ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ)

Τή Άγία καί Μεγάλη Παρασκευή τά Άγια καί Σωτήρια 

 καί Φρικτά Πάθη τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος 

 Ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν

 «Ότε εν τω τάφω τω καινώ,

υπέρ του παντός κατετέθης,

ο Λυτρωτής του παντός,

άδης ο παγγέλαστος

ιδών σε, έπτηξεν`

οι μοχλοί συνετρίβησαν,

εθλάσθησαν πύλαι,

μνήματα ηνοίχθησαν,

νεκροί ανίσταντο,

τότε ο Αδάμ ευχαρίστως,

χαίρων ανεβόα σοι` Δόξα,

τη συγκαταβάσει σου, φιλάνθρωπε».

Τετέλεσται Αύτη είναι ή τελευταία λέξη πού έξεφώνησε ό Ιησούς επάνω στό Σταυρό. Μέ τή λέξη αυτή άφησε τό πνεύμα του νά απομακρυνθεί άπό τό σώμα, τό οποίο άπνουν, ταλαιπωρημένο καί ταπεινωμένο, ένεκα τού φθόνου καί του σαδισμού τών Γραμματέων καί Φαρισαίων καί τής ειρωνικής αδιαφορίας τών Ρωμαίων, έκειτο τώρα έπί του Σταύρου τής κατά κόσμον ατιμίας. Πολλοί άπό εκείνους πού άκουσαν τήν τελευταία λέξη τού Ιησού, θά νόμισαν ότι έσήμανε τή λήξη της ζωής του καί τήν είσοδό του στό θάνατο. Φαινομενικώς αυτή τή σημασία δείχνει νά έχει ή λέξη «Τετέλεσται». Ή ουσιαστική καί βαθύτερη σημασία είναι άλλη. Τήν ώρα πού άφηνε ό έκ Ναζαρέτ Ιησούς τό πνεύμα του, συντελείτο ένα μέγα κοσμογονικό πνευματικό έργο. Ή επίσκεψη του Χριστού έπί τής γής δέν ήταν μία άπλή φιλοφρόνηση του Ουρανού πρός τή γή, του Θεού πρός τόν άνθρωπο.

Ούτε ό θάνατος του ήταν θυσία υπέρ τής ιδεολογίας του, όπως συμβαίνει μέ ιδεολόγους ανθρώπους. Ό Χριστός ήλθε στή γή άπό αγάπη καί πέθανε άπό αγάπη γιά τούς ανθρώπους. Ό Χριστός μέ τό θάνατο του έξεπλήρωσε ένα σοβαρό καί σπουδαίο σκοπό, τή λύτρωση τών ανθρώπων. Γνωρίζουμε ότι ή αμαρτία εισήλθε στήν ανθρώπινη ζωή ένεκα τής πτώσεως τών Πρωτοπλάστων. Ή αμαρτία γενικεύτηκε καί ό άνθρωπος λησμόνησε τόν αληθινό Θεό καί τόν αντικατέστησε μέ είδωλα. Ή θεολογική άγνωσία δημιούργησε μέγα χάσμα μεταξύ Θεού καί άνθρωπου. Χωρίς αληθινή πίστη, δέν υπάρχει καί αληθινή ζωή. Φοβερή ή κατάπτωση τής ηθικής καί πνευματικής ζωής, μάλιστα τούς τελευταίους χρόνους πρό τής εμφανίσεως του Ιησού έπί τής γής. Ό άνθρωπος χρειαζόταν ένα Σωτήρα. Άπό αγάπη ήλθε ό Χριστός στόν κόσμο.

Μέ τήν αγιότητα του, μέ τήν υπέροχη καί μοναδική διδασκαλία του, έλαμψε ώς θείο φώς στή ζωή τών ανθρώπων. Τό φώς αυτό ενόχλησε τίς συνειδήσεις τών Γραμματέων καί Φαρισαίων. Αδύνατα τά μάτια τής ψυχής τους, δέν άντεξαν μπροστά στόν Ήλιο τής Δικαιοσύνης. Όπως συμβαίνει καί μέ τά αδύνατα μάτια του σώματος πού δέν αντέχουν στό δυνατό φώς. Οί παράνομοι απεφάσισαν νά σκοτώσουν τήν πηγή τής ζωής. Δέν θά σχολιάσουμε τό μοναδικό καί πρωτάκουστο αυτό έγκλημα στήν ιστορία τής ανθρωπότητας. Ή παγκόσμια συνείδηση τό κατεδίκασε. Σήμερα, όλοι οί ορθόδοξοι Χριστιανοί άνά τήν οικουμένη, προσκυνούμε τό Σταυρό τού Κυρίου. Άς τόν προσκυνήσουμε μέ δάκρυα αγάπης καί ευγνωμοσύνης καί νά σκεφθούμε ότι ό κόσμος, ύστερα άπό τό μεγάλο έγκλημα κατά του Χριστού, πρέπει νά απαλλαγεί άπό τά εγκλήματα. Ό γλυκύτατος Ιησούς δέν είχε «είδος, ουδέ κάλλος».

«Καί είδομεν αυτόν καί ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος άλλά τό είδος αυτού άτιμον καί έκλείπον παρά τούς υιούς τών ανθρώπων». Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου, πλαστουργέ μου Πώς πάθος κατεδέξω; Άλαζών Ισραήλ, μιαιφόνε λαέ, τί παθών τόν Βαραββάν ήλευθέρωσας, τόν Σωτήρα δέ παρέδωκας Σταυρώ; «Καθώς ύψωσε Μωϋσής τόν όψιν έν τη έρήμω, ούτως ύψωθήναι δει τόν Υίόν του ανθρώπου, ίνα πάς ό πιστεύων εις αυτόν, έχη ζωήν αιώνων» (Ίωάν. 3,14). Ό Χριστός σήκωσε τό Σταυρό του γιά τίς αμαρτίες μας. Άς δυναμώσουμε τή θέλησή μας νά σηκώνουμε καί εμείς μέ αγάπη καί πίστη τό δικό μας Σταυρό στήν πορεία τής ζωής. Άς μή λιποψυχούμε, άς μή πικραινόμεθα, άλλά νά καλύπτουμε τίς δυσκολίες τής ζωής μέ τό πιό ανθρώπινο συναίσθημα, μέ τήν αγάπη. Συμπορευόμεθα σήμερα μαζί μέ τό Χριστό πρός τό Γολγοθά καί άς συναναστηθούμε μαζί του σέ μία ζωή καθαρότητος.

  

ΙΟΥΔΑΣ Ο ΙΣΚΑΡΙΩΤΗΣ

Υπήρξε ένας από τους δώδεκα

 μαθητές του Χριστού.

  

 

Ήταν εκλεκτός, στενός, και χαρισματούχος συνεργάτης του. Ο Χριστός εμπιστεύθηκε στον Ιούδα θησαυρό υλικό, το ταμείο του ιερού κοινοβίου των αποστόλων, και θησαυρό πνευματικό, δηλαδή του έδωσε τη χάρη και τη δύναμη να κάνει θαύματα, να θεραπεύει, να εκδιώκει δαιμόνια, να κηρύττει (Ματθ. 10,1-4 · Λουκ. 9,1-6). Πόσο ευγνώμων και αφοσιωμένος έπρεπε να είναι ο Ιούδας στο Χριστό γι’ αυτά που του εμπιστεύθηκε. Κι όμως ενώ ζούσε μαζί με το Χριστό, απολάμβανε τη διδασκαλία του, προστατευόταν από τη προσευχή του, πιστοποιούσε καθημερινά τα θαύματά του, τα σημεία αυτά της θεότητάς του, εν τούτοις δεν πρόσεξε και αγάπησε σιγά-σιγά το χρήμα.

Και έτσι από φιλόθεος έγινε φιλάργυρος· και από φιλάργυρος κλέφτης· και από κλέφτης προδότης σιχαμερός.Έξι μέρες πριν το πάθος του Χριστού, η αδελφή του Λαζάρου, συγκλονισμένη από την ανάσταση του αδελφού της, μυρώνει με πανάκριβο μύρο τα πόδια του Χριστού. Ο Ιούδας αντί να συγκινηθεί από την πράξη της και να δοξάσει το Θεό που είναι κοντά τους και ζουν μαζί του όπως ζούσε ο Αδάμ και η Εύα στον παράδεισο, αυτός φορώντας το προσωπείο της φιλοπτωχείας διαμαρτύρεται και κατσουφιάζει (Ιω.12,4-6). Λυπάται, γιατί η Μαρία χύνει το πανάκριβο μύρο· αυτός όμως δεν λυπάται να προδώσει το διδάσκαλό και ευεργέτη του και Θεό του και έτσι να γίνει ο ηθικός αυτουργός στο να χυθεί το πανάκριβο και ανεκτίμητο αίμα του Χριστού. 

Σ’ όλο τον κόσμο θα γίνει γνωστή η μύρωση του Χριστού αλλά και η προδοσία του από τον Ιούδα.Τα καλά και τα κακά παραμένουν αιώνια και οι συνέπειές τους μας ακολουθούν και μετά τον θάνατό μας, εάν φυσικά δεν μετανοήσουμε. Επίσης στο Μυστικό δείπνο (Ιω. 13ο κεφ.) βλέπει το Χριστό να τους πλένει τα πόδια, να προγνωρίζει τι θα συμβεί, να λέγει ότι ένας από εσάς θα με παραδώσει, κι ενώ τα ξέρει αυτά, δεν τον αποκαλύπτει, δεν τον επιπλήττει, του φέρεται ευγενικά. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, ο Ιούδας παραμένει αναίσθητος και αχάριστος και πορωμένος εις το έπακρον, με αποτέλεσμα ο σατανάς να μπει μέσα του και να γίνει τέλειο υποχείριο του. Στο τέλος με φίλημα θα τον προδώσει…Ο Ιούδας, εάν έβλεπε κάτι κακό στο Χριστό τόσο καιρό που παρέμεινε κοντά του, θα μπορούσε να γίνει μάρτυς κατηγορίας και να ξεσκεπάσει την τυχόν υποκρισία ή ανακολουθία του Χριστού.

Όχι όμως να γίνει προδότης. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν είχε να καταμαρτυρήσει. Ο Χριστός ήταν απόλυτα αθώος και άμεμπτος σε όλα. Και η κακία του Ιούδα υπήρξε εντελώς αδικαιολόγητος και χωρίς κανένα έρεισμα. Οι αρχιερείς, ενώ δεν ήξεραν πώς να συλλάβουν τον Χριστό χωρίς να προκαλούν αντιδράσεις, τώρα χαίρονται και υπόσχονται χρήματα στον προδότη. Ο Ιούδας συνδυάζει την αχαριστία και απιστία του Αδάμ και την ιδιοτέλεια, κακία και αναισθησία του Κάιν.Υπερβαίνει την μοχθηρία του Φαρισαίου, που επιχειρούσε να φονεύσει ηθικά τον τελώνη στη γνωστή παραβολή, και την ανταρσία και αυθάδεια του ασώτου υιού, που φέρεται μεν με αναίδεια και αλαζονεία στον πατέρα του, τον πικραίνει αφάνταστα, αλλά ούτε καν διανοείται να τον σκοτώσει και να πάρει την περιουσία. 

Τελικά δε ο άσωτος θα μετανοήσει και θα γυρίσει συντριμμένος και ταπεινωμένος πίσω στον πατέρα του, χωρίς να έχει απαίτηση να πάρει τη θέση του υιού ξανά αλλά αρκούμενος στη θέση του υπηρέτη.  Ο Ιούδας θα συναισθανθεί το λάθος του, αλλά δεν θα μετανοήσει. Η καταδίκη του Ιησού θα πετύχει ότι δεν πέτυχε η καλωσύνη και η ευγένειά του. «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» ομολογεί. Αναγνωρίζει αθωότητα Ιησού, αλλά δεν ζητά συγγνώμη. Την αθωότητα του Χριστού αναγνωρίζουν επίσης,

ο Πιλάτος (Ματθ. 27, 18·24), η γυναίκα του Πιλάτου (Ματθ. 27,19),

ο Ηρώδης Αντίπας (Λουκ. 23,15), ο ληστής (Λουκ. 23,41),

ο εκατόνταρχος και πάντες «οι συμπαραγενόμενοι όχλοι» (Λουκ. 23,48), αφού είδαν βέβαια - οι τελευταίοι - τα σημεία που ακολούθησαν το θάνατο του Ιησού.

Η εγωιστική αναγνώριση του λάθους μας, χωρίς να συνοδεύεται από συντριβή και εκζήτηση του θείου ελέους, δεν μας σώζει. Αντίθετα μας οδηγεί στην απελπισία και την αιώνια καταδίκη. Έτσι ο ληστής κερδίζει τον παράδεισο, ενώ ο Ιούδας βαδίζει προς την κόλαση. Ο παράνομος παίρνει την άφεση και ο μαθητής την αιώνια τιμωρία! Η αναγνώριση του εγκλήματός του δεν συγκινεί κανένα. Οι φίλοι του, οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι, όταν θα πει «ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» θα του απαντήσουν· «Τι προς ημάς; συ όψει». Δικό σου θέμα και δική σου ευθύνη· κανείς δεν σε ανά-γκασε (Ματθ. 27,3-4).

Η τιμωρία του Ιούδα είναι πολύμορφη.

Η κακία του χτυπά τον ίδιο (χάνει παρούσα ζωή και μέλλουσα), τα χρήματα που κέρδισε, τον τόπο που αγοράσθηκε μ’ αυτά. Ο Ιούδας αποθνήσκει την ίδια μέρα με τον Χριστό και λίγο νωρίτερα. Με τον ίδιο τρόπο αλλά από μόνος του. Κρεμάστηκε από κάπου (Ματθ. 27,5) και όταν έπεσε πρηνής άνοιξαν τα σπλάχνα του (Πραξ.1,18), αφού προφανώς έσπασε κάποια στιγμή το σχοινί από το οποίο κρεμόταν. Τον Χριστό τον σταύρωσαν άλλοι· ο Ιούδας κρεμάστηκε μόνος του. Το κακό πάντοτε αυτοτιμωρείται· ακόμη και στην κόλαση.

Το έλεος του Θεού δεν μπορεί να επεμβεί στην αυτοτιμωρία που επιβάλλει το ίδιο το κακό. Γι’ αυτό, λένε οι πατέρες, αυτός που αδικείται και υπομένει την αδικία κατά Θεόν δεν παθαίνει κάτι κακό, αλλά αυτός που αδικεί και δεν μετανοεί. Αυτός είναι ο κατ’ εξοχήν δυστυχής και ταλαίπωρος. Μεγάλη τιμωρία και η φήμη που αποκτά ο κακός αιώνια, ενώ μεγάλη ευεργεσία και ανταμοιβή η φήμη που αποκτά ο δίκαιος αιώνια. Ο Χριστός υπέροχος εις τους αιώνας· ο Ιούδας σιχαμερός και απόβλητος αιωνίως. Ακόμη και το όνομά του καταστράφηκε. 

Δεν το δίδουμε σε κανένα· αν και έχουμε άγιο μ’ αυτό το όνομα τον Ιούδα τον αδελφόθεο. Έκτοτε μόνο ως βρισιά το χρησιμοποιούμε. Πόση η δύναμη της κακίας και πόσο τιμωρήθηκε ο Ιούδας που την υπηρέτησε τόσο πιστά! Χωρίς χρήματα πέθανε ο Χριστός, λόγω εκούσιας ακτημοσύνης· χωρίς χρήματα πεθαίνει και ο Ιούδας αν και φιλάργυρος. Τα χρήματα που τον θέλγανε τώρα τον καίνε. Πηγαίνει να τα επιστρέψει στους αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους. Καίνε όμως κι αυτούς, γι’ αυτό δεν τα θέλουν· επειδή είναι αποκτημένα με αίμα δεν μπορούν να εισέλθουν στο ταμείο του ναού. Οι υποκριτές αρχιερείς λένε ότι τα χρήματα δεν μπορούν να μπουν στο ναό. 

Δεν σκέπτονται όμως ότι κι αυτοί που τα έδωσαν δεν μπορούν πλέον να παραμένουν στο ναό και να ηγούνται των πιστών του Ισραήλ. Ω Θεέ μου, πόσο τυφλωνόμαστε μερικές φορές εμείς οι πάνσοφοι ιερείς, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Εμείς που συμβουλεύουμε τους πάντας και τα πάντα, αλλά δεν ελέγχουμε ποτέ τον εαυτό μας!  Ο Ιούδας τα έρριξε στο δάπεδο του ναού. Ούτε όμως ο ναός τα θέλει. Στο τέλος γίνονται νεκροταφείο· αλλά και το νεκροταφείο καταντά σιχαμερό. Αγρός αίματος! Είναι σίγουρο ότι οι νεκροί, αν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν θα δεχόταν να ταφούν εκεί. Ο αγρός με το όνομά του θα διαλαλεί κι αυτός εις τους αιώνες την ατιμία των Εβραίων. 

Όλα όσα γίνονται θα συντελούν στην διακήρυξη της αθωότητας του Χριστού και της διακηρύξεως της ενοχής των σταυρωτών του. Την κακία του Ιούδα δε θα τη φθάσει κανένας απόστολος. Ο Πέτρος αρνήθηκε τον διδάσκαλο και Θεό του και οι άλλοι μαθητές τον εγκατέλειψαν - εκτός του Ιωάννου - από αδυναμία, ενώ ο Ιούδας τον πρόδωσε από κακία και φιλαργυρία. Κανένας δεν έδωσε τόση χαρά και ικανοποίηση στους εχθρούς του Χριστού. Οι αρχιερείς, που φοβούνταν τον λαό και δίσταζαν να προχωρήσουν στα σατανικά τους σχέδια, ανακαλύπτουν τώρα ότι έχουν άνθρωπο και σύμμαχο δικό τους μέσα στο κύκλο των στενών συνεργατών του Χριστού. 

Πόσο τους ενθαρρύνει αυτό, πόσο τους αναπτερώνει το ηθικό και τη σατανική τους διάθεση! Κι έτσι, ενώ σκεπτόταν να εξοντώσουν τον Χριστό μετά τη γιορτή του Πάσχα, χάρις στη συνεργασία του Ιούδα, τον εξόντωσαν κατά τη γιορτή. Πόσο μεγάλη υπήρξε η συμβολή του προδότου στο έγκλημα της σταυρώσεως!