ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΗΠΑ - ΚΙΝΑΣ

 

Στις αρχές Ιουλίου, ανώτεροι Αμερικανοί και Κινέζοι αξιωματούχοι θα συναντηθούν στο Πεκίνο για τον έκτο Στρατηγικό και Οικονομικό Διάλογο. Με τις διμερείς τριβές να αυξάνονται σε πολλά μέτωπα συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, των εδαφικών διαφορών στην Ανατολική και την Νότια Θάλασσα της Κίνας, και της νομισματικής πολιτικής  η σύνοδος κορυφής προσφέρει μια ευκαιρία για μια σοβαρή επανεξέταση της σχέσης μεταξύ των δύο πιο ισχυρών χωρών του κόσμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα είναι αγκαλιασμένες σε μια δυσάρεστη σχέση  το οικονομικό ανάλογο αυτού που οι ψυχολόγοι αποκαλούν συνεξάρτηση (σσ codependency στο πρωτότυπο).

Το φλέρτ ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στον απόηχο της Πολιτιστικής Επανάστασης, και όταν οι ΗΠΑ ήταν βυθισμένες σε έναν βασανιστικό στασιμοπληθωρισμό. Απελπισμένες για οικονομική ανάπτυξη, οι δύο χώρες έκαναν έναν γάμο συμφέροντος.   Η Κίνα έσπευσε να επωφεληθεί από ένα οικονομικό μοντέλο που βασίστηκε στις εξαγωγές και εξαρτήθηκε καθοριστικά από την Αμερική, που ήταν η μεγαλύτερη πηγή της ζήτησης. Οι ΗΠΑ κέρδισαν, στρεφόμενες προς την Κίνα για προϊόντα χαμηλού κόστους. Με την πάροδο του χρόνου, αυτός ο γάμος συμφέροντος μεταμορφώθηκε σε μια πλήρως ανεπτυγμένη και εγγενώς ανθυγιεινή συνεξάρτηση.

Και οι δύο εταίροι θεώρησαν την σχέση δεδομένη και τράβηξαν στα άκρα ασύμμετρα μοντέλα ανάπτυξης: οι ΗΠΑ με τις φούσκες στα ακίνητα και στην πιστοληπτική τους ικανότητα που προκάλεσαν ρεκόρ ευκαιριακής άμετρης κατανάλωσης, και η Κίνα, με ένα ρεκόρ εξαγωγών που εξαρτήθηκαν από την φούσκα της κατανάλωσης στην Αμερική. Όπως ήταν αναμενόμενο, σύμφωνα με την παθολογία της συνεξάρτησης, οι γραμμές που διακρίνουν τις δύο χώρες έγιναν θολές.  Κατά την τελευταία δεκαετία, οι κινεζικές θυγατρικές των δυτικών πολυεθνικών αντιπροσώπευαν πάνω από το 60% της σωρευτικής αύξησης των εξαγωγών της Κίνας. 

Με άλλα λόγια, το θαύμα των εξαγωγών προκλήθηκε όχι από κρατική χρηματοδότηση σε κινεζικές εταιρείες, αλλά από υπεράκτιες λύσεις αποδοτικότητας δημιουργημένες στη Δύση. Αυτό οδήγησε στο οικονομικό ισοδύναμο μιας προσωπικής κρίσης ταυτότητας: Ποιά είναι η Κίνα - αυτοί ή εμείς; Εξίσου ανησυχητικές είναι οι διαφορές για θέματα ασφαλείας που έχουν φουντώσει στην Ανατολική και τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, αυξάνοντας την ένταση.  Όσο περισσότερο αυξάνονται αυτές οι τριβές τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος ενός ατυχήματος ή εσφαλμένου υπολογισμού που μπορεί να οδηγήσει σε μια στρατιωτική αντίδραση. Οι ΗΠΑ και η Κίνα θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το δυνητικά καταστροφικό φινάλε μιας σχέσης συνεξάρτησης αν την μετατρέψουν σε εποικοδομητική και βιώσιμη αλληλεξάρτηση. 

Μια σχέση αλληλεξάρτησης καλλιεργεί υγιή αλληλεπίδραση μεταξύ των εταίρων, οι οποίοι ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες, αντί να βασίζονται σε άλλους για να το κάνουν, και διατηρούν την ταυτότητά τους, ενώ απολαμβάνουν τα αμοιβαία οφέλη. Ο επερχόμενος Στρατηγικός και Οικονομικός Διάλογος παρέχει στις ΗΠΑ και την Κίνα μια πλατφόρμα εμπλοκής για να αδράξουν τις συλλογικές ευκαιρίες τους. Και οι δύο χώρες θα πρέπει να προχωρήσουν σε μια διμερή συνθήκη για τις επενδύσεις, οι οποίες θα ενισχύσουν την πρόσβαση στις αγορές και θα προωθήσουν τελικά την μεγαλύτερη απελευθέρωση του εμπορίου. Αυτό θα επιτρέψει στις ΗΠΑ, την κορυφαία οικονομία υπηρεσιών στον κόσμο, να αδράξουν την ευκαιρία που θα δώσει η εμφάνιση στην Κίνα μιας καταναλωτικής κοινωνίας υπηρεσιών. 

Και αυτό θα επιτρέψει στην Κίνα να αξιοποιήσει την τεχνογνωσία και την εμπειρία της Αμερικής για να ελέγξει το τρομερό έργο της οικονομικής επανεξισορρόπησής της. Η πρόοδος σε αυτά τα μέτωπα δεν θα είναι δυνατή εάν οι ΗΠΑ και η Κίνα παραμείνουν βυθισμένες στο τέλμα της συνεξάρτησης. Μόνο αν αγκαλιάσουν τις ευκαιρίες της αλληλεξάρτησης θα μπορέσουν ο ηγεμόνας και η ανερχόμενη δύναμη να μειώσουν τις εντάσεις και να επικεντρωθούν στα οφέλη από την αμοιβαία βιώσιμη ευημερία.