H ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Ακούγοντας τις απόψεις των υποψηφίων δημοτικών αρχόντων της Αθήνας, διαπιστώνει κανείς ότι η μετανάστευση συνιστά αντικείμενο πολιτικής χρήσης και επικοινωνιακής εκμετάλλευσης. «...Οι αναλύσεις που επιχειρούμε σήμερα και οι θεωρίες που διατυπώνουμε, μετά από κάμποσα χρόνια θα μοιάζουν με επαρχιώτικες, ξεπερασμένες, αντιλήψεις αγαπητοί μου συνάδελφοι...» Ήσαν τα λόγια αείμνηστου καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης, τη δεκαετία του '70. Ήταν τότε που λειτουργούσε το δίπολο Ανατολής – Δύσης, τότε που η πολυάνθρωπη Κίνα ζούσε περιχαρακωμένη στα δικά της σύνορα και οι λαοί των χωρών της Αφρικής και της Ασίας δεν παρουσίαζαν μεταναστευτική κινητικότητα. Δεν χρειάστηκε να περάσουν 20-30 χρόνια από τότε για να επαληθευτούν τα λόγια του σοφού Καθηγητή.

Σε φορείς επαρχιώτικων αντιλήψεων θα καταντήσουμε και εμείς σήμερα αν κάνουμε το λάθος να πιστέψουμε ότι το θέμα της μετανάστευσης λαών (ναι, λαών και όχι απλώς ανθρώπων) είναι θέμα αστυνομικού ενδιαφέροντος! Ασφαλώς, στα φαινόμενα της κοινωνικής παθογένειας, ενώπιον των οποίων βρισκόμαστε σήμερα, μεγάλη συμβολή έχουν και οι μετανάστες, κυρίως εκείνοι που κινούνται ανάμεσά μας χωρίς κανείς να γνωρίζει την προέλευσή τους, τα στοιχεία τους κτλ. Κινούνται όμως ανάμεσά μας και είναι άνθρωποι, δεν είναι σκιές, άνθρωποι ξεριζωμένοι, εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, απελπισμένοι. Μακριά από μας κάθε σκέψη για ανέξοδη επίδειξη ευαισθησίας, ανθρωπισμού και φιλανθρωπίας. Οι αρετές αυτές πρέπει να διαμορφώνουν τη λογική μας και να υπαγορεύουν τις πράξεις μας και όχι να τις μηρυκάζουμε, απλώς για να διαλαλούμε, δεξιά και αριστερά, τις «προοδευτικές» μας αντιλήψεις.

Ασφαλώς και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις στατιστικές και τους αδιάψευστους αριθμούς. Η κοινωνία μας αντιμετωπίζει πρωτόγνωρες μορφές εγκληματικότητας. Δολοφο­νίες, ληστείες, δουλεμπόριο, πορνεία και παραεμπόριο, με αποτέλεσμα το φόβο και την ανασφάλεια των πολιτών. Το κέντρο της πρωτεύουσας, έχει καταστεί επικίνδυνη υγειονομική βόμβα. Επιδημίες και ασθένειες που πιστεύαμε ότι ανήκουν σε ένα μακρινό παρελθόν, καταγράφονται καθημερινά πλέον στα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε όλα τα στοιχεία που μας δίνουν οι έρευνες των ειδικών δίχως όμως να μας είναι απαραίτητα, αφού όλοι μας βιώνουμε το πρόβλημα, είτε ζούμε στην πρωτεύουσα και στα άλλα αστικά κέντρα, είτε στην επαρχία και στα χωριά μας.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Θα το πούμε και ας μη φανεί μεγαλοστομία: Οι σύγχρονοι ηγέτες των λαών της Ευρώπης, τα πνευματικά τέκνα της αναγέννησης και του διαφωτισμού, δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Δεν μπορούν να λύσουν προβλήματα, αρκούνται μόνο στο να τα δημιουργούν. Μπροστά στις συγκλονιστικές κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο, το βλέμμα των ηγετών μας φτάνει μέχρι τον φράχτη της αυλής μας. Οι κολασμένοι θα βρίσκονται έξω από αυτόν, περιμένοντας τα σκουπίδια μας για να ζήσουν. 

Κούνια που τους (μας) κούναγε... Δυστυχώς, το φαινόμενο είναι πολύ σοβαρό για να μεταφέρεται στο στίβο που ο καθένας νομίζει ότι τον εξυπηρετεί, στην επίδειξη είτε πατριωτισμού είτε διεθνιστικής αλληλεγγύης είτε στη χυδαιότητα της προεκλογικής σπέκουλας. Οι ηγεσίες των αναπτυγμένων χωρών, ας εγκύψουν με σοβαρότητα στο φαινόμενο και στις γενεσιουργές αιτίες που το προκαλούν. Ποιοι είναι εκείνοι οι αδυσώπητοι λόγοι που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους, λαούς ολόκληρους να ξεριζώνονται από τις πατρογονικές εστίες, να κομματιάζονται στα συνοριακά ναρκοπέδια, να πνίγονται στα σαπιοκάραβα που τους στοιβάζουν αδίστακτοι δουλέμποροι, αρκεί να φύγουν;

Να φύγουν από που; Εδώ ακριβώς βρίσκεται η κρίσιμη απάντηση: Να φύγουν από την κόλαση στην οποία δεν καταδικάστηκαν από κανέναν εκδικητικό θεό, αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους. Στην κόλαση που τους δημιούργησαν οι αιώνες της αποικιοκρατίας, η καταλήστευση και η απομύζηση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, η καταδίκη τους στην εξαθλίωση, την πείνα και τις επιδημίες. Η ιστορία εκδικείται και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν οι καλοζωισμένοι ηγέτες του «επάνω κόσμου» και οι λαοί που τους επιλέγουν. Κανείς δεν ξεριζώνεται από τον τόπο του στα καλά καθούμενα αν έχει δουλειά, ψωμί φάρμακα, σχολεία, αν δεν έχει τουλάχιστον την ελπίδα να τα αποκτήσει κάποτε, αν η χώρα του δεν είναι θέατρο πολέμου και φρίκης επειδή αυτό υπαγορεύουν τα γεωστρατηγικά σχέδια, με υπόβαθρο πάντοτε τα οικονομικά συμφέροντα, των επικυρίαρχων του πλανήτη.

Δεν μπορεί πλέον, ο πλούτος των χωρών του Τρίτου κόσμου να γίνεται πλιάτσικο από τους ισχυρούς της γης. Προγράμματα που θα σχεδιάζουν έργα, υποδομές και ανάπτυξη στις χώρες αυτές, θα είναι η αρχή για τη λύση του προβλήματος.Η κατανομή της ανάπτυξης, του πλούτου, της ποιότητας της ζωής, πρέπει να καλύψει με δικαιότερο τρόπο όλες τις χώρες. Και αυτό, όχι απαραίτητα από την ηθικολογική εκδοχή του θέματος αλλά από την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και γεωστρατηγική ακόμη, πλευρά του. Είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας και πάνω σε αυτήν πρέπει να οικοδομηθεί η σύγχρονη διαλεκτική. Αλλιώς, δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι, θα βλέπουμε την Ιστορία να γράφεται για εμάς αλλά χωρίς εμάς...