ΟΙ ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ

Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας, με την αγανακτισμένη δήλωση προς την τρόικα «πάρτε τα κλειδιά και δώστε τα στον Τσίπρα», πρόσφερε στον ΣΥΡΙΖΑ μια θεόσταλτη ευκαιρία ανάκαμψης μετά το βατερλό του στην Κύπρο. Όμως ο κ. Στουρνάρας δεν δικαιούται να παραδίδει τα «κλειδιά» ούτε στην τρόικα ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν είναι εκλεγμένος και γιατί υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει ένα πρόγραμμα ισορροπίας μεταξύ των απαιτήσεων των δανειστών και του παραλογισμού των αριστερών συνιστωσών. Ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζεται σαν κλειδοκράτορας, χωρίς συμβόλαιο, χωρίς κυριότητα. Αν παραδίδει εύκολα τα κλειδιά της ελεύθερης οικονομίας, δεν ισχύει το ίδιο για όσους στηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση ως τελευταία ευκαιρία σωτηρίας.

Έχοντας εμπειρίες από τις εποχές «παχέων αγελάδων» της περιόδου Σημίτη, ο κ. Στουρνάρας πλανάται ότι οι απειλές περί «κλειδιών» έχουν διαπραγματευτική αξία. Ίσως είχαν, όταν οι ισχυροί της Ευρώπης ήθελαν τη συμφωνία ένταξης στην ΟΝΕ το 1998, όταν ανταγωνίζονταν για τα συμβόλαια δισεκατομμυρίων των υποβρυχίων, μαχητικών και αρμάτων μάχης από το 1999 έως το 2003, όταν στήριζαν την Ελληνική Προεδρία στην Ε.Ε. το 2003 (ταυτόχρονα με τον πόλεμο στο Ιράκ) και όταν ήθελαν μερίδια της πίτας από τους (πρώτους μετά την 11η Σεπτεμβρίου) Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οι απειλές είχαν ακόμη αξία κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Μαρτίου 2010, όταν ο Γ. Παπανδρέου δεν διαπραγματεύτηκε πριν από το Μνημόνιο, και στο μεσοδιάστημα των εκλογών Μαΐου - Ιουνίου 2012.

Σήμερα οι απειλές περί «κλειδιών» (πέρα από τη γραφικότητα πρωτο-προβολής τους από τους Γ. Παπακωνσταντίνου και Ευ. Βενιζέλο) δεν έχουν διαπραγματευτική σημασία. Στους μεσαίους τεχνοκράτες της τρόικας είναι αδιάφορο αν συνομιλούν με την τρικομματική κυβέρνηση ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, όλα εξαρτώνται, αφενός, από την ισχύ της πολιτικής συμφωνίας, που πέτυχε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς στο διάστημα Αυγούστου - Νοεμβρίου 2012 με την καγκελάριο Μέρκελ και τον πρόεδρο Ολάντ, και, αφετέρου, από την υλοποίηση του προγράμματος προσαρμογής. Από την πλευρά του ο κ. Τσίπρας, αν και διαθέτει λαϊκή και θεσμική νομιμοποίηση, ομοιάζει με τον κ. Στουρνάρα. Είναι, επίσης, κλειδοκράτορας, χωρίς συμβόλαιο κυριότητας. Γιατί είναι ο μόνος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ε.Ε. που δεν μπορεί να συνομιλήσει με τους ομολόγους του ή με κυβερνήσεις.

Αποτελεί κοινό μυστικό στη διπλωματική κοινότητα της Αθήνας πόσο κόστισε στον κ. Τσίπρα τον περασμένο Αύγουστο η άρνηση συναντήσεων από τους Μπαρόζο, Γιούνκερ και Ρομπάι. Παρά τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο συνέβη στις επισκέψεις Μέρκελ και Ολάντ. Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να αλλάξει το κλίμα, συναντώντας τον Β. Σόιμπλε άνευ αποτελέσματος, συνομιλώντας ανούσια με τον (χαμηλόβαθμο) αναπληρωτή βοηθό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Ε. Ρούμπιν και επιμένοντας στη ρωσική χρηματοδότηση της Κύπρου που η Μόσχα είχε δημόσια απορρίψει την προηγουμένη! Επομένως, όταν ο κ. Τσίπρας ζητεί τώρα τα «κλειδιά», δείχνει διαπραγματευτική αντίληψη κατώτερη και από του κ. Στουρνάρα. Τι μπορεί να κάνει με τα «κλειδιά»;