ΚΛΕΜΜEΝΑ OΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓAΝΔΑ

  

Ένα από τα πιο συκοφαντημένα συνθήματα του αντιμνημονιακού αγώνα είναι το «Μας κλέψατε τα όνειρα». Πρωτοακούστηκε στην πλατεία Συντάγματος από τους «αγανακτισμένους». Επεκτάθηκε σαν πυρκαγιά σ' ολόκληρη την κατεχόμενη επικράτεια. Μια από τις παραλλαγές του είναι: «Μας σκοτώσατε τα όνειρα». Το επικοινωνιακό επίστρωμα της αντίκρουσης των συνθημάτων ήταν ο «ρεαλισμός», η αποτίμηση μιας έκφρασης διαμαρτυρίας σε «πραγματικούς» όρους και σε «απτές», «υπαρκτές» συνθήκες. Οι παπαγάλοι της υποδούλωσης της πατρίδας μας στις επιτιθέμενες δυνάμεις έλεγαν με τον οφρύν ανασηκωμένο: «Πώς είναι δυνατόν να κλέψεις ένα όνειρο; Πώς σκοτώνεις ένα όραμα; Και τι είναι όνειρο; Οι αργομισθίες στο Δημόσιο; Η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας;»

Οι οπαδοί της μείζονος προδοσίας με τούτο το προπέτασμα καπνού κατόρθωναν να τσουβαλιάσουν τους πάντες στο μιντιακό και διανοουμενίστικο αμπαλάζ της «ψυχραιμίας» και της «προσαρμογής στις νέες συνθήκες». Και τους αργόμισθους και τους έντιμους οικογενειάρχες εργαζομένους, συνταξιούχους, μοναχικούς ανθρώπους, ανήμπορους, μεσοαστούς, μικροαστούς - χωρίς εξαίρεση! Οι λέξεις «όνειρο» και «όραμα» για την προπαγάνδα τους δεν μετριούνται στο ζύγι ή σε αριθμό κάποιων ευρώ σε λογαριασμό αποταμιευτηρίου. Κατά συνέπεια, οι «αγανακτισμένοι» ήταν τρελοί, αιθεροβάτες, αστεία ανθρωπάκια που έλεγαν πράγματα παλαβά και ασυνάρτητα.

Η προπαγάνδα ήταν καλά ζυγισμένη, μελετημένη, προσαρμοσμένη σε καταστάσεις σαν αυτές που βιώνει η Ελλάδα. Αμφισβητώντας το όραμα και το όνειρο ενός λαού, είναι σαν να τον υποχρεώνεις να κατεβάσει το βλέμμα από τον ουρανό και να τον διατάζεις να κοιτάει το χώμα. Ο στόχος του μηχανισμού διαμόρφωσης γνώμης; Ορίζεται από την αμερικανική θυμοσοφία: «Οποιος δεν σημαδεύει ψηλά πυροβολεί τα πόδια του».

Και τα «ρετιρέ» του Δημοσίου βρίσκονταν στα 2.000 ευρώ. Αρα οτιδήποτε εγγύς αυτού του μισθού αποτελεί προνόμιο. Αχρείαστη παραχώρηση του εργοδότη στον εργάτη. Αν τα 2.000 ευρώ είναι «ρετιρέ», η υπόλοιπη «πολυκατοικία» πού πρέπει να στέκει; Η πλειονότητα των «διαμερισμάτων» των εργατών, με βάση τούτο το σκεπτικό, καλό είναι να προσαρμόζεται σε κάτι αρκετά μικρότερο από το ήμισυ του «ρετιρέ». Στα 500 ευρώ. Αν δεν αρκεστεί σε αυτά, υπάρχει και το αφειδώς παρεχόμενο τίποτα. Το τίποτα (σε παροχές) χαίρει της εγγυήσεως του κράτους, το οποίο απαίτησε από τα υποζύγια να καταβάλλουν φόρους που επινόησε για να τα φτωχοποιήσει.

Και στην Υγεία, την Παιδεία, την Αμυνα, την ασφάλιση, παντού έπρεπε να εκτελεστούν τα όνειρα του δοκιμαζόμενου λαού μας. Μερίμνησαν για την εφαρμογή του σχεδίου οι εχθροί που ήρθαν ντυμένοι φίλοι, πατώντας το παμπάλαιο χώμα, όπως είπε ο Ελύτης στο «Αξιον Εστί».