους ρυθμό (αμφίεση κληρικών, λειτουργικό τυπικό, αρχιτεκτονική ναών, εικονογραφία κ.ά.), αναγνωρίζουν όμως τόν πάπα καί μνημονεύουν τό όνομά του στίς έκκλησιαστικές ακολουθίες. 

Έτσι προκύπτουν οι Ουνίτες, οι όποίοι στήν πραγματικότητα είναι Παπικοί αφού έμμέσως αποδέχονται όλα τά παπικά δόγματα, φορούν όμως προσωπείο 'Ορθοδόξου, γιά νά έξαπατούν τούς απλοϊκούς πιστούς καί νά τούς πείθουν ότι είναι δυνατή ή ένωση δίχως έγκατάλειψη της 'Ορθοδοξίας. Ή Ουνία ως ιδέα γεννήθηκε τόν 13ο αι., αλλά έπίσημα άρχισε νά δραστηριοποιείται τρείς αιώνες αργότερα. Γιά τή συστηματικότερη ένεργοποίησή της, τό 1622 έντάχθηκε στή διαβόητη Προπαγάνδα της Πίστεως (Propaganda Fidei), «τόν πρώτο στήν ανθρώπινη Ιστορία μηχανισμό ιδεολογικης προπαγάνδας καί μεθοδικης "πλύσεως έγκεφάλου" τών μαζών»[24]. 

Ή έποπτεία καί προώθηση της Ουνίας ανατέθηκε στούς ιησουίτες μοναχούς. Αυτοί, πιστοί στό δόγμα τους «ό σκοπός αγιάζει τά μέσα», έργάζονταν μέ ανένδοτο πείσμα, αναπτύσσοντας μιά παροιμιώδη γιά τή δολιότητά της δράση: 'Εκμεταλλεύονταν τήν ανέχεια έμπερίστατων ορθοδόξων πληθυσμών καί ασκούσαν φιλανθρωπικό έργο, δημιουργούσαν αντιθέσεις καί φανατισμούς, προσεταιρίζονταν δυσαρεστημένους ή φιλόδοξους κληρικούς, έξαγόραζαν συνειδήσεις κ.ά. 'Αναφέρουμε δύο μόνο παραδείγματα τών ουνιτικών μεθοδεύσεων:

α)Τό 1577 ίδρύεται στή Ρώμη τό Ελληνικό Κολλέγιο τού Αγίου Αθανασίου γιά τήν προσφορά ανώτερης παιδείας στά υπόδουλα Ελληνόπουλα. Οί απόφοιτοι τού Κολλεγίου δηλώνουν υποταγή στόν πάπα καί, στή συνέχεια, εργάζονται στήν τουρκοκρατούμενη "Ελλάδα γιά τόν εξουνιτισμό τών συμπατριωτών τους.

β)Τό 1596 (Σύνοδος τού Μπρέστ), μέ τήν ισχυρή επιρροή ιησουιτών μοναχών, ό βασιλιάς της Πολωνίας επιβάλλει μέ τή βία τήν Ουνία στούς ορθόδοξους Πολωνούς, Λιθουανούς καί Ουκρανούς. "Εκατομμύρια Ορθοδόξων έγιναν τότε Ουνίτες, ενώ όσοι αρνήθηκαν υπέστησαν πρωτοφανείς διώξεις. "Η ουνιτική Σύνοδος τού Μπρέστ έγινε απαρχή απερίγραπτων δεινών γιά τούς Ορθοδόξους, πού συνεχίζονται μέχρι σήμερα σέ αρκετές περιοχές (Ουκρανία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Μέση Ανατολή κ. α.)[25]. "Η Ουνία προβλήθηκε από τόν Παπισμό ώς μοντέλο ένώσεως τών Χριστιανών· οί ορθόδοξοι λαοί, όμως, πού γνώρισαν τό αληθινό της πρόσωπο, τήν απέκρουσαν μέ βδελυγμία, ενώ σύσσωμη ή Όρθόδοξη Εκκλησία τήν απέρριψε γιά τούς έξης δύο λόγους:

α)Δέν δικαιολογείται εκκλησιολογικά ή ύπαρξη τών Ουνιτικών «Εκκλησιών», γιατί, ενώ στήν πραγματικότητα αποτελούν ένα τμήμα της Παπικής «Εκκλησίας», θέλουν νά εμφανίζονται ώς επιμέρους Ανατολικές Εκκλησίες.

β)Πρόκειται γιά ύπουλη καί ανέντιμη προσηλυτιστική μέθοδο, ή όποία αποτελεί έναν Δούρειο "Ίππο στά σπλάχνα της Ορθοδοξίας μέ σκοπό τήν άλωσή της. Γι' αυτό καί ή Πατριαρχική Εγκύκλιος τού 1838 χαρακτηρίζει τήν Ουνία «μέθοδο απόκρυφη καί όργανο καταχθόνιο» καί τούς Ουνίτες «προβατόσχημους λύκους, δόλιους καί απατεώνες».Τό Βατικανό επιμένει πεισματικά νά ενισχύει καί σήμερα τήν Ουνία. Κι αυτό γιατί ή Ουνία αποδεικνύεται ό ευκολότερος καί αποτελεσμα­τικότερος τρόπος προσηλυτισμού τών Ορθοδόξων. 

Επίσης, παρέχει στόν Παπισμό μιά ψευδαίσθηση καθολικότητας, αφού περιλαμβάνει στούς κόλπους του Χριστιανούς, σέ Δύση καί Ανατολή, πού χρησιμοποιούν   είτε   τόν   ορθόδοξο   είτε   τόν  λατινικό   ρυθμό. Επιπλέον, διευκολύνει τή διεθνή πολιτική τού Βατικανού καί προωθεί τούς πολιτικοοικονομικούς του στόχους. Τέλος, οι Ουνίτες, έπειδή κυριαρχούνται νομοτελειακά από τό σύνδρομο τού γενιτσαρισμού, μισούν θανάσιμα τούς πρώην όμοπίστους τους καί αναδεικνύονται οι φανατικότεροι υποστηρικτές τού παπικού θεσμού. Καί αυτό, ιδιαίτερα σήμερα, τό έχει ανάγκη ό πάπας.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΠΑΠΙΣΜΟΥ:Ό 20ός αιώνας υπήρξε ό αιώνας της Οικουμενικής Κινήσεως, της οργανωμένης δηλαδή προσπάθειας γιά τήν έπανένωση όλων τών Χριστιανών της οικουμένης. Ό ενωτικός ένθουσιασμός πού καλλιέργησε ή Κίνηση αυτή καί τό πανανθρώπινο αίτημα γιά καταλλαγή, ύστερα μάλιστα από τούς δύο Παγκοσμίους Πολέμους, όδήγησαν στήν έναρξη μιάς νέας προσπάθειας γιά τήν έπαναπροσέγγιση 'Ανατολής καί Δύσεως. Ό σύγχρονος Διάλογος έξελίχθηκε σέ δύο φάσεις. 

Ή πρώτη φάση Διάλογος 'Αγάπης (1965 καί εξής) συνίσταται κυρίως στήν καλλιέργεια καλών σχέσεων, μέ σκοπό τήν έδραίωση κλίματος αμοιβαίας έμπιστοσύνης. 

Ή δεύτερη φάση Θεολογικός Διάλογος ή Διάλογος 'Αληθείας (1980 καί έξης) συνίσταται στόν διάλογο πού διεξάγεται, παράλληλα μέ τόν Διάλογο της 'Αγάπης, από τή Διεθνή Μικτή Θεολογική Επιτροπή, τήν όποία απαρτίζουν θεολόγοι, έκπρόσωποι τών Ορθοδόξων καί τών Λατίνων. Ή Μικτή Επιτροπή έκπονεί θεολογικά κείμενα κοινής καταρχήν αποδοχής, τά όποία στή συνέχεια δέχονται κριτική ή περαιτέρω έπεξεργασία από τίς κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες καί τό Βατικανό. 

Ή σύγχρονη αυτή ενωτική προσπάθεια μέχρι σήμερα δέν έχει αποφέρει κανέναν ουσιαστικό καρπό. Γιατί ό Διάλογος της 'Αγάπης κατόρθωσε νά βελτιώσει μόνο έπιφανειακά τό ψυχολογικό κλίμα μεταξύ τών δύο μερών, ένώ ό Θεολογικός Διάλογος δέν έλυσε καμία απολύτως διαφορά. 'Εξετάζοντας διεξοδικά τόν σύγχρονο Διάλογο, παρατηρούμε ότι συνυπάρχουν σ' αυτόν οι αναφερθέντες τρείς βασικοί παράγοντες αποτυχίας όλων τών παλαιότερων ένωτικών προσπαθειών. Συγκεκριμένα:

Τό παπικό πρωτείο εξουσίας. Τό Βατικανό, όπως προκύπτει καί από τίς αποφάσεις της Β' Βατικανής Συνόδου, παραμένει καί σήμερα στερεά προσκολλημένο στά δόγματα τού παπικού πρωτείου καί αλαθήτου, θεωρώντας τήν αποδοχή τους ως τόν αναγκαίο όρο γιά τή χριστιανική ενότητα. Τό 1965, αμέσως μετά τήν έναρξη τού Διαλόγου της 'Αγάπης, ό πάπας Παύλος ΣΤ', μέσα από μία έγκύκλιό του, έστελνε πρός όλες τίς κατευθύνσεις τό σαφές μήνυμά του: 

«'Απατώνται όσοι πιστεύουν ότι έμείς θά παραιτηθούμε από τά προνόμιά μας, τά όποία μάς δόθηκαν από τόν Θεό διαμέσου τού αποστόλου Πέτρου»[26]. 'Αλλά καί όλοι οι άλλοι πάπες τών τελευταίων χρόνων δέν δίστασαν νά διακηρύξουν απερίφραστα τό πρωτείο τους ακόμα καί μέσα στόν πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, κάθε φορά πού έπισκέπτονταν τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Υψηλόβαθμο στέλεχος τού Βατικανού έξήγησε αυτή τήν υπεροπτική έμμονή της Ρώμης μέ τόν έξης έντυπωσιακό λόγο: «Ή έγκατάλειψη τού παπικού πρωτείου ισοδυναμεί μέ άρνηση τού Ευαγγελίου» [27]!

Ή Ουνία.Τό Βατικανό, δέσμιο της μεσαιωνικής νοοτροπίας του, έξακολουθεί, όπως έχει αναφερθεί, νά στηρίζει προκλητικά τήν Ουνία, έκδηλώνοντας μέ τή στάση του αυτή τήν αμετάβλητη πρόθεσή του νά υποτάξει τήν Ορθόδοξη Εκκλησία μέ τόν δόλο καί τήν απάτη. Έτσι, μετά τήν πτώση τού κομμουνισμού (1989 καί έξης), εισέβαλε βίαια στίς παραδοσιακά ορθόδοξες χώρες της 'Ανατολικης Ευρώπης καί, θεωρώντας τες ως τόπους ιεραποστολής, έπιδόθηκε στήν οργάνωση ουνιτικών κοινοτήτων. 

Χειροτονήθηκαν, λοιπόν, ουνίτες έπίσκοποι σέ περιοχές όπου οι Ουνίτες ήταν έλάχιστοι ή έντελώς ανύπαρκτοι καί ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις στούς έμπερίστατους 'Ορθοδόξους γιά τήν προσχώρησή τους στήν Ουνία (βίαιες καταλήψεις ορθοδόξων ναών, αρπαγή έκκλησιαστικών περιουσιών, διώξεις κληρικών, βιαιοπραγίες, συμπλοκές μέ τραυματισμούς καί ανθρώπινα θύματα κ.ά.). Καί παρ'  όλους τούς κλυδωνισμούς, τούς όποίους  έχει προκαλέσει στόν Διάλογο ή αναβίωση της Ουνίας, ό σημερινός πάπας εξακολουθεί νά διακηρύσσει ότι «ό καλύτερος τρόπος γιά τήν ενότητα στήν Εκκλησία είναι αυτός της Ουνίας»[28]. Η συνέχεια αύριο....