ΟΙ «ΧΛΙΔΑΤΟΙ» ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ

Η είδηση πράγματι εντυπωσιάζει. Το περασμένο Σάββατο, εκατοντάδες Ελληνες και ξένοι πλήρωσαν εισιτήριο 500 ευρώ για να παρακολουθήσουν τη συναυλία της Αννας Βίσση και της γενειοφόρου Κοντσίτας στη Μύκονο. Και υπάρχει και καλύτερο. Τις επόμενες ημέρες στο νησί της χλιδής διοργανώνεται πάρτι στο οποίο ορισμένα εισιτήρια «πρώτο τραπέζι» πωλούνται προς 1.000 ευρώ. Τα πίσω τραπέζια κοστίζουν 300-400 ευρώ, ενώ ένα... απλό ποτό στο μπαρ κοστίζει 25-30 ευρώ. Ασφαλώς και για χιλιάδες Ελληνες που διαβιούν κάτω από δραματικές συνθήκες, τα νούμερα αυτά ζαλίζουν. Και τα ακούμε κάθε χρόνο, αφού το καλοκαίρι ενδείκνυται για την ανάδειξη τέτοιων θεμάτων.

Για τα πάρτι της χλιδής ή για τις ξαπλώστρες που κοστίζουν 50 ευρώ και πάνω. Η άλλη Ελλάδα «φωτογραφήθηκε» πρόσφατα από έρευνες για την οικονομική κατάσταση. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, 3,7 εκατ. πολίτες βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Μάλιστα, ο κίνδυνος φτώχειας αυξήθηκε σημαντικά για την Ελλάδα μετά το 2010 και το ποσοστό της σχετικής φτώχειας αυξήθηκε κατά 3,4 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 17,3%. Παράλληλα, το χάσμα της φτώχειας αυξήθηκε κατά 24,1%, ενώ ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε κατά επτά εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 25,4%. Και σύμφωνα με τη Eurostat, οι Ελληνες είναι «πρωταθλητές» στην απαισιοδοξία για το οικονομικό τους μέλλον και για την εργασία τους.

Υπάρχουν, λοιπόν, οι «δύο Ελλάδες» για τις οποίες μιλάμε κάθε καλοκαίρι; Προφανώς και υπάρχουν, αφού, όπως ομολογούν όλοι, τη Μύκονο δεν την άγγιξε η κρίση που σαρώνει τη χώρα. Κυρίως γιατί χιλιάδες ξένοι, Ρώσοι, Αραβες, Κινέζοι Κροίσοι, επιδίδονται σε έναν απίστευτο ανταγωνισμό χλιδής. Εκατομμύρια ευρώ διακινούνται κάθε καλοκαίρι στις παραλίες και τα μαγαζιά της Μυκόνου για αστακομακαρονάδες, σαμπάνιες, πάρτι και πολυτελείς διακοπές που σε καμιά περίπτωση δεν ταιριάζουν με την Ελλάδα της φτώχειας.

Ωστόσο, μπορεί αυτή η αντίθεση να είναι αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας, από οικονομική άποψη, ωστόσο, είναι σχεδόν... φυσιολογική. Εφόσον υπάρχει ζήτηση θα υπάρχει και προσφορά και θα αυξάνονται οι τιμές. Εφόσον υπάρχουν χιλιάδες Ελληνες και ξένοι που ζητούν την απόλυτη χλιδή στη Μύκονο και το νησί την προσφέρει, τότε θα βλέπουμε κάθε καλοκαίρι το ίδιο σκηνικό και δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει. Σε μια κοινωνία υπερκατανάλωσης και απίστευτων αντιθέσεων, θα βλέπουμε και τη Μύκονο της σπατάλης και την Αθήνα των φτωχών που ψάχνουν στα σκουπίδια.

Εδώ στη Λωρίδα της Γάζας ο ισραηλινός στρατός σκοτώνει μικρά παιδάκια και την ίδια ώρα βγάζουν φωτογραφίες πανηγυρίζοντας για τα επιτεύγματά τους... Το πρόβλημα στη Μύκονο δεν είναι η χλιδή και η πρόκληση. Το πρόβλημα είναι αν πρόκειται για ακόμη μια εστία ανομίας και φοροδιαφυγής. Δηλώνεται όλο αυτό το χρήμα που διακινείται στα σοκάκια και τις παραλίες; Κόβονται αποδείξεις για τα εκατομμύρια ευρώ που δίνονται; Πληρώνουν οι επιχειρηματίες τους φόρους τους ή μήπως γίνεται «πάρτι» στην υγεία των υπόλοιπων κορόιδων;

Αν και προκλητικό, είναι αδιάφορο, λοιπόν, αν υπάρχουν και αυτοί που θα πληρώσουν 500 ευρώ για να ακούσουν την Κοντσίτα. Αδιάφορο είναι κι αν οι ξαπλώστρες στο κύμα κάνουν 50 ευρώ ή αν ρέει η σαμπάνια στα σοκάκια. Αυτό που ενδιαφέρει είναι αν υπάρχει κράτος που θα ελέγξει όλη αυτή τη σπατάλη. Κι αν το κράτος μπορεί να διεκδικήσει τα δισεκατομμύρια που του οφείλονται από μεγάλο μέρος εκείνων που κάνουν τις διακοπές τους στη Μύκονο. Διότι «μπαταχτσής», φοροφυγάς και ταυτόχρονα και «χλιδάτος» δε γίνεται...