(6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ) ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

 

«Ἀνίσως καὶ ἦτον δυνατὸν νὰ ἀνεβῶ εἰς τὸν Οὐρανὸν νὰ φωνάξω μίαν φωνὴν μεγάλην, νὰ κηρύξω εἰς ὅλον τὸν κόσμον πὼς μόνος ὁ Χριστός μου εἶναι Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ζωὴ τῶν ἁπάντων, ἤθελα νὰ τὸ κάμω.» (Διδαχὴ Α΄)

 Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἀποτελεῖ μιὰ περίληψη, μιὰ μικρογραφία τῆς ζωῆς ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιὰ νὰ μαρτυρήσουν αὐτὴν τὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ νὰ πληρώσουν αὐτόν τους τὸν πόθο κακοπαθοῦν καὶ σταυρώνονται γιὰ τὸν κόσμο οἱ Ἅγιοι, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του. Καὶ ὁ βίος τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας δὲν ἔχει ἄλλο σκοπὸ ἀπὸ τὸ νὰ φανερώσει καὶ νὰ ἀναδείξει καὶ νὰ ποιήσῃ κατάδηλα μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ὁσίας τὰ μεγαλεῖα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: 

Τὸ πόσο ἀπέραντη εἶναι ἡ ἀγάπη Του γιὰ μᾶς τοὺς ἀδύναμους καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους· τὸ πόσο ἀναρίθμητοι εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ κατασκευάζει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν καθένα μας στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας· τὸ μὲ πόση ταπείνωση, πραότητα, ὑπομονὴ καὶ μακροθυμία ἑτοιμάζει καὶ ἀναμένει τὴ μετάνοια τοῦ καθενός μας. Μὲ τὸ νὰ εἶναι μιὰ συνέχεια τῆς Εὐαγγελικῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ὁ βίος τῆς ἀσώτου ἔγινε μετὰ τὴ συγγραφή του ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σωφρόνιο, Πατριάρχη Ἱεροσολύμων (570-639), ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀγαπητὰ καὶ διαδεδομένα ἀναγνώσματα τῶν πιστῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν.

Ὄχι τόσο, νομίζουμε, γιὰ τὸ παράδοξο περιεχόμενό του, ὅσο γιὰ τὴν πνευματικὴ δύναμη ποὺ περικλείει, ἡ ὁποία τοῦ δίνει την δυνατότητα νὰ διεγείρει τοὺς ῥαθύμους σὲ μετάνοια, σὲ περιφρόνηση τῶν προσκαίρων καὶ πόθο των ἐπουρανίων. Ἡ μεγάλη διάδοση τοῦ βίου φαίνεται ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν χειρογράφων στὰ ὁποῖα σώζεται ὁ βίος, ἀπὸ τὴν ἐπίδραση ποὺ εἶχε στὴν ὅλη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας (ἐκκλησιαστικὴ γραμματολογία, εἰκονογραφία, ὑμνολογία), καὶ κυρίως ἀπὸ τὴν ἀφιέρωση τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν στὴν μνήμη τῆς Ὁσίας. 

 

Ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεός, δὲν παύει νὰ φροντίζει διαρκῶς γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, εἴτε μὲ τὸ νὰ συνεργάζεται καὶ νὰ βοηθᾶ πατρικά, ὅσους ἀγωνίζονται τὸν ἀγῶνα τὸν καλό, εἴτε μὲ τὸ νὰ δίνει ἀφορμὲς γιὰ νὰ διανοιχθοῦν οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς, ὅσων βρίσκονται στὸ σκοτάδι τῆς ἅγνοιας καὶ τῆς λησμοσύνης του Θεοῦ. Τὸ θέμα εἶναι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε καὶ νὰ δεχθοῦμε τὴν πατρική Του ἀγάπη καὶ ἐν συνεχείᾳ να ἀποδώσουμε δόξα, αἶνο, μεγαλοπρέπεια καὶ εὐχαριστία σ’ Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔπλασε, μᾶς συντηρεῖ καθημερινά, μᾶς τρέφει σωματικά, καὶ κυρίως πνευματικά, σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Ζωὴ ἡ ἀληθινὴ καὶ αἰώνιος.

Ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ δὲν προσθέτει τίποτε στὸν Θεό, οὔτε τὴν ἔχει ὁ Θεὸς κάποια ἀνάγκη, ἐνῶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ θέλει νὰ ἀληθεύει στὴν ζωή του ἀποτελεῖ πρωταρχικὴ ἀνάγκη καὶ τὸν τελικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς του. Τὸν κάνει ἀπὸ τώρα συμμέτοχο στὴν ζωὴ τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων ποὺ ἀκατάπαυστο ἔργο ἔχουν τὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν κάνει τίποτε ἄλλο σ’ ὅλες της τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, ἀπὸ τὸ νὰ προσφέρει δόξα τῷ Πατρί, καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. 

Μὲ δοξολογία τελειώνει ὁ Ὄρθρος καὶ στὴν συνέχεια ὁλόκληρη ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι μιὰ δοξολογικὴ προσφορὰ τῶν πάντων στὸν Κύριο, ὡς εὐχαριστία γιὰ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀκόμη καὶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουμε μᾶς παρέχει ἡ ἀγάπη Του καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν δυνατότητα ποὺ μᾶς δίνει να γίνουμε πάλι παιδιά Του καὶ νὰ μποροῦμε νὰ μετέχουμε πλούσια στὴν Χάρη Του. Καὶ ἡ Ὁσία Μαρία καὶ ὁ Ἀββὰς Ζωσιμᾶς ἔκπληκτοι μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ὑπερβολική Του ἀγάπη καὶ στὶς ἄπειρες εὐεργεσίες Του, συνεχῶς δοξολογοῦν τὸν Κύριο σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ εκφράσουν ἔστω καὶ λίγο, νὰ δώσουν κάποια μικρὴ διέξοδο στὴν πηγὴ τῆς εὐγνωμοσύνης τους, πρὸς τὸν Φιλάνθρωπο Δεσπότη, ποὺ ἄφθονα καὶ ἀσταμάτητα ἀναβλύζει μέσα τους.

Ἤψατο γὰρ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας μου λόγος σωτήριος...Ὁ Κύριος ψάχνει συνεχῶς γιὰ νὰ βρεῖ εὐκαιρία νὰ θελήσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ γνωρίσουμε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή. Ἡ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ἔχει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του ἀνοιχτά καὶ ἔτσι νὰ βλέπει καὶ νὰ αἰσθάνεται τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος διαρκῶς στὴν ζωή του. Μὲ τὴν παρακοὴ ὅμως καὶ τὴν περιφρόνηση τοῦ Θείου Θελήματος ἀπὸ τοὺς Πρωτοπλάστους στὸν Παράδεισο, σκοτίστηκε ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔχασαν τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὴν ζωὴ τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου. 

Ὁ διάβολος ποὺ μισεῖ κάθε καλό, καὶ ζητᾶ μὲ κάθε τρόπο τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ τὸν ξεγέλασε καὶ τὸν παρέσυρε στὴν παρακοὴ τοῦ Θείου Θελήματος, ἐξακολουθεῖ ἀπὸ τότε καὶ μετὰ συνεχῶς νὰ ἐξαπατᾶ τοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους, παρασύροντάς τους μὲ διάφορα πάθη στὴν ἁμαρτία. Τοὺς λέει ὅτι μέσα στὰ διάφορα πάθη τῆς φιλοδοξίας, φιλαργυρίας καὶ φιληδονίας θὰ βροῦν πραγματικὴ ἱκανοποίηση καὶ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τους καὶ ἔτσι τοὺς ξεγελᾶ καὶ τοὺς ἀναγκάζει νὰ δουλεύουν σὲ αὐτὰ ὅπως ἕνας τύραννος ἀναγκάζει τοὺς δούλους του. 

 Ὁ διάβολος πάντοτε χρησιμοποιεῖ καὶ ἐκμεταλλεύεται τὴν φυσικὴ ἐπιθυμία τοῦ γιὰ νὰ ἀποκτήσει ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη εὐτυχία, χαρά, καὶ ἱκανοποίηση, μὲ τὸ νὰ τοῦ ὑπόσχεται, δόλια καὶ ἀπατηλά, ὅτι θὰ τοῦ ἐκπληρώσει αὐτές του τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὸν παρασύρει ἔτσι στὰ ψυχοφθόρα, καὶ καταστρεπτικὰ πάθη ποὺ ὁδηγοῦν στὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ στὸν αἰώνιο θάνατο. Ἡ Ὁσία Μαρία, τὸν καιρὸ τῆς δουλείας της στὰ δαιμονιώδη πάθη, νόμιζε καὶ φανταζόταν ὡς ζωή, αὐτὸ ποὺ ἦταν ὕβρις τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρωπίνης της φύσεως.

Τόσο διαστρεβλώνονται ὅσοι δέχονται τὶς φαντασίες τῶν δαιμόνων, ὥστε νὰ βλέπουν τὸ σκοτάδι σὰν φῶς, καὶ τὸ φῶς σὰν σκοτάδι. Ἀλλὰ ἄγγιξε τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς της λόγος σωτήριος. Δέχθηκε τὴν εὐκαιρία, τὴν ἀφορμὴ ποὺ τῆς πρόσφερε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς δυνάμεώς Του, στὴν συνέχεια προχώρησε μὲ γενναιότητα ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς.

Ὕβρις τῆς φύσεως. Κάθε ἁμαρτία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ὡς νὰ ὑβρίζουμε, νὰ προσβάλλουμε, νὰ ὑποτιμᾶμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη φύση μας.Ὁ Θεός, δὲν χαρακτηρίζει ὡς ἁμαρτίες μερικὲς πράξεις ἁπλῶς ἔτσι τυχαῖα, ἤ γιὰ νὰ μᾶς βασανίσει, νὰ μᾶς τιμωρήσει καὶ νὰ μᾶς δοκιμάσει. Ἀλλὰ ὅ,τι χαρακτηρίζει ὡς ἁμαρτία ἀποτελεῖ πράγματι μιὰ πράξη ἤ σκέψη ποὺ εἶναι ἀνάξια τοῦ ἀνθρώπου, αὐτῆς τῆς μοναδικῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πλάσθηκε γιὰ νὰ εἶναι κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ βασιλιὰς ὅλης τῆς κτίσεως. Κάθε ἁμαρτία ἀποτελεῖ ἕνα ξεστράτημα ἀπὸ τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, μία ἀστοχία στὴν προσπάθειά μας νὰ πετύχουμε τὸν σκοπό μας.

Κάθε ἁμαρτία εἶναι μιὰ λανθασμένη χρησιμοποίηση τῶν δυνάμεων καὶ τῶν δυνατοτήτων τῆς φύσεώς μας καὶ γιὰ αὐτὸ καὶ τὸ πραγματικὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ πικρία, ἡ ἀπογοήτευση, τὸ ψυχικὸ βάρος καὶ μὲ ἕνα λόγο ἡ δυστυχία καὶ ὁ θάνατος. Ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἁμαρτία, καὶ ἰδιαίτερα ἡ φιληδονία, εἶναι φυσικὸ πράγμα καὶ δὲν ἀποτελεῖ κακό, δὲν ἔχουν παρὰ εἰλικρινὰ νὰ ἐρευνήσουν τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους καὶ τότε θὰ ἀντιληφθοῦν, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὴν πλάνη καὶ τὸ ψεῦδος τοῦ διαβόλου ποὺ φωλιάζουν μέσα τους, νὰ τοὺς δημιουργοῦν αὐτὴ τὴν φανταστικὴ ἐντύπωση.Ἡ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ Ἅγιο Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπου βρίσκει ἀληθινὴ ἀνάπαυση καὶ εἰρήνη.  

Ἐνῶ ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ ἀφύσικη κατάσταση, ὅπου ὀ ἄνθρωπος χωρίζεται ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Θεό, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ψυχικὴ ταραχή, τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πνευματικὸ θάνατο στῆν παρούσα ζωή, καὶ ἄν δὲν μετανοήσει καὶ στὴν μέλλουσα.Ἡ Ὁσία Μαρία μετὰ τὴν μετάνοιά της προτίμησε νὰ ὑποστεῖ ἀφάνταστες ταλαιπωρίες καὶ στερήσεις σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐπίγεια ζωή της, γιὰ νὰ μὴν στερηθεῖ τὸν ἀληθινὸ θησαυρό, τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, καὶ γιὰ νὰ μὴν βρεθεῖ ξανα δούλη στὴν φρικτὴ ἁμαρτία, τὴν πηγή, καὶ τὴν αἰτία κάθε δυστυχίας στὸν ἄνθρωπο. 

Σε τέτοιο βαθμὸ μάλιστα ἐμίσησε τὴν ἁμαρτία, ὥστε οὔτε μὲ τὸν λογισμὸ νὰ μὴν ἀνέχεται ὁποιαδήποτε ἁμαρτωλὴ ἰδεα, οὔτε γιὰ μιὰ στιγμή, ἀλλα μόλις αἰσθανόταν τὴν προσβολὴ τοῦ κακοῦ λογισμοῦ, ἀμέσως προσέτρεχε στὴν πρόθυμη βοηθὸ τῶν ανθρώπων, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ποὺ μὲ τὶς πρεσβεῖές Της στὸν Υἱὸ καὶ Θεό Της τῆς ἔδινε δύναμη γιὰ νὰ ἐκδιώξει τὸ γρηγορότερο τὸν πονηρὸ λογισμό. Ἕως ὅτου τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ γλυκύ, περιέλαμψε καὶ τοὺς λογισμούς, τοὺς ἐνοχλοῦντάς με ἐξεδίωξε.

Ἡ Ὁσία, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀγωνίσθηκε ἔντονα καὶ γενναῖα, ὑπέφερε ἀπερίγραπτους πειρασμούς, καὶ δυσκολίες, πόνεσε καὶ ἵδρωσε ὄχι γιὰ μιὰ στιγμή, ἀλλὰ μέχρι τὴν τελευταία της ἀναπνοή. Ἔδωσε τὸ αἷμά της γιὰ νὰ λάβει τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐπειδὴ εἶναι μεγάλη ἡ δύναμη τοῦ πονηροῦ ἐναντίον μας, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιὰ αὐτὸ χρειάζεται καὶ μεγάλος ἀγώνας, γιὰ νὰ μπορέσουμε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ ἀπομακρύνουμε τὸν πονηρό, καὶ νὰ λάβουμε τὴν ζωοποιὸ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Αὐτὴ ἡ Θεία Χάρη δὲν εἶναι κάτι ποὺ δέχεται ὁ ἄνθρωπος μετά, ὅταν ἔχει ἤδη για χρόνια ἀγωνισθεῖ, ἀλλὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἴδια Χάρη ποὺ παίρνει ὁ πιστός, στὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, καὶ ἡ ὁποία τὸν φρουρεῖ, τὸν φωτίζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ σὲ κάθε καλό.

Αὐτὴ ἡ Χάρη εἶναι ποὺ ἀνοίγει τὰ μάτια τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν μετάνοια. Αὐτὴ δίνει τὴν δύναμη γιὰ νὰ ἀπαρνηθεῖ κανεὶς τὶς ψεύτικες καὶ ἀπατηλὲς χάρες του κόσμου τούτου τοῦ παρερχομένου καὶ νὰ ποθήσει τὴν ὄντως καὶ ἀληθινὴ χαρά, τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.

Αὐτὴ ἡ ἄκτιστη Θεία Χάρη εἶναι τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ γλυκύ, καὶ ἐπιθυμητὸ ποὺ καταυγάζει καὶ φωτίζει τὶς ψυχές, καὶ τὰ σώματα ὅσων ἀγαποῦν καὶ ποθοῦν εἰλικρινὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀτελείωτη τροφή, ἡ ἀληθινὴ χαρά, ἡ πραγματικὴ σκέπη καὶ ἐνδυμασία τοῦ πιστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ θησαυρός, ποὺ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο καὶ δὲν κινδυνεύει ἀπὸ κλέφτες. Αὐτὸς εἶναι ὁ μαργαρίτης ὁ πολύτιμος, ποὺ γιὰ νὰ τὸν ἀποκτήσει κανείς, πουλᾶ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα.

Κι ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλῶς καλὰ λόγια, ἤ ἔστω ὁμιλία γιὰ κάποια μελλοντικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ εἶναι πραγματικὴ ἐμπειρία ποὺ μὲ γνώση καὶ συναίσθηση ζεῖ ὁ πιστός. Ὅπως αἰσθάνεται κανεὶς τὰ ῥοῦχα μὲ τὰ ὁποῖα ντύνεται, ἔτσι καὶ ὁ πιστός, αἰσθάνεται ντυμένος μὲ τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Λαμβάνει ἀπὸ τώρα τὸν ἀῤῥαβώνα τῆς τελειότητος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ φῶς, ἡ δόξα, ἡ βασιλεία καὶ ἡ μεγαλωσύνη τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου, ποὺ περιέλαμψε τοὺς Μαθητὰς τοῦ Κυρίου στὸ ὄρος Θαβώρ, τὴν ὥρα τῆς Μεταμορφώσεως, εἶναι ποὺ συνόδευε στὴν ζωή, καὶ φώτιζε τὴν Ὁσία Μαρία καὶ τῆς ἔδινε τὸ κουράγιο καὶ τὴν δύναμη νὰ ὑπομένει τοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις, τὴν μοναξιά, τὴν ἔρημο καὶ ὅ,τι ἄλλο.  

Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ πιστοὶ δὲν καλοῦνται νὰ γίνουν μόνο καλοί, καὶ ἠθικοὶ ἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀρκετὸ αὐτό, ἀλλὰ καλοῦνται νὰ γίνουν συμμέτοχοι στὸ θεωμένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, καὶ νὰ τρέφονται ἀπὸ τὴν ἀστείρευτη πηγὴ τοῦ Θείου Λόγου καὶ νὰ ἀναπνέουν ἀπὸ τὸ ὀξυγόνο τῆς αἰωνιότητος, τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ποὺ μεταδίδεται μὲ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί, μόνο ὅταν κανεὶς συμμετάσχει μὲ τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος στὴν ζωὴ τῆς Παναγίας Τριάδος, στὴν Ἐκκλησία, γίνεται ἀληθινός, πραγματικός, καὶ ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος. Ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὴν φθορά, καὶ τὸν θάνατο, τὰ πάθη καὶ τοὺς φόβους καὶ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες μικρότητες. 

Καὶ αὐτὸ φαίνεται πολὺ ἔντονα στὸν βίο τῆς Ὁσίας, ποὺ ἔφθασε νὰ ζεῖ σχεδὸν σαν ἄγγελος πάνω στὴν γῆ καὶ ἰδιαίτερα τὴν ὥρα τοῦ θανάτου της, στὸν ὁποῖο πέρασε τελείως ἀτάραχη, σὰν νὰ κοιμήθηκε ἀνάλαφρα γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά.Ὅσοι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ μιλοῦν γιὰ τὸν Χριστό, καὶ νὰ ἑρμηνεύουν τὴν Ἁγία Γραφή, χωρὶς νὰ δέχονται τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ χωρὶς νὰ συμμετέχουν στὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μεταδίδεται μὲ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὶ πλανῶνται καὶ ἐμπαίζονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Τὸ ἕνα Πανάγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτὸ τὸ ἴδιο ποὺ φώτισε τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ἀπὸ τότε καὶ ἔπειτα φωτίζει τοὺς διαδόχους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία μέσα στοὺς αἰῶνες. 

Τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα φώτισε τοὺς ἱεροὺς Εὐαγγελιστὲς και τοὺς καθοδήγησε νὰ γράψουν τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια καὶ τὶς ἐπιστολές. Αὐτὸ ἐνδυνάμωσε, φώτισε καὶ κατεύθυνε τὴν ζωὴ ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δέχθηκαν οἱ Ἅγιοι νὰ κατοικήσει μέσα στὴν ψυχή, καὶ τὸ σῶμά τους καὶ γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, ὅταν ζοῦσαν ἦταν ἐπιθυμητοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὅταν ἕφευγαν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή, τὰ ἱερά τους Λείψανα εὐωδίαζαν καὶ θαυματουργοῦσαν.

Οἱ Ὀρθόδοξοι προσκυνᾶμε τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων καὶ τιμοῦμε τὴν μνήμη τους, ἐπειδὴ οἱ Ἅγιοι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τὰ τίμια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ζοῦν πλέον αὐτοί, ἀλλὰ μέσα τους ζεῖ ὁ Χριστός, ἔχουν γίνει Χριστοὶ κατὰ Χάριν.Ἡ τιμὴ τῶν Ἁγίων καὶ ἡ προσκύνηση τῶν ἁγίων λειψάνων τους εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πράγμα μὲ τὴν προσκύνηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, γιατὶ οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι, καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ Χριστοῦ ποὺ φέρουν μέσα τους τιμῶνται καὶ προσκυνοῦνται ἀπὸ τοὺς πιστούς. Τὰ πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία (ἅγια λείψανα, εἰκόνες, ἀκολουθίες, ἄμφια κλπ.) ὑπάρχουν γιὰ νὰ ἀποτελοῦν μὲ τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος μιὰ ζωντανὴ δοξολογία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, μιὰ ἀληθινὴ προσκύνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ πιστός, ταπεινὰ δέχεται ὅλες τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν ιστορία, ὁλόκληρη την ποικιλία τῶν χαρισμάτων Του, ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι τὸ Πνεῦμα, ὅπου θέλει πνεῖ. Δὲν κάθεται ἐγωϊστικὰ νὰ κρίνει τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ ἀποφασίζει αὐτὸς ποιὲς θὰ δεχθεῖ καὶ ποιὲς ὄχι, γιατὶ γνωρίζει ὅτι σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὡς ὑπερήφανος ἄνθρωπος χάνει τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ὅτι μὲ τὴν συμπεριφορά του αὐτὴ Τὸ ὑβρίζει καὶ ἔτσι αὐτοκαταδικάζεται στὸν αἰώνιο θάνατο.

Καὶ νῦν ἐκείνου ἐφίεμαι ἀκατασχέτῳ τῷ ἔρωτι. Ἡ ζωὴ τῆς Ὁσίας μετὰ τὴν μετάνοιά της ἀρχίζει μὲ τὴν μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου καὶ τελειώνει πάλι μὲ τὴν συμμετοχή της στὸ ἴδιο Μυστήριο. Καθὼς ἡ ζωή της δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ μιὰ πιστὴ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ μὴν τηρήσει τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: Ἀμὴν Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις (Ἰωάν. 6, 53-55).

Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ Ὁσία Μαρία ποθεῖ μὲ ἀσυγκράτητο πόθο νὰ γευθεῖ τὸ Μυστήριο τῆς ζωῆς, νὰ λάβει τὸ φάρμακο τῆς ἀθανασίας, να πετύχει τὴν ἐγγύηση τῆς ἀφθαρσίας. Παρὰ ὅλα τὰ τόσα πνευματικὰ χαρίσματα ποὺ εἶχε αποκτήσει ἡ Ὁσία, δὲν τῆς ἦταν δυνατό, νὰ φύγει χωρὶς αὐτὸ τὸ μοναδικὸ ἐφόδιο τῆς αἰωνιότητος. Ἀφοῦ λοιπὸν μὲ μεγάλη προθυμία ἔλαβε τὸν Ἄρτο τῆς Ζωῆς καὶ ἀνεφώνησε τό: Νῦν ἀπολύεις τὴν δούλην Σου· παρέδωσε στὴν συνέχεια τὸ πνεῦμά της εἰρηνικὰ στὸν Κύριο.

Καί γε βοηθὸν ἔσχον καὶ τῆς μετανοίας συλλήπτορα.Ἡ πρόθυμη βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου δὲν χαρακτηρίζει μόνο τὸν βίο τῆς Ὁσίας Μαρίας, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καθὼς καὶ τὴν ζωὴ κάθε πιστοῦ.

Ὅπως ἔζησε ταπεινὰ στὴν ἐπίγεια ζωή της ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι ταπεινὰ συνεχίζει καὶ ἀπὸ τὴν ἐπουράνια δόξα Της νὰ βοηθᾶ μὲ μητρικὴ ἀγάπη ὅλους τοὺς πιστούς.

Ὅπως πόνεσε στὴν ζωή Της ζώντας τοὺς κολαφισμούς, τοὺς ἐμπαιγμούς, τὰς μάστιγας, τὴν καταδίκη καὶ τὸν φρικτὸ Σταυρό, καὶ τὸν θάνατο τοῦ μονογενῆ Της Υἱοῦ, ἔτσι πονᾶ καὶ τωρα ὡς ἀληθινὴ μητέρα γιὰ τὸν καθένα πιστὸ ποὺ ζητᾶ τὴν βοήθειά Της καὶ προστρέχει στὴν σκέπη Της.

 

Μόλις  ζήτησε ἡ Ὁσία τὴν προστασία τῆς Θεοτόκου, αμέσως τῆς τὴν ἔδωσε. Στὴν συνέχεια τὴν ὁδηγεῖ στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεως καὶ τὴν χειραγωγεῖ καθημερινά, μὲ μητρικὴ φροντίδα καὶ ἀγάπη στὴν ἀντιμετώπιση τῶν δαιμονικῶν παγίδων καὶ στὴν ἐκδίωξη καὶ θανάτωση των πονηρῶν λογισμῶν καὶ ἀναμνήσεων. Καὶ μέχρι τῆς τελευταίας ἀναπνοῆς τῆς Ὁσίας, δὲν επαυσε ἡ κραταιὰ Προστασία νὰ τῆς συμπαραστέκεται, νὰ τὴν βοηθᾶ και νὰ τὴν ὁδηγεῖ στὴν Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ Της. Βίος πλούσιος σὲ πνευματικὲς ἐμπειρίες, εἰκόνα τοῦ πλούτου καὶ τοῦ πνευματικοῦ μεγαλείου τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας, ὁ βίος τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.