† ΑΓΙΟΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν αδέλφια, μοναχοί, με μεγάλη ιεραποστολική δράση. Σε αυτούς αποδίδεται ο εκχριστιανισμός των Σλάβων και η απόδοση γραφής στη σλαβική γλώσσα. Στις αρχές του 9ου αιώνα, οι αδελφοί Κωνσταντίνος (μοναστικό όνομα Κύριλλος) και Μεθόδιος, δύο από τα επτά συνολικά παιδιά μιας γνωστής οικογένειας της πόλης της Θεσσαλονίκης, με έντονη θρησκευτικότητα.

Στη βιογραφία του ο Άγιος Κύριλλος ισχυρίζεται ότι με τον αδελφό του κατάγονται από “βασιλικό γένος”. Εκείνη την εποχή ο πατέρας τους ήταν υπεύθυνος για τα θέματα στρατιωτικής διοίκησης της αυτοκρατορίας. Τα δύο αδέλφια μιλούσαν την ελληνική, ενώ είχαν σπουδάσει, ιδιαίτερα ο Κύριλλος, τη σλαβική , την εβραϊκή, τη συριακή και την αραβική γλώσσα, 

Η γνώση αυτών των γλωσσών τους διευκόλυνε στη μετέπειτα διακονία τους.Ο Μεθόδιος, του οποίου το κοσμικό όνομα ήταν Μιχαήλ, γεννήθηκε το 815. Ήταν άνθρωπος της πράξης και είχε ξεκινήσει καριέρα στον πολιτικό στίβο. Διορίστηκε διοικητής της Θεσσαλίας, ενώ αργότερα έγινε μοναχός σε ένα μοναστήρι στον Όλυμπο.

Ο Κύριλλος, του οποίου το κοσμικό όνομα ήταν Κωνσταντίνος, γεννήθηκε το 827. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, έγινε ιερέας και μετέπειτα έφτασε στο βαθμό του επισκόπου. Δίδαξε τη Φιλολογία, Φιλοσοφία και Θεολογία.

Ιεραποστολή στο σλαβικό έθνος

Το 863, μετά απo αίτημα του Σλάβου ηγεμόνα της Μοραβίας Ρατισλάβου, όταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν ο Μιχαήλ ο Γ’, ο Πατριάρχης Φώτιος επέλεξε τους Μεθόδιο και Κύριλλο, οι οποίοι διακρίνονταν για τη σοφία τους, για το δύσκολο έργο του εκχριστιανισμού των Σλάβων. 

Οι δύο ιερωμένοι δέχτηκαν με μεγάλη προθυμία και χαρά, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα υπηρετούσαν το θέλημα του Θεού και θα οδηγούσαν στο δρόμο της σωτηρίας τους λαούς των περιοχών που βρίσκονταν πάνω από τα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας. Προκειμένου να διευκολύνουν την προσέγγισή τους προς τους λαούς αυτούς, χρησιμοποίησαν ένα νέο αλφάβητο, βασισμένο στο ελληνικό, το οποίο μπορούσε να αποδώσει τους φθόγγους της σλαβικής γλώσσας, και το οποίο εφηύρε ο Κύριλλος. 

Σε αυτό το αλφάβητο που ονομάστηκε Γλαγολιτικό, μετέφρασαν την Αγία Γραφή, πoλλά λειτουργικά και θεολογικά βιβλία, καθώς και τη Χριστιανική λειτουργική υμνολογία. Επάνω στο Γλαγολιτικό αλφάβητο στηρίζεται και η σημερινή Κυριλλική γραφή (που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Κύριλλου) των σλαβικών εθνών και πάνω σε αυτό αναπτύχθηκε ολόκληρη η γραμματεία τους.

Η διαφωτιστική τους αποστολή εκεί προκάλεσε την οργή, τη ζήλια και το μίσος στα μέρη των φράγκων και του γερμανο-λατινικού κλήρου και ήταν η αιτία να υπάρξουν εντάσεις ανάμεσα στην εκκλησία και την πολιτική. Οι ιεραπόστολοι αδελφοί αναγκάστηκαν από τον Πάπα Avδριαvό τoν Β’ [“Ν”: ορθόδοξο ακόμη τότε, στον οποίο υπαγόταν η περιοχή δράσης των δύο αγίων] να προσέλθουν στη Ρώμη για να απολογηθούν στις κατηγορίες ότι παραβιάζουν το τριγλωσσικό δόγμα.

Σύμφωνα με το οποίο η χριστιανική ιεροτελεστία μπορεί να τελείται μόνο στην Eβραϊκή, την Ελληνική και τη Λατινική γλώσσα [“Ν”: δηλ. στις τρεις γλώσσες, στις οποίες γράφτηκε η επιγραφή που κρεμάστηκε στο σταυρό του Κυρίου]. Εκεί ο Άγιος Κύριλλος υποστήριξε ότι όλοι οι λαοί, όπως και οι Σλάβοι, δικαιούνται να δοξάζουν τον Θεό και να δημιουργούν την κουλτούρα τους στην μητρική τους γλώσσα. 

Ο Πάπας Avδριαvός o Β’ επείσθη, αγίασε τα μεταφρασμένα βιβλία, ενώ σε μερικές εκκλησίες της Ρώμης τελέστηκε λειτουργία στη σλαβική γλώσσα, προς αναγνώρισή της στο χριστιανικό κόσμο. Πρόκειται για μια επιτυχημένη αποστολή των Αγίων αδελφών. Ο Κύριλλος παρέμεινε στη Ρώμη μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 869. Ετάφη με τιμές στον προσωπικό τάφο του Πάπα Avδριαvού τoν Β’, ενώ αργότερα μετακινήθηκε στη βασιλική του Αγίου Κλεμεντίνου στη Ρώμη, όπου και σήμερα φυλάσσονται τα λείψανά του.

Το χριστιανικό διαφωτιστικό και αποστολικό έργο συνεχίζει ο μεγαλύτερός του αδελφός Μεθόδιος, ο οποίος απεβίωσε στις 6 Απριλίου 885 ως επίσκοπος Μοραβίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τους Aγίους Κύριλλο και Μεθόδιο στις 11 Μαΐου. Το 1980 ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ κήρυξε τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο συμπροστάτες της Ευρώπης μαζί με τον Άγιο Βενέδικτο. Οι Κύριλλος και Μεθόδιος θεωρούνται επίσης άγιοι από την Λουθηρανική και την Αγγλικανική εκκλησία.

Αποστολές των δύο αγίων πριν την ιεραποστολική τους δράση στη Μοραβία (από αυτό το εκτενέστερο βιογραφικό τους) Στα μέσα του ένατου (Θ’) αιώνα παρατηρείται ριζική μεταβολή των πραγμάτων, που συνέπεσε με την κατάπαυση της εικονομαχίας. Κάτω από την ηγεσία τριών ανδρών, του αυτοκράτορα Μιχαήλ του Γ’, του πρωθυπουργού Βάρδα και του πατριάρχη Φωτίου, ο βυζαντινός ελληνισμός στο εσωτερικό ανασυντάσσεται, στρατιωτικά αναδιοργανώνεται και πνευματικά αναγεννιέται. Αυτή η πνευματική αναγέννηση είναι η κύρια δύναμη που κίνησε ολόκληρη την ανοδική πορεία του κράτους.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΣΑΡΑΚΗΝΟΥΣ

Στο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και η αντιμετώπιση των Μουσουλμάνων, οι οποίοι, αφού άρπαξαν τις πλούσιες εκείνες περιοχές της αυτοκρατορίας, δεν έπαυσαν ποτέ να ενεργούν επιδρομές στις ανατολικές της επαρχίες με κύριο σκοπό τη λεηλασία. Υπό την κυριαρχία των μουσουλμάνων Αράβων ζούσαν ακόμη πολλά εκατομμύρια χριστιανοί. Έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να πάρουν θάρρος και οι κατακτητές να αναγκαστούν να τους συμπεριφέρονται ηπιότερα. 

Αλλά τα βυζαντινά όπλα δεν μπορούσαν να επηρεάσουν σημαντικά την κατάσταση. Το 856 στάλθηκε στο χαλιφάτο της Βαγδάτης ο Φώτιος για πολιτικές διαπραγματεύσεις. Έπειτα από λίγα χρόνια, ίσως το 860, ανατέθηκε άλλη αποστολή στον Κωνσταντίνο, η οποία απέβλεπε στη βελτίωση της θέσης των εκεί χριστιανών με τις συζητήσεις που θα γίνονταν με τον Χαλίφη Μουταβακκήλ. 

Υπήρχε ελπίδα ότι θα ήταν δυνατή η κάμψη του φανατισμού και της ορμής των Αράβων με το λόγο, αλλά περισσότερο υπήρχε ελπίδα ότι το φρόνημα των υπόδουλων χριστιανών θα αναπτερωνόταν με την είδηση ότι κάποιος δυναμικός ομόθρησκός τους επισκέφτηκε την πρωτεύουσα του χαλιφάτου και ντρόπιασε τους μουσουλμάνους θεολόγους.

Έφτασε στην πρωτεύουσα του χαλιφάτου μαζί με ένα γραμματέα σε εποχή έξαρσης των πιέσεων και διώξεων κατά των χριστιανών. Μεταξύ των άλλων οι δυνάστες είχαν υποχρεώσει τους χριστιανούς να ζωγραφίσουν στις πόρτες των σπιτιών τους τη μορφή του διαβόλου. Κατά την επίσκεψή του ο Κωνσταντίνος ρωτήθηκε ειρωνικά από μουσουλμάνους τι σήμαινε η απεικόνιση αυτή. 

Απάντησε με χαρακτηριστική ευστροφία: «Βλέπω παραστάσεις διαβόλων και συμπεραίνω ότι στο εσωτερικό αυτών των σπιτιών κατοικούν χριστιανοί· επειδή, δηλαδή, οι διάβολοι δεν μπορούν να συμβιώσουν με αυτούς, βγήκαν έξω από τα σπίτια. Όπου δε βλέπω τις παραστάσεις αυτές, εκεί προφανώς οι διάβολοι κατοικούν μέσα». Σε συζήτηση με μουσουλμάνους θεολόγους κατά τη διάρκεια συμποσίου ο Κωνσταντίνος έθιξε ένα από τα σπουδαιότερα σημεία διαφορών μεταξύ των δύο θρησκειών. 

Οι Χριστιανοί, είπε, βαδίζουν προς την απόκτηση της τελειότητας με ηθικούς αγώνες και δοκιμάζουν μεταπτώσεις στο δρόμο τους, αλλά τα επιτεύγματά τους είναι πιο πνευματικά. Οι Μουσουλμάνοι δεν αγωνίζονται ηθικά, διότι ο θρησκευτικός νόμος τους δεν έχει απαγορεύσεις, γι’ αυτό δεν μπορούν να προκόψουν σε ήθος. Η αποστολή του Κωνσταντίνου στο αραβικό κράτος έφερε κάποια ανακούφιση στους εκεί χριστιανούς. Κατά την επιστροφή του αυτός πέρασε από το ασκητήριο του αδελφού του Μεθοδίου, στον Όλυμπο, και έμεινε λίγο χρόνο μαζί του για ανάπαυση.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Η προηγούμενη αποστολή του Κωνσταντίνου δεν υπήρξε τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός. Εδώ και δύο αιώνες και ο Χριστιανισμός και η ελληνική αυτοκρατορία μίκραινε λόγω της αραβικής επίθεσης. Τώρα ήταν καιρός ν’ αφυπνιστούν και από τη μακραίωνη σύμπτυξη να έρθουν σε απότομη ανάπτυξη. Δυστυχώς η απόπειρα επέκτασης προς την Ανατολή δεν έφερε αποτελέσματα. 

Αλλά αν ο Χριστιανισμός έχασε έδαφος στο Νότο και στην Ανατολή εξαιτίας της αιματηρής βίας των Μουσουλμάνων, υπήρχε χώρος δράσης στο Βορρά. Ο πατριάρχης Φώτιος αντιλήφτηκε εγκαίρως ότι οι Σλάβοι και οι Τούρκοι του Βορρά, οι Χαζάροι, έχοντας έρθει σε επαφή με τους Έλληνες από παλιά, ήταν πλέον ώριμοι να κερδηθούν και να μπουν στην ομάδα των χριστιανικών λαών και συγχρόνως στον κύκλο της πολιτισμένης ανθρωπότητας.

Για την ασφαλή θεμελίωση κάθε προσπάθειας προς την κατεύθυνση αυτή έπρεπε να προηγηθεί προσεκτική μελέτη των θεσμών των σλαβικών ιδίως λαών, λογοτεχνική διαμόρφωση της σλαβικής γλώσσας και μετάφραση των απαραίτητων βιβλίων σε αυτήν. Για την προετοιμασία αυτού του έργου ιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη ειδικό κέντρο σλαβικών μελετών, στο οποίο εκπαιδεύτηκαν ιεραπόστολοι και εκπολιτιστές. 

Προϊστάμενος του κέντρου ορίστηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ και τον Φώτιο ο Κωνσταντίνος, ο οποίος στο εξής ανέλαβε τη διοργάνωση κάθε διαφωτιστικής αποστολής. Τον Ιούνιο του 860 πολυάριθμα ρωσικά στρατεύματα ενήργησαν εισβολή απίθανης αγριότητας στην Κωνσταντινούπολη με μονόξυλα. 

Ο Φώτιος τη χαρακτηρίζει ως εξής σε ομιλία του: «το παράλογο της επίθεσης, το απροσδόκητο της ταχύτητας, η απανθρωπιά της βαρβαρικής φυλής, η σκληρότητα της συμπεριφοράς και η επιθετική σκέψη παρουσιάζουν τη συμφορά σαν κεραυνό που στάλθηκε από τους ουρανούς». Ευτυχώς η εισβολή αποκρούστηκε τόσο απροσδόκητα όσο είχε ενεργηθεί.

Οι Ρώσοι ήταν σλαβικό έθνος υποταγμένο τότε στη μικρή σκανδιναβική φυλή, τους Βαράγγους, που είχαν κατέβει από τη λίμνη Λάδογα [Λάντογκα]. Αν και οι Ρώσοι ήταν υπόδουλοι, η γλώσσα τους επικράτησε και τελικά οι Βαράγγοι αφομοιώθηκαν με αυτούς. Κατείχαν τότε το χώρο μεταξύ των μεγάλων ποταμών Δνειπέρου και Δον. Κατά την εισβολή τους στην πρωτεύουσα της ελληνικής αυτοκρατορίας, τη πολυθρύλητη Τσάργραδ, είδαν όλη τη λάμψη της και κατά την απόκρουσή τους έμαθαν εκ πείρας όλη τη δύναμή της.

Αντιλήφτηκαν, λοιπόν, ότι ήταν προτιμότερο να έχουν τη φιλία παρά την έχθρα των Ελλήνων. Και το Βυζάντιο τους διευκόλυνε σε αυτό. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να σταλεί αντιπροσωπεία ικανή να θέσει τις βάσεις για τον εκχριστιανισμό των Σλάβων του Βορρά, αλλά και των Χαζάρων που βρίσκονταν στα ανατολικά τους. Αυτό θα ήταν επίσης ωφέλιμο και από πολιτικής πλευράς· διότι ο Χριστιανισμός έφερε πάντοτε εξημέρωση ηθών και μέχρι ενός σημείου κατεύνασε τις επιθετικές διαθέσεις των βαρβάρων που δέχονταν.

Ο αυτοκράτορας και ο Φώτιος δεν μπορούσαν να βρουν άλλον πιο κατάλληλο από τον Κωνσταντίνο. Αυτός, αν και είχε επιστρέψει από την αποστολή του στους Άραβες μόλις πριν από μικρό χρονικό διάστημα, δέχτηκε χωρίς δισταγμό την εντολή, και πήρε μαζί του τον Μεθόδιο, ο οποίος φαίνεται ότι τον είχε ακολουθήσει από τον Όλυμπο στην πρωτεύουσα. 

Ο Μεθόδιος ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Κωνσταντίνο, αλλά υποτάχθηκε σε εκείνον, επειδή ήταν πιο αρμόδιος για την ιεραποστολή. Αυτός εργαζόταν περισσότερο με την προσευχή, εκείνος με το λόγο. Αλλά αργότερα έγινε και αυτός πολύ ικανός οργανωτής.Οι δύο αδελφοί πήγαν με πλοίο στη Χερσώνα της Κριμαίας. Το καθεστώς της Κριμαίας ήταν πολύ ρευστό: ανατολικά τους

κυριαρχούσαν οι Χαζάροι, βόρεια οι Ρώσοι και δυτικά οι Ούγγροι, ενώ ομάδες αυτών των φύλων κατοικούσαν και μέσα στη Χερσόνησο. Είχαν απομείνει εκεί επίσης αρκετοί Έλληνες κάτοικοι και μερικοί μοναχοί.Μία ημέρα, κατά την οποία οι ιεραπόστολοι βρίσκονταν σε ένα ελληνικό μοναστήρι και τελούσαν λειτουργία, επιτέθηκε πλήθος Ούγγρων, έτοιμο να τους κατασπαράξει. 

Οι αδελφοί δεν ταράχτηκαν καθόλου. Είπαν μόνο το «Κύριε ελέησον» και συνέχισαν τη λειτουργία. Όταν οι επιδρομείς είδαν ότι δε φοβούνται, έμειναν έκπληκτοι και δεν τους πείραξαν. Στην Κριμαία ο Κωνσταντίνος έδωσε δείγματα της επίδοσής του σε γλωσσικά και μεταφραστικά έργα. Συνάντησε μορφωμένους ραββίνους και κοντά τους είχε την ευκαιρία να βελτιώσει τις γνώσεις του στην εβραϊκή γλώσσα. 

Εκεί μετέφρασε και την εβραϊκή γραμματική, η οποία τώρα για πρώτη φορά κάνει την εμφάνισή της. Συνάντησε, επίσης, γέροντα Σαμαρείτη, που του έδειξε τη βίβλο της κοινότητάς του, δηλαδή τη σαμαρειτική Πεντάτευχο, την οποία αυτός κατόρθωσε να διαβάσει. Μεταξύ των Ρώσων βρήκε περικοπές των Ευαγγελίων και των Ψαλμών μεταφρασμένες στη σλαβική γλώσσα με συριακούς χαρακτήρες. 

Τότε για ακόμη μία φορά κατάλαβαν ότι χρειαζόταν καινούριο αλφάβητο, ικανό να αποδώσει όλους τους φθόγγους της σλαβικής γλώσσας.Πριν προχωρήσουν ανατολικά, ανέσυραν από τη θάλασσα το λείψανο του Αγίου Κλήμη, επισκόπου Ρώμης. Σύμφωνα με παλιά παράδοση, ο Κλήμης είχε εξοριστεί στη Χερσώνα το 100 μ.Χ. και οι δεσμώτες του τον είχαν ρίξει στη θάλασσα δένοντας στο λαιμό του μία πέτρα. 

Οι αδελφοί πήγαν τα λείψανα στο ναό της Χερσώνας και πήραν μαζί τους μέρος από αυτά, το οποίο μετέφεραν αργότερα στη Ρώμη. Ο Κωνσταντίνος έγραψε προς τιμή του Κλήμη Βίο, Λόγο Πανηγυρικό και Ύμνους. Τα αποτελέσματα αυτής της αποστολής υπήρξαν σπουδαία. Δεν προχώρησαν στο εσωτερικό της χώρας των Ρώσων, αλλά ήρθαν σε επαφή με εκπροσώπους τους στην Κριμαία και σε περιοχές βόρεια της πόλης. Οι Ρώσοι επέτρεπαν πλέον ελεύθερα στους ιεραποστόλους να εισέρχονται στη χώρα τους και δέχτηκαν επίσκοπο. Έτσι, τέθηκαν γερές βάσεις για τον ολοκληρωτικό εκχριστιανισμό της αχανούς χώρας τους κατά τον επόμενο αιώνα.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΧΑΖΑΡΙΑ

Μετά από πολύμηνη διαμονή στην Κριμαία οι ιεραπόστολοι πήγαν στη Χαζαρία. Εκείνη ακριβώς την εποχή ο ηγεμόνας των Χαζάρων ζήτησε με αντιπροσωπεία την αποστολή στη χώρα του, για να αποδείξει την υπεροχή του Χριστιανισμού έναντι της ιουδαϊκής και της μωαμεθανικής θρησκείας, ώστε να τον δεχτεί ο λαός του.

Οι δύο αδελφοί είχαν πάρει εντολή να επισκεφτούν και τη χώρα του. Οι Χαζάροι, φύλο της τουρκικής οικογένειας, κατείχαν τότε την περιοχή από την Κριμαία μέχρι τον Κάτω Βόλγα και από τον Εύξεινο μέχρι την Κασπία. Είχαν εκπολιτιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό από τα άλλα τουρκικά φύλα και η χώρα τους ήταν πόλος έλξης για Έλληνες, Άραβες και Ιουδαίους εμπόρους.

Διατηρούσαν φιλικές σχέσεις με του Βυζαντινούς από τον έβδομο (Ζ’) αιώνα. Ο Ιουστινιανός ο Β’ κατέφυγε εκεί και παντρεύτηκε μία από τις κόρες του ηγεμόνα τους, του Χαγάνου. Μετά από λίγες δεκαετίες η κόρη άλλου Χαγάνου, η Ειρήνη, έγινε σύζυγος του Κωνσταντίνου του Ε’. Τώρα οι ηγεμόνες τους αισθάνονταν την ανάγκη να συνδεθούν στενότερα με αυτούς. Ένα μέσο ήταν να δεχτούν τη χριστιανική θρησκεία. 

Πίστευαν σε ένα Θεό, προφανώς ως έμμεση επίδραση από τον Χριστιανισμό. Ήδη όμως μεταξύ του λαού είχε αρχίσει η διάδοση του Ιουδαϊσμού και του Μωαμεθανισμού. Ό,τι έχανε η ειδωλολατρία το κέρδιζαν αυτοί. Ήταν, λοιπόν, επείγουσα η ανάγκη της αντίδρασης.

Ο Κωνσταντίνος και ο Μεθόδιος έφυγαν από τη Χερσώνα με πλοίο και αποβιβάστηκαν στις ανατολικές ακτές του Εύξεινου. Πρωτεύουσα της Χαζαρίας ήταν η Ίτιλ, αλλά ο Χαγάνος έμενε άλλοτε και στη Σάρκελ, πόλη κοντά στον Εύξεινο, την οποία είχαν κτίσει βυζαντινοί αρχιτέκτονες.

Στο τραπέζι του Χαγάνου έγιναν διαδοχικές συζητήσεις με εκπροσώπους πρώτα του Ιουδαϊσμού, έπειτα και του Μωαμεθανισμού, τους οποίους και κατατρόπωσαν. Προκλήθηκε μεγάλη εντύπωση. Διακόσιοι επίσημοι άντρες βαπτίστηκαν αμέσως από τους ιεραποστόλους και άλλοι δήλωσαν ότι θα τους μιμηθούν αργότερα. Το ίδιο δήλωσε και ο Χαγάνος με επιστολή του προς τον αυτοκράτορα.

Οι ιεραπόστολοι επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη πάλι δια μέσου της Χερσώνας.Θαυμαστό  λοιπόν είναι το ιεραποστολικό έργο των δύο αδελφών Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, που γιορτάζουμε την 11η Μαΐου. Απλώθηκε σε μια τεράστια περιοχή της κεντρικής Ευρώπης• Τσεχία, Σλοβακία. Σλοβένια,Κροατία, Βοσνία, Μαυροβούνιον και μέρος από Αυστρία, Ουγγαρία και Ουκρανία. 

Αργότερα δε, και στη Ρωσία. Ολόκληροι λαοί απέβαλαν την ειδωλολατρία και άλλες επιβλαβείς δοξασίες εκχριστιανίστηκαν και εκπολιτίστηκαν. Με τον τρόπο που εργάστηκαν οι δύο Ισαπόστολοι έθεσαν τα θεμέλια, όχι μόνον της χριστιανικής πίστης, αλλά και του εκπολιτισμού των σλαβικών λαών. Τα δύο αδέλφια γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη• ο Κύριλλος το έτος 827 και ο Μεθόδιος ενωρίτερα, το 815. Κατάγονταν από αρχοντική οικογένεια της Θεσσαλονίκης. 

Για ανώτερες σπουδές κατέφυγαν στις πιό φημισμένες Σχολές της Κωνσταντινούπολης, και είχαν άριστες επιδόσεις. Ο Κωνσταντίνος (όπως ήταν το όνομα του Κυρίλλου πρίν γίνει Μοναχός) ανεδείχθη σε περίφημο φιλόσοφο. Μιλούσε οκτώ γλώσσες μεταξύ των οποίων και τη σλαβωνική, γι’ αυτό ο Πατριάρχης Φώτιος τον διόρισε Διευθυντή του Κέντρου Σλαβικών Μελετών, που είχε ιδρύσει στην Κωνσταντινούπολη.

Ο αδελφός του Μεθόδιος είχε διοριστεί Διοικητής της Σκλαβηνίας (Επαρχίας στα Βαλκάνια με πληθυσμό σλαβικής καταγωγής). Έτσι του δόθηκε η ευκαιρία να μάθει κι αυτός σλαβωνικά. Όμως, τον είλκυσε ο μοναχικός βίος, παραιτήθηκε από τη διοικητική του θέση και έγινε Μοναχός σε Μοναστήρι του Ολύμπου της Βιθυνίας. 

Εκεί, με την αδιάλειπτη προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική άσκηση, αποκτούσε τα εφόδια για το μεγάλο έργο, στο οποίο θα τον καλούσε ο Θεός αργότερα. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Φώτιος, που είχε εκτιμήσει τα προσόντα του Κωνσταντίνου, του ανέθετε διάφορες εκκλησιαστικές αποστολές, τις οποίες ολοκλήρωνε με επιτυχία. 

Σε μία από αυτές τον έστειλε στη Χερσώνα όπου κατήχησε και βάπτισε τους πρώτους 200 σλάβους και μάλιστα από την ανώτερη κοινωνική τάξη.  Έτσι δημιουγήθηκαν οι προϋποθέσεις για την μεγάλη ανάπτυξη της Εκκλησίας εκεί μετά από 100 χρόνια, που απλώθηκε σε όλη τη Ρωσσία.

Ο Κωνσταντίνος, στην επικοινωνία του με τους σλάβους της Χερσώνας συνειδητοποίησε, πόσο μεγάλο εμπόδιο στο ιεραποστολικό έργο ήταν η έλλειψη γραπτού λόγου, διότι οι σλάβοι δεν είχαν αλφάβητο, δεν είχαν γραφή. Γι’ αυτό, όταν ο Πατριάρχης του ανέθεσε να μεταβεί στη Μοραβία με τον αδελφό του Μεθόδιο, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, επιδόθηκε στην τελειοποίηση του σλαβωνικού αλφάβητου.

Μετέφρασε και κατέγραψε σλαβωνικά τα τέσσερα Ευαγγέλια, τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ωρισμένα κείμενα μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και βασικές Ιερές Ακολουθίες, μαζί βέβαια και τη θεία Λειτουργία. Έτσι, φθάνοντας ο Κύριλλος με τον αδελφό του Μεθόδιο και ομάδα συνεργατών τους από την Κωνσταντινούπολη στη Μοραβία το έτος 863, ήταν στην ευχάριστη θέση να προσφέρει το Ιερό Ευαγγέλιο μεταφρασμένο και γραμμένο στη σλαβωνική γλώσσα, ως δώρο στον Ηγεμόνα της Μοραβίας Ραστισλάβ. 

Ο Ηγεμόνας το παρέλαβε με μεγάλη ικανοποίηση. Το αίτημά του προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’ είχε πλέον ικανοποιηθεί. Οι δύο αδελφοί Ιεραπόστολοι, που έχουν χαρακτηριστεί Ισαπόστολοι, άρχισαν το έργο τους με την ίδρυση Σχολής, στην οποία δίδασκαν το σλαβωνικό αλφάβητο, και Γραμματική ως βασικό κείμενο είχαν την Αγία Γραφή. Κατήρτισαν σλάβους συνεργούς τους οι καταλληλότεροι από αυτούς χειροτονήθηκαν ιερείς και εργάστηκαν για την επέκταση της Εκκλησίας σε όλη την επικράτεια. 

Όπως ήταν φυσικό, ένα τέτοιο έργο αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, από ποκίλους παράγοντες, και ιδιαίτερα από τον διάδοχο του Ραστισλαβ Ηγεμόνα της Μολδαβίας. Ο Άγιος Κύριλλος, το έτος 869, όταν πήγε στη Ρώμη με τον αδελφό του Μεθόδιο, όπου έγιναν δεκτοί από τον Πάπα Ρώμης, εκοιμήθη και ετάφη εκεί. 

Ο Άγιος Μεθόδιος, και μετά την χειροτονία του σε Αρχιεπίσκοπο Σιρμίου, συνέχισε το έργο του και χειροτόνησε πλήθος Σλοβένων, Κροατών, Σέρβων, που μετέδωσαν το Ευαγγέλιο και σε άλλες χώρες, όπου ήσαν εγκατεστημέμοι σλάβοι. Ο Άγιος Μεθόδιος μετά από σκληρούς διωγμούς και διετή φυλάκιση, εκοιμήθη το έτος 885.

Δεν είναι δυνατόν, φυσικά, στα χρονικά όρια ενός κηρύγματος να περιγράψουμε ολόκληρο το πρωτοποριακό έργο των δύο αδελφών Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, οι οποίοι, με το αποστολικό και εκπολιτιστικό έργο τους ευεργέτησαν όσον κανείς άλλος τους σλαβικούς λαούς.Θεωρώντας σήμερα το έργο τους διαπιστώνουμε ότι: Οι δύο Ισαπόστολοι το ιερό έργο που τους ανετέθη από τον Θεό, δια της Εκκλησίας Του, το ανέλαβαν με προθυμία και έδωσαν σ’ αυτό ολόκληρη τη ζωή τους. 

Οι δυσκολίες, οι διωγμοί και οι ποικίλες αντιδράσεις δέν τους απογοήτευσαν. Μετά από την φυλάκισή του ο Άγιος Μεθόδιος, αφού είχε πεθάνει και ο αδελφός του, δεν σκέφθηκε να τα αφήσει όλα και να γυρίσει στην ησυχία του Μοναστηριού του. Οι δύο Άγιοι Αδελφοί με αποφαστικότητα εργάστηκαν το έργο τους μέχρι θανάτου. Ακολούθησαν την προτροπή του Θεού προς τον Επίσκοπον Σμύρνης: «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου, καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» (Αποκ. 2,10).

Μεγάλο δίδαγμα για όλους μας. Την όποια αποστολή μας ανέθεσε ο Θεός στη ζωή μας, όσα εμπόδια και πειρασμούς και αν αντιμετωπίσουμε, να επιμείνουμε να τη φέρουμε εις πέρας μέχρι τέλους. Με την πρώτη δυσκολία να μη εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. 

Ο σπουδαστής να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Οι σύζυγοι να σταθούν πιστοί ο ένας στον άλλον και να ζήσουν αρμονικά μαζί μέχρι θανάτου. Μία εργασία που αναλαμβάνουμε είτε έχει σχέσει με την Εκκλησία είτε με κοινωφελή έργα είτε ακόμη και με το επάγγελμά μας να επιμένουμε να την ολοκληρώνουμε. 

Και προ παντός το έργον του πνευματικού καταρτισμού μας ως χριστιανών, να μή το σταματούμε, όταν βλέπουμε ότι δεν έχουμε θεαματικά αποτελέσματα! Έτσι ώστε στο τέλος της ζωής μας να μπορούμε να πούμε όπως ο Κύριος: «Πάτερ… τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ιωάν. 17,4).

Πόση ικανοποίηση ψυχική θα αισθανόμαστε στα τέλη της ζωής μας όταν η συνείδησή μας θα μας πληροφορεί ότι αγωνιστήκαμε στη ζωή, επιμείναμε παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια και ολοκληρώσαμε,μαζί με τα άλλα καθήκοντά μας, την πορεία μας προς τον Χριστό μέχρι τέλους.