ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η παγκόσμια οικονομική κρίση εξελίσσεται διαρκώς. Έχουν περάσει έξι χρόνια από το 2007 - από τότε, δηλαδή, που έσκασε η φούσκα του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού τομέα - και δεν λέει να κοπάσει. Δίνει συνεχώς νέα γεγονότα δοκιμάζοντας τις οικονομικές, τις κοινωνικές και τις πολιτικές αντοχές χωρών και πολυεθνικών ενώσεων, όπως της Ευρωπαϊκής. Πρώτοι ήταν οι Αμερικανοί που επλήγησαν χάνοντας σπίτια, δουλειές και εισοδήματα. Ακολούθησαν η πτώχευση της Ισλανδίας, η τραπεζική φούσκα της Ιρλανδίας, το ελληνικό δράμα, η πορτογαλική κάμψη, η ισπανική υποχώρηση και η ιταλική περιπλοκή. Στην παρούσα φάση η κρίση χρέους ξαναπήρε τραπεζική μορφή και έπληξε καίρια την Κύπρο ισοπεδώνοντας το τραπεζικό σύστημα και θέτοντας υπό αίρεση όλο το οικονομικό μοντέλο του νησιού. Η Κύπρος μετά τη θεραπεία-σοκ που της επιβλήθηκε είναι βέβαιον ότι θα περιπέσει σε βαθιά ύφεση.

Η βιαιότητα και το βάρος της μεταβολής μπορούν να την οδηγήσουν ακόμη και εκτός ευρωζώνης. Η κατάρρευση της Κύπρου και όλα όσα τη συνόδευσαν - ιδιαιτέρως οι μεγάλες απώλειες για τους κατόχους τραπεζικών λογαριασμών άνω των 100.000 ευρώ - μετέφεραν κύματα ανασφάλειας και ανησυχίας τόσο στην Αθήνα όσο και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αυτή την ώρα όλοι στην Ευρώπη, ακόμη και οι Γερμανοί, φοβούνται, παρά τις πολλές καθησυχαστικές δηλώσεις, μήπως χάσουν τις αποταμιεύσεις τους. Της πανευρωπαϊκής ανασφάλειας θα ακολουθήσουν πολιτικές και άλλες συγκρούσεις στην ευρωζώνη. Ήδη οι στριμωγμένοι Γάλλοι ένιωσαν την ανάγκη κάτι να πουν διά του προέδρου Φρανσουά Ολάντ, οι Λουξεμβούργιοι ανησυχούν σφόδρα, οι Σλοβένοι φοβούνται μήπως έχουν την τύχη της Κύπρου κ.ο.κ. Η σύνοδος του Ιουνίου δεν θα είναι η καλύτερη για την Ευρώπη. Από πολλούς προβλέπεται θυελλώδης. Η ιδέα να πιεσθεί η Γερμανία πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου κερδίζει ολοένα και περισσότερους οπαδούς.

Την ίδια στιγμή η γεωπολιτική σκακιέρα κινείται. Η Συρία παραμένει χαίνουσα πληγή, η Τουρκία αναζητεί εσωτερική ειρήνευση με τους  Κούρδους, τα βρίσκει με το Ισραήλ, θέλει μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου και του Αιγαίου, οι ΗΠΑ παίζουν ρόλο ειρηνοποιού στη Μέση Ανατολή, οι Ρώσοι κατεβαίνουν ξανά στη Μεσόγειο, οι Κινέζοι διεκδικούν ολοένα και περισσότερες πύλες εισόδου στην Ευρώπη, χτίζουν στενότερες σχέσεις με τους Ρώσους, όλα μαζί φανερώνουν πρωτοφανή κινητικότητα. Κοινή είναι η πεποίθηση ότι ο κόσμος οδεύει προς αναδιάταξη δυνάμεων και συμφερόντων. Η κίνηση, η μεταβολή, η αναδιάταξη θεωρείται σχεδόν νομοτελειακή. Ιστορικά οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις αποτέλεσαν αφετηρία σημαντικών πολιτικών και γεωπολιτικών αλλαγών.

Οπότε συσσωρεύθηκαν βουνά από χρέη οι χρεοκοπίες δεν αποφεύχθηκαν και τα συστήματα, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, είτε άλλαξαν είτε μεταρρυθμίστηκαν. Ακίνητα δεν έμειναν ποτέ. Ζούμε χωρίς αμφιβολία σε ταραγμένους αλλά και ενδιαφέροντες καιρούς. Αρκεί να μη διαλυθούμε ενδιαμέσως και δεν μπορέσουμε να επωφεληθούμε από την επερχόμενη αλλαγή.