Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ - 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έξι Αυγούστου σήμερα και η Εκκλησία εορτάζει την Θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου Προβάλλοντας  αυτό το γεγονός, επιθυμεί να αποκαλύψει στα μάτια των ανθρώπων την πραγματική δόξα του Χριστού. Δόξα, η οποία αποκαλύπτεται στα ανθρώπινα μέτρα και γίνεται γνωστή με την ανθρώπινη δυνατότητα. Άρα λοιπόν, η θεία Μεταμόρφωση στο Θαβώριο όρος ήταν μερική, γιατί απευθυνόταν στους ανθρώπους.

Γι’ αυτό ο ιερός υμνωδός στο απολυτίκιο της ημέρας τονίζει πως η δόξα του Χριστού στη Μεταμόρφωση έγινε στο μέτρο που θα μπορούσαν οι Μαθητές να κατανοήσουν. «Έδειξες», λέει ο υμνωδός, «τη δόξα Σου στους Μαθητές, καθώς μπορούσαν να την καταλάβουν». Όχι περισσότερο. Γιατί περισσότερο θα ήταν περιττό, αφού θα έμενε απροσέγγιστο και ακατανόητο.

Στο Ευαγγέλιό του ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, περιγράφοντας το γεγονός της Μεταμορφώσεως, σημειώνει πως, «μεταμορφώθηκε μπροστά στους Μαθητές και έλαμψε το πρόσωπό Του σαν τον ήλιο, τα δε ενδύματά Του έγιναν λευκά σαν το φως».

Γίνεται αντιληπτό πως ο ιερός Ευαγγελιστής βρίσκεται μπροστά σε μια δυσκολία. Δυσκολία, η οποία προκύπτει από το γεγονός της αδυναμίας περιγραφής του γεγονότος. 

Η λάμψη του προσώπου του Χριστού και το λευκό χρώμα των ενδυμάτων Του είναι κάτι πολύ περισσότερο και πλουσιότερο από τη σχετική διήγηση. Είναι κάτι ανώτερο, κάτι παρά πάνω. Ο ιερός Ευαγγελιστής όμως χρησιμοποιεί αυτές τις ανθρώπινες εκφράσεις, γιατί ακριβώς ο ήλιος είναι το μόνο γνωστό άστρο με τόσο πολύ λαμπρό φωτισμό. Δεν υπάρχει άλλο δυνατότερο και λαμπρότερο. Το ότι όμως ήταν κάτι πολύ ανώτερο και περισσότερο, γίνεται αντιληπτό από το γεγονός ότι «οι Μαθητές έπεσαν με το πρόσωπο στο χώμα». 

Έπεσαν στο έδαφος οι Μαθητές μπροστά σε αυτή τη λάμψη και το φως. Όμως κάθε μέρα αντικρίζουμε το φως του ηλίου και δεν πέφτουμε στο έδαφος. Γι’  αυτό ο ιερός Δαμασκηνός σημειώνει με νόημα: «Εάν λοιπόν, γράφει, δεν ήταν εκείνο το φως κάτι το υπερβολικό, αλλά στα μέτρα του φωτός του ηλίου, οι Μαθητές δεν θα έπεφταν στο έδαφος».

Αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του γεγονότος της Μεταμορφώσεως και την αδυναμία περιγραφής του. Και αντιλαμβανόμαστε ότι και ως προς το μέτρο που έγινε και ως προς το μέτρο που κατανοείται, μένει ακόμη χώρος ανέγγιχτος και ακατανόητος δηλαδή χώρος που δεν μπορείς να τον αγγίξεις και να τον κατανοήσεις με ανθρώπινα και λογικά κριτήρια. Αλλά ο Χριστός ότι πράττει, ότι διδάσκει, δεν το κάνει για επίδειξη η εντυπωσιασμό των ανθρώπων.

Πολύ  περισσότερο δεν επιθυμεί να εκφοβήσει. Γιατί μια τέτοια ενέργειά του καθιστά τον άνθρωπο ανελεύθερο και εγκλωβισμένο μέσα στον φόβο και τη σύγχυση. Όμως, ούτε ο φόβος μπορεί να γεννήσει μια ολοκληρωμένη και ελεύθερη πίστη, ούτε η σύγχυση αποτελεί στέρεο έδαφος, που μπορεί να ευδοκιμήσει μια τέτοια κατάσταση. 

Άλλη πρέπει να είναι η προϋπόθεση, που αναδεικνύει τον πιστό άνθρωπο και γνώστη των θείων μυστηρίων αληθειών. Και αυτή η προϋπόθεση είναι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Μόνο έτσι ο άνθρωπος, δια της προσωπικής του ελευθερίας και του δικού του αγώνα, μέσα στη χάρη του Χριστού, γίνεται μύστης της πίστεως. Και μόνο τότε η πίστη μπορεί να θεωρηθεί ότι στηρίζεται σε στέρεη βάση και μένει ακλόνητη και σταθερή. Κάθε άλλη πίστη που δημιουργείται από φόβο, έχει πρόσκαιρο χαρακτήρα και περιεχόμενο.

Μόλις το γεγονός που προξένησε το φόβο εκλείψει, τότε η πίστη εξαφανίζεται. Εξαφανίζεται ως επιπόλαιο και χωρίς ηθικό υπόβαθρο γεγονός. Γι’  αυτό, δεν έχει σημασία αν μπορούμε να κατανοήσουμε τα θεία γεγονότα και μάλιστα στην ολότητά τους. Δεν είναι αρνητικό το γεγονός πως πολλά από  αυτά μένουν μακριά από τις ανθρώπινες δυνατότητες και δεν αποκαλύφθηκαν όλα στον άνθρωπο.

Γιατί εκείνο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι πως ο Χριστός αποκάλυψε όλα όσα είναι αρκετά για τη δική μας σωτηρία. Δεν απέκρυψε τίποτε, δεν παρέλειψε όλα αυτά που θα μας βοηθήσουν και θα διευκολύνουν την πορεία μας για την Ουράνια Βασιλεία Του. Η  σημερινή εορτή της θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, αποτελεί μια γλυκειά πρόγευση της δόξας και της μεγαλειότητάς Του.

Το φως και η λάμψη της είναι προάγγελος του φωτός της αιωνιότητας. Είναι το γεγονός πως εμείς αξιωνόμαστε να γίνουμε μέτοχοι της δικής του λαμπρότητας. Μα πρωτίστως, εφ’  όσον ζούμε σε  αυτόν τον κόσμο, αποτελεί μια ουσιαστική και βασική επίκληση και προσευχή προς τον Χριστό, να λάμψει με το δικό Του φως όλη μας η ζωή και όλη μας η ύπαρξη.