Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Άρθρο: Του  Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Παπαθανασίου Δρ.Ν.& Θ. 

Ιεροκήρυκος του Καθεδρικού Ιερού Ναού των Αθηνών 

και Διευθυντού του Ιδιαίτερου Γραφείου 

του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου

Στο διάβα της ζωής του ανθρώπου υπάρχουν αξίες  Πνευματικά μεγέθη πού διορθώνουν, καλλιεργούν, εξυψώνουν και εκπολιτίζουν τον έσω άνθρωπο. Σ' αυτά ανήκει ο εκκλησιασμός και μάλιστα εκείνος της Κυριακής ημέρας, καθ' ότι δεν πρόκειται για μια ημέρα όπως οι άλλες της εβδομάδος αλλά από των πρώτων χριστιανικών αιώνων έχει καθιερωθεί ως η κατ' εξοχήν ημέρα του Κυρίου, η ημέρα της Αναστάσεως.

Η Κυριακή εξαιρείται, δεν είναι καθημερινή. Εξαιρείται σε ιερότητα και τιμή. Γι' αυτό και για τους χριστιανούς είναι κατάπαυση και αργία. Ιδιαίτερα ο εκκλησιασμός κατά την ημέρα αυτή είναι η ύψιστη έκφραση της θεάρεστης λατρείας πρός το Θεό.

Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας είναι η αναφορά μας στο Θεό, το μέσο της ένωσής μας μαζί Του, η νοηματοδότηση της ύπαρξής μας, η ευχαριστία, η δοξολογία, η ικεσία μας. Εκεί συναντάμε αληθινά τον συνάνθρωπό μας, μαθαίνουμε να ελευθερωνόμαστε, ν' αγαπάμε, να διακονούμε, να εισερχόμεθα στο Μυστήριο της θείας χάριτος. Αυτό σημαίνει λειτουργημένος άνθρωπος στη ζώσα πραγματικότητα.

Το ελάχιστο, ο εκκλησιασμός έρχεται και λειτουργεί ως ηθική τόνωση, παραμυθεί, καταλαγιάζει τη θλίψη και τις ποικίλες δοκιμασίες τής ζωής ενδυναμώνει, φέρει ελπίδα στην ψυχή και καταλλαγή στις διανθρώπινες σχέσεις. Κάτι ήξεραν μεγάλες προσωπικότητες ως π.χ. από τον Λίνκολν μέχρι τον Καποδίστρια και τον Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Παπαδιαμάντη που ποτέ δεν έμειναν αλειτούργητοι την Κυριακή ημέρα.

Οφείλουμε, εμείς οι ίδιοι οι νεοέλληνες να μην απαξιώσουμε τον εκκλησιασμό της Κυριακής. Αν φτάσουμε σ' αυτό το έσχατο σημείο της πνευματικής παρακμής, καθ' ότι περί αυτού πρόκειται. Τότε ως άφρονες, θα ισχύει τό ψαλμικόν και για μας «είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός» (Ψ. 13:1) αλλά και ή συνέχεια «άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψ. 48:21).

Όμως κατά τον Ίω. Χρυσόστομο «άνθρωπος έστιν, ούχ όστις απλώς, χείρας και πόδας έχει ανθρώπου, ούχ όστις εστί λογικός μόνον, άλλ' όστις ευσέβειαν και αρετήν μετά παρρησίας ασκεί» (ΕΠ 49:232) και κατά τον Marcel «ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι άνθρωπος εναντίον του ανθρωπισμού». 

Αποφυγή του εκκλησιασμού της Κυριακής με διάφορες δικαιολογίες συνιστά έλλειμμα και πνευματική αμέλεια ενώ η εύρεση «εις τας αυλάς του Κυρίου», στο ναό, είναι χάρις και ευλογία. Και μη λησμονούμε. Τούτος ο τόπος έζησε με τον εκκλησιασμό, χρόνια τώρα, και τον αγάπησε, ζυμώθηκε και δέθηκε μαζί του οικογενειακά, κοινοτικά, υπαρξιακά. Πως λοιπόν να τον ξεχάσει;

Ωστόσο αν κάποιοι ζητούν την αποδόμησή του θα πρέπει να ξέρουν ότι αν υπάρχει μια Ελλάδα που δεν είναι σκυθρωπή, αυτό εν πολλοίς, οφείλεται σ' αυτό που λέμε στη θεολογική γλώσσα «λειτουργία μετά την λειτουργία».