ΟΙ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Οι ύβρεις, οι χειροδικίες, τα σεξιστικά σχόλια και οι βαρύτατες -επί προσωπικού- προσβολές που εκτοξεύονται εκατέρωθεν στην Προανακριτική Επιτροπή για την περιβόητη «λίστα Λαγκάρντ» δεν είναι το αίτιο της παρακμής της μεταπολιτευτικής ζωής αλλά η ύστατη συνέπειά της. Η ηθική σήψη πλήττει τα σπλάχνα της πατρίδας μας εδώ και δεκαετίες και οι εκδηλώσεις ασχήμιας εντός του Κοινοβουλίου είναι ένα από τα συμπτώματα, τίποτα περισσότερο. Η κοσμιότητα και οι φιλοφρονήσεις εντός του ναού της δημοκρατίας φαίνεται ότι τελείωσαν - μαζί με τα δισεκατομμύρια που κατασπατάλησαν όσοι αντήλλασσαν λεκτικές θωπείες.

Φυσικά και είναι καταδικαστέα ως απεχθή, απρεπή και άθλια όσα έλαβαν και λαμβάνουν χώρα εντός του ναού της δημοκρατίας μας. Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί η υποκρισία μερικών από εκείνους που δείχνουν να εκπλήσσονται από τα τεκταινόμενα. Όταν γίνονταν σημεία και τέρατα στην αίθουσα της Ολομέλειας, τα οποία επηρέαζαν αρνητικά τις ζωές των πολιτών της χώρας, εκείνοι σιωπούσαν. Όταν ψηφιζόταν το Μνημόνιο, εκχωρούνταν εθνική κυριαρχία και καταλυόταν το αυτεξούσιο των Ελλήνων -κανονικό πραξικόπημα, δηλαδή- οι «εκπλαγέντες» δεν καυτηρίασαν την προδοσία με την ένταση που αποδοκιμάζουν τις ακρότητες μελών της Προανακριτικής Επιτροπής.

Όταν απονέμονταν έκτακτες εξουσίες στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τον τότε υπουργό Οικονομικών και αρχιτέκτονα του σκανδάλου της «λίστας Λαγκάρντ», δεν εξημάνησαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι φαρισαίοι. Όταν ξέσπασε και συγκαλύφθηκε το τεράστιο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και εξαϋλώθηκαν οι κόποι των Ελλήνων με τις σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αυτοί που καμώνονται τους «ευαίσθητους» περί τους θεσμούς δεν ξιφούλκησαν εναντίον των εγκληματιών του λευκού κολάρου. Ούτε όταν έβγαιναν λάδι -εκ των προτέρων- οι επίορκοι υπουργοί (με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών του κ. Βενιζέλου) δεν αντιληφθήκαμε τους προαναφερθέντες να πνέουν μένεα εναντίον του πολύφερνου πολιτικού και σημερινού ηγετίσκου του θνήσκοντος ΠΑΣΟΚ.

Μακάρι η θεραπεία του ελληνικού προβλήματος να εναπέκειτο στην πολιτική απομόνωση των βουλευτών των οποίων η συμπεριφορά παραπέμπει σε χαμαιτυπείο ή πτέρυγα ψυχιατρικού ιδρύματος. Δεν είναι, όμως, αυτό το μείζον. Εκείνο που προέχει είναι η πλήρης αναδιάταξη του τοπίου και η σκληρή τιμωρία των πρωταγωνιστών της Μεταπολίτευσης, που λειτούργησαν καιροσκοπικά και ιδιοτελώς και δεν άφησαν λίθον επί λίθου στην ταλαίπωρη χώρα μας. Με τη λέξη «πρωταγωνιστές» δεν νοούνται μόνον οι βουλευτές, οι υπουργοί και οι διοικητές των οργανισμών αλλά και οι κρατικοδίαιτοι αεριτζήδες επιχειρηματίες, οι «διαμορφωτές άποψης» και οι ανήκοντες στην πνευματική ελίτ, που κατάντησαν ουραγοί μιας φαύλης εξουσίας. Ο σεβασμός στους θεσμούς και στο πολίτευμα είναι αδύνατον να πηγάσει μόνον από τους... καλούς τρόπους. Δεν χρειάζεται μόνο ο τύπος αλλά και η ουσία.