«Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ»

 

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ): ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Όπως έχει αναφερθεί, ή διαφοροποίηση της λατινικής Χριστιανοσύνης από τήν 'Ορθοδοξία συνδέθηκε εξ’ αρχής μέ έντονο ανθελληνικό  πνεύμα  (βλ.   παραπάνω).   Ήδη   από  τόν  9 αι. κυκλοφορούνται στή Δύση διάφορα ανθελληνικά συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά τών πλανών τών Γραικών». Μετά τό όριστικό Σχίσμα, ό ανθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα της Παπικής «'Εκκλησίας» καί διατηρείται αμείωτος, όσο ό "Ελληνισμός μένει ενωμένος μέ τήν Ορθοδοξία. 

«"Η Ρώμη ποτέ δέν υπήρξε φίλη τών "Ελλήνων. Μά κι άν κάποτε υπήρξε, ή φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αι. ό λόγιος επίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. 'Αλλά καί σήμερα ισχύει ή ίδια διαπίστωση: «Τό Βατικανό παραμένει ή μεγαλύτερη ανθελληνική δύναμη καί προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγ. π. Γεώργιος Μεταλληνός). Μιά σύντομη ματιά στήν ίστορία τού "Ελληνισμού αποδεικνύει τήν πικρή αυτή αλήθεια:

•Στίς 13 Απριλίου 1204, μέ τήν ευλογία τού πάπα 'Ιννοκεντίου Γ', οί σταυροφόροι, όπως έχουμε αναφέρει, κατέλαβαν τήν Κωνσταντινούπολη. "Η Βασιλεύουσα έζησε ανατριχιαστικές στιγμές θηριωδίας καί φρίκης: Σφαγές, βιασμούς, πυρπολήσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ίερών ναών κ.ά. 'Από τότε ή Πόλη δέν ξαναβρήκε τήν παλιά της δύναμη καί μοιραία όδηγήθηκε στήν άλωσή της από τούς Τούρκους. Οί ίδιοι οί δυτικοί ίστορικοί όμολογούν ότι «ή συμπεριφορά τών Χριστιανών κατακτητών τό 1204 ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη τών Τούρκων τό 1453. 

Οί δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους απ' όσο οί Μουσουλμάνοι δύο αιώνες αργότερα» (Ernle Bradford). 'Ακόμα καί «οί Λατίνοι μοναχοί καί ήγούμενοι έλαβαν μέρος στή λεηλασία»[16]. "Ο πάπας εξέφρασε τήν ευχαρίστησή του γιά τό ότι «ή Κωνσταντινούπολη επανηλθε στή μητέρα της, τήν "Αγία Καθολική 'Εκκλησία»[17]. Σέ ίστορικά μαρτυρημένες επιστολές του χαρακτήρισε τό γεγονός ώς «μεγαλόπρεπο θαύμα»[18] καί υποστήριξε ότι «οί Λατίνοι υπήρξαν τό όργανο της Θείας Προνοίας, πού τιμώρησε τούς Έλληνες γιά τήν άρνησή τους νά δεχθούν τήν ήγεσία της Ρωμαϊκής 'Εκκλησίας»[19].

•"Η Φραγκοκρατία στήν Κωνσταντινούπολη κράτησε 57 χρόνια, ενώ σέ άλλες περιοχές πολύ περισσότερο (στήν Κύπρο μέχρι τόν 16ο αι., στήν Κρήτη μέχρι τόν 17ο αι. καί στά "Επτάνησα μέχρι τόν 18 αι.). Οί Ρωμηοί μέ τά δεινά πού υπέστησαν όλα αυτά τά χρόνια (εγκατάσταση λατινικής "Ιεραρχίας καί διώξεις ορθοδόξων κληρικών, αρπαγή εκκλησιαστικής περιουσίας, βίαιοι εκλατινισμοί κ.ά.π.), συνειδητοποίησαν ότι τό Γένος κινδύνευε περισσότερο από τούς Παπικούς παρά από τούς 'Οθωμανούς. 

Αυτή ή αλήθεια περικλείεται στή γνωστή ρήση τών ανθενωτικών τού 15ου αι., «Είναι καλύτερα νά δεί κανείς καταμεσίς στήν Πόλη σαρίκι Τούρκου κατακτητή παρά φράγκικο πηλήκιο», καθώς επίσης καί στίς διδαχές τού αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, τόν 18ο αι.: «"Ο ένας αντίχριστος είναι ό πάπας· καί ό έτερος είναι αυτός όπου είναι εις τό κεφάλι μας.   Τόν πάπαν νά καταράσθε, διότι αυτός θά είναι ή αιτία».

•Αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καταδεικνύουν σήμερα ότι οί παπικοί κάτοικοι τών έλλαδικών περιοχών, κατευθυνόμενοι πάντοτε από τή Ρώμη, ακολούθησαν μιά απόλυτα αρνητική-ανθελληνική στάση κατά τήν επανάσταση τού 1821: «Προτιμούσαν τόν τουρκισμό αντί τού έλληνισμού», σημειώνει ό ίστορικός 'Ιωάννης Φιλήμων. 'Αναφέρουμε ενδεικτικά επιστολή τού Λατίνου επισκόπου Τήνου, της 8ης Μαΐου 1822, όπου γράφονται καί τά έξης αποκαλυπτικά: 

«Μόλις άρχισε ή επανάσταση αυτού τού έλληνικού έθνους, επεδίωξα μέ κάθε επιμέλεια νά τηρήσω μιά τέλεια ουδετερότητα τόσο εγώ όσο καί πάντες οί καθολικοί, καί μέχρι τού παρόντος κανένας καθολικός δέν έχει πιάσει όπλα εναντίον τού κυριάρχου (δηλ. τού Σουλτάνου). 'Επειδή από αυτή τήν αιτία απειλήθηκα μαζί μέ όλο τόν κλήρο, καί υπήρξε μεγάλος κίνδυνος νά αρπαχθούν οί εκκλησίες μας, αμέσως ζήτησα τή βοήθεια καί τήν προστασία της Γαλλίας»[20].

•Όταν, τό 1919, οί Βρετανοί συζητούσαν τήν απόδοση της Κων/πόλεως στήν "Ελλάδα, τό Βατικανό δήλωνε ότι προτιμούσε «νά βλέπει τήν ήμισέληνο πάνω στήν Αγιά - Σοφιά παρά τόν "Ελληνικό Σταυρό»! Καί κατά τή Μικρασιατική Καταστροφή τού 1922 ό πάπας έστελνε πρώτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα στόν Κεμάλ Ατατούρκ[21].

•Τό «Μακεδονικό Ζήτημα» είναι κατασκεύασμα της παπικής προπαγάνδας από τό 1601. Καί όταν, τό 1986, κυοφορείται τό ανεξάρτητο κράτος τών Σκοπίων, τό Βατικανό μεθοδεύει απροκάλυπτα τήν ανθελληνική του πολιτική: Οργανώνει έκθεση ορθοδόξων έλληνικών εικόνων, τίς όποίες προβάλλει ως «μακεδονική τέχνη», τυπώνει τίς παπικές έγκυκλίους καί στήν ψευδεπίγραφη «μακεδονική γλώσσα», ένώ στήν ίδια διάλεκτο απαγγέλλει τίς ευχές του από τόν Άγιο Πέτρο καί ό πάπας. Τέλος, είναι γνωστές οι διασυνδέσεις τού Βατικανού μέ τή σχισματική Εκκλησία τών Σκοπίων, της όποίας τήν ένταξη στήν Ουνία έπιδιώκει[22].

ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ Παρόλο πού ή κατηφορική πορεία της αλλοτριωμένης δυτικής Χριστιανοσύνης δέν άφηνε κανένα περιθώριο συνεννοήσεως μέ τήν 'Ορθόδοξη Ανατολή, ή νοσταλγία της πρωτοχριστιανικής ενότητας δέν έλειψε ποτέ από τίς ψυχές τών πιστών. 'Από τόν 11ο μέχρι καί τόν 15ο αι. πραγματοποιήθηκαν συνολικά δεκατρείς ένωτικές προσπάθειες, χωρίς όμως καμία απ' αυτές νά όδηγήσει στήν ένότητα της πίστεως. Οι βασικότεροι λόγοι αποτυχίας τους ήταν οι έξης:

1.Ή έμμονή τών Λατίνων στό παπικό πρωτείο έξουσίας. Αυτοί, πιστεύοντας ότι ό Ρωμαίος ποντίφηκας αποτελεί τήν πηγή της ενότητας καί τό μόνο αλάθητο κριτήριο της πίστεως, έβλεπαν πάντοτε τήν ένότητα ως υποταγή στόν πάπα. Αντίθετα, ή 'Ορθόδοξη 'Εκκλησία θεωρούσε ως μοναδική βάση της ένότητας τήν κοινή πίστη στόν Χριστό πού είχαν πρίν από τό Σχίσμα όλοι οι Χριστιανοί σέ 'Ανατολή καί Δύση. Γι' αυτό καί καλούσε τούς Παπικούς νά έπιστρέψουν στήν ένιαία χριστιανική παράδοση της αδιαίρετης 'Εκκλησίας τών οκτώ πρώτων αιώνων.

2.Ή συνεχής χρήση από τούς Παπικούς βίαιων καί δόλιων μεθόδων γιά τήν καθυπόταξη τών Ορθοδόξων (Σταυροφορίες, Ουνία, βίαιοι έκλατινισμοί κ.ά.).

3."Η προβολή της ένότητας, καί από τίς δύο πλευρές, ώς μέσου γιά τήν επίτευξη κοινωνικο-πολιτικών καί άλλων εγκόσμιων σκοπών. Σέ μιά άπ' αυτές τίς ενωτικές προσπάθειες, τό 1274 (Σύνοδος Λυών), ό αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος αποδέχθηκε τίς καινοτομίες της Ρώμης καί υπέγραψε τήν «ένωση τών Εκκλησιών», προκειμένου νά εξασφαλίσει τήν πολιτική υποστήριξη τού πάπα. Στήν Κωνσταντινούπολη, όμως, ό λαός αντέδρασε μέ σφοδρότητα. Καί οί "Αγιορείτες μοναχοί άσκησαν αυστηρό έλεγχο στόν αυτοκράτορα καί διέκοψαν κάθε εκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο. 

Σύντομα έφτασαν στό Όρος αυτοκρατορικά στρατεύματα, γιά νά επιβάλουν τήν ψευδένωση μέ τή βία. Άλλους από τούς μοναχούς απαγχόνισαν, άλλους έσφαξαν, άλλους έπνιξαν στή θάλασσα, άλλους έκαψαν ζωντανούς. Μέ τή θυσία τών όσιομαρτύρων "Αγιορειτών Πατέρων καί μέ τήν καθολική αντίδραση τού πιστού λαού ή ψευδένωση της Λυών σύντομα ακυρώθηκε στήν πράξη. Άλλη σημαντική ενωτική απόπειρα πραγματοποιήθηκε στή Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438 - 1439)[23]. 

Μέ τή Σύνοδο αυτή, οί Ορθόδοξοι αποσκοπούσαν στή βοήθεια της Δύσεως γιά τήν αναχαίτιση τών τουρκικών ορδών, ενώ ό πάπας Ευγένιος Δ' απέβλεπε στήν έδραίωση της θέσεώς του έναντι της μεταρρυθμιστικής αντιπάπικης Συνόδου της Βασιλείας (1431-1449). Ύστερα από αλλεπάλληλες πιέσεις καί εκβιασμούς, οί Ορθόδοξοι υπέγραψαν τόν Ενωτικό Όρο, ό όποίος μέσα από ασαφείς φραστικές διατυπώσεις αναγνώριζε τό παπικό πρωτείο καί νομιμοποιούσε τούς λατινικούς νεωτερισμούς, επέτρεπε όμως στήν κάθε πλευρά νά ακολουθεί ελεύθερα τά δικά της δόγματα καί έθιμα. 

Τόν συμβιβασμό αρνήθηκε ό άγιος Μάρκος ό Ευγενικός, επίσκοπος Εφέσου, ό όποίος μέ τό αυστηρά ορθόδοξο ήθος του καί τήν υψηλή θεολογική επιχειρηματολογία του είχε επιβληθεί στή συνοδική συνείδηση. Γι' αυτό καί ό πάπας, όταν πληροφορήθηκε τήν άρνησή του νά υπογράψει, όμολόγησε: «Λοιπόν, δέν κάναμε τίποτα!». Στήν Ανατολή ή ένωση αυτή δέν επικράτησε, γιατί ό λαός αντέδρασε καί οί μεταγενέστερες Σύνοδοι τήν αποδοκίμασαν. 

"Ωστόσο, στούς αιώνες πού ακολούθησαν, οί ένωτικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου προβλήθηκαν συστηματικά από τή λατινική προπαγάνδα γιά τήν προώθηση της Ουνίας. Η συνέχεια αύριο....