ΤΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ SOS ΤΗΣ ΒΙΟΧΑΛΚΟ ΤΟ ΕΛΑΒΕ ΚΑΝΕΙΣ;

Η αποχώρηση του μεγαλύτερου, ίσως, ελληνικού βιομηχανικού ομίλου, της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, από την Ελλάδα , αναμφίβολα αποτελεί μεγάλο πλήγμα. Ουσίας και εντυπώσεων. Την ώρα που η χώρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσελκύσει ξένες επενδύσεις για να στηρίξει ελπίδες ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων εργασίας, ένα ελληνικός κολοσσός μεταφέρει την έδρα του στο εξωτερικό. Και, μάλιστα, είναι ο τρίτος στην σειρά σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά την ΦΑΓΕ και την Coca Cola. Το μήνυμα που εκπέμπεται στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό, είναι αυτόχρημα αρνητικό...

Η αιτιολογία της μεταφοράς έδρας της εταιρίας, είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην Ελλάδα σε πηγές χρηματοδότησης. Οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες, και οι ελληνικές επιχειρήσεις, λόγω κλίματος και γενικής κατάστασης στην χώρα, αντιμετωπίζονται με δυσπιστία (και απαγορευτικά επιτόκια...) και από τους ξένους χρηματοπιστωτικούς οίκους. Άρα, η έξοδος (έδρας έστω...) από την Ελλάδα, επιχειρηματικός μονόδρομος, αν η επιχείρηση θέλει να παραμείνει ενεργός. Η επίσημη ανακοίνωση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ πώς η παραγωγική της δραστηριότητα (με τους 7.500 εργαζόμενους και τις εξαγωγές που καλύπτουν το 12% του συνόλου των εθνικών εξαγωγών...), είναι κατ' αρχήν ένας παρηγορητικός, καθησυχαστικός λόγος.

Η δήλωση, όμως, κορυφαίου στελέχους του ομίλου πως "η παραγωγή παραμένει στην Ελλάδα-με τα προβλήματά της...", δημιουργεί δυνάμει και σε προοπτική εύλογες ανησυχίες. Βεβαίως, η μεταφορά της παραγωγικής βάσης μιας μεγάλης μεταλλουργικής βιομηχανίας δεν είναι κάτι εύκολο ούτε μπορεί να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη. Σε βάθος χρόνου, όμως, και εφ' όσον "τα προβλήματα" στα οποία αναφέρθηκε το στέλεχος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ παραμείνουν και επιδεινωθούν, τίποτε δεν μπορεί ν' αποκλείσει ακόμη και αυτή την σαφώς πολυπλοκότερη λύση, προκειμένου να συνεχίσει με συμφερότερους όρους την λειτουργία της η βιομηχανία.

Διατυπώθηκαν απόψεις και προτροπές, ακόμη και από κατά παράδοση σοβαρά έντυπα, περί της ανάγκης επίδειξης "πατριωτικού αισθήματος" τούτες τις δύσκολες για την χώρα στιγμές από τους επιχειρηματίες- τους σοβαρούς και παραγωγικούς επιχειρηματίες, όχι τους... αρπακολλατζήδες που πόνταραν και πλούτισαν είτε ως κρατικοδίαιτοι (μ' ότι αυτό συνεπάγεται εν Ελλάδι) είτε ευκαιριακά λόγω φούσκας και επίπλαστης δανειακής "ευδαιμονίας". Σωστό, αλλά ως ένα βαθμό. Γιατί, μια μεγάλη επιχείρηση, όπως λ.χ. μια σημαντική βιομηχανία, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να δραστηριοποιείται σε αρνητικό περιβάλλον και υπό προϋποθέσεις - πέραν της βούλησης της επιχείρησης - που αναπόδραστα οδηγούν στη σώρευση ζημιών και το αναπόφευκτο κλείσιμό της. Μιλάμε για "μη αρνητικό περιβάλλον", που βεβαίως είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το "πελατειακά φιλικό" που τόσο άνθισε τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα με τα καταστροφικά του αποτελέσματα...

Η βιομηχανία μετάλλου, λ.χ., που είμαι μια πολύ ενεργοβόρα παραγωγική διαδικασία, σ' ολόκληρη την Ευρώπη έχουν βρεθεί τρόποι για την έμμεση και άμεση πριμοδότηση και στήριξή της. Ακόμη και η Γερμανία... της Μέρκελ, έχει καθιερώσει φορολογικές ελαφρύνσεις αλλά και επιστροφή σ' αυτές σημαντικού μέρους του κόστους διαχείρισης των ρύπων. Η Ιταλία (οι μεταλλουργίες της οποίας ανταγωνίζονται ευθέως τις ελληνικές) πέραν των φορολογικών ελαφρύνσεων έχει θεσπίσει γι' αυτές ειδικά τιμολόγια ενέργειας για όσες δαπανούν στην ενέργεια περισσότερο από το 3% του συνολικού κύκλο εργασιών τους. Ανάλογες η παραπλήσιες ρυθμίσεις ισχύουν σχεδόν σε 'ολες τις χώρες της ΕΕ- και όχι μόνο. Και στην Ελλάδα;

Τα τιμολόγια κατανάλωσης βιομηχανικής ενέργειας, έχουν... επιβαρυνθεί σοβαρότατα από το 2010 (για να καλυφθούν οι δημοσιονομικές τρύπες) μέχρι σήμερα, ακόμη και για τις κατ' εξοχήν ενεργοβόρες (αλλά και εξαγωγικές!)βιομηχανίες: για το ηλεκτρικό ρεύμα, 5-7 % σε "Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης",7 %σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, 7 % σε υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας, 15 % στο σύστημα εμπορίας ρύπων-εκεί που η Μέρκελ δίνει επιστροφές! Και στις μονάδες που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο, η επιβάρυνση (στο ήδη μη ανταγωνιστικό, σε σχέση με το πόσο κοστίζει στην υπόλοιπη Ευρώπη...) από τον επιβληθέντα Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης, κυμαίνεται μεταξύ 15 και 20 %!

Αποτέλεσμα: η μεγαβατώρα (σε ρεύμα) κοστίζει στην ελληνική βιομηχανία 80 ευρώ και σε φυσικό αέριο 47 ευρώ, την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη το μέσο κόστος της μεγαβατώρας στην βιομηχανία δεν ξεπερνάει τα 35 ευρώ!Καληνύχτα ανταγωνισμός και βιωσιμότητα... Επικίνδυνες σκέψεις και προβληματισμοί, στην σημερινή Ελλάδα της αγανάκτησης και του θυμού των μεγάλων λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων, που δικαίως πνίγονται από τις συνεχείς μειώσεις εισοδήματος, τις παράλογες φορολογίες (λόγω αδυναμίας αλλά και... μη θέλησης πάταξης της φοροδιαφυγής...), την θανατερή ανεργία. Και... πιο επικίνδυνες, όταν τις επιχειρεί κανείς σ' 'ένα "πολιτικό" περιβάλλον πλεονάζοντος λαϊκισμού, ενοχοποίησης "του κεφαλαίου", δαιμονοποίησης του επιχειρείν και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας....

Μόνο που αυτά τα "διαβολικά" φέρνουν ανάπτυξη, δημιουργούν θέσεις εργασίας, κινούν την αγορά και ανεβάζουν (σωστά) το βιοτικό επίπεδο. Και δεν απαιτούν "πελατειακά φιλικό" περιβάλλον και "δομές"-για την απλή λογική και τον ρεαλισμό που υπάρχει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες πιέζουν και αγωνίζονται. Όσα (και για όσο...) παραμένουν στην Ελλάδα των σπασμωδικών ενεργειών και της έλλειψης προγραμματισμού βάθους...