ΑΡΧΗ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

 

Αύριο, με την έναρξη του Τριωδίου, μπαίνουμε στις γιορτές του Πάσχα και η Εκκλησία μάς προετοιμάζει κατάλληλα. Μας προετοιμάζει με την προσευχή, με την υμνολογία και με την άσκηση. Ο άνθρωπος θέλει να επικοινωνεί με τον Πλάστη του, το 'χει μεγάλη ανάγκη. Είναι η ανάσα της ψυχής του.

«Καλύτερα να προσευχόμεθα, παρά να αναπνέομε», λένε οι πατέρες της Εκκλησίας. Κι έχουμε εδώ την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. «Ανέβηκαν δυο άνθρωποι στο ιερό να προσευχηθούν ...;», λέει ο Χριστός. Τόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από την προσευχή, γι' αυτό να μην την αμελούμε, όπου και αν βρισκόμαστε - και στον ναό και στο σπίτι μας και στον δρόμο και οπουδήποτε. Να επικοινωνούμε με τον Κύριο.

Αυτό αλλάζει το κλίμα, φέρνει τη Χάρη του Θεού επάνω μας, βοηθάμε και τους άλλους, προστατευόμεθα απ' το κακό και προχωρούμε για τη Θεία Βασιλεία. Ο άνθρωπος, σε κάποιες στιγμές της ζωής του, δείχνει και τον χαρακτήρα του. Εμείς σήμερα τον δείχνουμε περισσότερο στην οδήγηση και σ' άλλα, αλλά και κατά την ώρα της προσευχής φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

 

Ο Φαρισαίος - εγωλάτρης, τυπολάτρης, υπερήφανος και αλαζόνας- προσευχόταν στον Θεό, αλλά όχι στον Θεό, στον εαυτό του. Στον εαυτό του! Ευχαριστούσε τον Θεό γιατί δεν ήταν σαν τους άλλους, λες και αυτός μπόρεσε και έκανε την αρετή και δεν ήταν εκείνη δώρο του Θεού. Άρχισε μετά να κατηγορεί τους άλλους, ακόμα και τον Τελώνη, που ήταν πολύ κοντά του.

Όταν προσευχόμεθα, όμως, δεν κατηγορούμε τους άλλους, αλλά τον εαυτό μας. Κάνουμε την αυτομεμψία και την ταπείνωση, κι αυτό φέρνει επάνω μας τη Χάρη και την ευλογία του Θεού. Είπε και για τις αρετές του, που ήσαν πραγματικές, αλλά χωρίς αναφορά σε Κείνον, που του τις έδωσε, έγιναν κακίες. Ο Τελώνης είχε σκύψει κι έβλεπε κάτω τη γη και το χώμα. Δεν τολμούσε να δει ούτε τον ουρανό ούτε τον πλησίον. Είχε αμαρτήσει και στον ουρανό και στον πλησίον.

Όμως το αισθάνθηκε. Η Χάρη του Θεού τον φώτισε, γιατί ζητούσε όντως την Αλήθεια, όντως το Φως και όντως τη Σωτηρία, και δεν έλεγε τίποτε άλλο, παρά μονάχα λίγες λέξεις: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» («Θεέ μου, συγχώρα με, τον αμαρτωλό»). 

Κι ήρθαν πάνω του η Χάρις και η ευλογία του Κυρίου. Βγάζει ο Χριστός μας το συμπέρασμα και λέει: « ...; Κατέβηκε ο Τελώνης απ' τον ναό δεδικαιωμένος και όχι ο Φαρισαίος». Και συμπληρώνει: «Αυτός που υψώνει μόνος του τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί». 

Το βλέπουμε και σήμερα στη ζωή μας και στις διάφορες εκφάνσεις της παγκόσμιας σκηνής. Όποιος υπερηφανεύεται, ταπεινώνεται. Γι' αυτό να προσέχομε όλοι, προπαντός οι μεγάλοι να είμεθα ταπεινοί. Συνεχίζει ο Χριστός: «Και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί».

Υψώνεται μπροστά στον Θεό, τον υψώνουν η αγάπη Του και η Χάρις Του.

Υψώνεται μέσα στην ψυχή του, γιατί αισθάνεται αγαλλίαση και ευφροσύνη.

Υψώνεται και στους άλλους, στους πλησίον, στους εγγύς και στους μακράν, διότι τον ταπεινό άνθρωπο όλοι τον θέλουν.