Ο ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ: ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
Με τον ιερό πόθο προς
τον Νυμφίο Χριστό που έκαιγε μέσα στην ψυχή της δεν έμεινε ράθυμη και αδρανής.
Έκανε ακόμη και περιοδείες ιεραποστολικές και μακριά από την πατρίδα της τη
Ρώμη και δίδαξε, νουθέτησε, παρηγόρησε, καθοδήγησε, ελευθέρωσε από τα είδωλα, και
έφερε στο Χριστό πολλούς συνανθρώπους της.
Και το μείζον, έμεινε
άκαμπτη και αλύγιστη όταν ήλθε η στιγμή μπροστά στις δοκιμασίες, στις απειλές,
στο διωγμό, στα μαρτύρια. Το άκαμπτο, αλύγιστο, χριστιανικό της φρόνημα
δοκιμάσθηκε σκληρά με πολλά βασανιστήρια. Και έμεινε πιστή στον Κύριο και Θεό
της ακόμη και όταν έβαζαν στό κεφάλι της την πύρινη περικεφαλαία. Και όταν με
δεσμά τη φυλάκισαν.
Και όταν της έκαψαν τα χέρια με αναμμένες
λαμπάδες. Και όταν την έριξαν στο καυτό λάδι και στην πίσσα. Όμως, απ’ όλα αυτά
ο Κύριος «ερρύσατο αυτήν». Διέσωσε και διατήρησε κατά πάντα υγιά την πιστή
δούλη Του, για να φανερώσει άλλη μια φορά την δύναμή Του στους ειδωλολάτρες.
«Ανένηψε», λέγει η ιστορία, και αυτός ο ειδωλολάτρης και διώκτης ο αυτοκράτωρ
Αντονίνος.
Κάποια θεία ακτίνα φώτισε το πνεύμα του,
ένοιωσε το θαύμα που του έκανε στα μάτια η Αγία. Και έκτοτε παραμένει η
προστάτης των οφθαλμών των ανθρώπων. Αλλά το μεγάλο ερώτημα σήμερα για μας τους
Νεοέλληνες είναι: ο πόθος ο δικός μας, είναι πόθος Ιησού Χριστού; Μήπως δεν
έχουμε ιερό πόθο, αλλά πόθο ανίερο;
Πόθο γήινο και φθαρτό;
Πόθο σαρκολατρείας και διαφθοράς;
Πόθο θεάματος και ύλης;
Τα ερωτήματα είναι
πολλά και ουσιαστικά.
Αλήθεια, έχουμε σκεφθεί
εάν ο Ιησούς Χριστός είναι πόθος μας; Εάν βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μας ή
έχει απωθηθεί στο περιθώριο; Εάν η διδασκαλία Του μας εμπνέει και μας καθοδηγεί
στη ζωή μας; Ναί, ο Χριστός, που τόσο πολύ αγάπησε και πόθησε παιδιόθεν η αγία
Παρασκευή, δεν είναι μία αφηρημένη ιδέα.
Δεν είναι μύθος.
Δεν είναι είδωλο.
Δεν είναι απλώς
ιστορική ενθύμηση.
Ο Χριστός δεν είναι ένα
από τα πολλά.
Ο Χριστός ερχόμενος
στην γη για να μας λυτρώσει από την αμαρτία δέν έγινε απλώς άνθρωπος μία φορά
και ένα καιρό, αλλά ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού, ντύθηκε την
ανθρώπινη φύση για την δική μας λύτρωση και σωτηρία. Και ο Χριστός μένει στο
διηνεκές η Κεφαλή, η πνοή, ο παλμός μας μέσα στην Εκκλησία Του.
Μένει πάντα κοντά μας,
για να μπορούμε μαζί Του, δίπλα Του, να βαδίζουμε. Να είμαστε άνθρωποι και όχι
κτήνη. Χωρίς το Θεάνθρωπο, ο άνθρωπος γίνεται
κτηνάνθρωπος και υπάνθρωπος. Μόνο με τον Ιησού βρίσκει ορίζοντα, έχει
προοπτική, βρίσκει νόημα στη ζωή. Μας χάρισε ένα νέο πολίτευμα, ένα νέο καθεστώς
υπάρξεως, το οποίο ονομάζεται Βασιλεία του Θεού.
Είναι καθεστώς
εσωτερικό, των ψυχών μας, που δεν στηρίζεται σε νόμους, σε διατάγματα και σε
εξωτερικές επαναστάσεις.
Είναι η έσωτερική
αλλαγή, η μεταμόρφωση, η πνευματική ανακαίνιση, η «καινή ζωή» εν τη αγάπη του
Χριστού.
Μετά απ᾽
όλα αυτά επιτρέπεται να εξακολουθεί να παραμένει ο πόθος μας ανίερος; Δεν θα
πρέπει να πληροί τις καρδιές μας πόθος άγιος και ιερός; Σύγχρονος φιλόσοφος
προεφήτευσεν, ότι η ανθρωπότητα θα εισέλθει στην μεγάλη νύκτα του κενού, της
απογοήτευσης και της σύγχυσης, διότι θα μείνει χωρίς ελπίδα.
Αλλ’ εμείς, οι
φιλέορτοι τάξεις, παρα τα ποικίλα σκοτάδια γύρω μας, έχουμε φώς και περισσότερο
φώς, έχουμε φώς διότι έχουμε ελπίδα. Και έχουμε ελπίδα, γιατί έχουμε αγίους και
αγίες, έχουμε την Εκκλησία, ζούμε στο χώρο της Εκκλησίας, πιστεύουμε «εις Θεόν
ζώντα». Έχουμε την ελπίδα «την αποκειμένην υμίν εν τοις ουρανοίς» (Κολ. α´5).
Την ελπίδα στον Δεσπότη Χριστό, όπως την είχε με
τον ιερό της πόθο και μας την δίδαξε και φανέρωσε και η Οσιοπαρθενομάρτυς, η
ένδοξος αγία Παρασκευή. Είθε ο υπέροχος αυτός στίχος που ψάλαμε για την αγία
Παρασκευή, το «ολοψύχως ποθήσασα τον Δεσπότην Χριστόν» να ακτινοβολήσει και
καρποφορήσει σε κάθε ψυχή.
Κείμενο: Του Αρχιμ. π. Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου Δρ Ν.
& Θ
Ιεροκήρυκος του Καθεδρικού Ιερού Ναού των Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου