SUCCESS STORY ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ

 

Τα τελευταία 40 χρόνια ακούμε πολύ συχνά την φράση «οι αριθμοί ευημερούν, οι Έλληνες πένονται». Λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι την έχει πει ο Γεώργιος Παπανδρέου κι έκτοτε έχει γίνει το DNA της ελληνικής οικονομίας. Είτε σε περιόδους λιτότητας, είτε σε εποχές που «έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα», οι αριθμοί που εμφάνιζαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις ήταν πάντα εκτός πραγματικότητας και κοινωνικής κατάστασης.

Διότι μια χώρα που εμφανίζεται στα οικονομικά reports και στις εκθέσεις να ευημερεί την ίδια στιγμή που οι πολίτες αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι είναι βαριά άρρωστη. Εκτός από τους «επαγγελματίες» της καταστροφής, από εκείνους που δεν ορρωδούν προ ουδενός αρκεί να επιβάλουν την ατζέντα τους, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η ελληνική οικονομία έχει κάνει βήματα προόδου. Από το χείλος της χρεοκοπίας που βρέθηκε προ δύο ετών τώρα στέκεται ξανά στα πόδια της και μπορεί να κάθεται στο τραπέζι με τους δανειστές και να συζητά για αναδιάρθρωση χρέους χωρίς κανένα πιστόλι στον κρόταφο.

Αυτό, ωστόσο, απέχει πολύ από το περίφημο success story που αποτέλεσε επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης. Η Ελλάδα πάει καλά στους μακροοικονομικούς δείκτες, προσαρμόζεται στα δημοσιονομικά προγράμματα, νοικοκυρεύει τα οικονομικά της, αλλά δεν είναι καμιά «συνταγή επιτυχίας» όπως κάποιοι θέλουν. Ισως να είναι σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικής κατάστασης της κοινωνίας, ίσως πάλι άγνοια της καθημερινότητας, αφού τις περισσότερες φορές η εξουσία λειτουργεί σαν παραμορφωτικός φακός. Οι εικόνες που καταγράφηκαν στις λαϊκές με τους χιλιάδες πολίτες να περιμένουν για λίγα δωρεάν λαχανικά δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζουν.

Οποιος γνωρίζει τι συμβαίνει στην επαρχία αλλά και στις μεγάλες πόλεις, εκεί που ζουν χιλιάδες συνταξιούχοι κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται. Αλλωστε, ακόμη και τα επίσημα στοιχεία είναι τρομακτικά. Σχεδόν 4 εκατ. Ελληνες ζουν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Πάνω από 2,3 εκατ. πολίτες είναι ανασφάλιστοι, ενώ πάνω από το 50% των φτωχών ζει με εισόδημα κάτω από 4.000 ευρώ. Η απόλυτη φτώχεια έχει διπλασιαστεί και η ανεργία είναι σχεδόν τριπλάσια από τα προ κρίσης επίπεδα.

Ανθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια ακόμη και στις μεσαίες και ακριβές περιοχές, και δεν είναι μόνο αλλοδαποί. Ενώ δραματική είναι η κατάσταση στον χώρο της υγείας. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι μεγάλος αριθμός ασθενών (κυρίως υπερτασικοί ή με προβλήματα στην καρδιά) δεν ακολουθούν την αρμόζουσα φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν. Ενώ μαθαίνουμε ότι σε νοσοκομεία της Αττικής παρουσιάζονται σημαντικές ελλείψεις αντικαρκινικών φαρμάκων, με αποτέλεσμα να αναβάλλονται χημειοθεραπείες οι οποίες είναι η μόνη ελπίδα των ασθενών.

Τέτοια παραδείγματα πίσω από τη βιτρίνα των πλεονασμάτων (που είναι σημαντικό επίτευγμα, αλλά όχι καταλυτικό) υπάρχουν πολλά. Ανθρωποι που έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά, που πουλούν τις περιουσίες τους για να ζήσουν, που καταφεύγουν στα συσσίτια για να επιβιώσουν. Κι αν είναι κάτι που κρατά όρθια ακόμη αυτή τη χώρα είναι η αλληλεγγύη, η βοήθεια που προσφέρει ο γονιός στα παιδιά και οι νέοι στους ηλικιωμένους.

Αυτό που πρέπει να γίνει επομένως από εδώ και στο εξής είναι να ξεφύγουν οι πολίτες από τον βρόχο της φτώχειας που τους πνίγει. Και χρέος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για πραγματική ανάπτυξη και ενίσχυση της ρευστότητας στα ελληνικά νοικοκυριά. Και σίγουρα δεν βοηθούν συζητήσεις για νέα μέτρα, έμμεσους φόρους, περικοπές σε συντάξεις και άλλες παρεμβάσεις που οδηγούν σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση. Μπορεί ο ελληνικός λαός να έκανε υπομονή και απίστευτες θυσίες, όμως, η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Κι επειδή, όπως είπε ο Αριστοτέλης «η φτώχεια είναι γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος», καλό είναι να το έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες.